Category: Πρωτοβουλία συγκρότησης αυτοδιαχειριζόμενου δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης

Από την ιστοσελίδα του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού

Δείτε περισσότερα στην ιστοσελίδα του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού

Κείμενο εισήγησης από τη συνέλευση του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Αγρινίου για την εκδήλωση με θέμα την ψυχική υγεία και τις αυτοοργανωμένες δομές κοινωνικής αλληλεγγύης και αντίστασης.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
Οι επιστήμες (και η ιατρική) δεν είναι τίποτε άλλο από ένα πολύ σημαντικό όπλο στρατευμένο όχι στις ανάγκες και την πρόοδο των κοινωνιών και των ανθρώπων όπως θα μπορούσε, αλλά στις επιταγές της εξουσίας. Η διάρρηξη της περιφραγμένης γνώσης του κράτους και του ιερατείου και η ελεύθερη διακίνηση της προς όλους είναι μια πράξη βαθειά πολεμική για τα συμφέροντα του κυβερνώντος σκοταδισμού.
Ας αναφερθούμε στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό που είναι το ίδιο σκοταδιστικός όσο και αν έχει αφομοιώσει και επανοηματοδοτήσει έννοιες όπως: δημοκρατία, ελευθερία, ανθρώπινα δικαιώματα, εργατικοί αγώνες, επανάσταση, πολιτικό άσυλο, ισότητα, ειρήνη.  Κατέχοντας τη διαχειριστική εξουσία της ιστορικής επιστημονικής γνώσης με ευλάβεια και προσοχή έχουν στήσει ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης που ονομάζουν Δημοκρατία.  Έχουν αφομοιώσει τις ιδέες του διαφωτισμού ακυρώνοντάς τες, έχουν εκπαιδευτεί στο να αναπαράγουν τον κοινωνικό αυτοματισμό, να θέτουν ψεύτικους βηματισμούς σε μια ανθρωπότητα δεμένη χειροπόδαρα. Χειραγωγούμενη, εκβιαζόμενη, επιτηρούμενη, προβατοειδή.  Ένας πολιτισμός και μια δημοκρατία που βασίζονται στη βαρβαρότητα και το ψέμα. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για την ψυχική ασθένεια είτε στο άτομο είτε σε ολόκληρες κοινωνίες.
Ζούμε στην κοινωνία της εξουσίας. Της κρατικής επιβολής και των καπιταλιστικών περιφράξεων. Ο κόσμος αυτός είναι δομικά βασισμένος στην (ταξική) ανισότητα, την εκμετάλλευση και την καταπίεση, τους πολέμους, το φασισμό, τη λεηλασία, τη διαρκή κούρσα εταιριών και μονοπωλίων για όλο και περισσότερο κέρδος.
Ο κόσμος της εξουσίας χρειάζεται τον ανταγωνισμό (όχι την αλληλεγγύη), χρειάζεται την ιεραρχία (όχι την αυτοοργάνωση και την ισότητα), τον ατομικισμό (όχι τη συλλογικότητα), τον μηδενισμό κάθε ανθρώπινης και πολιτισμικής αξίας στο βωμό του κέρδους.  Η  εξουσία σπέρνει κοινωνικά τον κανιβαλισμό εκκινώντας μια φρενήρη πορεία όλοι εναντίων όλων.
Για τη χειραγώγηση των ανθρώπων σε αντικοινωνικές θέσεις η ιστορία της βαρβαρότητας έχει να αναδείξει στη φαρέτρα της πολλά βέλη που σημαδεύουν τον Άνθρωπο. Θρησκεία, οικογένεια, πατρίδα, σχολείο, στρατός, εργασία είναι μερικά μόνο από όσα τελικά αλλοτριώνουν τους ανθρώπους και αποδομούν, τα συναισθήματα, τη βούληση, την ελευθερία, τη δημιουργικότητα, τη συνείδηση.
