Category: Κείμενα

Η συλλογικότητα των Radical Fans United καλεί σε ενημέρωση/συζήτηση αλλά και σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στο μουντιάλ της Βραζιλίας. Διαβάστε κείμενο της Αυτόνομης Ζώνης για το θέμα αυτό εδώ και ακούστε ή κατεβάστε σχετική θεματική εκπομπή της Κερκίδας Συνειδήσεων εδώ.

Διαβάστε περισσότερα στην ιστοσελίδα της Αυτόνομης Ζώνης

Πριν καλά-καλά κοπάσουν οι πανηγυρισμοί για την ανάληψη του δήμου Αγρινίου από ¨δεξιό¨ δήμαρχο ύστερα από 40 χρόνια, από το περιβάλλον του νέου δημάρχου, Γιώργου Παπαναστασίου, άρχισε να κυκλοφορεί η εκτίμηση ότι πλέον θα ¨καθαρίσει¨ η πλατεία Δημάδη. Εννοούν φυσικά ότι θα εκδιωχτούν οι δεκάδες νεολαίοι που συνευρίσκονται εκεί καθημερινά – έξω από τις λογικές της εμπορευματοποίησης της ψυχαγωγίας και της επικοινωνίας αλλά και αντιτιθέμενοι στον εγκλωβισμό του θεάματος που απομονώνει και αποξενώνει τους ανθρώπους.

Φυσικά και η ¨θορυβώδης¨ πλατεία Δημάδη αποτελεί πονοκέφαλο για όλους αυτούς που δίπλα στους συμπολίτες μας που θυσιάζονται για την ανάκαμψη της οικονομίας των αφεντικών οραματίζονται ληστρικές επενδυτικές επιδρομές στα δημόσια αγαθά και τους ελεύθερους-δημόσιους χώρους, υπακούοντας στις επιταγές του μνημονίου που προβλέπει τη σταδιακή δημιουργία αυτόνομων οικονομικών ζωνών στις περιφέρειες. Για αυτούς οι πλατείες χωρίς τραπεζοκαθίσματα, ομπρέλες και έλεγχο της κοινωνικής κίνησης από τη λογική του (νόμιμου και παράνομου) εμπορίου είναι περιθωριακές, άβατα, εστίες ανομίας και κέντρα διακίνησης ναρκωτικών. Αντίθετα, η εκπόρνευση της προσωπικότητας από το μηντιακά επιβαλλόμενο μοντέλο ζωής (life style), που αναπαράγει κοινωνική σύγχυση, ματαιότητα, προσωπική δυστυχία και απομόνωση, είναι αφενός μια επικερδής βιομηχανία και αφετέρου σχολειό άρνησης της συλλογικότητας και της ελευθερίας, επομένως επιθυμητά για τον κόσμο της εξουσίας. –Τόσο όσο και τα ναρκωτικά, που σε αντίθεση με τα όσα δηλώνουν τα thik tank της καταστολής δεν διακινούνται από τους χώρους όπου συχνάζει η νεολαία αλλά από τα αστυνομικά τμήματα και αξιωματικούς της αστυνομίας, μπράβους και προστάτες του life style βόθρου και μια σειρά κρατικών αξιωματούχων που από τα σύνορα και τα τελωνεία ως τις πλατείες των πόλεων διασφαλίζουν το νταλαβέρι αυτό.

Το πάρκο, η πλατεία Δημάδη, κάθε ελεύθερος-δημόσιος χώρος -τα δάση, τα ποτάμια, οι θάλασσες και συνολικά η ύπαιθρος αλλά και κάθε περιβαλλοντικός πόρος που μπορεί να λεηλατηθεί από τους μηχανισμούς του κεφαλαίου αποτελεί σημείο πλουτισμού και κερδοσκοπίας, παραγωγής ελέγχου, ύψωσης των περιφράξεων και πηγή δημιουργίας νέων αγορών, ως την ολοκληρωτική καταστροφή του φυσικού πλούτου και των τοπικών κοινωνιών.

Για εμάς, τους υποτιμημένους εργάτες, τους άνεργους, τους μετανάστες, τους νεολαίους, τους αποκλεισμένους φτωχοδιάβολους της πόλης αυτά τα σημεία αναφοράς όπως η πλατεία Δημάδη, το πάρκο, το φαγωμένο άλσος Αγίου Χριστόφορου, αποτελούσαν και συνεχίζουν να συνιστούν κοινωνικά μέρη άμεσης επικοινωνίας, δημιουργίας και έκφρασης, σημεία συσπείρωσης όλο και περισσότερων συμπολιτών μας που επιλέγουν να χαίρονται την κοινωνικότητα απαλλαγμένη από το ζυγό του κέρδους και της εξουσίας και φυσικές εστίες εκδήλωσης του αγώνα ενάντια στους νεοναζί και τους πολιτικούς προϊστάμενούς τους στα άλλα κόμματα, την εκκλησία, την αστυνομία, τις άλλες κατασταλτικές υπηρεσίες και το στρατό.

Η πλατεία Δημάδη κύριοι δεν είναι άβατο, είναι το σημείο όπου συγκεντρώνονται όλοι αυτοί που είναι αποκλεισμένοι και ανεπιθύμητοι οπουδήποτε αλλού εξ’ αιτίας της ταξικής τους θέσης. Είναι το δικό τους δημόσιο βήμα απεύθυνσης στην κοινωνία. Είναι ο κόσμος όπου διεκδικεί αδιαπραγμάτευτα πρόσωπο στην κοινωνική και την πολιτική πραγματικότητα κυοφορώντας το μήνυμα της κοινωνικής απελευθέρωσης, της αντίστασης, της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης. Και αυτός ο κόσμος θα περάσει από πάνω σας, τσακίζοντας τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις του σύγχρονου ολοκληρωτικού καθεστώτος αλλά και τις αντικοινωνικές αναπτυξιακές διαστροφές των ντόπιων και υπερεθνικών αφεντικών.

Την Κυριακή 1 Ιούνη και γύρω στις 9 το βράδυ, μπάτσοι της ομάδας ΛΙΑΣ ως γνήσιοι χούλιγκαν προέβησαν σε απρόκλητους τραμπουκισμούς νεολαίων στην πλατεία Δημάδη για να εισπράξουν την ομόθυμη αποδοκιμασία του πλήθους του κόσμου που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στην πλατεία και να αποχωρήσουν βεβιασμένα. Ήρθαν δηλαδή για μια ακόμα φορά για να δημιουργήσουν επεισόδιο έντασης στην πλατεία χωρίς απολύτως κανένα λόγο. Δημοσιεύουμε το περιστατικό και καθιστούμε την αστυνομία, το Δήμο, και τον υπουργό δημόσιας τάξης υπεύθυνους για την χθεσινή αλλά και τις άλλες επιθέσεις στην πλατεία.

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ – ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

Aris

Από την ιστοσελίδα της Α.Σ.Ε  Γκιλοτίνα

Occupy Wall Street και το κίνημα των «Αγανακτισμένων».

Μετά τη λεγόμενη «φούσκα των ακινήτων» και την κατάρρευση μεγάλων τραπεζικών ομίλων, εκατομμύρια πολίτες στις ΗΠΑ είδαν το βιοτικό τους επίπεδο να πέφτει κατακόρυφα, έχασαν τα σπίτια και τις δουλειές τους και στερήθηκαν την πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Έτσι αρχές φθινοπώρου του 2011 χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν καθημερινά με ειρηνικό τρόπο ενάντια στην φτώχεια, την ανεργία και τα μέτρα λιτότητας. Εκεί, λοιπόν, ξεκίνησε το κίνημα Occupy Wall Street. Το κεντρικό τους σύνθημα «Είμαστε το 99 τοις εκατό», αποτελεί αναφορά στο 1% των πλουσιότερων Αμερικανών που κατέχει το 40% του εθνικού πλούτου των ΗΠΑ. Το κίνημα Occupy Wall Street μοιάζει με το κίνημα των «Αγανακτισμένων» στον ελλαδικό χώρο, όπου χιλιάδες άνθρωποι άρχισαν να βγαίνουν στις πλατείες τον Μάιο του 2011, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά και σημεία αναφοράς.

Η αποδοχή του καπιταλισμού ως μοναδικού τρόπου οργάνωσης από κομμάτι της εργατικής τάξης.

