Category: Κείμενα

Το 1926 η κατακόρυφη άνοδος του συναλλάγματος, είχε άμεσες ευεργετικές επιπτώσεις στο καπνεμπόριο. Έτσι οι καπνεργάτες κινητοποιούνται και απαιτούν ανάλογη αύξηση στα πενιχρά τους μεροκάματα. Οι καπνέμποροι αρνούνται κατηγορηματικά και έτσι οι καπνεργάτες κήρυξαν απεργία το Σάββατο 31 Ιουλίου 1926.

Οι μέρες περνούσαν, οι δύο πλευρές έμεναν αμετακίνητες στις αρχικές θέσεις τους. Το Σωματείο, μετά από 8 ημέρες απεργίας χωρίς καμία πρόοδο στις διαπραγματεύσεις, βρέθηκε μπροστά σε δίλημμα: Αν συνέχιζε την απεργία, θα άρχιζε η διαρροή, αφού οι ανάγκες εκατοντάδων οικογενειών ήταν πιεστικές. Αν αποφάσιζε την μαχητική παρουσία με δυναμικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, η σύγκρουση με την Χωροφυλακή θα ήταν αναπόφευκτη.

Αποφασίζουν το δεύτερο και ζητούν άδεια για να συγκεντρωθούν οι απεργοί την Δευτέρα, 9 Αυγούστου, στην πλατεία της Αγοράς, (Πλατεία Στράτου, σημερινή Πλατεία Ειρήνης) εκεί όπου γίνονταν όλες οι πολιτικές εκδηλώσεις. Οι αρχές αρνούνται και τους χορηγούν άδεια για την συγκέντρωσή τους στο χώρο της Αγίας Σωτήρας (το σημερινό Πάρκο), που τότε θεωρούνταν εκτός της πόλης. Πράγματι από το πρωί της Κυριακής 8 Αυγούστου, οι απεργοί άρχισαν να συγκεντρώνονται στον χώρο της Αγίας Σωτήρας, με μαύρες σημαίες πάνω στις οποίες έγραφαν: «Δικαία απαίτησις, ή 100 δράμια ψωμί ή ένα χρόνο απεργία»

Γύρω στις 8 το πρωί είχαν συγκεντρωθεί γύρω στους 8000 απεργούς. Οι αρχές είχαν τοποθετήσει ισχυρή δύναμη Χωροφυλακής στην «καμπή» της οδού Αγρινίου-Αμφιλοχίας, καθώς και μία δύναμη Ευζώνων, που είχε έρθει από το Μεσολόγγι. Μετά από τους λόγους που εκφωνήθηκαν, η συγκέντρωση διαλύθηκε και οι απεργοί σκορπίστηκαν άλλοι προς τον προσφυγικό συνοικισμό Αγ. Κωνσταντίνου και άλλοι προς την πόλη. Η ομάδα που κατευθύνθηκε προς την πόλη, ήρθε αντιμέτωπη με τις δυνάμεις της Χωροφυλακής. Ο ταγματάρχης Ζαμπετάκης που ήταν επικεφαλής, τους προέτρεψε να κατέβουν προς την πόλη ανά δύο άτομα. Οι απεργοί διαβεβαίωσαν τον Ζαμπετάκη ότι η συγκέντρωσή τους είχε διαλυθεί, αλλά αρνήθηκαν να χωριστούν σε ομάδες των δύο.

 Ακολουθεί συμπλοκή και η διαταγή του ταγματάρχη να πυροβολήσουν στον αέρα ήταν η αφορμή να επιτεθούν με πέτρες μερικές εργάτριες στην δύναμη της χωροφυλακής. Οι σφαίρες που μέχρι τότε έπεφταν στον αέρα, γύρισαν προς τους απεργούς. Μία σφαίρα βρίσκει στο κεφάλι τον νεαρό, σχεδόν παιδί, Θεμιστοκλή Καρανικόλα, που, σύμφωνα με μαρτυρίες, βρέθηκε τυχαία στο χώρο του επεισοδίου. Μία άλλη σφαίρα τραυματίζει θανάσιμα την έγκυο καπνεργάτρια Βασιλική Γεωργαντζέλη, που ξεψύχησε λίγο αργότερα. Ήταν 29 ετών και είχε ήδη δύο παιδιά, τον Γεράσιμο 9 ετών και την Παρασκευή 5 ετών. Ο εργάτης Δ. Τσαμπάς τραυματίζεται σοβαρά στο μπράτσο, που ακρωτηριάστηκε. Το νέο διαδίδεται στο Αγρίνιο γρήγορα και η κηδεία της Βασιλικής Γεωργαντζέλη και του Θεμιστοκλή Καρανικόλα, γίνεται στον Άγιο Δημήτριο παίρνοντας μορφή διαδήλωσης.