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής με βασικό μοχλό επιβολής του, τον εκβιασμό (καταναγκασμό),  και τη διαχείριση του χρόνου,  επιδρά στον ψυχισμό του ατόμου (και της κοινωνίας),  δημιουργώντας νευρωτικά ναυάγια. Έτσι βλέπουμε το οξύμωρο μιας κοινωνικής πλειοψηφίας αποτελούμενης από άτομα με υπέρμετρο εγωισμό απ΄ τη μιά, και την ίδια ακριβώς στιγμή βαθειά ανασφαλή, έτοιμα να σπάσουν με το παραμικρό τράνταγμα. Άνθρωποι φοβικοί και ακανθώδης έτοιμοι να γίνουν λάδι στα γρανάζια κάθε φασισμού αρκεί να έχουν οι ίδιοι, το παραμικρό όφελος ή μια αφελώς εννοούμενη ησυχία.
Οι εκβιασμοί που προκύπτουν από την κανονικότητα της καθεστηκυίας τάξης ισοπεδώνουν, ευθυγραμμίζουν και τελικά ξεδοντιάζουν, το σύγχρονο Σίσυφο της καθημερινότητας  και απομακρύνουν τη λύτρωση από το μαρτύριό του, σε ένα μη υπαρκτό – μη λογικό – μη αντιληπτό, χώρο και χρόνο.  Κάθε αποκλίνουσα από το κοινωνικό κοπάδι συμπεριφορά στιγματίζεται ως τρέλα, ως τεμπελιά, ως ανοησία, ως ανωμαλία, ως περιφρόνηση για τα ιερά και τα όσια του κοπαδιού, ως επιθετική προς όλους αυτούς, ως εγωιστική απέναντι στο ¨κοινό καλό¨. Ούτε λίγο ούτε πολύ από την ημέρα που πρωτοανοίγουν τα μάτια τους οι άνθρωποι εκκινούν στη φρενήρη ροή της καθημερινότητας με σκοπό να ολοκληρώσουν τα προαπαιτούμενα της εξουσίας και της κοινωνίας, να γίνουν αποδεκτοί και να προσαρμοστούν.
Το ελεύθερο βίωμα ασφυκτιά σε κανάλια αποξένωσης και ατομικισμού, η πηγαία ανάγκη δημιουργίας καταθλίπτεται, η επικοινωνία αντικαθιστάται από ελεγχόμενα δίκτυα συσσωρευμένης μοναξιάς. Οι τέχνες μένουν ακοινώνητες, η μόρφωση εξειδικεύεται στο βαθμό να μην σημαίνει τίποτα, ο πολιτισμός των κυρίαρχων δεν είναι τίποτε άλλο από ένα σκόρπισμα, εξωραϊσμός μιάς πληκτικής, εχθρικής, βίαιης καθημερινότητας, σμιλεμένης με το καταφατικό σκύψιμο του κεφαλιού στους άπειρους εκβιασμούς.      
Είναι λες και η κοινωνία αντάλλαξε με την εξουσία, την ίδια την ιδέα της ελευθερίας για λίγα ψίχουλα επιβίωσης. Σύμβαση, επίσης εκβιαστική και εικόνα νεοφασιστική για το κάδρο του σύγχρονου κυρίαρχου ¨πολιτισμού¨. Το κάδρο συμπληρώνεται με πινελιές αγχολυτικών και ψυχοφαρμάκων, με τρέξιμο και ταυτόχρονη παραίτηση.  Μια διασωληνωμένη κοινωνία στο κρατικό οξυγόνο παραβλέπει το χαρακτήρα της δυστυχίας της από το τρέξιμο και την ενασχόλησή της με τα ψίχουλα από τα αποφάγια των αφεντικών. Από τα χτυπήματα του ανταγωνισμού που θα πρέπει να αποφύγουν και από εκείνα που πρέπει να εξαπολύσουν. Πλήρως εξαρτημένη ακόμα και στις βασικές της ανάγκες, αυτοκτονεί μαζικά σε περιόδους όπου κόβεται το κρατικό οξυγόνο.  Όσοι αυτοκτονούν, παραιτούνται, ή αυτοκαταστρέφονται είναι οι πλέον συναισθηματικά ευαίσθητοι άνθρωποι και τελικά είναι υγιείς άτομα. Είναι αυτοί που βρίσκονται πρώτοι στο στόχαστρο της εξουσιαστικής κοινωνίας αδυνατώντας να προσαρμοστούν στην αντιξοότητα μιάς ψυχικά ασθενούς κοινωνίας.
Η εξουσία αναθρέφει την κοινωνία και η κοινωνία αναθρέφει τους ανθρώπους μέσα στα κανάλια της εξουσίας αυτός είναι ο πόλεμος όλοι εναντίων όλων. Εκεί νοηματοδοτείται ο αναρχικός αγώνας, γιατί η καθολική ανατροπή της εξουσίας και της κοινωνίας της μπορεί μόνο, να θέσει τέλος σε αυτή την ανθρωποφαγία.  Η ελευθερία για τον άνθρωπο, τις κοινότητές του και την κοινωνία θα ανατείλει στα συντρίμμια του κράτους και του κεφαλαίου. Η ευτυχία είναι καθολική και όχι μερική έννοια.