«Είμαστε το 99%». Είναι το κεντρικό και ίσως το πιο «πιασάρικο» σύνθημα του κινήματος του Occupy Wall Street. Κατά πόσο, όμως, αυτό το «99%» έχει κοινές επιδιώξεις; Σίγουρα έχει πολύ λιγότερες από το υπόλοιπο «1%» που ξέρει ακριβώς τι θέλει και πως να το πάρει, δηλαδή να αντλήσει -με την βία- όσο δυνατόν περισσότερο κέρδος μέσα από την εκμετάλλευση της εργασίας μας. Όμως, η πλειοψηφία του Occupy, όπως και το κίνημα των «Αγανακτισμένων» διαδήλωναν ειρηνικά κατά της κρίσης. Ωστόσο αυτό αρκεί; Και κατά πόσο αυτό είναι «πιασάρικο» για την οργάνωση και την όξυνση των κοινωνικών –ταξικών αγώνων;

Κάθε επίκληση στην δημοκρατία είναι παντελώς ανώφελη γιατί αυτές τις μέρες το κεφάλαιο δεν έχει την πολυτέλεια να μοιράζει ψίχουλα στις «λαϊκές μάζες». Από αυτήν την άποψη, δεν είχε άδικο η Μάργκαρετ Θάτσερ όταν δήλωνε ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική», φυσικά για τον καπιταλισμό. Για εμάς τους «από τα κάτω», η «εναλλακτική» ή πιο απλά η ελπίδα, βρίσκεται μέσα στις σχέσεις που προκύπτουν ανάμεσά μας, όταν αυτές δε διαποτίζονται από την εξουσία και δεν διαμεσαλαβούνται από το χρήμα. Οι σχέσεις, λοιπόν, είναι το ζητούμενο. Οι σχέσεις, οι ιδέες που τις προτάσσουν και οι δομές που τις στηρίζουν. Θα μας έφτανε να φύγει το «1%» που απαιτεί το κίνημα Occupy, ή τα «λαμόγια οι πολιτικοί» που σιχτιρίζουν οι αγανακτισμένοι; Και αν έφευγαν μετά τί; Θα ήμασταν ευτυχισμένοι; Αν αύριο, για κάποιο λόγο, κατέρρεε ο καπιταλισμός μήπως τότε θα επικρατούσε μια αγριότητα διαφορετικής μορφής; Η διαδικτυακή κομμουνιστική επιθεώρηση InsurgentNotes.com αναφέρει για το Occupy:

«Έτσι ανάμεσα στους μυριάδες στόχους που προσέλκυσαν τα πυρά του κινήματος, ο “καπιταλισμός” ήταν σαν ένα ακόμη αντικείμενο στη λίστα με τα ψώνια του σούπερ-μάρκετ. Η ελάχιστη κατανόηση του τι είναι καπιταλισμός (και τι θα σήμαινε η πραγματική κατάργησή του) οδήγησε σε μια πληθώρα λαϊκίστικων συνθημάτων από το “καταργήστε το κρατικό τραπεζικό σύστημα” μέχρι το “φορολογήστε τους πλούσιους”».

Το ζήτημα λοιπόν είναι: ποιοί και ποιές είμαστε, τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε.

* [ Παρακάτω, όταν αναφερόμαστε στην «εργατική τάξη» εννοούμε τους διανοητικούς και χειρονακτικούς εργάτες, του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, τους ανέργους, τους πρώην εργάτες (συνταξιούχους), τις άμισθες εργάτριες (νοικοκυρές), τους μελλοντικούς εργάτες (μαθητές, φοιτητές) και τους εργάτες της γης.]

Πόσοι και πόσες από το σύνολο της εργατικής τάξης δεν κάθονται κάθε μέρα με τις ώρες μπροστά στον υπολογιστή ή την τηλεόραση, δεν κατηγορούν τους ρομά ότι υποβαθμίζουν τον τόπο, δεν βρίζουν τους μετανάστες και τους προτρέπουν να γυρίσουν «από κει που ήρθαν», δεν πάνε εκκλησία κάθε Κυριακή με τα καλά τους, δεν δίνουν αποβολές στους μαθητές τους, δεν εκμεταλλεύονται τους συναδέλφους τους, δεν ξυλοφορτώνουν την γυναίκα τους, δεν είναι θαμώνες σε κωλόμπαρα και μπουρδέλα;

Δεν αρκεί μόνο να ξεσηκωθεί ο κόσμος, να διαμαρτυρηθεί αλλά να ανοίξει τα μάτια του και να δει κατάματα την πραγματικότητα του, να εξεγερθεί και να ανυψωθεί η συνειδητότητά του. Ο κόσμος πάντα αντιδρά. Ωστόσο, σημασία έχει ο δρόμος που επιλέγει ο καθένας και η καθεμία να διαβεί. Θα γίνει μέλος κάποιας επιτροπής κατοίκων που θα διώχνει τους μετανάστες από την γειτονία του; Θα πουλάει πρέζα και θα εκπορνεύει την κόρη του; Θα γίνει μέλος κάποιου κόμματος και θα εναποθέσει εκεί όλες του τις ελπίδες; Θα συμμετέχει σε λαϊκιστικά και φασιστικά κινήματα; Ή μήπως περιμένουμε πως όλοι θα συνεισφέρουμε στην οικοδόμηση μιας ειρηνικής και ελεύθερης κοινωνίας;

Η βάση των κοινωνικών σχέσεων μέσα στον καπιταλισμό είναι τέτοια που κλείνει τα ματιά στους ανθρώπους μπροστά στην ίδια την πραγματικότητα. Όσο και αν το ψάξει κανείς θεωρητικά, αυτή η αποδοχή του καπιταλισμού από μεγάλο κομμάτι του κόσμου της εργασίας, δεν μπορεί παρά να οφείλεται σε μεγάλο μέρος στην δύναμη της συνήθειας. Μια συνήθεια που ωθεί μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης, όχι μόνο να υποτάσσεται στον υπάρχον σύστημα. αλλά και να το αναπαράγει. Μία συνήθεια, ένας σιωπηλός καταναγκασμός, που προκύπτει από την αποξένωση, το φετιχισμό του εμπορεύματος και το διαμεσολαβητικό ρόλο του κράτους. Ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά.

Αποξένωση και φετιχισμός του εμπορεύματος.

Η αποξένωση (ή αλλιώς αλλοτρίωση) έχει στον πυρήνα της έννοιας της την λέξη «απομάκρυνση». Όταν γίνεται λόγος για αποξένωση, αυτό σημαίνει πως κάτι που μας ανήκει μετατρέπεται σε κάτι ξένο, αλλότριο και εχθρικό προς εμάς. Για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε κάτι ξένο και εχθρικό προς εμάς, σημαίνει πως πάνω στην πράξη της παραγωγής είμαστε αποξενωμένοι από τον ίδιο μας τον εαυτό. Με λίγα λόγια ως εργάτες, χειρονακτικοί ή διανοητικοί, είμαστε αποξενωμένοι από τα μέσα παραγωγής, από τα προϊόντα που παράγουμε ή τις υπηρεσίες που παρέχουμε, από την εργασία την ίδια. Η αποξένωση μας από την ίδια μας την δραστηριότητα, είναι αποξένωση από τον ίδιο μας τον εαυτό: οι ίδιοι παράγουμε ενεργά την αποξένωση από τον εαυτό μας. Τελικά η αποξένωση είναι η παραγωγή του σακατέματός μας, η στέρηση από τον εαυτό μας της ίδια μας της ανθρωπιάς: ο καθένας μας αποξενώνεται από τους άλλους και όλοι είμαστε αποξενωμένοι από την ίδια την ανθρώπινη ουσία.

Την παραπάνω έννοια της αποξένωσης μπορούμε να την συναντήσουμε σε όλες τις ανελεύθερες περιόδους της ανθρωπότητας. Στον καπιταλισμό, με την εμπορευματική παραγωγή, η έννοια της αποξένωσης διευρύνεται: εδώ τα εμπορεύματα επισκιάζουν τις σχέσεις μας, κυριαρχούν σε αυτές και τελικά τα εμπορεύματα (τα πράγματα) κυριαρχούν πάνω μας και εμείς υποτασσόμαστε σε αυτά. Αποτέλεσμα; Αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη μας από τη σκοπιά του εμπορεύματος (πραγμοποίηση). Κάποια στιγμή τα εμπορεύματα αποκτούν την δική τους ζωή, αποκτούν χαρακτηριστικά που δεν οφείλονται σε αυτά τα ίδια, κάτι που μας κάνει να τα λατρεύουμε. Και αυτό ισχύει για το σύνολο των πραγμάτων από την στιγμή που αποκτούν την ιδιότητα του εμπορεύματος. Μόλις κάποιο αντικείμενο προσλάβει τον χαρακτήρα του εμπορεύματος «γεννοβόλα φαντασιοπληξίες, πιο θαυμαστές ακόμα και αν άρχιζε να χορεύει στα καλά καθούμενα». Αυτή η ιδιότητα, εκφράζει τον φετιχισμό των εμπορευμάτων, δηλαδή να αντιμετωπίζουμε αυτό που «φαίνεται» και όχι την «ουσία». Ο φετιχισμός δεν περιορίζεται μόνο στην παραγωγή αλλά επεκτείνεται ίσως ακόμα με μεγαλύτερη ένταση και στο πεδίο της κατανάλωσης με την μορφή της λατρείας στα καταναλωτικά αγαθά. Άλλωστε, αυτή η κυριαρχία του «Φαίνεσθαι» απέναντι στο «Είναι», που χαρακτηρίζει της καπιταλιστικές κοινωνίες, αποτελεί συνέπεια αυτής τη λατρείας.

Όλα τα παραπάνω σηματοδοτούν την στρέβλωση της πραγματικότητας, την απόκρυψη του πραγματικού της χαρακτήρα και οδηγούν στην απανθρωποποίηση το σύνολο της κοινωνίας, πλήττοντας και το 1% και το 99%, με την εργατική τάξη να βρίσκεται στην –ας πούμε- «προνομιούχα» θέση να μπορεί να αντιληφτεί αυτού του είδους την αποξένωση σαν καθημερινή δυστυχία ή μιζέρια, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι συλλαμβάνει άμεσα και αυθόρμητα την αποξένωση. Η πώληση της εργατικής δύναμης σαν εμπόρευμα, η καταναγκαστική εργασία, η άμισθη εργασία, η σύγχρονη δουλεία, η ένταξη στο αυστηρό καταμερισμό εργασίας, γενικότερα η σπατάλη της ζωής για την επιβίωση, και όλες οι λειτουργίες της καθημερινής ζωής που εντάσσονται στο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, βιώνονται σαν φυσικά φαινόμενα, σαν λογικά γεγονότα, δίχως να γίνεται αισθητή η απουσία της «ουσίας του ανθρώπου».

Παράλληλα, όλες οι ψευδαισθήσεις και τα «θαύματα» των ειδώλων των εμπορευμάτων, οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους να απομαγευτούν από μαγεία του φυσικού και ζωικού βασιλείου και στη συνέχεια να μαγευτούν από τον φανταχτερό κόσμο των εμπορευμάτων. Ας δούμε, για παράδειγμα, πως τα tablets και οι λειτουργίες τους μαγεύουν τους χρήστες τους και πως τους αποκόβουν από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται. Η απόδοση στα εμπορεύματα μιας αυθύπαρκτης αξίας που δεν συνδέεται με την ανθρώπινη εργασία (πχ που, πως και ποιοι έφτιαξαν τα tablets), έχει ως συνέπεια να κρύβεται ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας των καπιταλιστικών σχέσεων και συνεπώς να μην διαφαίνεται ως λύση η προοπτική της ανατροπής τους. Έτσι λοιπόν είμαστε εδώ, ο καθένας χώρια και απομακρυσμένος από τον ίδιο του τον εαυτό, με τα εμπορεύματα να μεσολαβούν ανάμεσα μας και τον καπιταλισμό να μας κάνει κουμάντο.

Ο διαμεσολαβητικός ρόλος του κράτους.

Οι κοινωνικές σχέσεις μεσολαβούνται από το κράτος, που έρχεται να επικυρώσει την κυριαρχία του κεφαλαίου στις ζωές μας. Μέσα στη στρέβλωση και τον κατακερματισμό που επικρατεί στην κοινωνία, το κράτος παρουσιάζεται σαν ένα ενοποιητικό στοιχείο απέναντι σε μια κοινωνία απομονωμένων ατόμων, μοναδικού εγγυητή της κοινωνικής ειρήνης. Στη συνείδηση της κοινωνίας μόνο το κράτος μπορεί να ασκήσει ορισμένες λειτουργίες αναγκαίες για την ύπαρξη της κοινωνικής ζωής. Το κράτος είναι ταξικό όργανο, άλλα παρουσιάζεται σαν δήθεν ουδέτερο στοιχείο, αποκρύπτοντας την πραγματική του υπηρεσία: την διασφάλιση της κυριαρχίας του κεφαλαίου και των εκφραστών του πάνω στις ζωές μας. Και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα σε περιόδους κρίσης, σαν κι αυτή που διανύουμε. Όταν το κεφάλαιο κινδυνεύει το κράτος, αποσύρεται από τις κοινωνικές του λειτουργίες, συρρικνώνει τις κοινωνικές παροχές και το κενό που ανοίγεται έρχεται να το καλύψει το κεφάλαιο με τις ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Όσο για το εκλογικό δικαίωμα, διαμορφώνει μια ψευδαίσθηση ισότητας και ελευθερίας, που συσκοτίζει τον ταξικό του χαρακτήρα.

Το Κράτος λοιπόν, δεν βρίσκεται κάπου μακριά και αόριστα, δεν είναι ένας σκοτεινός καλά φυλασσόμενος πύργος σε ένα βουνό, που μια Μεγάλη Νύχτα μπορούμε εύκολα να το γκρεμίσουμε. Όχι, το Κράτος βρίσκεται συνέχεια δίπλα μας, μας ακολουθεί σε κάθε δραστηριότητα, μεσολαβεί στις κοινωνικές σχέσεις. Από την στιγμή που γεννιόμαστε, δηλωνόμαστε στο Ληξιαρχείο και εκεί μπαίνει η σφραγίδα του κράτους πάνω μας. Για να αναγνωριστεί η σχέση δυο ανθρώπων θα πρέπει να μπει η σφραγίδα του κράτους μέσω της διαδικασίας του γάμου. Μεταξύ εργαζόμενου και αφεντικού, μπαίνει η σφραγίδα του κράτους όπου και επισημοποιεί την εκμετάλλευση. Μεταξύ εμπόρου και αγοραστή υπάρχει η σφραγίδα του κράτους. Το ίδιο και μεταξύ δασκάλου και μαθητή, γονέα και παιδιού, αγρότη και γης, οδηγού και αυτοκίνητου, υπαλλήλου και μισθού, γείτονα και γειτόνισσας, κατοίκου και σπιτιού…. Και όμως αυτό που προσδιορίζει τις κοινωνικές σχέσεις κρύβεται πίσω από το κράτος: είναι η υποταγή της κάθε μας δραστηριότητας στις επιταγές των εμπορευμάτων και ότι σε ότι συσχετίζεται με αυτά (άξια, χρήμα, κέρδος, εκμετάλλευση). Και έτσι το θέμα ξαναπάει στις σχέσεις…

Οι σχέσεις κοινωνικής συνεργασίας και η αλληλεγγύη ως βάση της επανάστασης.

Στην αρχή του κειμένου φέραμε ως παράδειγμα το κίνημα Occupy, το οποίο πάρα τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις του που αναφέραμε, ανέδειξε και κάτι άλλο: μια δημιουργικότητα σε σχέση με την οικοδόμηση νέων κοινωνικών σχέσεων και νέων περιεχομένων. Σε αντιστοιχία στον ελλαδικό χώρο, μετά το κίνημα των πλατειών, κάποιοι αγώνες άνοιξαν κοινωνικά με τις συνελεύσεις γειτονιών και τις πρωτοβουλίες κατοίκων σε πολλές πόλεις, δίνοντας δυνατότητες νέων ανοιχτών τρόπων οργάνωσης και την ύφανση νέων κοινωνικών σχέσεων. Και πόσα ακόμα θα μπορούσαν να ειπωθούν διεθνώς για την Αραβική Άνοιξη, τους σκληρούς εργατικούς αγώνες στην Ασία, τα φοιτητικά κινήματα στη Χιλή, τον Καναδά, τις ταραχές στην Ισπανία και τη Μ. Βρετανία.

Η ζωή πέρα (ή ενάντια) από τον καπιταλισμό φυτρώνει όταν το χρήμα, αυτό το απόλυτο εμπόρευμα των εμπορευμάτων, παραμερίζεται για να μιλήσει η κοινότητα. Και όχι κάπου ξεκομμένα, αλλά μέσα από την εμπειρία του κοινού αγώνα, στην ανάπτυξη ανθρώπινων σχέσεων που διαφέρουν ποιοτικά από τις κοινωνικές σχέσεις μέσα στο καπιταλισμό. Καθημερινά υπάρχουν ενδείξεις, ότι για όσους και όσες συμμετέχουν σε κοινωνικούς αγώνες, το πιο σημαντικό αποτέλεσμα του αγώνα δεν είναι η ικανοποίηση των άμεσων αιτημάτων, αλλά η ανάπτυξη μιας κοινότητας που χαρακτηρίζεται από την αντίθεσή της στις καθημερινές καπιταλιστικές μορφές κοινωνικών σχέσεων.

Ο καπιταλισμός δεν επιφέρει μόνο φυσική εξαθλίωση στους ανθρώπους, αλλά, επιπλέον βάζει τα εμπορεύματα –τα πράγματα- πιο ψηλά από τον άνθρωπο, διαλύοντας τις κοινωνικές σχέσεις και ενσωματώνοντας την εργατική τάξη. Αν αυτό όμως το κατάφερνε ολοκληρωτικά δεν θα βρίσκονταν τώρα σε κρίση. Συνεπώς κάτι ενυπάρχει μέσα στην καπιταλιστική μηχανή που την μπλοκάρει. Υπάρχει και μια βάση για μια διαφορετική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, η οποία δεν στηρίζεται στον καπιταλισμό, αλλά στη κοινωνική συνεργασία, την κοινοκτημοσύνη, την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια… Αυτή η βάση ακολουθεί την ανθρωπότητα σε όλα τα στάδια της εξέλιξης της. Είναι πανταχού παρούσα -άλλοτε ισχυρή και άλλοτε αδύναμη- και είναι αυτή που έρχεται σε αντίθεση με την καπιταλιστική μορφή οργάνωσης. Είναι αυτές οι κρυμμένες, αφανείς υλικές συνθήκες μέσα από τις οποίες μπορούμε να σπάσουμε τις καπιταλιστικές σχέσεις και να πάρει σάρκα και οστά η αταξική κοινωνία, χωρίς να στηριζόμαστε στην κατάληψη κανενός κράτους ή καμίας εξουσίας. Διότι

«αν στην κοινωνία έτσι όπως είναι σήμερα δεν βρίσκαμε κρυμμένους τους υλικούς όρους παραγωγής και τις αντίστοιχες ανταλλακτικές σχέσεις που αποτελούν την προϋπόθεση για μια αταξική κοινωνία, τότε όλες οι απόπειρες για ανατροπή θα ήταν δονκιχωτισμός» (Μαρξ, Κ. 1858. Grundrisse. Στοχαστής. T. Ά.Σελ.111).

Οι σχέσεις κοινωνικής συνεργασίας, οι δομές αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης που αυτές παράγουν, μεταφέρουν την επανάσταση από ένα απροσδιόριστο μέλλον στο εδώ και τώρα. Η σημερινή συγκύρια της κρίσης αποτελεί μια πρόκληση για την κοινωνική χειραφέτηση και μια καλή ευκαιρία για να αναδυθούν κοινωνικές σχέσεις σε μια διαφορετική βάση χωρίς εξουσία και χρήμα. Με τις ενεργές και αποφασιστικές κοινότητες αγώνα να διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο προς αυτήν την κατεύθυνση.

Μέσα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που επεκτείνεται και βαθαίνει να ανοίξουμε τον δρόμο για μια αταξική κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλοβοήθειας και κοινοκτημοσύνης.

Να ανοίξουμε τον δρόμο μέχρι τον κομμουνισμό και την αναρχία.

Από το 14ο τεύχος του εντύπου δρόμου Παροξυσμός

Από τη συλλογικότητα Αναρχικών/Αντιεξουσιαστών-τριών Πανεπιστημιακής σχολής Αγρινίου

Κείμενο από τους φυλακισμένους Τάσο Θεοφίλου, Ράμι Συριανό και Σπύρο Στρατούλη.  Σχετικά με την επικείμενη αναδιάρθρωση – ιδιωτικοποίηση των ελληνικών φυλάκων.

1.

Μετά την παραβίαση της ολιγοήμερης άδειας από τον Χριστόδουλο Ξηρό, κυβέρνηση και μίντια θεώρησαν ότι δημιουργήθηκε το έδαφος για μια έκρηξη κατασταλτικής θηριωδίας. Καθώς ο Χριστόδουλος Ξηρός συγκεντρώνει τόσο την ιδιότητα του “τρομοκράτη” όσο και του δραπέτη, η κυβέρνηση άνοιξε δύο ζητήματα της ατζέντας της. Από την μια η αντι-αναρχική σταυροφορία με εισβολές σε δεκάδες σπίτια, συλλήψεις και επικηρύξεις συντρόφων με απώτερο στόχο την εμπέδωση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, την εξοικείωση με την εντεινόμενη επιτήρηση και την εσωτερίκευση του φόβου εντός του αναρχικού χώρου. Από την άλλη επαναφέρει το ζήτημα της αναδιάρθρωσης στις ελληνικές φυλακές ή αλλιώς την ιδιωτικοποίησή τους.

Όπως και μετά την μαζική απόδραση των 11 από τις φυλακές Τρικάλων, τα ακροδεξιά σιαμαία Αθανασίου- Δένδιας, δεν έχασαν την ευκαιρία να εξαγγείλουν τη δημιουργία φυλακής υπέρ-υψίστης ασφαλείας που θα στεγάσει πολιτικούς κρατούμενους, στελέχη του λεγόμενου οργανωμένου εγκλήματος και απείθαρχους φυλακισμένους, λειτουργώντας με ειδικό σωφρονιστικό κώδικα. Ένα σωφρονιστικό τρομονόμο δηλαδή που θα παραχωρεί μέρος του έλεγχου των κρατουμένων στην αστυνομία, η επικοινωνία με τον έξω κόσμο θα “περιορίζεται” (αν δε θα καταργείται), η αλληλογραφία θα ελέγχεται και οι άδειες θα κόβονται.

Η ιδιότητα του φυλακισμένου από μόνη της εντάσσει τον άνθρωπο σε ένα καθεστώς εξαίρεσης, αφού τον απογυμνώνει από βασικά δικαιώματα που στην αστική δημοκρατία θεωρούνται δεδομένα. Οι ειδικές αυτές ρυθμίσεις έρχονται να επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο τη θέση του και να τον υποβιβάσουν από μια κατάσταση του “εκτός χώρου και χρόνου”, που ουσιαστικά βρίσκεται, σε μια κατάσταση σχεδόν ανυπαρξίας. Η κατάσταση εξαίρεσης γενικεύεται και η εξουσία δείχνει να χρειάζεται τη δημιουργία εξαιρέσεων επί της εξαίρεσης.

Τους τελευταίους μήνες μίντια και κυβέρνηση δε χάνουν καμιά ευκαιρία για να επιβάλλουν την ατζέντα τους σε σχέση με την αναδιάρθρωση της ποινικής καταστολής γενικά και του τιμωριτικού συστήματος ειδικά. Μια αναδιάρθρωση που επιδιώκει τόσο την σκλήρυνση της επιτήρησης και της καταστολής όσο και την ιδιωτικοποίηση τους. Ως εκ τούτου θα ήταν αφελής κανείς να πιστεύει ότι όλη αυτή η μιντιακή εκστρατεία λάσπης κατά κρατούμενων ήταν απόρροια της απόδρασης Ξηρού και όχι ένα σχέδιο που τέθηκε σε εφαρμογή με αφορμή αυτό το γεγονός, επειδή πολύ απλά η ιδιωτικοποίηση των ελληνικών φυλακών προβλέπεται από το μνημόνιο.

Τα τελευταία χρόνια η ποινική καταστολή γενικά και η φυλακή ειδικά επεκτείνουν και βαθαίνουν τον ρόλο τους. Το σημαντικότερο πρώτο βήμα έγινε με το άρθρο 187 περί εγκληματικών οργανώσεων, το οποίο δεν στοχεύει στο λεγόμενο οργανωμένο έγκλημα, αλλά στο μεγαλύτερο ποσοστό των παραβατών διογκώνοντας τις ποινές, μετατρέποντας πλημμελήματα σε κακουργήματα, καταργώντας τους ενόρκους και διευρύνοντας την έννοια τόσο του “στοιχείου” όσο και του αδικήματος, κρατώντας σε δικαστική ομηρία εκατοντάδες φυλακισμένους.

Η ποινική καταστολή συγχρόνως διευρύνει την κοινωνική στόχευση συμπεριλαμβάνοντας στην ποινική διαχείριση κομμάτια της έκπτωτης μεσαίας τάξης, δηλαδή την μικροπαραβατικότητα του λευκού κολάρου και του χρεοφειλέτες. Επιπλέον γίνεται και ένα εργαλείο για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ κεφαλαιοκρατών, στις συνθήκες γενικευμένου κανιβαλισμού που επιβάλλει η συστημική κρίση και η αναδιάρθρωση της εγχώριας αστικής τάξης.

Όσο η ποινική καταστολή διευρύνεται απευθυνόμενη σε μια μεγαλύτερη κοινωνική γκάμα προκύπτει και η ανάγκη της ταξικής διαβάθμισής της φυλακής. Από τα κέντρα κράτησης μεταναστών που στοιβάζουν κάτι “εξωτικά όντα” που οριακά πλέον μπορεί να διεκδικούν την ιδιότητα του ανθρώπου, καθώς στερούμενα τα απαραίτητα νομιμοποιητικά έγγραφα η ίδια η ύπαρξή τους θεωρείται αδίκημα, μέχρι την προσαρμογή των αγροτικών φυλακών με τρόπο τέτοιο ώστε να στεγάσουν οικονομικούς παραβάτες και χρεοφειλέτες, μικρούς και μεγάλους Τσοχατζόπουλους. Από τα βραχιολάκια- GPS και την κοινωφελή άμισθη εργασία για τα πταίσματα και τα πλημμελήματα, μέχρι και τις φυλακές υπέρ-υψίστης ασφαλείας για πολιτικούς κρατούμενους, στελέχη του λεγόμενου οργανωμένου εγκλήματος και απείθαρχους φυλακισμένους.

Η ποινική καταστολή και ο θεσμός της φυλακής προσαρμόζονται στις συνθήκες της γενικευμένης συστημικής κρίσης. Οι βλοσυρές δηλώσεις των αυτοκόλλητων ακροδεξιών Αθανασίου- Δένδια μας προϊδεάζουν για τη σημασία και τους σκοπούς της επικείμενης αναδιάρθρωσης σε αυτόν τον τομέα στην Ελλάδα. Αναδιάρθρωσή με πρόσχημα την “εύρυθμη λειτουργία”, όπως συμβαίνει σε κάθε δημόσιο τομέα που μπαίνει στο στόχαστρο της ιδιωτικοποίησης. Το ελληνικό κράτος δείχνει με κάθε αφορμή τη διάθεση του να πετύχει τη μετατροπή της ποινικής καταστολής σε πεδίο ιδιωτικού κέρδους. Από τη μια ευελπιστεί ότι η αυστηροποίηση θα κάνει τη καταστολή ένα αποτελεσματικό εργαλείο που θα συσπειρώσει γύρω από τα ιδεολογήματα της ασφάλειας κα της νομιμότητας τα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας και από την άλλη θα την καταστήσει κερδοφόρα παραχωρώντας την σε ιδιώτες και μετατρέποντάς την σε ένα πεδίο άντλησης κέρδους.

Δεν είναι άσχετα με τη συνολικότερη αναδιάρθρωση και ιδιωτικοποίηση των φυλάκων ούτε η ανάθεση μέρους της φύλαξης των κέντρων κράτησης μεταναστών σε ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι, ούτε και το ότι η επιτήρηση των φορέων βραχιολιών GPS θα ανατεθεί επίσης σε ιδιώτες.

2.

Η φυλακή είναι ένας θεσμός που μαζί με τη σχέση κεφαλαίου- μισθωτής εργασίας πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Η λειτουργία της φυλακής για την καπιταλιστική κοινωνία είναι δαιδαλώδης και η σημασία της κομβική και θεμελιώδης. Στεγάζει κατά βάση το πιο περιθωριοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας, όμως ο ρόλος της κάθε άλλο παρά περιθωριακός είναι. Έχει πολλές αναγνώσεις, πολλές ερμηνείες και πολλά επίπεδα ανάλυσης. Είναι από τη μια ο χώρος για να κρύψει, να καταστείλει , να διαχειριστεί κερδοφόρα, να αποθηκεύσει , να παροπλίσει και να πειθαρχήσει τη περισσευούμενη εργασιακή δύναμη. Είναι ο χώρος που πετιέται για πάντα ή για ανακύκλωση ό,τι η οικονομία θεωρεί απόβλητο. Είναι, επίσης, ο χώρος όπου το απείθαρχο υποπρολεταριάτο εμπεδώνει την ιεραρχία, την πειθαρχία, την συνδιαλλαγή με την εξουσία και την πρακτική λειτουργία της οικονομίας. Η φυλακή σωφρονίζει, με την έννοια ότι οργανώνει κάθετα και γύρω από τα συμφέροντα του Κεφαλαίου την παραβατικότητα. Είναι ο χώρος όπου η παραβατικότητα αξιοποιείται και αφομοιώνεται από το Κεφάλαιο τόσο σε επίπεδο κοινωνικής όσο και σε επίπεδο οικονομικής λειτουργίας. Είναι ο χώρος που γίνεται η όσμωση αυθόρμητης παραβατικότητας με το οργανωμένο έγκλημα, ο χώρος όπου γίνεται η όσμωση του οργανωμένου εγκλήματος με την παραβατικότητα του λευκού κολάρου και τέλος ο τόπος που τα τρία προηγούμενα συνθέτονται αρμονικά με την επίσημη λευκή οικονομία.

Η φυλακή ως κομβικός θεσμός για τη λειτουργία του καπιταλισμού συντονίζεται με τη μισθωτή εργασία και τη γενικότερη οικονομία. Έχει μεγάλη σημασία να μην υποτιμηθεί ως πεδίο σύγκρουσης, τόσο από τους μέσα όσο και από τους από έξω, σε μια συνεχή και αλληλοτροφοδοτούμενη σχέση. Έχει σημασία και είναι ανάγκη η ανάπτυξη ενός κινήματος ενάντια στο θεσμό της φυλακής, όχι τόσο με υπαρξιακούς πια, αλλά κυρίως με πολιτικούς όρους. Ένα κίνημα που θα εντοπίζει τις συνδέσεις της φυλακής με την σχέση κεφαλαίου- μισθωτής εργασίας και θα συνδέει τους αγώνες ενάντια στο Κεφάλαιο με τους αγώνες ενάντια στη φυλακή. Ένα κίνημα ενάντια στο θεσμό της φυλακής γενικά, και της αναδιάρθρωσης – αυστηροποίησης- ιδιωτικοποίησης του θεσμού ειδικά, που σαν απώτερο στόχο θα έχει το γκρέμισμα κάθε φυλακής και σαν άμεσο να μη επιτρέψει τη δημιουργία ειδικών φυλακών, για την κατάργηση των οποίων δόθηκαν αιματηροί αγώνες την δεκαετία του ‘90. Που ως πρόβλημα θα αναδεικνύει όχι το γεγονός ότι κάποιος πήρε άδεια και δε γύρισε, αλλά ότι εκατοντάδες στερούνται των αδειών ενώ τις δικαιούνται. Όχι το πώς 11 όλοι κι όλοι φυλακισμένοι κατάφεραν να βγουν μια ανοιξιάτικη βραδιά από μια φυλακή που τους είχανε θάψει, αλλά το πώς κάθε εποχή θάβονται ζωντανοί χιλιάδες σε όλες τις φυλακές, τα κρατητήρια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της χώρας. Που θα αναδεικνύει την αντίφαση του να υποσιτίζονται και να ξεπαγιάζουν οι φυλακισμένοι από έλλειψη κονδυλίων, τη στιγμή που τεράστια ποσά δαπανώνται για την αγορά και την εγκατάσταση σύγχρονων ηλεκτρονικών μέσων ασφάλειας κι επιτήρησης. Που θα επιβάλει το αυτονόητο: ότι πρόβλημα δεν είναι το ότι δεν επέστρεψε ο Χριστόδουλος από την άδεια του, αλλά το ότι ο Σάββας δεν έχει ακόμη αποφυλακιστεί.

Τώρα πιο πολύ από ποτέ είναι απαραίτητος ο συντονισμός ποινικών και πολιτικών κρατουμένων, των εντός κι εκτός των τειχών, για να ανοίξει αυτή η αντίσταση στην αναδιάρθρωση -αυστηροποίηση – ιδιωτικοποίηση των φυλακών το δρόμο για το ολοκληρωτικό γκρέμισμά τους…

Από την ιστοσελίδα/ έντυπο αντιπληροφόρησης Παροξυσμός

Τη Δευτέρα 28/4 (τη μέρα που άνοιγε το πανεπιστήμιο) διαπιστώσαμε ότι η εγκατάσταση της κεραίας του σταθμού είχε υποστεί δολιοφθορά. Μετά από ερώτηση στον αντιπρύτανη μας έγινε γνωστό πως η τεχνική υπηρεσία του πανεπιστημίου είχε καλεστεί να την κατεβάσει λόγω ενός χαρτιού καταγγελίας που έφτασε από την ΕΕΤΤ (επιτροπή τηλεπικοινωνιών και ταχυδρομείων) και το ΕΣΡ. Η κεραία καταστράφηκε ολοσχερώς (Πάνω σ’ αυτό μας απάντησαν ένα απλό «θα τα βρούμε», ξέροντας και αυτοί και εμείς πως δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση για λόγους πρακτικούς από τη μεριά τους και ιδεολογικούς από τη μεριά μας). Η ενέργεια αυτή έγινε εντελώς αυθαίρετα μέσα στο διάστημα των διακοπών χωρίς καμία προειδοποίηση και ο πρύτανης έδωσε την κατασταλτική εντολή φοβούμενος τις αυθαίρετες προειδοποιήσεις που έδινε το χαρτί (το οποίο στάλθηκε απλά με ένα μέιλ).

Όντας ένα αυτοοργανωμένο ραδιόφωνο δεν αναγνωρίζουμε κανένα καθεστώς αδειοδότησης γιατί δρούμε αντιιεραρχικά, αντιεμπορικά και αδιαμεσολάβητα χωρίς χορηγούς, άδειες και ότι άλλο περιλαμβάνει το σύστημα της ελεγχόμενης επικοινωνίας που έτσι κι αλλιώς τόσα χρόνια λειτουργεί μέσω πελατειακών σχέσεων, λαδωμάτων και ρουσφετιών.

Φυσικά η επίκληση στην κατειλημμένη συχνότητα είναι η αφορμή για άλλη μια ενέργεια φίμωσης του αντικαθεστωτικού λόγου που παράγει ο 105fm και τα υπόλοιπα μέσα αντιπληροφόρησης ανά τον ελλαδικό χώρο. (Παρόμοιες καταστάσεις είχαν εξελιχτεί και σε άλλα μέσα όπως το Radio-Revolt, το Indymedia, ο 98fm και η Ράδιο-Κατάληψη)

Κάναμε ξεκάθαρη τη θέση μας στους πανεπιστημιακούς. Ο 105fm δε κάνει βήμα πίσω και θα συνεχίσει να εκπέμπει στους μεγακύκλους της Μυτιλήνης για πολύ καιρό ακόμα ότι παιχνίδι κι αν σκαρφιστούν οι εθνικές επιτροπές και τα συμβούλια λογοκρισίας.

ΟΣΟ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΕΙΛΟΥΝ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΥΨΩΝΟΥΜΕ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ

Ευχαριστούμε τους συντρόφους από τα υπόλοιπα μέσα αντιπληροφόρησης για την έμπρακτη αλληλεγγύη στον αγώνα μας

105FM – ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ!

Σχετικά με το πρόστιμο 6 χιλιάδων ευρώ που έλαβα, για ανυποταξία.

Το 2011, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης εθνικής σωτήριας με πρωθυπουργό τον Παπανδρεουδήμο, ο Βαγκάηβερ Βενιζέλος, ανάμεσα στα άλλα πέρασε νόμο που μετέτρεπε σε αυτόφωρο διαρκές αδίκημα το πλημμέλημα της ανυποταξίας από το στρατό εξαγοράσιμο με πρόστιμο 6.000 ευρώ. Δηλαδή ο ανυπότακτος μπορεί να συλληφθεί για το ίδιο αδίκημα απεριόριστες φόρες από τη στιγμή που βρίσκεται σε στρατεύσιμη ηλικία πληρώνοντας κάθε φορά το πρόστιμο των 6.000 ευρώ. Έτσι επειδή οι νόμοι δεν έχουν αναδρομική ισχύ κρίθηκα εκ νέου ανυπότακτος στις 14 Μάρτη 2014 προκειμένου να υπαχτεί η περίπτωση μου στο νόμο Βενιζέλου, πράγμα που μπορεί να γίνεται κάθε φορά που θα καλούμε ξανά να υπηρετήσω από δω και στο εξής. Παράλληλα η ίδια διαδικασία έχει ξεκινήσει για πολλούς άλλους ανυπότακτους, με χαρακτηριστικότερο το παράδειγμα συντρόφου όπου συνελήφθει με την αυτόφωρη διαδικασία 2 φορές για ανυποταξία μέσα σε 5 μήνες και καλείται να πληρώσει για δεύτερη φορά το πρόστιμο..!

Το γεγονός ότι το ίδιο το κράτος (όπως και κάθε κράτος) είναι δομημένο με όρους μαφίας, εκεί όπου επικρατεί το δίκιο του ισχυρού και των ελίτ των ισχυροτέρων, δίνει έναν αέρα νταβατζή σε κάθε υπερτυχερό που ξερνάει η λαϊκιά εντολή (και η cia κίνει), και ότι αυτό από μόνο του δεν αρκεί, αλλά πρέπει ταυτόχρονα να φαίνεται για να εμπεδώνεται, ως η καθολική και μόνη αλήθεια, είναι γνώρισμα κάθε αλαζόνας εξουσίας. Όμοια, η διαχείριση κάθε πράξης που αναιρεί τη φυσική-ηθική-πολιτική τους υπόσταση και δήθεν παντοδυναμία-υπεροχή, χλευάζοντας και περιφρονώντας τα ιερά τους και τα όσια στην πράξη, εκπνέει τον πανικό τους, τη γελοιότητα και το αδίστακτο θράσος του πιο διεστραμμένου μακελάρη που έχει αναδείξει πότε το εξουσιαστικό τερατούργημα.

Τέτοια ανθρωποειδή συναντούνται συνήθως σε εξουσίες όπως η δικαστική, η νομοθετική, η εκτελεστική, αλλά και ευρύτερα στο αστικό και υπαίθριο περιβάλλον με τη μορφή αγανακτισμένου φιδιού, δημοσιογραφικής ύαινας, πολιτικού πτώματος, μαζικού υποπολιτισμικού πυρετού. Όλοι αυτοί λοιπόν ζητούν από μένα 6.000 ευρώ για να τα δώσουν στους συμπολίτες μας που έχουν ανάγκη και περιμένουν πλεόνασμα, αφού έχω ανεκπλήρωτο χρέος απέναντι στην πατρίδα. Το ψυλλιάστηκαν τα γουρούνια ότι η ανυπακοή και η ανυποταξία θα τιμηθούν πολύ από δω και στο εξής κοινωνικά και προσπαθούν να τα κάνουν φορολογικό τεκμήριο..

Έλα όμως που στην τελική δε θα τους σώσει ούτε ο στρατός.!

Κ. Σ. Αγρίνιο 18 Απριλίου 2014

Διαβάστε περισσότερα στο site του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Αγρινίου

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

  Το ζήτημα της καταστολής σήμερα -στην ολότητα του- αντανακλά τη διάθεση αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας να μην υποχωρήσουν ούτε ένα βήμα από αυτά που συλλογικά κατακτήθηκαν με αγώνες όλα τα προηγούμενα χρόνια ρηγματώνοντας ανεπανόρθωτα τον κοινωνικό ιστό και την επίπλαστη εικόνα της κοινωνικής συναίνεσης. Αυτή η ανυποχώρητη μειοψηφική στάση, στην πράξη είναι το τσαλαπάτημα της μνημονιακής φιλολογίας που μέσω του Σαμαρά αλλά και των χαμηλότερα ιστάμενων αχυράνθρωπων της Τρόικας θέλουν να πείσουν ότι για τη σημερινή κατάσταση ευθύνονται οι κινητοποιήσεις από τα αριστερά που πάγωναν τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που οι ίδιοι δρομολογούσαν μετακυλώντας στους από κάτω που διεκδικούν τις αποκλειστικά δικές τους ευθύνες για το ρήμαγμα της κοινωνίας. 

 Η καταστολή δηλαδή επιχειρεί να ανακτήσει τον κοινωνικό χώρο που έχασε το κράτος τα τελευταία 6 (και περισσότερα) χρόνια υπό το βάρος της διάχυτης εξεγερσιακής διάθεσης ενός αρκετά μεγάλου κομματιού κυρίως της νεολαίας αλλά και εξαιτίας του πολιτικού κόστους που συνεπάγονται οι αντικοινωνικές πολιτικές που εφαρμόζουν. Σε πρώτο χρόνο δε στοχεύει την κοινωνική αντίσταση μπρος στις νέες συνθήκες εκμετάλλευσης που εγκαινιάστηκαν με μνημόνια και δανειακές συμβάσεις πρώτα από όλα γιατί τέτοια αντίσταση -ανάλογη αυτής της συνθήκης- προς το παρόν δεν υπάρχει. Σίγουρα η τρομοκρατία του νόμου και της τάξης των ισχυρών διαχέεται κοινωνικά προς όλες τις κατευθύνσεις και με το βλέμμα στραμμένο σε αυτά που έρχονται αλλά η εκκωφαντική απουσία ενός μαζικού ανατρεπτικού κινήματος τους καθίστα σε θέση ισχύος, όχι να καταστείλουν την κοινωνική αντεπίθεση αλλά να τσακίσουν κάθε άνθρωπο – χώρο ή κινητοποίηση εν τη γεννέση της εξουδετερώνοντας ουσιαστικά οποιαδήποτε πιθανότητα εκδήλωσης πολιτικής ανυπακοής. 

Ένα μεγάλο κομμάτι των αγωνιζόμενων μπροστά στις νέες εκμεταλλευτικές συνθήκες που εγκαθιδρύονται εναπόθεσε τις ελπίδες του στον κοινοβουλευτισμό και το αστικό σύνταγμα στηρίζοντας τους διάφορους επίδοξους διαχειριστές της πολιτικής και κοινωνικής σαπίλας, αδυνατώντας να κάνει εκείνο το βήμα που θα ξεπερνούσε την πεπατημένη και θα αναδείκνυε νέες προοπτικές αγώνα για τις βαθιές κοινωνικές τομές που είναι αναγκαίες. Τι; κι αν είδαμε πόσο εύκολα μπορούν να τσαλαπατηθούν το σύνταγμα και οι νόμοι εν μια νυκτί από τους ίδιους οι οποίοι τους θεσπίζουν. Τι; κι αν είδαμε την υπεροψία των τσοπάνων του κινήματος να θρυμματίζεται άτσαλα και απότομα εγκαταλείποντας το βασιλιά γυμνό μπροστά σε αυτούς που παραμύθιαζε περί αρχαιρεσιών – θεσμών – οργάνωσης της ταξικής πάλης – δημοκρατίας – ισχυρού/μαζικού εργατικού κινήματος – στιβαρής περιφρούρησης – σοβαρές πρωτοπορίες – υπεύθυνες πολιτικές – σωστούς τρόπους διεκδίκησης και αγώνα – νομιμότητα. Έπρεπε να φέρουν τις λεγεώνες των σύγχρονων πραιτωριανών κρατώντας ένα αγκυλωτό χαστούκι για δαύτους επαναφέροντας τους στην σκληρή πραγματικότητα. Η απαισιοδοξία, η μοιρολατρία, η ηττοπάθεια, η σύγχυση και ο οπορτουνισμός είναι το σημάδι του χαστουκιού των ντόπιων και διεθνών αφεντικών στο αριστερό τους μάγουλο. 

 Η κάθε υποχώρηση που δέχτηκε να κάνει το κίνημα και η κοινωνία στην ονείρωξη της κυβερνώσας αριστεράς θα σημαδεύει από δω και στο έξης κάθε προσπάθεια στην κατεύθυνση της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης αφού πρώτα έστρωσε το δρόμο της διάσπασης και της καταστολής. Όσο πιο γρήγορα εγκαταλειφτούν οι φρούδες ελπίδες περί ουσιαστικής αλλαγής εντός των ορίων του καπιταλισμού και του κράτους τόσο θα πλησιάζουμε την πιθανότητα της καθολικής ανατροπής της βαρβαρότητας.

Έτσι λοιπόν χτυπούν τους αναρχικούς που στην ουσία αποτελούν τον μόνο πολιτικό χώρο που δεν μπορούν να αλιεύσουν μετάνοια και που μπορεί να εμπνεύσει συλλογικά στην κοινωνία την πολιτική ανυπακοή με τελικό στόχο την κοινωνική επανάσταση. Αλλά και ως πρωτοποριακό ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνικής αντίστασης του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Αφού το κράτος έχει καταστήσει πλέον σαφές ότι δε θα γίνεται ανεκτός ούτε ο παραμικρός ψίθυρος ενάντια στη μνημονιακή πολιτική (Β.Α. Χαλκιδική, διεκδικήσεις εργαζομένων κλπ), η δημοκρατική κατ επίφαση πολυμορφία δε θα ανεχτεί ούτε όσους διαχωρίζουν τη θέση τους από ενοχλητικούς χώρους και πρακτικές αγώνα εγκαταλείποντας αγωνιστές στα νύχια τους αν πρώτα δεν ευθυγραμμιστούν πλήρως με το πρωτόκολλο της υποτέλειας. Είναι ο χώρος όπου με συλλογικά εργαλεία και κόντρα σε κάθε λογική ιεραρχίας έχει βαθύνει σχεδόν απομονωμένος από άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις τα ουσιαστικά ανατρεπτικά προτάγματα που σαγηνεύουν μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και που εμπορεύονται στο βούρκο του κοινοβουλευτισμού οι διάφοροι αριστεροί ψάλτες του καθεστώτος. Απομονωμένοι, διαρκώς συκοφαντούμενοι, έχοντας να αντιμετωπίζουν ένα άτυπο ιδιώνυμο αναφορικά με την πολιτική τους υπόσταση, οι αναρχικοί αποτέλεσαν έναν εύκολο στόχο για το κράτος είτε στα αστικά δικαστήρια των πλαστών ή ανύπαρκτων στοιχείων (υπόθεση Θεοφίλου), είτε στις κινητοποιήσεις των φυλακών (υπόθεση Στρατούλη, Σ. Ξηρού), είτε στο στήσιμο σκευωριών (υπόθεση Σίψα) ή ακόμα και στην ¨προσπάθεια¨ να ανακαλύψει τις ¨προσωπικές γιάφκες¨ του καθενός αναρχικού – τα σπίτια τους, πράξη η οποία απευθύνει ευθεία τρομοκρατία στους δηλωμένους εχθρούς του κράτους και του κεφαλαίου αλλά και στους πιθανούς υποστηρικτές ή συνοδοιπόρους τους. Μα πάνω από όλα στη διάθεση τους να μην υπαναχωρήσουν ούτε χιλιοστό από τα όσα προπαγάνδιζαν και έκαναν πράξη, ως κομμάτι του ευρύτερου κοινωνικού-ταξικού αγώνα. 

Η απουσία της είδησης των τρομο-εισβολών σε σπίτια αναρχικών που πραγματοποιούνται αμέσως μετά την απόδραση του αγωνιστή Χριστόδουλου Ξηρού, από τα δελτία ειδήσεων και τη δημοσιότητα -ένα άλλοτε προσφιλές πεδίο χαφιεδολογίας για τα ΜΜΕ- καταμαρτυρά τη φύση της κατασταλτικής αυτής μεθόδευσης, στοχεύουν να σπείρουν το φόβο χωρίς τα οποιαδήποτε προσχήματα σε τόσο συγκεκριμένο κόσμο όσο συγκεκριμένοι είναι και οι πολιτικοί τους φόβοι και με τόσο συγκεκριμένη συναίνεση όσο η σιγή ιχθύος που επιβάλουν. Δηλώνει εκ νέου κατηγορηματικά ότι για τους εχθρούς του καθεστώτος δε θα υπάρξει κανενός είδους δημοκρατικοφανής μεταχείριση αλλά ξεκάθαρη πολεμική με όλα τα μέσα και ότι ανά πάσα στιγμή -ευνοούντων των συγκυριών- μπορεί να κληθούν να πληρώσουν το τίμημα της ανυποταξίας τους με όποιο τρόπο οι εξουσιαστές επιθυμούν. Θέλουν να εμφυσήσουν στον κόσμο του αγώνα που υιοθετεί πενιχρά μέσα αυτοπροστασίας και διαθέτει συγκεκριμένη δυναμική το νταβατζίδικο μύθευμα της παντοδυναμίας της ισχύος τους απέναντι σε οποιονδήποτε εχθρό και ότι δε φείδονται βιαιότητας και εκδικητικότητας, προσμένοντας αντανακλαστικά ανταπόκριση από τα πλέον αηδιαστικά ένστικτα ενός ανθρώπου, όπως η εθελοδουλία και η προδοσία τα οποία εκβιάζουν με τον τρόμο. Βέβαια οι ίδιοι οι αγωνιστές της ελευθερίας γνωρίζουν καλά αυτήν την πραγματικότητα και την αποδέχονται ως συνέπεια των επιλογών τους. Αυτό που δεν μπορούν να δεχτούν είναι η παραχώρηση των κατακτημένων δικαιωμάτων όπως επιχειρείται με το ζήτημα των αδειών των κρατουμένων των φυλακών, μια κίνηση αντιποίνων με τη λογική της συλλογικής ευθηνής και της εκδίκησης. Της διασποράς του χαφιεδισμού και της απομόνωσης ατόμων και κινήσεων που έχουν στόχο την εξουσία υπό το φόβο των ναζιστικής εμπνεύσεως αντιποίνων.    

 Λέμε δηλαδή ότι την επιτυχία της κάθε κατασταλτικής μεθόδευσης την καθορίζει ο βαθμός της κοινωνικής αδράνειας. Είτε αυτό οφείλεται στην αυθόρμητη διάθεση της κοινωνίας (σπάνια) ή στην ποδηγέτηση από ¨υπεύθυνους αριστερούς κομπάρσους¨ του κοινοβουλίου που φιλοδοξούν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Το ίδιο ισχύει και ευρύτερα με όλα τα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Όπως πχ η ανυπαρξία της κινηματικής πλειοψηφίας στον αντιφασιστικό αγώνα που αναγκάζει στην υιοθέτηση όλο και πιο δυναμικών μορφών αντίστασης στους ναζί και έχει επιφέρει πλήθος διώξεων στο μαχητικό αντιφασιστικό κομμάτι που επίσης έχει εγκαταλειφθεί από τη μεγάλη πλειοψηφία του αντιφασιστικού κινήματος στην κυριολεξία να βγάλει μόνο του το φίδι από την τρύπα.

Δεν είναι τυχαίο ότι τον πλαστό μηντιακό πολιτικό διάλογο καθορίζουν οι δημοσκοπήσεις κατασκευάζοντας μια πραγματικότητα που απέχει κατά πολύ από την κοινωνική και την πολιτική. Όσο υψηλά ποσοστά συγκεντρώνουν τα αριστερά κώματα τόσο περισσότερο φαίνεται η ανυπαρξία τους στο δρόμο και τις διεκδικήσεις, τόσο περισσότερο ωχριούν τα επιχειρήματα και οι προτάσεις τους, η ανεδαφικότητα των επιλογών τους. Μαντρωμένοι οι πολίτες στη δημοκρατική απάτη μοιάζουν να πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται. Τα πολιτικά επιχειρήματα της άλλης πλευράς είναι η βία και η καταστολή και θα παραμένουν αναπάντητα όσο αρνούμαστε να φέρουμε εις πέρας την υποχρέωσή μας απέναντι στους εαυτούς μας και την κοινωνία τον ολοκληρωτικό πόλεμο στην εξουσία για την καθολική ανατροπή του κοινωνικού σφαγείου, με τους τρόπους και τα όπλα που επιλέγει ο καθένας να αγωνιστεί, μα στην κοινή βάση της αντίστασης στην παλιά και τη νέα σκλαβιά.

Χωρίς το άγχος των νέων αγώνων που πρέπει να σηκώσουμε, αλλά με το άγχος της ασυνέπειας και της υποχώρησής μας ως ανταγωνιστικό κίνημα δεν παραιτούμαστε και δε θεωρούμε δική μας την ήττα που επέλεξε να επωμιστεί η κοινωνία, έχουμε βαθιά την πεποίθηση ότι δε θα αποδειχτούμε ψεύτες και ανεπαρκείς από την ιστορία και προχωράμε με πυξίδα την ιστορική πείρα και τις αγωνιστικές παρακαταθήκες, την Αυτοοργάνωση των καθημερινών κοινωνικών και ταξικών αγώνων, την ελεύθερη συμφωνία μεταξύ ατόμων και ομάδων και όπλα μας τη λύσσα και την αλληλεγγύη για τις εξεγερμένες κοινότητες του σήμερα και για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας του αύριο.

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣTO ΚΡΑΤΟΣ & TO ΚΕΦΑΛΑΙΟ

 Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγρινίου

Από την ιστοσελίδα της αναρχικής συλλογικότητας της εφημερίδας Γκιλοτίνα

Σαν σήμερα, 14 Απριλίου του 1944, εκτελέστηκαν από τους Γερμανοναζίδες και ντόπιους χαφιέδες τους 120 κομμουνιστές Αγρινιώτες μετά από σαμποτάζ γερμανικού συρμού. Από αυτούς, οι 117 κρατούμενοι εκτελέστηκαν στις φυλακές της Αγίας Τριάδας ενώ οι άλλοι τρείς απαγχονίστηκαν στην κεντρική πλατεία Μπέλου, όπου τα σώματά τους έμειναν για παραδειγματισμό κρεμασμένα σε φανοστάτες για μία μέρα.

Παραθέτουμε ακριβώς ανακοίνωση στρατιωτικού διοικητή των Γερμανικών μονάδων  Ηπείρου εκείνης της εποχής:

Την 9ην Απριλίου 1944 ο εκ Μεσολογγίου προς Αγρίνιον κατευθυνόμενος σιδηροδρομικός συρμός, υπέστη βορείως της Σταμνάς επίθεσην κομμουνιστικών συμμοριών και επυρπολήθη. Γερμανοί στρατιώται και συνταξιδεύοντες Έλληνες πολίται εφονεύθησαν ή ετραυματίσθησαν, τραυματισμένοι Γερμανοί στρατιώται εφονεύθησαν ή ηπήχθησαν ανάνδρως.

Ως αντίποινα των υπούλων τούτων πράξεων, αίτινες πλήττουν αφ’ ενός τον Γερμανικόν Στρατόν και αφ’ ετέρου τους ειρηνικούς κατοίκους, ελήφθησαν και εξετελέσθησαν τα κάτωθι μέτρα:

1ον) Σήμερον 120 κομμουνισταί εκ χωρίων κατά μήκος της σιδηροδρομικής Γραμμής και εκ Παναιτωλίου, οίτινες ως διεπιστώθη, έλαβον μέρος εμμέσως ή αμέσως εις την εν λόγω πράξιν, ετυφεκίσθησαν ή απηγχονίσθησαν εν Αγρινίω.

2ον) Εις Σταμνάν και Παναιτώλιον, ορισμένος αριθμός οικιών, εις τας οποίας είχον διαμείνει συμμορίται ή νευρέθησαν εν αυταίς όπλα και πυρομαχικά, κατεστράφη.

3ον) Δέκα χωρία, εξ ων προήρχοντο οι λησταί, ή τα οποία κείνται κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής, υπεχρεώθησαν εις την καταβολήν μεγάλης χρηματικής ποινής.

Όπως αγωνιστές εκείνης της εποχής στάθηκαν απέναντι στους Ναζί, έτσι και εμείς είναι αναγκαίο να σταθούμε απέναντι στην αναζωπύρωση της φασιστικής ρητορείας και φασιστικής δράσης στο Αγρίνιο και παντού.

Από την ιστοσελίδα αντιπληροφόρησης/έντυπο δρόμου Παροξυσμός