Σημείωση 1:

Η απεργία συνεχίστηκε για σαράντα μέρες ακόμη. Το Μάιο του ΄29 ξαναγίνονται μεγάλες κινητοποιήσεις καπνεργατών με αιτήματα σχετικά με το ταμείο ασφάλισης. Το Σεπτέμβριο του ΄29 ξεκινά απεργία, ενώ τον Οκτώβριο γίνονται αιματηρά επεισόδια. Η χωροφυλακή μπαίνει στην αυλή του κτιρίου όπου βρίσκονταν η εργατική λέσχη (πλ. Σουλίου) για να απαγορεύσει τη συνεδρίαση της διοίκησης του Σωματείου καπνεργατών. Στις συγκρούσεις που ακολούθησαν τραυματίζονται σοβαρά 2 χωροφύλακες από πυροβολισμούς (ο επικεφαλής χωροφυλακής Δημητρόπουλος) και τρεις καπνεργάτες ελαφρά. Ακολούθησαν συλλήψεις. Το σωματείο των καπνεργατών διασπάστηκε το 1930 με σχεδόν καθολική συμμετοχή.

Σημείωση 2:

Σύμφωνα με το βιβλίο του Γιάννη Καρύτσα «Ο σφαγιασμός των αρχειομαρξιστών της περιοχής Αγρινίου από τον ελληνικό σταλινισμό» (εκδόσεις Άρδην) στην κινητοποίηση του ’26 οι αρχειομαρξιστές βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή μαζί με άλλους εργάτες και εργάτριες. Μετά τον Αιματηρό Αύγουστο πολλοί αρχειομαρξιστές κυνηγήθηκαν από τις δυνάμεις καταστολής με συνέπεια να αναγκαστούν να καταφύγουν στην Αθήνα.

Από την ιστοσελίδα του Παροξυσμού

A.C.A.B. : Mark Duggan (15/09/81-04/08/11) Gone but never forgotten.

Σήμερα συμπληρώνονται τρία χρόνια από τη κρατική δολοφονία του 29χρονου Λονδρέζου νεολαίου Mark Duggan. Όπως αναφέρεται και στη στήλη Made in Britain του 7ου τεύχους του εντύπου της Αυτόνομης Ζώνης στις 04 Αυγούστου του 2011  μπάτσοι πυροβόλησαν και δολοφόνησαν εν ψυχρώ τον 29χρονο Mark Duggan, πατέρα τεσσάρων παιδιών στο Tottenham, λούμπεν, εργατικό και φτωχό προάστιο του Λονδίνου στα βόρεια της αγγλικής μητρόπολης. Η δολοφονία του 29χρονου αποτέλεσε έναυσμα και αφορμή για να βγουν στους δρόμους χιλιάδες άνθρωποι από τις λιγότερο έως και καθόλου ευνοημένες οικονομικά τάξεις. Έτσι λοιπόν άνεργοι, φτωχοί, νεολαίοι από τις φτωχογειτονιές, εργάτες αλλά και εξαθλιωμένοι και απογοητευμένοι αστοί ξεχύθηκαν στους δρόμους και συγκρούστηκαν με τους μπάτσους, επιτέθηκαν σε υποκαταστήματα τραπεζών και έκαψαν και λεηλάτησαν εμπορικά κέντρα. Το οργισμένο αυτό πλήθος αποτελούσε ένα ενιαίο και πολυπολιτισμικό «μωσαϊκό» ανθρώπων μιας και στις συγκρούσεις αλλά και στις ταραχές συμμετείχαν λευκοί, μαύροι και ασιάτες άγγλοι. Σίγουρα οι μαύροι και οι ασιάτες που κατέβηκαν στους δρόμους ήταν περισσότεροι από τους λευκούς άγγλους αλλά αυτό οφείλεται στο ότι η φτώχεια, η εξαθλίωση και η καταπίεση αλλά και η καταστολή χτυπά λίγο περισσότερο την πόρτα αυτών των φυλετικών ομάδων. 

Οι συγκρούσεις του Tottenham αποτέλεσαν την αφετηρία για το ξέσπασμα και άλλων συγκρούσεων και σε άλλες λούμπεν και προλετάριες περιοχές του ευρύτερου Λονδίνου όπως στο γειτονικό Enfield, στα νότια προάστια στο Brixton, στα ανατολικά προάστια όπως το Hackney και το Bethnal Green, ακόμη και στο κέντρο της μητρόπολης και σε έναν από τους πιο εμπορικούς δρόμους αυτής, την Oxford street. Σειρά πήραν και άλλες μεγάλες πόλεις της αγγλίας όπως το Birmingham, Manchester, Liverpool, Leeds, Bristol, Nottingham. Συγκρούσεις με τους μπάτσους, εμπρησμοί και λεηλασίες εμπορικών κέντρων και επιθέσεις με μολότοφ σε αστυνομικά τμήματα πραγματοποιήθηκαν και σε αυτές τις πόλεις. Κατά τη διάρκεια της μεγάλης αυτής κοινωνικής έκρηξης πραγματοποιήθηκαν περισσότερες από 3.000 προσαγωγές ενώ συνολικά οδηγήθηκαν στα δικαστήρια περισσότεροι από 2000 άνθρωποι. Περισσότεροι από 16.000 μπάτσοι επιστρατεύτηκαν μόνο στο Λονδίνο προκειμένου να καταστείλουν τη τεράστια αυτή κοινωνική έκρηξη. Μάλιστα πολλοί από αυτούς ήταν εξοπλισμένοι με πλαστικές σφαίρες ενώ ο στρατός ήταν έτοιμος να βγει στους δρόμους. Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων τραυματίστηκαν περίπου 190 μπάτσοι.