Δυο λόγια για το οργανωτικό εγχείρημα
Ξεκινάμε από θέση μάχης. Είμαστε Αναρχικοί. Θέλουμε να εξαλείψουμε την εξουσία ανάμεσα στις ανθρώπινες σχέσεις και πάνω στο φυσικό περιβάλλον. Εχθρός μας είναι το κράτος που υποτίθεται ρυθμίζει τις ανθρώπινες σχέσεις, ή μάλλον το κάνει, αλλά με αντικοινωνικούς σκοπούς που όλοι βλέπουμε και όλοι κατανοούμε. Εχθρός μας είναι το κεφάλαιο και η ιδιοκτησία ως προϊόντα κλοπής από τη μεριά των ισχυρών, μέσα από μία μακραίωνη ιστορία πολέμων, γενοκτονιών, εποικισμών, βίας και βαρβαρότητας.
Εντοπίζουμε το επαναστατικό υποκείμενο στον Άνθρωπο, ανεξαρτήτως τάξης, φυλής, φύλου, χρώματος και κάθε άλλο πλαστό διαχωρισμό που γέννησε και αναπαράγει η εξουσία.
Αποφασιστικό κριτήριο που ξεχωρίζει τους ανθρώπους είναι ο πολιτισμός. Ένας πολιτισμός που δεν μαθαίνεται στα σχολεία και τα πανεπιστήμια αλλά αντανακλάται και καθρεπτίζεται στις μικρές και μεγάλες πράξεις του καθενός. Αν αυτές οι πράξεις και συνολικότερα η στάση ενός ατόμου είναι τελικά κοινωνική ή αντικοινωνική, αν είναι επαναστατική – αγωνιστική – αντιστασιακή ή αν είναι υποτελής – χαφιεδική – ιδιοτελής – στρεφόμενη εναντίον τρίτων. Αν στο βλέμμα καίει η ειλικρίνεια, η τιμή, η αγάπη, η δικαιοσύνη ή αν το βλέμμα ξερνάει μίσος, ψέμα, εγωισμό, ματαιοδοξία.
Καταπιεσμένοι εναντίον εξουσιαστών. Σηκώνουμε το γάντι του προαιώνιου πολέμου που κήρυξε η εξουσία. Ο κόσμος της ελευθερίας ενάντια στον κόσμο της εξουσίας. Οι άνθρωποι είναι το δικό μας κεφάλαιο, ως άνθρωποι συμπαρατασσόμαστε απέναντι σε στρατούς μισανθρώπων. Ως άνθρωποι θα νικήσουμε.  Δεν μπορεί να νικηθούμε από μια μειοψηφία αδίστακτων, δειλών, παρανοϊκών και φαύλων, παρά τους στρατούς και τα όπλα τους.
Ο αγώνας μας θα πρέπει να διεξαχθεί μεθοδικά.  Θα πρέπει (1) να καταλαμβάνουμε το κοινωνικό έδαφος που από ανεπάρκεια και έλλειψη κοινωνικής ευθύνης, κατά κανόνα, εγκαταλείπει το κράτος. Αλλά θα πρέπει να καταληφθεί και εκείνος ο κοινωνικός χώρος (2) που παραχωρεί το κράτος όταν αναγκάζεται από τις κοινωνικές συνθήκες να οπισθοχωρήσει. Θα πρέπει τελικά (3)να αναχαιτιστεί η κρατική ισχύς σε όλες τις εκφάνσεις της και ειδικά στο επίπεδο της βίας. Όταν μιλάμε για κατάληψη του κοινωνικού χώρου εννοούμε τη δρομολόγηση του κοινωνικού γίγνεσθαι σε πολεμικές θέσεις για την εξουσία και τις αξίες της. Όπλα μας η αυτοοργάνωση, η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια και ο αγώνας για το δίκιο των απόκληρων του εξουσιαστικού κόσμου. Αυτές είναι οι αξίες που θα μας φέρουν να επανακτήσουμε την ανθρωπιά.
Και πιο πρακτικά (3) μόρφωση, περίθαλψη, πολιτισμός, εργασία – παραγωγή είναι τομείς που το κράτος δεν θα εγκαταλείψει ποτέ με την πειθώ. Οι αυτοοργανωμένες αντιεραρχικές αντισυγκεντρωτικές δομές κοινωνικής αλληλεγγύης απαλλαγμένες από το φάντασμα της δημοκρατίας δεν θα κατακτήσουν τον κόσμο αμαχητί.
Μέχρι να φτάσουμε σε αυτή την τελική αναμέτρηση όμως θα πρέπει να γίνουμε ολόκληρος ο κόσμος. Οι δυνάμεις της αντίστασης σήμερα θα πρέπει να οργανωθούν διάχυτα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας με ένα σκεπτικό γενικευμένης έμπρακτης ανυπακοής και αλληλοβοήθειας. Για τη δημιουργία δικτύων υποστήριξης του αγώνα και της κοινωνίας, για την οικειοποίηση όλων των μέσων αντίστασης, για να συνενωθούν όλα τα εγχειρήματα αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης σε ένα ζωντανό κοινωνικό σώμα αυτόνομο και αυτάρκες.
Κάθε πρωτοβουλία από τα κάτω, που αδιαμεσολάβητα επιχειρεί να συνεισφέρει το δικό της λιθαράκι στον αντιεξουσιαστικό πολιτισμό και την κοινωνική αντίσταση, κινητοποιούμενη στην κατεύθυνση της συγκρότησης του κοινωνικού μετώπου αντίστασης και αλληλεγγύης,  είναι κομμάτι του αγώνα για την κοινωνική επανάσταση και την αναρχία.
 

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

Από την ιστοσελίδα του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού

Από την ιστοσελίδα του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού