Skip to content
Το πρωινό της 7ης του Γενάρη τρεις βαριά οπλισμένοι ισλαμοφασίστες μπουκάρουν στα γραφεία της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo στο Παρίσι και εν μέσω συνθημάτων που ξεχείλιζαν θρησκευτικο φανατισμό και μίσος σκοτώνουν 10 δημοσιογράφους και σκιτσογράφους καθώς και δυο μέλη της γαλλικής κρατικής καταστολής. Αιτία για τη φασιστική αυτή δολοφονική ενέργεια ήταν η δημοσιοποίηση κάποιων σατιρικών σκίτσων του Μωάμεθ στο περιοδικό. Στη συνέχεια οι δολοφόνοι και μετά το αιματηρό τους χτύπημα κατά της ελευθερίας του λόγου, διαφεύγουν και στήνουν νέο σκηνικό τρόμου, αυτή τη φορά 15 χλμ έξω από το Παρίσι, σε ένα τυπογραφείο όπου κρατούν όμηρο έναν άνδρα. Την ίδια περίπου χρονική στιγμή σε άλλη περιοχή, σε προάστιο του Παρισίου, κάποιος άλλος ένοπλος ισλαμοφανατικός εισέβαλλε σε εβραϊκό παντοπωλείο και κράτησε για αρκετές ώρες ομήρους, ανάμεσα τους γυναίκες και παιδιά απαιτώντας να αποσυρθούν οι δυνάμεις των μπάτσων από το σημείο που ήταν ταμπουρωμένοι οι τρεις υπεύθυνοι της σφαγής στα γραφεία της εφημερίδας Charlie Hebdo. Ο ίδιος, λίγη ώρα πριν, πυροβόλησε και σκότωσε μια 27χρονη δημοτική αστυνομικό. Κατά τη διάρκεια της ομηρίας αυτής, δολοφονήθηκαν τέσσερις όμηροι ενώ αξίζει να σημειωθεί πως μουσουλμάνος υπάλληλος του παντοπωλείου με καταγωγή από το Μαλί έσωσε 15 ομήρους κρύβοντας τους στο ψυγείο του παντοπωλείου που βρισκόνταν στο υπόγειο. Ο ίδιος σε συνένετυξη που έδωσε τις επόμενες μέρες μέσα σε όλα ανέφερε και τα εξής: «Δεν έχει σημασία αν είμαστε εβραίοι, χριστιανοί ή μουσουλμάνοι. Είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα. Πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλον για να βγούμε από την κρίση».
Το αιματοκύλισμα αυτό που προκάλεσαν τα αρρωστημένα μυαλά κάποιων ισλαμοφασιστών φονταμενταλιστών έδωσε βήμα σε κάποια άλλα άρρωστα μυαλά, σε αυτά των δυτικών χριστιανοφασιστών καπιταλιστών οι οποίοι αφού πρόβαλαν τα κροκοδείλια τους δάκρυα ξέρασαν και αυτοί με τη σειρά τους το δικό τους μισάνθρωπο και ρατσιστικό δηλητήριο. Φασίστες -λάιτ και μή- πολιτικοί και οργανώσεις εκμεταλεύτηκαν τις δολοφονίες αυτές για να προωθήσουν τις δικές τους πολιτικά “ορθές”, «φιλάνθρωπες» και «δημοκρατικές» αξίες, το ρατσισμό, τη ξενοφοβία, την ισλαμοφοβία και τη καταστολή χρησιμοποιώντας τις γνωστές φασίζουσες τακτικές του τσουβαλιάσματος και της υπεραπλούστευσης. Ισλαμοφοβικοί και ξενοφοβικοί πολιτικοί όπως η Λεπέν στη Γαλλία ή ο Φάρατζ στη Μεγάλη Βρετανία επωφελήθηκαν της ευκαιρίας για να επιδοθούν στη γνωστή τους ξενοφοβική και κυρίως ισλαμοφοβική ρητορεία. Άλλωστε η παραδοσιακή ξενοφοβική και ναζιστική ακροδεξιά σε χώρες με πολυπολιτισμικές κοινωνίες όπως η Αγγλία (English Defence League κ.α), η Γαλλία, η Ολλανδία αλλά και η Γερμανία έχει πραγματοποίησει μικρή στροφή προς μια πιο εξειδικευμένη ξενοφοβία, αυτή της της ισλαμοφοβίας, μιας και οι ρατσιστικές και ξενοφοβικές τους ιδέες και αντιλήψεις δυσκολευόταν να ριζώσουν στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες των χωρών αυτών.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στο τρόπο που χρησιμοποίησε το μακελειό του Παρισίου ο Έλληνας πρωθυπουργός σε δήλωση του που θα ζήλευε και η χρυσή αυγή. Ο σαμαράς δείχνοντας ούτε ίχνος σεβασμού προς τους νεκρούς και τους συγγενείς και φίλους τους, χρησιμοποίησε τη μνήμη των δολοφονημένων και το μακελειό του Παρισιού γενικότερα για τους προεκλογικούς σκοπούς του κόμματος στο οποίο ηγείται, εξαπολύοντας επίθεση στους πολιτικούς του αντιπάλους ενώ ταυτόχρονα επιδόθηκε σε άλλη μια ρατσιστική, ξενοφοβική και αντιμεταναστευτική φρενίτιδα. Κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο στη Γαλλία με το Γαλλικό Τύπο να προβαίνει σε αρκετά επικριτικά σχόλια. Πιο συγκεκριμένα το περιοδικό «L’Express» παράφρασε ένα σκίτσο της Charlie Hebdo γράφοντας: «Είναι σκληρό…να σε αγαπάνε οι μαλάκες» ενώ και άλλα έντυπα αναφέρθηκαν αρνητικά στην επιλογή του έλληνα πρωθυπουργού να χρησιμοποιήσει το μακελειό στο Charlie Hebdo σαν εργαλείο της προεκλογικής του εκστρατείας το. Ο ίδιος ο σαμαράς άλλωστε δυο μέρες πριν το μακελειό στο Παρίσι είχε επισκεφτεί στα πλαίσια της προεκλογικής εκστρατείας του τα σύνορα στον Έβρο και το τείχος της ντροπής ξερνώντας ρατσιστικό και φασιστικό δηλητήριο και φανερώνοντας σε όλους ποια είναι πραγματικά η «σοβαρή χρυσή αυγή» (μέσα σε όλα ο σαμαράς δήλωσε πως «Ο φράχτης αυτός έχει δουλέψει για το καλό του τόπου και οι θεωρίες ότι θα πρέπει να τον ρίξουμε, να τον γκρεμίσουμε, ώστε να μπαίνουν μέσα οι λαθρομετανάστες και να τους παρέχουμε νοσοκομειακή και ασφαλιστική κάλυψη είναι κάτι το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να το επιτρέψει ο ελληνικός λαός»). Και φυσικά μόλις πρόσφατα στην Ελλάδα του σαμαρά, τη χώρα που βασιλεύει η δημοκρατία, η ελευθερία του λόγου και η ανεξιθρησκεία κάποιος άνθρωπος του οποίου η σάτυρα στόχευσε τη θρησκεία καταδικάστηκε με δεκάμηνη φυλάκιση με τριετή αναστολή για «καθύβριση θρησκεύματος» παρά το γεγονός ότι ο εισαγγελέας είχε προτείνει μικρότερη καταδίκη. Το έναυσμα για τη δίωξη δόθηκε ύστερα από ερώτηση που κατατέθηκε στη βουλή από τον βουλευτή της χρυσής αυγής Παππά ο οποίος έχει προφυλακιστεί κατηγορούμενος για ένταξη και διεύθυνση σε εγκληματική οργάνωση και παράνομη οπλοκατοχή.
Oι υποκριτές λοιπόν αυτοί δυτικοί καπιταλιστές, κεφαλαιοκράτες, αποικιοκράτες, έμποροι όπλων και χριστιανοφασίστες πολιτικοί έτρεξαν πρώτοι πρώτοι να «δακρύσουν», να καταδικάσουν και στη συνέχεια να διαδηλώσουν όλοι μαζί πιασμένοι χέρι χέρι στην κατά τα άλλα ογκώδη διαδήλωση που έλαβε χώρα στο Παρίσι με τη συμμετοχή περισσότερων από τρία εκατομμύρια κόσμου. Οι υποκριτές αυτοί πολιτικοί αποτελούν κομμάτι της αφρόκρεμας του δυτικού καπιταλισμού (που έχει αφαιμάξει ολόκληρες ηπείρους όπως η Αφρική, η Ασία και πολλές άλλες) και του δυτικού ιμπεριαλισμού που με πρόσχημα το πόλεμο ενάντια στη τρομοκρατία έχει βομβαρδίσει το μισό πλανήτη. Οι υποκριτές αυτοί που με τόση ευκολία στο μακρινό και πρόσφατο παρελθόν αλλά και στο παρόν βομβάρδιζαν με μανία άμαχους μουσουλμάνους, τους έστελναν στο Γκουαντανάμο και στο Αμπού Γκράιμπ ενώ με την ίδια ευκολία βομβάρδιζαν και χριστιανικές χώρες γιατί η πραγματική τους θρησκεία είναι μία και ακούει στο όνομα ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ. Είναι γνωστό άλλωστε πως οι περισσότεροι από τους πολέμους των δυτικών (αμερικανών και ευρωπαίων) ιμπεριαλιστών ήταν ευλογημένοι από τους χριστιανούς θρησκευτικούς ηγέτες των χωρών της δύσης ( π.χ Βατικανό και λοιπών χριστιανοφασιστών ηγετών). Και τέλος ας μη ξεχνάμε πως εδώ και δεκαετίες οι δυτικοί αυτοί ηγέτες κάνουν τα στραβά μάτια στον αποδεκατισμό και την απομόνωση του παλαιστινιακού λαού από το ισραηλινό κράτος. Οι ίδιοι αυτοί ηγέτες που έχουν προσφέρει απλόχερα στρατιωτική εκπαίδευση και οπλισμό σε μέρος των ισλαμoφασιστών αυτών τις εποχές εκείνες που τα συμφέροντα των δυο αυτών πλευρών τέμνονταν.
Οι πραγματικοί εχθροί του ανθρώπου είναι ο θρησκευτικός φανατισμός και φονταμενταλισμός από όπου και αν προέρχεται και ο καπιταλισμός.
Δείτε ολόκληρο το άρθρο στη σελίδα του εντύπου Stand Firm
Μια σύντομη ιστορική αναδρομή: από τις απαρχές του καπιταλισμού έως το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Από τις αρχές το 20ου αιώνα, τα καμπανάκια χαιρετούν καθημερινά το άνοιγμα και το κλείσιμο του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, τιμώντας την εργασία και την αυτοθυσία των «εργατικών» κερδοσκόπων που ποντάρουν τον πλανήτη, αποφασίζουν για την αξία των εμπορευμάτων, επιλέγουν ποιοί πρέπει να πλουτίσουν και ποιοί να ζήσουν στην ανέχεια. Τα καμπανάκια χαιρετούν αυτούς που είναι ικανοί να σκοτώσουν περισσότερους απ΄ ό,τι ο πόλεμος, η πανούκλα ή οι σεισμοί. Μια μέρα του Οκτωβρίου του 1929, το Χρηματιστήριο κατέρρευσε: η ανεργία ανέβηκε στα ύψη, οι μισθοί κατρακύλησαν, η ύφεση χαρακτήρισε το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του ΄30, ολόκληρος ο κόσμος πλήρωσε τα σπασμένα… Και ο κόσμος μη έχοντας άλλες εναλλακτικές, μιας και ήταν πλήρως εξαρτημένος από το κεφάλαιο, γονάτισε από την ανέχεια. Τι ήταν όμως αυτό που τον οδήγησε σε πλήρη εξάρτηση από το κεφάλαιο; Από τον 16ο αιώνα μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, το κεφάλαιο άρχισε να εμφανίζεται και να εδραιώνεται σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης (κυρίως στην Αγγλία) με την διαδικασία των περιφράξεων: Οι αγρότες εκδιώχθηκαν από την γη, που ζούσαν και καλλιεργούσαν, η συλλογική ιδιοκτησία έγινε ιδιωτική, φυτευτήκαν φράχτες, σκάφτηκαν χαντάκια, ο δημόσιος χώρος χάθηκε, η κοινοτική ζωή διαλύθηκε. Οι αγρότες απομακρύνθηκαν από την γη και τα μέσα παραγωγής και ακολούθως μετατράπηκαν σε εργάτες, μισθωτούς ή άμισθους. Αυτό αποτέλεσε την λεγόμενη «πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου» και έτσι ξεκίνησε ο καπιταλισμός.
Ας σταθούμε εντούτοις στην πρωταρχική συσσώρευση και να τονίσουμε πως πέρα από την εκδίωξη της αγροτιάς από την γη, την περίφραξη της συλλογικής ιδιοκτησίας (κοινές γαίες) και τη διάλυση της κοινωνικής ζωής, στις διαδικασίες της πρωταρχικής συσσώρευσης ανήκει και η απαξίωση της αναπαραγωγικής εργασίας των γυναικών και η κοινωνική υποβάθμιση της, που ήταν θεμελιώδης για τη συσσώρευση του κεφαλαίου και που διαρκεί μέχρι σήμερα. Η πρωταρχική συσσώρευση εστιάζει στη διάλυση της αρχικής ενότητας μεταξύ εργάτη και μέσων παραγωγής -και αυτό αποτελεί μια ιστορική προϋπόθεση του καπιταλισμού. Ωστόσο αποτελεί και το περιεχόμενο του κεφαλαίου. Από τη στιγμή που ο καπιταλισμός παίρνει σάρκα και οστά, δεν διατηρεί μόνο το διαχωρισμό μεταξύ εργάτη και των μέσων παραγωγής, αλλά τον αναπαράγει σε μια διαρκώς αυξανόμενη κλίμακα. Με λίγα λόγια, αυτό που στη χαραυγή του καπιταλισμού, εμφανίζεται ως διακριτή ιστορική διαδικασία ανάδυσης του κεφαλαίου (πρωταρχική συσσώρευση), στη μετέπειτα καπιταλιστική συσσώρευση παρουσιάζεται ως μια «φυσιολογική» διαρκής διαδικασία. Δηλαδή, ό,τι εφαρμόστηκε κατά το ξεκίνημα του καπιταλισμού, εξακολουθεί να εφαρμόζεται μέχρι και σήμερα, μετασχηματίζοντας τα μέσα παράγωγης και αναπαραγωγής μας σε κεφάλαιο, κάνοντας μας να είμαστε πλήρως εξαρτημένοι από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Η σημερινή κρίση αποτελεί μέθοδο της «πρωταρχικής συσσώρευσης», με τον καπιταλισμό να αρπάζει και να διαλύει, έτσι ώστε να ανοίξει το δρόμο για έναν νέο κύκλο συσσώρευσης του κεφαλαίου, ώστε να επιβιώσει και ν’ αναπαραχθεί.
Συνεχίζοντας την ιστορική αναδρομή σε πιο πρόσφατες περιόδους, να σημειώσουμε πως η κρίση, μπορεί να παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα «ανεύθυνων κερδοσκόπων», αλλά στην πραγματικότητα είναι μια κρυφή κρίση των ταξικών και κοινωνικών σχέσεων. Μετά το Ά Παγκόσμιο Πόλεμο έχουμε σε μαζική κλίμακα την εφαρμογή του Τεϋλορισμού-Φορντισμού, όπου η βιομηχανική παραγωγή μεγιστοποιήθηκε, με τους εργάτες να λειτουργούν σαν απλά εξαρτήματα των μηχανών και το ανθρώπινο χέρι να μην ξεχωρίζει από τα εργαλεία. Παράλληλα, τα επαναστατικά κινήματα βρίσκονται σε ακμή, αποτέλεσμα επαναστατικών διαδικασιών που ξεκίνησαν από τις αρχές του 20ου αιώνα. Ο Άγγλος οικονομολόγος Τζών Κέυνς, αναγνωρίζει τη δύναμη της εργατικής τάξης και υποστηρίζει πως με την κατάλληλη κρατική παρέμβαση μπορεί να φέρει αύξηση της παραγωγικότητας, της κατανάλωσης και της ευμάρειας. Πριν το Κραχ του ΄29, μέρος του κεφαλαίου βάλτωνε στο Χρηματιστήριο, στοιχηματίζοντας κέρδη από μελλοντική εργασία. Μετά το Κραχ και συγκεκριμένα από το 1933 έως το 1936 θεσπίζονται μια σειρά από οικονομικά προγράμματα στις ΗΠΑ, όπως είναι η κοινωνική ασφάλιση και η αναγνώριση του συνδικαλισμού. Αυτή η σειρά των οικονομικών προγραμμάτων περιγράφτηκαν με τον όρο New Deal και ήταν η απάντηση στο Κραχ του ΄29. Το New Deal ουσιαστικά ήταν η εφαρμογή του λεγόμενου Κεϋνσιανισμού, όπου αφεντικά και εργάτες έδωσαν τα χέρια. Το πρόγραμμα του Κεϋνσιανισμού ολοκληρώθηκε με την είσοδο των Ηνωμένων Πολιτειών στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο λύνοντας και το πρόβλημα της πλεονάζουσας εργασίας. Πως; Με τη σφαγή εκατομμυρίων ανθρώπων στα πεδία μάχης…
Από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έως σήμερα…
Λίγο πριν την λήξη του Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ιδρύονται η Παγκόσμια Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ. σε μια Διεθνή Συνδιάσκεψη που συνήλθε στο Bretton Woods των ΗΠΑ και αναλαμβάνουν το ρόλο των εγγυητών για την ομαλή αναπαραγωγή της παγκόσμιας κυριαρχίας του κεφαλαίου. Μετά το αιματοκύλισμα των δύο Παγκοσμίων Πολέμων τα αφεντικά «μαλακώνουν» και εφαρμόζουν το λεγόμενο κράτος πρόνοιας. Αυτό οδηγεί στην ενσωμάτωση της εργατικής τάξης και σε συνδυασμό με τις σύγχρονες μεθόδους παραγωγής, αυξάνεται η παραγωγικότητα και η κατανάλωση. Η δεκαετία του ’60 φέρνει στην επιφάνεια ισχυρά κινήματα αμφισβήτησης και το κράτος απαντά με περισσότερες κοινωνικές παροχές. Όμως τα πνεύματα δεν καταλαγιάζουν… Τα κινήματα δυναμώνουν, επιχειρώντας την «έφοδο στον ουρανό», σπάζοντας τα όρια του New Deal. Οι αγώνες αυτοί κυκλοφόρησαν από τα εργοστάσια στα σχολεία, τις κουζίνες και τις κρεβατοκάμαρες, την ύπαιθρο των μητροπόλεων και των αποικιών. Οι μαχητικές διαδηλώσεις και η ένοπλη πάλη, οι φεμινίστριες και οι μαύροι, οι χίπηδες και οι ομοφυλόφιλοι, το LSD και η ψυχεδέλεια, αναγκάζουν το αντιπρόεδρο της Ford το 1969 να αποφανθεί πως «η παραδοσιακή εργασιακή ηθική των ΗΠΑ -η σκληρή δουλεία ως αρετή και καθήκον- έχει διαβρωθεί σε σημαντικό βαθμό». Αυτή η γενικευμένη ανυποταγή, αυτή η κρίση στην πειθάρχηση της εργατικής τάξης, οδηγεί σε μια νέα κρίση κερδοφορίας που εμφανίστηκε στη δεκαετία του ΄70. Αυτή η κρίση παρουσιάστηκε σαν μια μυστικοποιημένη οικονομική κρίση αλλά στην πραγματικότητα ήταν μια κρίση από την συσσώρευση δυσαρέσκειας και αρνήσεων από την πλευρά των εκμεταλλευομένων. Η απάντηση σε αυτήν την κρίση από την πλευρά του κράτους και του κεφαλαίου ήταν από τη μια η επίθεση στα κατεκτημένα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και από την άλλη η αποφυγή της υποκατανάλωσης και η διασφάλιση της μελλοντικής εκμετάλλευσης μέσω της διεύρυνσης του δανεισμού. Νεοφιλελευθερισμός λοιπόν… Και κάθε εργασιακή «συμφωνία»σπάει. Από τότε η κρίση έπαιρνε συνεχώς αναβολές, αλλά πάντα αιωρούνταν ως ενδεχόμενο, μέχρι που το 2008 έκανε πάλι την εμφάνισή της…
Η παγκόσμια φύση της κρίσης.
Την ίδια χρονιά που η σφαίρα του μπάτσου Κορκονέα, διαπερνά το σώμα του νεαρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η κρίση, που ενδημούσε από την δεκαετία του ΄70, κάνει την εμφάνισή της σε παγκόσμια κλίμακα και εκδηλώνεται με άγρια μορφή και στην Ελλάδα. Ντόπιοι οικονομολόγοι και πολιτικοί, αρχικά έριξαν το φταίξιμο στην «τεμπελιά» των ελλήνων, στον «διογκωμένο» δημόσιο τομέα κτλ. Πατριώτες, εθνικιστές και φασίστες έριξαν το φταίξιμο στους μετανάστες και στα «ξένα κέντρα». Κάνεις δεν απέδωσε καμία ευθύνη στον καπιταλισμό. Αργότερα η κρίση εμφανίστηκε και σε άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης: η ανεργία στην Ισπανία και την Ιταλία έκανε κοινώς αποδεκτό πως η κρίση δεν είναι μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Το επόμενο διάστημα τα νούμερα της ανεργίας δείχνουν ότι και στην υπόλοιπη Ευρώπη τα προβλήματα δεν είναι λίγα. Στην Γαλλία, τη Σουηδία, το Βέλγιο ακόμα και στη Γερμανία οι μισθοί πέφτουν, παρουσιάζονται ελλείμματα στα ταμεία, παγώνουν οι συντάξεις. Δεν βρίσκεται μόνο η Νότια Ευρώπη σε εποχή κρίσης, αλλά ολόκληρη η Ευρώπη νοσεί. Και πάλι δε σταματάμε εδώ, διότι τα ίδια συμβαίνουν και στις ΗΠΑ –εξάλλου από εκεί έκανε επανεκκίνηση με την φούσκα των στεγαστικών δανείων και την κατάρρευση του οικονομικού κολοσσού Lehman Brothers. Τα στοιχεία που δίνουν ο ΟΗΕ και το Διεθνές Γραφείο Εργασίας, ως προς την ανεργία και το μέσο εισόδημα ανά κάτοικο, δείχνουν ότι η κρίση βαθαίνει, διευρύνεται. Από όλα αυτά μπορούμε να συμπεράνουμε πως η κρίση είναι παγκοσμίου βεληνεκούς, είναι δηλαδή μια παγκόσμια κρίση.
Τα αφεντικά αυτού του κόσμου, όσο και θέλουν να το αποκρύψουν, πλέον δεν μπορούν να αρνηθούν την παγκόσμια φύση της κρίσης. Όμως σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να δεχτούν πως η κρίση προκύπτει από τον ίδιο τον πυρήνα του καπιταλισμού. Άλλωστε με αυτόν τον τρόπο πιστεύουν πως θα διασώσουν το σύστημα από το οποίο τρέφονται.
Μια απόπειρα ερμηνείας της κρίσης. Ο νόμος της αξίας.