Το δικαστήριο παρόλο που αρχικά αποφάνθηκε πως ο Mark Duggan δεν έκανε κάποια κίνηση για να απειλήσει τους μπάτσους (με το όπλο που οι μπάτσοι ισχυρίζονται οτι είχε πάνω του) και πως πυροβολήθηκε και δολοφονήθηκε εν ψυχρώ την ώρα που ήταν έτοιμος να παραδοθεί, στο τέλος της δίκης που κράτησε μέχρι τις 08/01/14 αποφάνθηκε πως οι μπάτσοι σκότωσαν τον νεαρό με νομότυπες διαδικασίες αθωώνοντας τους. Η οικογένεια, οι φίλοι και οι γείτονες του δολοφονημένου νέου δήλωσαν πως δεν θα υπάρξει ειρήνη μέχρι να υπάρξει δικαιοσύνη και αγωνίζονται μέχρι σήμερα για τη δικαίωση τους. Ο Mark δολοφονήθηκε σαν σήμερα και για αυτό οι γονείς του καλούν σε συγκέντρωση και πορεία μνήμης και διαμαρτυρίας στη γειτονιά τους, σήμερα το απόγευμα, στο  Broadwater Farm του Tottenham και πιο συγκεκριμένα στο σημείο που έπεσε νεκρός ο Mark Duggan. 

Δεν ξεχνάμε κανένα θύμα της κρατικής καταστολής

Σκατά στο κράτος, στην αστυνομία, στους φασίστες & στο καπιταλισμό.

Babylon shall fall down

Διαβάστε περισσότερα και δείτε  σχετικές φωτογραφίες και βίντεο στην ιστοσελίδα της Αυτόνομης Ζώνης

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ¨ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ¨, ΤΑ ΦΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ, Ο ΑΧΕΛΩΟΣ  ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!

Οι τελευταίες εξελίξεις στο ζήτημα της πώλησης της ΔΕΗ σε ιδιώτες και το γενικότερο ζήτημα της ενέργειας όπως διαμορφώνεται σήμερα φανερώνει για μια ακόμα φορά τις προθέσεις του κράτους και των εταιριών για το μέλλον του ποταμού Αχελώου. Οι σαφείς διαβεβαιώσεις του Χρυσοχοϊδη στους θεσμικούς παράγοντες της Θεσσαλίας (Ιούνιος 2014) περί αποπεράτωσης των έργων εκτροπής ασχέτως των αντιστάσεων τοπικών κοινωνιών (κατοίκων της Μεσοχώρας και αλληλεγγυών) όσο και των αποφάσεων του ΣτΕ για το ζήτημα, δεν περιορίζονται απλά σε μικροπολιτικά παιχνίδια δημιουργίας εντυπώσεων αλλά δείχνει ξεκάθαρα ότι:

α) Κανένα πεδίο εκμετάλλευσης από το κράτος και το κεφάλαιο δεν εγκαταλείπεται μέχρι το τελικό ξεζούμισμα και την καταστροφή είτε αυτό αποτελεί φυσικό είτε ανθρώπινο πόρο οικονομικής κερδοσκοπίας και διαστροφής.

β) Ο ολοκληρωτισμός που επιβάλλεται στην κοινωνία και τη φύση από την κυριαρχία των αφεντικών ειδικά σε συνθήκες κρίσης (μετασχηματισμού) του καπιταλιστικού συστήματος, ευνοεί το ξεπούλημα των πάντων με πρόσχημα την κατάσταση εθνικής ανάγκης.

γ) Η αγαστή συνεργασία πολιτικής (κράτος) και οικονομικής (κεφάλαιο) εξουσίας αλλά και η αλληλεξάρτησή τους δεν αφήνει καμία αμφιβολία και στον πιο αφελή για το ποιοι θα είναι αυτοί που τελικά θα ωφεληθούν από τους σχεδιασμούς που προσπαθούν να επιβάλουν πάνω στις κοινωνίες και το φυσικό περιβάλλον.

Ο παραλογισμός της εκτροπής του ποταμού Αχελώου με έργα (φράγματα, σήραγγες, εργοτάξια χωματουργικών εργασιών και αμμοληψιών) τερατώδους έκτασης και έντασης και ο βιασμός της φύσης με τα φράγματα της Μεσοχώρας και της Συκιάς, αλλάζει κυριολεκτικά το χάρτη στη Δυτική Ελλάδα. Η δημιουργία ταμιευτήρα νερού είτε για υδροηλεκτρική ενέργεια είτε σαν φράγμα εκτροπής του νερού προς τη Θεσσαλία καταστρέφει ότι έχει απομείνει από τον Αχελώο στη φυσική του μορφή (Άνω Ρους) και ότι αυτό περιλαμβάνει δηλαδή την πολύ πλούσια πανίδα και χλωρίδα της περιοχής αλλά και τις τοπικές κοινωνίες, εντείνοντας τον αποδεκατισμό τους αφού θα εκδιώξει ολόκληρους πληθυσμούς για σύνθετους λόγους (χωριά, οικισμοί, στάνες κοπάδια).

Η λίμνη δημιουργεί ένα δικό της μικροκλίμα, ξένο για την περιοχή, που είναι σίγουρο ότι θα επηρεάσει αρνητικά την όποια εναπομένουσα ζωή. Η αύξηση της θερμοκρασίας λόγω υγρασίας και η μείωση των χιονοπτώσεων είναι το πρώτο που παρατηρείται σε παρόμοια έργα με τις ανάλογες συνέπειες (βλ. Λίμνη Μόρνου). Το πρώτο που επηρεάζεται είναι το φυτικό κομμάτι (δέντρα, θάμνοι κ.α.) και οι καλλιέργειες μη μπορώντας να αντέξουν τη δραματική αύξηση της θερμοκρασίας και κατά συνέπεια όλα τα ζώα που υπάρχουν ακόμα σε άγρια μορφή στη νότια Πίνδο (Αρκούδες, Ζαρκάδια, Γεράκια, Αετοί κ.α.), όλο αυτό οδηγεί στην ερημοποίηση της περιοχής και στην οικολογική καταστροφή.

Μιας καταστροφής που συνεχίζεται όμως μέχρι τις εκβολές του Αχελώου στο Ιόνιο πέλαγος. Η μείωση στη ροη του ποταμού προς τη θάλασσα θα εξαφανίσει το βιότοπο των εκβολών που είναι ήδη επιβαρυμένος από τη βιομηχανική αγροτική ανάπτυξη. Παρόλη την καταστροφή που συμπληρώνεται και από τα φράγματα Καστρακίου και Κρεμαστών παραμένει πλούσιος σε βλάστηση και άγρια ζωή αλλά και ο σημαντικότερος παράγοντας της αγροτικής δραστηριότητας, πράγμα που τον καθιστά εξαιρετικής σημασίας υγροβιότοπο.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όπου άρχισε και η υλοποίηση του έργου της εκτροπής (φράγμα Μεσοχώρας) άρχισαν και οι πρώτες αντιστάσεις στα χωριά γύρω από το φράγμα με κέντρο το χωριό της Μεσοχώρας, Τρικάλων το οποίο και θα κατακλειστεί στο μεγαλύτερο μέρος του. Μέσα από συνελεύσεις αποφάσισαν να εμποδίσουν το έργο και την καταστροφή του τόπου που ζούσαν. Σε όλη αυτή τη διαδρομή βρήκαν αλληλέγγυους από όλη τη χώρα που αναγνωρίζοντας το δίκιο του αγώνα τους και την αξιοπρεπή στάση που κράτησαν απέναντι στις πιέσεις και την καταστολή που δέχτηκαν (ΜΑΤ, μηνύσεις, δωροδοκίες κ.α.), βρέθηκαν δίπλα στους κατοίκους ενισχύοντας και ενδυναμώνοντας τις αντιστάσεις. Κομμάτι αυτού του αγώνα είναι και η δική μας κίνηση εδώ και 8 συνεχόμενα χρόνια.

Αντιλαμβανόμενοι κάθε κομμάτι του ψηφιδωτού των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων απέναντι στην εξουσία ως ανάχωμα απέναντι στον πόλεμο που έχει κηρύξει στην κοινωνία και το φυσικό περιβάλλον, στεκόμαστε αλληλέγγυοι ενεργά με τις επιμέρους αντιστάσεις με πρόθεση αυτή η αλληλεγγύη ως ειλικρινής και ισότιμη σχέση να δικτυώσει επιθετικά τις αγωνιστικές διαθέσεις των ανθρώπων ως τη γενικευμένη εξέγερσή τους για την επανοικειοποίηση των κοινωνικών αγαθών, του κλεμμένου κοινωνικού πλούτου, του κλεμμένου μας χρόνου και συνολικά της ζωής μας από την εξουσία.

Σκοπεύοντας στην καθολική ανατροπή της εξουσίας μέσα από την αντιεραρχική αυτοοργάνωση του αγώνα και των κοινωνικών αναγκών (ως φυσική συνθήκη συνεννόησης και συνεργασίας των ανθρώπων) στο εδώ και τώρα ανάλογα με τις δυνάμεις μας κυοφορούμε την ελπίδα κοινωνικής επανάστασης. Μιας επανάστασης που δεν είναι τίποτε άλλο από την εκδίωξη του εκμεταλλευτικού οικονομικό-πολιτικο-στρατιωτικού προσωπικού της εξουσίας καταργώντας στην πράξη τη φυσική, υλική, ηθική της υπόσταση (τοπικά – κεντρικά – διεθνώς -όπου και όπως αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί ως την τελική γενίκευσή του) και της ανάληψης της ζωής μας από εμάς τους ίδιους, με τους τρόπους και τα μέσα που μας διδάσκει ιστορικά το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα αλλά και τις προτάσεις που γεννά η ελεύθερη συμφωνία των ανθρώπων στις τάξεις του.
Η επανάσταση δηλαδή είναι η διαδικασία που θα καθαιρέσει το κέρδος από το βάθρο του κινητή της ιστορίας και θα θέσει στο επίκεντρο τον Άνθρωπο, τις ανάγκες του και την αρμονική συνύπαρξη με το φυσικό περιβάλλον. Για αυτόν ακριβώς το λόγο είναι η μόνη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης που δίνει ουσιαστικά λύση στα μικρά ή μεγάλα κοινωνικά και περιβαλλοντικά ζητήματα.

Καλούμε κάθε σύντροφο και συντρόφισσα, κάθε συλλογικότητα, στην κεντρική εκδήλωση (πορεία) την Κυριακή 17 Αυγούστου στο φράγμα της Μεσοχώρας ενάντια στα φράγματα και την εκτροπή του ποταμού Αχελώου. Οι φετινές εκδηλώσεις περιλαμβάνουν 4ημερη κατασκήνωση στις όχθες του ποταμού (14-17 Αυγούστου 2014) όπου θα πραγματοποιηθούν πολιτικές συζητήσεις – συνελεύσεις που θα αφορούν το ζήτημα του Αχελώου και τη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος αλλά και γενικότερα ζητήματα πάλης ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.

Κατά τη διάρκεια του 4ημερου θα γίνει παρουσίαση προϊόντων από το αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο ΒΙΟ.ΜΕ. για τη στήριξη και την αλληλεγγύη των εργαζομένων.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗ ΓΕΝΝΑ

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

Από την ιστοσελίδα του Αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού

Την Πέμπτη 26 Ιουνίου,στην πλατεία Ναυαρίνου,πραγματοποιήθηκε,με την παρουσία 40 ατόμων, μικροφωνική αλληλεγγύης για τις διώξεις 4 συντρόφων από το Αγρίνιο. Κατά τη διάρκεια της μικροφωνικής πετάχτηκαν τρικάκια,ενώ παράλληλα διαβαζόταν και μοιραζόταν και το παρακάτω κείμενο:

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΕΤΑΙ
ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ 4 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ 4 ΙΟΥΛΗ ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ

Από τη Συνέλευση αναρχικών για τη σύνδεση των αγώνων μέσα στην κοινωνία φυλακή

Η ολομέτωπη επίθεση του κράτους στον κόσμο που αγωνίζεται συνεχίζεται με το νομοσχέδιο για την δημιουργία φυλάκων τύπου Γ’ . Αυτές οι φυλακές έχουν σκοπό να γκρεμίσουν τελείως τις γέφυρες που συνδέουν την δημόσια με τη παράνομη δράση, ενώ παράλληλα αναδιαμορφώνουν το κοινωνικό συμβόλαιο προσδιορίζοντας τις ανεκτές κινήσεις των ΄΄ από κάτω΄΄. Το κράτος κάνει όλο και πιο φανερό ότι δεν έχει καμία πρόθεση να σωφρονίσει , μα αντιθέτως θέλει να επιτεθεί και να τιμωρήσει όσους τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι και να θάψει τις φωνές τους παραδειγματίζοντας και όποιον στέκεται με αγωνιστική αξιοπρέπεια απέναντι στη σύγχρονη βαρβαρότητα του κράτους και του καπιταλισμού και ξεφεύγει από τα όρια της νομιμότητας.

Το νομοσχέδιο προβλέπει :
– Δημιουργία φυλάκων ύψιστης ασφαλείας αποκλειστικά για όσους καταδικάζονται ή διώκονται με τρομονόμο, όσο και για τους απείθαρχους κρατούμενους οι οποίοι θα εκτίουν όλη την ποινή τους χωρίς κανένα ευεργετικό μέτρο τουλάχιστον 10 ετών εντός αυτών.

– Καθολική στέρηση του δικαιώματος αδειών στους κρατούμενους αυτής της κατηγορίας.

– Καθολική στέρηση της ημι-ελεύθερης διαβίωσης
– Καθολική στέρηση του δικαιώματος των μεροκάματων
– Όσοι έχουν καταδικαστεί με τρομονόμο έχουν να αντιμετωπίσουν ποινές 20 ετών και άνω
– Στέρηση του δικαιώματος τηλεφωνικής επικοινωνίας ακόμα και με συγγενικά πρόσωπα ενώ τα επισκεπτήρια θα παίρνουν χώρο μια φορά τον μήνα και μόνο με πρόσωπο πρώτου συγγενικού βαθμού
– Εγκλεισμός σε ατομικό κελί 23 ώρες την ημέρα με μια ώρα ατομικού προαυλισμού.

– Πλήρης αστυνόμευση του χώρου από ειδικούς οπλισμένους φρουρούς.
Eπίσης σε εφαρμογή τίθεται και ο λεγόμενος ‘‘ρουφιανο-νόμος” κατά τον οποίο, όποιος έγκλειστος συνεργάζεται για την πρόληψη τρομοκρατικών ενεργειών βοηθώντας σε συλλήψεις θα αντιμετωπίζεται ευνοϊκά ή θα απαλλάσσετε πλήρως από τις κατηγορίες του. Διαιρώντας επομένως με αυτό το τρόπο τους κρατούμενους, επιχειρείται να αποδυναμωθούν οι αγώνες μέσα στα κελιά και να τσακιστούν οι πιθανές εξεγέρσεις στις οποίες καταλυτικός είναι ο ρόλος των πολιτικών κρατούμενων.

Η εξουσία με το νομοσχέδιο αυτό αναβαθμίζει τη κρατική καταστολή στέλνοντας ένα τρομο-μήνυμα σε όσους αντιστέκονται στις επιδιώξεις του κράτους και των αφεντικών , οι οποίες εξαθλιώνουν και υποβαθμίζουν όλο και εντονότερα τα τελευταία χρόνια τις ζωές μας .
Το μήνυμα είναι σαφές : οι ‘’εκτός των τειχών’’, όσοι δε συναινείτε με τα δολοφονικά προστάγματα της εξουσίας και αντιδράτε , να ξέρετε ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να βρεθείτε κατηγορούμενοι με τρομονόμο , συνεπώς και με το κίνδυνο των 20 χρόνων μέσα στα κελιά . Οι ‘’εντός των τειχών’’ όσο άθλιες και αρρωστημένες κι αν είναι οι συνθήκες μέσα στις οποίες επιβιώνετε , να είστε ήσυχοι , διότι θα μεταφερθείτε στις φυλακές υψίστης ασφαλείας και στο καθεστώς των ειδικών συνθηκών κράτησης . Οι πολιτικοί κρατούμενοι και οι αντάρτες θα θαφτείτε στην απομόνωση, σε νεκροταφεία ζωντανών γιατί τολμήσατε να αμφισβητήσετε τη κυριαρχία μας.

Γιατί σε μια περίοδο βίαιης αναδιάρθρωσης της οικονομίας , των όρων εκμετάλλευσης και των εξουσιαστικών και κοινωνικών δομών , η εξουσία προσπαθεί να απομονώσει πλήρως τον εσωτερικό εχθρό , μπροστά στο φόβο της πυροδότησης κοινωνικών – ταξικών εξεγέρσεων .

Πρέπει να καταλάβουμε πως όσο υπάρχουν φυλακές κάνεις δεν είναι ελεύθερος . Κανένα είδος φυλακής και καμιά μορφή εγκλεισμού δε μπορεί να είναι δίκαιη ή δικαιολογημένη, πόσο μάλλον στο κόσμο της εξουσίας του κράτους και του κεφαλαίου , όπου στα κάτεργα καταλήγουν οι πιο φτωχοί , οι κοινωνικά αποκλεισμένοι , οι ‘’παραβατικοί’’ που η ίδια η ταξική και εξουσιαστική κοινωνία αναπαράγει .

Ο εγκλεισμός και η τιμωρία αποτελούσαν ανέκαθεν απαραίτητο στοιχείο για τη προστασία και διαιώνιση των συστημάτων εκμετάλλευσης και καταπίεσης , είναι η απόδειξη μιας άδικης κοινωνίας, είναι το μέσο διαφύλαξης της ακεραιότητάς της .