Τα κυρίαρχα ΜΜΕ, ως γνήσια φερέφωνα του κεφαλαίου και της εξουσίας, αν και έχουν άποψη επί παντός επιστητού, για την κρίση αρνούνται μετά από τόσο καιρό να δώσουν μια σαφής απάντηση, αποκρύπτοντας την ουσία του προβλήματος. «Κρίση Χρέους», «Χρηματοπιστωτική Κρίση», «Κρίση Καζίνο» κτλ είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που οδηγούν την κοινή συνείδηση σε ένα μυστικοποίημενο κόσμο χρηματοπιστωτικών κυκλωμάτων, μετοχικών εταιριών, διαφθαρμένων πολιτικών, που κανένας και καμία από εμάς δεν καταλαβαίνει τι γίνεται. Και σίγουρα αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι…
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ερμηνεύσει κανείς την κρίση και να την ονοματίσει. Εδώ επιχειρείται μια ανάλυση που θεωρεί πως η κρίση ξεκινά από το ίδιο τον πυρήνα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και οι ίδιες οι αντιφάσεις του τον οδηγούν σε κρίση. Σε αυτή την ανάλυση θεωρούμε κομβικής σημασίας την ύπαρξη των εργατικών αγώνων και των κινημάτων αμφισβήτησης, καθώς και την ανυποταγή και τη συσσώρευση αρνήσεων από την κοινωνία. Βασικό εργαλείο για αυτήν την ανάλυση είναι ο νόμος της αξίας του Μαρξ. Όπως αναφέρει ο Caffentzis (1980) «Ο νόμος της αξίας είναι η αντίληψη σύμφωνα με την οποία, οι τιμές, τα κέρδη, τα κόστη και τα λοιπά μεγέθη των λογιστικών βιβλίων καθορίζονται -και εξηγούνται- από τον χρόνο εργασίας που αναλώνεται για την παραγωγή των εμπορευμάτων και την αναπαραγωγή των εργατών» (σελ.69). Από την πλευρά τους τα αφεντικά κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να αποκομίσουν όσο δυνατόν μεγαλύτερο κέρδος από την εκμετάλλευση της εργασία των εργατών. Αυτό που ενδιαφέρει τα αφεντικά είναι η ανάπτυξη αυτών των συνθηκών, όχι για να εξυπηρετηθούν οι ανθρώπινες ανάγκες ή για να βελτιωθεί η ζωή μας, αλλά για να αυξηθεί το κέρδος τους. Εκείνο που πρωτίστως τους ενδιαφέρει, είναι το ποσοστό κέρδους, δηλαδή πόσο κέρδος θα αποκομίσουν σε σχέση με κεφάλαιο που θα δαπανήσουν σε μισθούς, νοίκια, εγκαταστάσεις, πρώτες ύλες κτλ. (Και για να είμαστε ακριβείς, το ποσοστό κέρδους είναι ο λόγος της αποσπώμενης υπεραξίας προς το άθροισμα του μεταβλητού και σταθερού κεφαλαίου).
Όταν η νεκρή εργασία τρώει τους ζωντανούς.
Το κεφάλαιο έχει την τάση να βάζει όλο και περισσότερες μηχανές στην παραγωγή. Δυο σημαντικοί λόγοι, που καταφεύγει σε αυτήν την επιλογή, είναι οι εξής: Πρώτον, αυξάνεται η παραγωγικότητα και δεύτερον, οι μηχανές κάνουν ακριβώς ότι τους λένε, δεν φέρνουν αντιρρήσεις, ούτε κάνουν απεργίες όπως οι εργάτες. Μακροπρόθεσμα όμως αυτό έχει σαν συνέπεια να μειώνεται το κέρδος των αφεντικών. Μπορούμε να πούμε, πως στην παραγωγή όσο περισσότερο κεφάλαιο ξοδεύεται για μηχανήματα σε σχέση με τα κεφάλαιο που ξοδεύεται στους μισθούς των εργατών που δουλεύουν, τόσο μικρότερο είναι το ποσοστό κέρδους. Το πιο σημαντικό είναι πως ο μοναδικός παράγοντας που μπορεί να δώσει κέρδος στα αφεντικά είναι η εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας. Γιατί η εργατική δύναμη είναι η μοναδική γενεσιουργός πηγή της αξίας. Και αν θέλουμε να πάμε και στα πεδία της φιλοσοφίας, η κρίσιμη ικανότητα που προικίζει την ανθρώπινη εργασία να παράγει αξία, δεν είναι η αδυναμία να κατασκευαστούν μηχανές-ρομπότ που θα την αντικαταστήσουν, αλλά η ικανότητα της ανθρώπινης εργασίας να στερήσει τον αφέντη από τις υπηρεσίες της. Η ικανότητα να αρνηθεί τον ίδιο της τον εαυτό. Η ικανότητα μας να πούμε «όχι» στην εκμετάλλευση.
Το κεφάλαιο, λοιπόν, θέλει να ξεμπερδέψει μια και καλή με τους εργάτες. Θέλει να τους κάνει στην άκρη. Να απαλλαγεί από την ανυποταγή, τις διεκδικήσεις και το «ατίθασο χέρι της εργασίας». Το κεφάλαιο απαντά στην απειθαρχία της εργασίας με την αντικατάσταση του ανυπάκουου εργάτη από την υπάκουη μηχανή. Διώχνει την ζωντανή εργασία (τους εργάτες) και στη θέση της βάζει τη νεκρή εργασία (τις μηχανές). Αλλά από την άλλη, ο μοναδικός παράγοντας που του φέρνει κέρδη είναι η ίδια εκμετάλλευση της εργασίας. Μόνο η εργασία μπορεί να παράξει κέρδος για τα αφεντικά. Αυτή η αντίφαση, έχει συνέπειες στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου που θα εκδηλωθούν ως μείωση του ποσοστού κέρδους.
Σε παγκόσμιο επίπεδο παρατηρείται μια αύξηση της μισθωτής εργασίας με μια παράλληλη μείωση του αριθμού των αγροτών και των ελεύθερων επαγγελματιών. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι είναι αποκομμένοι από την γη και τα μέσα παραγωγής και εξαρτώνται ακόμα πιο πολύ από το κεφάλαιο, με ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων να είναι άνεργοι ή σε καθεστώς υποαπασχόλησης. Ταυτόχρονα, ενώ έχουμε μια υπερσυσσώρευση μηχανών, το μέσο ποσοστό κέρδους μειώνεται και μαζί μειώνεται και η ζήτηση των μισθωτών, που το μονό που μπορούν να κάνουν για να επιβιώσουν είναι να πουλήσουν σε κάποιο αφεντικό την χειρονακτική ή διανοητική τους ικανότητα ή ακόμα και το τελευταίο οχυρό της αξιοπρέπειά τους, δηλαδή το ίδιο τους το κορμί…
Από την φούσκα του χρηματιστηρίου στη σφαίρα της παραγωγής.
Επίσης, ένα τμήμα του κεφαλαίου που δεν μπορεί να αξιοποιηθεί, στρέφεται στο χρηματιστήριο με την προοπτική μέσα από απάτες και χρηματοπιστωτικές αγυρτείες να βγάλει κέρδη εκ του μηδενός. Το χρήμα να γεννήσει χρήμα δηλαδή, χωρίς την μεσολάβηση του εργάτη. Έτσι φεύγουμε από το πραγματικό κόσμο της παραγωγής και πάμε στο μυστικιστικό κόσμο του χρηματιστηρίου. Όπως περιγράφηκε πιο πάνω, η αιτία της κρίσης εντοπίζεται στην ίδια την σφαίρα της παραγωγής και επειδή σε αυτήν την σφαίρα δεν έβγαζαν αρκετά κέρδη τα αφεντικά, μεταφέρανε τα κεφάλαια στις σάλες του χρηματιστηρίου. Εκεί όμως που τα κέρδη δεν έχουν πραγματικό αντίκρισμα και αντιστοιχούσαν μόνο σε ψευτοαξίες σε χαρτιά και μετοχές, η κρίση έσκασε σαν φούσκα. Έσκασε σαν φούσκα και επέστρεψε στον πραγματικό κόσμο, δηλαδή στο κόσμο της παραγωγής. Μπορούμε να πούμε ότι η κρίση είναι η βίαιη αποκατάσταση της χαμένης ενότητας μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης. Και η βία παράγει βία…
Στο βάθος πόλεμος.
Αυτή η «πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους», μπορεί να έχει διαφορετική έκβαση κάθε φορά και για τον καπιταλισμό και για την κοινωνία. Η έκβαση αυτή εξαρτάται από διάφορες μεταβλητές, από αγώνες με αβέβαιη κατάληξη, από κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων. Το κεφάλαιο από την μεριά του, προσπαθεί να αντισταθμίσει αυτήν την «πτωτική τάση» με διάφορα μέτρα, που σε πολλούς και πολλές από εμάς θα φανούν αρκετά οικεία, με πιο βασικά τα εξής: κοινωνικοποίηση της χασούρας των τραπεζών, εντατικοποίηση της εργασίας, αύξηση των ωρών εργασίας -χωρίς αύξηση του μισθού-, συμπίεση μισθών και κοινωνικών παροχών σε υγεία, ασφάλεια, συντάξεις κτλ, χρησιμοποίηση μαύρης και φθηνής εργασίας μεταναστών και ντόπιων. Με την ανεργία να αποτελεί έναν άσο στο μανίκι των αφεντικών, ως μια στρατηγική για την αύξηση του εφεδρικού στρατού φτηνών εργατών. Και όλα αυτά εφαρμόζονται –συνήθως- κλιμακωτά μέχρι όσο τους παίρνει.. Και αν όλα αυτά τα μέτρα δεν φανούν αρκετά, πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι πάντα στο βάθος του τούνελ της κρίσης σιγοφέγγει η λάμψη του πολέμου…
Εν κατακλείδι;
Η βία της κρίσης, πριν απ΄όλα, είναι η κοινωνική βία εναντίον των οικογενειών που πετιούνται στο δρόμο, είναι οι μαζικές απολύσεις, το κλείσιμο των επιχειρήσεων και οι μετεγκαταστάσεις τους, οι ουρές στα φιλανθρωπικά συσσίτια, οι άστεγοι, τα σκοτεινά σπίτια, ο ακρωτηριασμός των κοινωνικών δαπανών. Είναι η ποινικοποίηση των κοινωνικών αντιστάσεων και αγώνων, η ενίσχυση του κατασταλτικού κράτους, η επιβολή μιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, για να συνηθίσουν οι εργάτες και οι εργάτριες την καπιταλιστική πειθαρχία. Είναι, τέλος, ο πόλεμος για την μοιρασιά των ζωνών επιρροής, την πρόσβαση στις πηγές ενέργειας, τη λεηλασία πρώτων υλών, την αγορά εξοπλιστικών συστημάτων.
Τελικά η ανυποταγή, η απειθαρχία των εργατών και των εργατριών, οι αγώνες και οι διεκδικήσεις, τα κινήματα αμφισβήτησης, αναγκάζουν τα αφεντικά να αντικαταστήσουν με μηχανές το μοναδικό παράγοντα που μπορεί να παράξει αξία, δηλαδή τον άνθρωπο… Και αυτή η αντίφαση, μειώνει τα κέρδη τους, ρίχνει τα ποσοστά τους, τους οδηγεί στον τζόγο του χρηματιστηρίου, οδηγεί σε κρίση… Πάραυτα, οι κρίσεις μπορούν να ξεπεραστούν. Το ζήτημα είναι με ποιο τίμημα ξεπερνιούνται και ποιος πληρώνει. Η συγκυρία της κρίσης θα αξιοποιηθεί από τα κινήματα ως μια ευκαιρία για επανάσταση ή θα οδηγήσει σε μια νέα μορφή καπιταλιστικής βαρβαρότητας; Την απάντηση δεν την δίνει η θεωρία. Την απάντηση μπορούν να την δώσουν οι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες που διεξάγονται παντού.
Βιβλιογραφία
– Μαρξ, Κ. (1986). Το Κεφάλαιο, τομ. Ά. Αθήνα: Σύγχρονη Εποχή.
– Μαρξ, Κ. (1986). Το Κεφάλαιο, τομ. ΄Γ (σελ.267-328). Αθήνα: Σύγχρονη Εποχή.
– Ρούσης, Γ. (2012). Από την κρίση στην επανάσταση. Αθήνα: Γκοβόστη.
– Φάμπρικα Υφανέτ. (2010). Η μονιμότητα της κρίσης του καπιταλισμού. Factory, (1), 8-13.
– Caffentzis, G. (2012). Η εργασία, η ενέργεια, η κρίση και το τέλος του κόσμου. Αθήνα: Αρχείο 71.
– Bonefeld, W. (2002). Ιστορία και κοινωνική σύσταση: Η πρωταρχική συσσώρευση δεν είναι πρωταρχική. Ανάκληση από Rebelnet.gr.
– Federici, S. (2011). Ο Κάλιμπαν και η μάγισσα. Γυναίκες, σώμα και πρωταρχική συσσώρευση. Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις των Ξένων.
– Federici, S., Caffentzis, G., Jappe, A. & κ.α. (2012). Σημειώσεις της στέπας, (2). Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις των Ξένων.
– Holloway, J. (2006). Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία. Αθήνα: Σαββάλας.
-Midnight Notes & Friends. (2009). Υποσχετικές Επιστολές – Από την Κρίση στα Κοινά. Ανάκληση από Rebelnet.gr.
Από τιην ιστοσελίδα/έντυπο αντιπληροφόρησης Παροξυσμός
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΛΑΓΙΑΝΝΗ
ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ
Ο αναρχικός Γιώργος Σαλαγιάννης βρίσκεται στην (από 3 Δεκέμβρη) 15η μέρα απεργίας πείνας στις φυλακές Αγίου Στεφάνου στην Πάτρα. Συνελήφθει στις 29 Οκτώβρη και προφυλακίστηκε στις 31 με τη μαρτυρία ενός αρχιμπάτσου ότι τον αναγνώρισε ¨ανεπιφύλακτα¨ να επιτίθεται στο Α.Τ. Μεσολογγίου με πέτρες και μολότοφ. Το μοναδικό στοιχείο είναι δηλαδή η μαρτυρία του μπάτσου, χωρίς κανένα άλλο στοιχείο (αποτυπώματα σε αντικείμενο, μπουκάλια κλπ. , άλλη μαρτυρία κλπ.), συνελήφθει στον κοινωνικό χώρο ¨αποθήκη¨ μετα 3 ώρες από την επίθεση, μαζί με άλλους 5 συντρόφους-ισες οι οποίοι αφέθηκαν ελεύθεροι όταν πέρασαν ανακριτή και εισαγγελέα στις 31 Δεκέμβρη με πλημμεληματικού χαρακτήρα κατηγορίες.
Πριν την επίθεση στο Α.Τ. είχαν προσαχθεί 2 σύντροφοι από ασφαλίτες, όταν υπερασπίστηκαν το πανό που ανάρτησαν σε κεντρικό σημείο του Μεσολογγίου με αντιεπετειακό – αντιεθνικιστικό σύνθημα (ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΘΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΥΛΑΚΗ) , την ώρα που πραγματοποιούνταν συγκέντρωση 30 χρυσαυγιτών σε άλλη θέση του κέντρου του Μεσολογγίου. Για όλους θα οριστεί τακτική δικάσιμος.
Η πρώτη αίτηση αποφυλάκισης – μετατροπής της ποινής του σε περιοριστικούς όρους ή χρηματική εγγύηση απορρίφθηκε πριν λίγες μέρες βρισκόμενος ήδη ο Γιώργος σε απεργία πείνας.
Καταγγέλλει «…τις άθλιες συνθήκες κράτησης, του ίδιου και των συγκρατούμενων του, την ανυπαρξία ιατρικής περίθαλψης. Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι ενώ βρίσκεται στην 15η ημέρα απεργίας πείνας δεν έχει εξεταστεί από γιατρό. Σε άλλη περίπτωση συγκρατούμενος του υπέστει επιληπτικό σοκ και δεν υπήρχε γιατρός για να προσφέρει τις πρώτες βοήθειες. Και τέλος την απάνθρωπη μεταχείριση οροθετικού κρατούμενου όπου αντί να νοσηλευτεί, μεταφέρθηκε σε κελί απομόνωσης. » (από κείμενο της Αυτόνομης Κίνησης Βαλβείου ).
Συνεχίζει τον αγώνα εντός των τειχών όχι μόνο για τη δικιά του δίωξη αλλά και για όλους τους συγκρατούμενούς του μένοντας συνεπής στον αναρχικό αγώνα.
Η επίθεση που εξαπέλυσε ο κρατικός μηχανισμός μαζί με τους φασίστες (εισβολή 15 οπλισμένων φασιστών στην κατάληψη Βαλβείου, καταστολή της κατάληψης από την αστυνομία, συλλήψεις 17 συντρόφων για δήθεν ανακατάληψη σε μικροφωνική, εισβολές με αφορμή τη δήθεν ανακατάληψη σε σπίτια νεολαιών και εκφοβισμός των ίδιων και των γονιών τους κ.α.) στους συντρόφους από το Μεσολόγγι φανερώνει το φόβο τους απέναντι σε κάθε αντιστεκόμενο που δεν μπορούν να ελέγξουν. Όποιον δεν περιορίζεται στις θεσμικές διεκδικήσεις , όταν δεν συνδιαλέγεται μπρος στον ολοκληρωτισμό που θέλουν να επιβάλλουν.
Επιβάλλουν ακραία καταστολή σε ένα πρωτόγνωρο για το Μεσολόγγι αναπτυσσόμενο κίνημα αμφισβήτησης της εξουσίας όπου οι διάφοροι φασίστες – νεοναζί καπηλεύονταν τα ιστορικά απελευθερωτικά χαρακτηριστικά της πόλης. Βέβαια οι ναζί ως εγκληματική οργάνωση οργανώνονται και δρουν ανεξέλεγκτα στο Μεσολόγγι και τις γύρω περιοχές αφού αστυνομία και δικαιοσύνη συγκαλύπτουν τη δράση αυτή. (αθώωση Μπαρμπαρούση για την επίθεση εναντίον μικροπωλητών σε λαϊκή αγορά στο Μεσολόγγι , επιθέσεις κατά ρομά κ.α. )
Θέλουν έτσι να τρομοκρατήσουν και να παραδειγματίσουν τους πολίτες του Μεσολογγίου μετατρέποντας κοινωνικούς χώρους και αγωνιστές σε ανθρωπόμορφα τέρατα που μπαινοβγαίνουν σε φυλακές και δικαστήρια. Για μια μικρή κοινωνία όπως στο Μεσολόγγι όλα αυτά ίσως βαραίνουν απωθητικά στους διαφόρους φραπεδόβιους ραγιάδες όχι όμως και στα ελεύθερα πνεύματα που έχουν αποφασίσει να αγωνίζονται με αξιοπρέπεια ενάντια στην καταπίεση, την αδικία και τον ολοκληρωτισμό.
Η αλληλεγγύη ως αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα εκτός και εντός των φυλακών «υποχρεώνει» κάθε αγωνιστή να μην αφήνει να θαφτούν στις αποθήκες ψυχών του Αγίου Στεφάνου αλλά και παντού η αξιοπρέπεια, η αντίσταση, οι σύντροφοι, οι εξαθλιωμένοι, οι κολασμένοι, όλοι όσοι βρίσκονται όμηροι του κράτους και της εξουσίας.
Μέχρι την τελική νίκη.
Δύναμη στον αναρχικό απεργό πείνας Γιώργο Σαλαγιάννη.
Για μια κοινωνία χωρίς φυλακές.
Για μια κοινωνία που να μην είναι φυλακή.
ΚΑΤΑΛΗΨΗ 1ου ΕΠΑΛ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗς ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
Την τριτη 9-12-2014 κατα της 2:30 το πρωί ειχαν μαζευτεί στο χώρο του σχολείου γύρο στους 30 αλληλέγγυους μαθητές , με σκοπό την κατάληψη του κτιρίου ως ένδειξη αλληλεγγύης στον τότε απεργό πέίνας Νίκο Ρωμανό.Ττην ιδια ώρα λίγο παρακάτω μια συμορία ασφαλιτών σταμάταγε κοσμο,που προσπαθούσε να φτάσει στο κτίριο,ενώ επιχείρησαν να προσαγάγουν καποιους απο τους μαθητές.Απο το πρωί πάντως στο σχολείο ειχαν μαζευτεί πρωτοφανής μέγαλος αριθμός στην κατάληψη, η οποια ήταν περικυκλωμένη απο αστυνομικές δυνάμεις.Κατα της 8:30 έφτασε στο κατειλημένο σχολείο ο διευθυντής οπου ύστερα απο το παραλήρημα του, να λήξει η καταληψη και έπειτα απο τα ειρωνικά και απαξιωτικά σχολιά του για τον λογο που το σχολείο ηταν κλειστό,απειλώντας στοχευμένα 3 ατομα με αποβολές .Κατα την διάρκεια της κατάληψης αναρτηθηκαν πανό υπερ του Ν.Ρωμανου ενω φωνάχτηκαν και κάποια συνθήματα οπως
-Απο το Αγρίνιο ως το Βελβεντό αλληλεγγύη στον Ν.Ρωμανο
-Λευτεριά σε οσους ειναι στα κελιά κ.α
Την Τετάρτη 10-12-2014 η κατάληψη συνεχιστηκε και για 2η μέρα με αρκετές δυσκολίες, καθώς στο σχολείο ειχαν μαζευτει πανω απο 50 γονείς και καθηγητές όπου απαιτούσαν την λήξη της καταληψης,άκρως προκλητικοί, φωναζοντας σχόλια του είδους ” Ειναι εγκληματίας πρεπει να πληρώσει”, ”Είναι εν δυνάμει δολοφόνος ” κτλπ. πουλώντας ψευτοτσαμπουκάδες σε παιδιά και σε συνεργασία με τον διευθυντη απειλούσαν 3 συγκεκριμένα ατομα οχι μονο με αποβολές αλλα ακομα και με ποινικές διώξεις.Υστερα απο καποια ωρα και αφού πληροφορηθήκαμε για την θετικη έκβαση της ονομαστικής ψηφοφορίας (για το αν θα ψηφιστει η τροπολογία με το βραχιολάκι)όπου θα συνεπάγοταν και με την λύξη της απεργιας πεινας του Ν.Ρωμανου, όπως κι έγινε,αποφασίσαμε να λύξουμε την κατάληψη, ετσι ώστε να μην εχουν και προβλήμα καποα απο τα παιδία.
Υ.Σ Θελουμε να πούμε σε ολους αυτούς τους βολεμένους νοικοκοιραίους, που καθονται στα σπιτάκια του παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων των ρουφιάνων, περιμένοντας με ανηπομονισία τον θανατο του Ν.Ρωμανού ‘ Εσεις μικροαστοί που καταδικάζεται οποιοδήποτε νομιζετε πως θα στάθει εμπόδιο στη μικρή και θλιβερή ζωή σας, να ξερετε πως ο Νικος ΑΠ΄ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΙΧΕ ΝΙΚΗΣΕΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ οπως κι αν κατέληγε!
ΑΓΩΝΑΣ ΧΑΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΕ !!
ΜΑΘΗΤΕΣ 1ου ΕΠΑΛ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΤΟΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ.
ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Βρίσκομαι και εγώ όπως χιλιάδες ψυχές στα κελιά της δημοκρατίας. Βεβιασμένο το σύστημα της αστικής δικαιοσύνης με προφυλάκισε στηριζόμενο σε ψευδομαρτυρία ενός ασφαλίτη και άλλων πέντε σκυλιών του κράτους (ασφάλεια, Ο.Π.Κ.Ε., ΔΙΑΣ). Από την άλλη πλευρά δικαστές, ανακριτές, δικαστικοί υπάλληλοι, αυτοί είναι οι δήμιοι της γραφειοκρατίας, άλλοτε κωλυσιεργούν και άλλοτε επισπεύδουν τα τρομοδικεία και τις διαδικασίες που περιορίζουν ζωές ανθρώπων με ποινές και αποφάσεις που είναι λύτρωση για το κράτος και το κεφάλαιο. Όλες οι αποφάσεις υποκινούνται από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, Προστασίας του Κεφαλαίου και των εκπροσώπων του.
Αυτή είναι η σκλαβιά που μας επιβάλλουν στο όνομα του νόμου και της τάξης. Αποσκοπούν στο φίμωμα των φωνών μας, να πνίξουν τις προσπάθειες μας για ελευθερία, να μας στερήσουν την προσωπικότητά μας και την συλλογική αντίδραση που επιθυμούμε. Στερούν άδειες κρατουμένων στα πλαίσια της τρομοκρατίας.
Η συμφόρηση στα ιδρύματα κράτησης ψυχών δημιουργεί αποπνικτική ατμόσφαιρα, υποβαθμίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ανθρώπινες ψυχές στοιβαγμένες στα μπουντρούμια της δημοκρατίας, καρκινοπαθείς, εγχειρισμένοι, άνθρωποι με χρόνια ιατρικά προβλήματα, βρίσκονται ξεχασμένοι μέσα στα ιδρύματα του βάρβαρου καπιταλισμού, χωρίς ίχνος ιατρικής φροντίδας. Την ίδια ώρα πλούσιοι κεφαλαιοκράτες, κύριοι και κυρίες φλερτάρουν με την αηδία και την υποκρισία σε «κλουβιά πολυτελείας», διαμερίσματα Κολωνακίου με άρωμα σαπίλας. Κρατούν τον πλούτο στα χέρια τους, έναν πλούτο που το έκλεψαν από τους καταπιεσμένους. Δίνουν στην ανθρώπινη υπόσταση την πιο δυσάρεστη ερμηνεία.
Είμαστε οι στοιβαγμένες ψυχές στις αποθήκες του κράτους, είτε πίσω από σίδερα, είτε πίσω από τούβλα, όμως γύρω μας οι ίδιες πόρτες, τα ίδια κάγκελα, οι ίδιες μάντρες μας προκαλούν. Η δικαιοσύνη που θέλει να ονομάζεται ανεξάρτητη, αυτή είναι που δεν λογαριάζει και υποβαθμίζει, μέρα με τη μέρα τις αξίες.
Από σήμερα 03/12/14 βρίσκομαι σε απεργία πείνας έως την αποφυλάκισή μου.
Ενάντια στην καταστολή και τους ανθρωποφύλακες, στην αστυνομοκρατία, σε υπουργούς, τραπεζίτες, επιχειρηματίες. Αυτοί είναι οι τρομοκράτες, αυτοί είναι οι ληστές.
ΔΥΝΑΜΗ σε κάθε απεργό πείνας και σε όλους όσους μάχονται ενάντια στα δεσμά της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας όπου το σύστημά της ρουφιανιάς δικαιώνεται.
ΤΩΡΑ ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΙΑ ΣΑΣ!
ΣΘΕΝΟΣ – ΠΕΙΣΜΑ – ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ
«Κι αν καταρρέουν οι πίστες, μείς αιώνιοι
Περνάμε απ’ τη ζωή στο θάνατο, ήσκιοι
και στη ζωή απ’ το θάνατον ! Όχι όντα,
είμαστε Ιδέες, που ζούνε πολεμώντα!» (Κ.Β.)
Γ.Σ.
Υπόδικος K. Αγίου Στεφάνου, Πάτρα.
Αυτόνομη Κίνηση Βαλβείου
Από την ιστοσελίδα της Α.Σ.Ε Γκιλοτίνα
Στις 17 Νοεμβρίου του 1973 και ώρα μία το μεσημέρι, μια «μιαρή» φιγούρα για τα δεδομένα της τότε αθηναϊκής κοινωνίας βρίσκονταν στην συμβολή των οδών Αχαρνών και Χέϋδεν, μαζί με τον 13χρονο γιό του. Αφγανικής καταγωγής, με τούρκικη υπηκοότητα, ταχυδακτυλουργός στο επάγγελμα: αυτά τα χαρακτηριστικά από μόνα τους αρκούσαν για να δεχτεί μια θανάσιμή ριπή στην κοιλιά από το μυδράλιο τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος της Χούντας. Ο Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, ετών 43, ήταν κάτοικος του Αγίου Παντελεήμονα. Όπως έχουν καταγράφει ως τώρα τα στοιχεία, ο Μπασρί ήταν ο μόνος από τους δεκάδες δολοφονηθέντες του Πολυτεχνείου που μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο. Ούτε σε Νοσοκομείο, ούτε σε Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, ούτε σε Θεραπευτήριο. Κατευθείαν στο Νεκροτομείο.
Μιάμιση δεκαετία αργότερα στο ίδιο σημείο το κτήριο επί των οδών Αχαρνών και Χέϋδεν καταλαμβάνεται από άγριους νεολαίους, αντιεξουσιαστές και αναρχικούς. Επί δυόμιση περίπου δεκαετίες, η Villa Amalias αποτελεί ένα κοινωνικό ανάχωμα ενάντια στους φυσικούς και πολιτικούς απογόνους της Χούντας και σε κάθε φασισμό, εθνικισμό και ρατσισμό. Η Villa Amalias, αποτέλεσε ένα διαρκή κρυφό φόρο τιμής στον Αφγανό Ταχυδακτυλουργό με το τούρκικο διαβατήριο. Ίσως τυχαία, αλλά αυτό δεν έχει σημασία: η Villa Amalias ήταν εκεί, όπως και ο Αλέξανδρος Μπαρσί Καράκας.
Από την ιστοσελίδα/έντυπο αντιπληροφόρησης Παροξυσμός
Το κράτος της εξαθλίωσης , της εκμετάλλευσης της μιζέριας . Όπου η άρχουσα τάξη καταπιέζει εξουσιάζει και καταστέλλει όποιον αντιδρά και στέκεται με αξιοπρέπεια και ιδεολογία εναντίον τους .
Από τα κρατητήρια στα διάφορα Α.Τ. της περιφέρειας έως τα κεντρικά της ΓΑΔΑ , μοχθούν να μας “φτιάξουν” , να μας καθησυχάσουν , να απομονωθούμε αυτόβουλα στα σπίτια κλουβιά της πανούργας κοινωνίας . Εν τέλη να μας κάνουν να ταυτιστούμε με την απάθεια της να χαθούμε στην σιωπή της.
Δεν τους αρκεί να φυλακίζει όποιον προασπίζεται την αναρχική ιδεολογία
όσο τους αρκεί να ευτελίζουν τον ίδιο και την δράση τους ,
όσο τους αρκεί να αποκρύπτουν από το νεκροταφείο της πόλης τα κίνητρα του.
Μην δειλιάσεις νεαρέ μαχητή.
Μην δειλιάσεις νεαρή μαχήτρια.
Ο δρόμος είναι τώρα έξω .
Αν είναι βαριά τα σίδερα των κελιών της δημοκρατίας είναι βαρύς και ο χείμαρος που πνίγει τα σκυλιά της .
Όλα συνεχίζονται από πάντα για πάντα .
‘Όλα κυλάνε από πάντα για πάντα .
Δύναμη σε όλους τους κρατούμενους πίσω από τα σίδερα .
Λύσσα και συνείδηση σε όλους τους αναρχικούς μέσα στα κελιά.
Μέχρι την διάλυση της κοινωνίας όσο αυτή προϋποθέτει εξουσία και τάξεις.
Υπόδικος φυλακών ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΠΑΤΡΑ
ΓΟΥ.ΣΟΥ
1 ΝΟΕΜΒΡΗ 2014
Διαβάστε περισσότερα και δείτε βίντεο από τη πορεία της 9ης Νοέμβρη στο Μεσολόγγι στην ιστοσελίδα της αναρχικής συλλογικότητας της εφημερίδας Γκιλοτίνα
Tην Παρασκευή 31 Οκτωβρίου στο Μεσολόγγι πέρασαν από ανακριτή οι 2 σύντροφοι που συνελήφθησαν στη προσπάθειά τους να αναρτήσουν πανό ενάντια στις εθνικές εορτές με το σύνθημα: «ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΘΝΙΚΗ – ΚΑΘΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΥΛΑΚΗ». Στους 2 συντρόφους αποδίδονται κατηγορίες σε βαθμό πλημμελήματος. Τη στιγμή που έγινε η σύλληψή τους, το κέντρο του Μεσολογγίου ήταν γεμάτο από ασφαλίτες που επόπτευαν τη συγκέντρωση περίπου 30 χρυσών αυγών στη κεντρική πλατεία Μεσολογγίου. Στον ανακριτή παρουσιάστηκαν και οι 6 σύντροφοι -ισσες που συνελήφθησαν ύστερα στο κοινωνικό χώρο ‘’Αποθήκη’’ και κατηγορούνταν για την επίθεση στο Α.Τ. Μεσολογγίου. Οι 5 από αυτούς αντιμετωπίζουν κατηγορίες σε βαθμό πλημμελήματος και αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους , ενώ ο αναρχικός σύντροφος Γ. Σ. αναγνωρίστηκε “ανεπιφύλακτα” για την επίθεση στο Α.Τ. και προφυλακίστηκε χρεωμένος με δυο κατηγορίες κακουργηματικού βαθμού. Όλοι οι σύντροφοι θα κριθούν σε τακτική δικάσιμο. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης από 40 περίπου άτομα έξω από τα δικαστήρια, τα οποία φώναζαν συνθήματα αλληλεγγύης για τους διωκόμενους συντρόφους, ενώ είχε αναρτηθεί και πανό: «ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ».
Η προφυλάκιση του συντρόφου Γ. Σ. είναι ακόμη μια πράξη που αποδεικνύει ξεκάθαρα την αγαστή συνεργασία των κατασταλτικών μηχανισμών ( αστυνομία – δικαιοσύνη ) στη κοινή τους επιδίωξη να πλήξουν τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, χτυπώντας αναρχικούς αγωνιστές. Σκοπός τους, να σπείρουν το φόβο στη κοινωνία και σε όσους αντιστέκονται, ώστε να αποδυναμωθούν οι όποιες αντιστάσεις. Η προσπάθεια τρομοκράτησης της τοπικής κοινωνίας εκδηλώθηκε ακόμη και με εφόδους σε σπίτια νεολαίων , ακόμα και ανηλίκων, για συλλήψεις χωρίς τη παρουσία εισαγγελέα. Είναι μια πράξη του πολέμου της κυριαρχίας απέναντι στο κόσμο του αγώνα. Επίσης τα γουρούνια των ταγμάτων ασφαλείας κατέστρεψαν κατά την έφοδό τους στο κοινωνικό χώρο “αποθήκη’’ υλικοτεχνικό εξοπλισμό και προξένησαν φθορές .
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ Γ. Σ.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
Αναρχική συλλογικότητα της εφημερίδας Γκιλοτίνα
ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ – ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
Το απόγευμα της Τετάρτης 29/10 στις 6.00 περίπου το απόγευμα δύο σύντροφοι αναρτούν πανό σε κεντρικό δρόμο του Μεσολογγίου. Τη στιγμή εκείνη, δέχονται απρόκλητη επίθεση ασφαλιτών που με βία προσπάθησαν να κατεβάσουν το πανό. Οι σύντροφοι αντιστάθηκαν στα χτυπήματα των μπάτσων, ο ένας τραυματίστηκε στο κεφάλι υστέρα από σπρώξιμο πάνω σε βιτρίνα καταστήματος η οποία και θρυμματίστηκε (ενώ ο δεύτερος μεταφέρθηκε το πρωί στο νοσοκομείο Μεσολογγίου με χτυπήματα στο κεφάλι). Στη συνέχεια οι δύο σύντροφοι μεταφέρονται χτυπημένοι στο Α.Τ. Μεσολογγίου, όπου και κρατήθηκαν. Μετά από κάποιες ώρες πραγματοποιήθηκε επίθεση όπου σπάστηκαν παρκαρισμένα περιπολικά. Ως απάντηση σε αυτή την ενέργεια, οι μπάτσοι εισβάλουν στο κοινωνικό χώρο ‘’Αποθήκη’’ και προσαγάγουν 6 άτομα οι οποίοι κρατούνται και αυτοί. Καθ’ όλη τη διάρκεια της κράτησης των συντρόφων τους απαγορεύτηκε κάθε επικοινωνία ακόμα και με δικηγόρο.
Το πρωί της Πέμπτης οι προσαγωγές μετατρέπονται σε συλλήψεις οι οποίες επιχειρείται να στηριχθούν τόσο στα όσα έγιναν κατά την ανάρτηση του πανό, στην επίθεση στο Α.Τ., όσο και στα όσα βρέθηκαν στον κοινωνικό χώρο ‘’Αποθήκη’’. Το μεσημέρι της επόμενης ημέρας οι 8 σύντροφοι περνάνε από εισαγγελέα, ο οποίος τους παραπέμπει σε δίκη για την 31/10 και ύστερα τους επιστρέφουν ξανά στα κρατητήρια του Α.Τ. Μεσολογγίου, ενώ από αυτούς 3 συντρόφισσες μεταφέρονται στο Α.Τ. Ναυπάκτου λόγω έλλειψης χώρου και κατάλληλων συνθηκών. Καθώς οι συλληφθέντες σύντροφοι περνούσαν από τον εισαγγελέα, 2 άτομα που τραβούσαν φωτογραφίες προσάγονται και ξυλοκοπούνται τόσο κατά την προσαγωγή όσο και στα κρατητήρια. Περίπου στις 5 το απόγευμα της Πέμπτης τα δυο άτομα αφήνονται ελεύθερα.
Οι μπάτσοι στη περιοχή του Αγρινίου εκμεταλλευόμενοι τα γεγονότα στο Μεσολόγγι προσαγάγουν βίαια – απαγάγουν δύο συντρόφους τα ξημερώματα της Πέμπτης από δρόμο της πόλης και τους κρατούν για περίπου δυο ώρες στο Α.Τ. Αγρινίου, κάτω από απειλές και εκβιασμούς.
Το κλίμα τρομοκρατίας που επιχειρούν να σπείρουν οι τοπικοί ταγματασφαλίτες εφαρμόζοντας τις κεφαλαιοκρατικές επιταγές της καταστολής στους αγωνιζομένους αλλά και στην κοινωνία συνολικότερα θα συντριβεί από το πάθος των ανθρώπων για ελευθερία, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη.
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ…
…ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!
ΔΙΚΗ: 31 ΟΚΤΩΒΡΗ 2014, ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ
Αναρχικοί/ες, Σύντροφοι –σες
* Ακολουθεί φωτογραφία από πανό που αναρτήθηκε στη πλατεία Δημάδη στο Αγρίνιο από αλληλέγγυους