Φυλακές υπάρχουν παντού και πρέπει να τις καταστρέψουμε, απλά μερικές έχουν και κάγκελα. Γιατί ; η κοινωνία δε ξεχειλίζει από διαρκή έλεγχο και επιτήρηση , κάθε λογής μπάτσους, φασίστες και ‘’ανθρωποφύλακες’’ , κάμερες και ρουφιάνους ; Μήπως όλη η καθημερινότητα δε οριοθετείται από αόρατα κελιά , άθλιους συμβιβασμούς και καταναγκασμούς ; Οικογένεια , σχολείο , μισθωτή σκλαβιά. Γιατί ; μια καμουφλαρισμένη φυλακή δεν είναι ο σύγχρονος πολιτισμός ; Που στην καλύτερη των περιπτώσεων να καθρεφτίζεται στη τεχνολογική μιζέρια και αποξένωση , στα ράφια των σούπερ μάρκετ , στις βιτρίνες των πολυεθνικών , στην αλλοτρίωση των τσιμεντουπόλεων .

Να αγωνιστούμε για το γκρέμισμα των φυλακών υψίστης ασφαλείας και της κάθε φυλακής . Με την αλληλεγγύη κυριότερό μας όπλο να τσακίσουμε τη νεκρική σιγή που θέλει να επιβάλει η εξουσία μέσα και έξω από τα κελιά , οργανώνοντας την επίθεση στο κράτος και το κεφάλαιο μέσα από μια άρρηκτη σύνδεση των αγώνων των ‘’εντός’’ και ‘’εκτός’’ των τειχών . Ας γίνουν λοιπόν οι φυλακές υψίστης ασφαλείας ο τάφος των μονών τρομοκρατών των ζωών μας.

 ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ
ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

Απο Αναρχικούς/Αντιεξουσιαστές Πανεπιστημιακής σχολής Αγρινίου

Το ρεπορτάζ για το «Καρότο» έχει αρκετά αποσιωπητικά. Το «Τέρας» χαρακτηρίζεται από τους φιλόνομους πατριαρχικούς πολίτες με πολλές λέξεις που αρχίζουν από «ΠΟΥ» και «ΓΑ», οι οποίες στα ρεπορτάζ των ηλεκτρονικών μέσων λογοκρίνονται. Ολόκληρές, θα σκανδάλιζαν αυτούς που φτάνουν μέχρι και το τελευταίο σχόλιο για να διαβάσουν το σκάνδαλο. Όμως δεν είναι οξύμωρο το σχήμα: οι θεματοφύλακες της ηθικολογίας είναι πάντα πρόθυμοι να σκανδαλιστούν. Οι σεμνοί νοικοκυραίοι είναι αυτοί που διψούν για λεπτομέρειες με πολλά αποσιωπητικά… Έτσι αρκούνται στο «καρότο», παραλείποντας τα ευκόλως εννοούμενα.

Η ιδέα του κίτρινου τύπου δεν είναι ούτε εγχώρια, ούτε καινούρια. Στη χώρα γέννησης της, την Αγγλία, οι εφημερίδες σκανδαλοθηρικού περιεχομένου πουλάνε εκατομμύρια φύλλα κάθε πρωί. Εκεί, όπως και παντού, τις διαβάζουν όλοι. Είτε φευγαλέα, είτε σχολαστικά, μα πάντα μισοένοχα. Η υποκρισία έγκειται στο γεγονός πως οι περισσότεροι δεν ομολογούν τη ευχαρίστηση που τους δίνουν αυτά τα φύλλα. Δεν ομολογούν ούτε στο εαυτό τους ότι το μάτι τους ευφραίνεται από τους πηχυαίους τίτλους και τις μισοαποκαλυπτικές φωτογραφίες με τα πολλά τετραγωνάκια… Συνεπώς, τόσο στο έντυπο, όσο και στον ηλεκτρονικό τύπο, αυξάνεται η «κοινωνική» πίεση προς ρεπορτάζ με όλο και πιο ηδονοβλεπτικές αποκαλύψεις.

Όλα αυτά όμως φαίνονται περίεργα, μα όχι ασυνήθιστα. Γιατί η κοινωνία, αυτή η περιφραγμένη άγρια ζούγκλα, πάντα θα ψάχνει για το επικίνδυνο ή ανήθικο Άλλο. Στην συγκεκριμένη υπόθεση έχει βρει την υλική του αναπαράσταση, προς μεγάλη ευχαρίστηση όλου του φασιστικού σιναφιού. Και η μεγάλη σιδερόφρακτη σφραγίδα του καθωσπρεπισμού είναι έτοιμη να σφραγίσει λιώνοντας κάθε «ανώμαλή» προσωπικότητα… Άλλωστε, ο κίτρινος τύπος και οι διαδικτυακές του προεκτάσεις ή υποκατάστατά του, δεν απευθύνονται ούτε σε αναγνώστες, ούτε σε σκεπτόμενους. Απευθύνονται σε θεατές πανέτοιμους να φοβηθούν. Πανέτοιμους να αλληλοσπαραχθούν. Ανθρώπους που έχουν εκπαιδευτεί να βιώνουν ενοχικά όλοι το ίδιο πράγμα, μα ο καθένας μόνος του. Και τα εμπορεύματα συνεχίζουν να ρέουν…

Αγρίνιο, 19/06/14
Από την ιστοσελίδα του εντύπου «Παροξυσμός»

Οι Ρωμαίοι έτρεφαν μεγάλη αγάπη για το απάνθρωπο και αιματοβαμμένο άθλημα των μονομαχιών στις αρένες της αρχαίας Ρώμης. Εκεί πραγματοποιούνταν μονομαχίες μεταξύ ζώων και μονομάχων ή μόνο μεταξύ μονομάχων. Οι μονομάχοι ήταν αιχμάλωτοι ή σκλάβοι. Ο Σπάρτακος δεν γεννήθηκε σε καθεστώς δουλείας: ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος από τη Θράκη, λιποτάκτης από τον ρωμαϊκό στρατό. Πουλήθηκε ως σκλάβος και έγινε ένας αθλητής που διέπρεψε στις ρωμαϊκές αρένες. Κατάφερε όμως να συνωμοτήσει με άλλους 70-80 μονομάχους που τελικά έγιναν αρκετές χιλιάδες. Κάποιο πρωί οι ρωμαίοι είδαν τους μονομάχους να τους κοιτούν με υψωμένες τις λόγχες. Εκείνες τις μέρες οι σκλάβοι αντιμετώπισαν τις ρωμαϊκές λεγεώνες, επιστρέφοντας ένα μέρος από την βία που δέχονταν μετά από τόσα χρόνια υποδούλωσης. Οι εξεγερμένοι μονομάχοι μετά από αρκετό καιρό σφαγιάστηκαν. Κατάφεραν όμως να ζήσουν δύο χιλιετίες, ως σύμβολο των ανθρώπων που δεν σκύβουν το κεφάλι σε καμιά εξουσία και υποδούλωση.

Η Μίλντρεντ Ντίντρικσον («Μπέιμπ») γεννήθηκε το 1911 στο Τέξας και διέπρεψε σε αναρίθμητα αθλήματα. Στίβος, γκολφ, τένις, μπάσκετ, κολύμπι, μπιλιάρδο, μπόουλινγκ… Ένας δημοσιογράφος της εποχής την είχε ρωτήσει αν υπάρχει κάποιο παιχνίδι που να μην είχε παίξει. «Οι κούκλες» ήταν η απάντηση, δηλωτική του πνεύματος της. Η καθημερινότητά της Μπέιμπ ήταν μια μόνιμη σύγκρουση με τα κοινωνικά στερεότυπα περί θηλυκότητας. Μια σύγκρουση με τις έμφυλες διακρίσεις. Μια πρόταση για την γυναικεία χειραφέτηση. Το παρατσούκλι της δεν ήταν παρά ένα οξύμωρο σχήμα.

Ο Τζέιμς Όουενς γεννήθηκε το 1913 και ήταν το έβδομο από τα έντεκα αδέρφια της οικογένειάς του. Ήταν ένας μαύρος, γεννημένος στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ και οι παππούδες του ήταν σκλάβοι. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1936, κέρδισε 4 χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στο τρέξιμο και στο άλμα εις μήκος, προκαλώντας την οργή του Χίτλερ. Έμπρακτα ακύρωσε τις φυλετικές θεωρίες του Γ’ Ράιχ. Πολλοί γιόρτασαν με αυτήν την νίκη. Όταν ο Όουενς επέστρεψε στην χώρα του, δεν δέχτηκε καμία τιμητική διάκριση. Επέστρεψε στην προηγούμενη ζωή του: έμπαινε στα λεωφορεία από την πίσω πόρτα, έτρωγε σε εστιατόρια για μαύρους, χρησιμοποιούσε τουαλέτες για μαύρους, έμενε σε ξενοδοχεία για μαύρους.

Ο γίγαντας του Μποξ δεν πάλεψε λυσσαλέα μόνο μέσα στο ρινγκ. Ο Μοχάμεντ Άλι έδωσε μάχες και έξω από αυτό, μεταφέροντας τους αγώνες μέσα στην κοινωνία. Αγάπησε από μικρός το μποξ. Ο ρατσισμός και οι φυλετικές διακρίσεις στον αμερικανικό νότο που γεννήθηκε τον οδήγησαν στην πυγμαχία για να καταφέρει να επιβιώσει απέναντι στην βία του δρόμου. Βιώνοντας τον ρατσισμό και την προκατάληψη, αρνήθηκε να πάρει μέρος στον Πόλεμο του Βιετνάμ. «Κανένας Βιετκόνγκ δεν με έχει αποκαλέσει αράπη» θα πει εμφατικά στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης το 1967. Έτσι τον αποκάλεσαν προδότη της παρτίδας, του αφαίρεσαν τον τίτλο του παγκόσμιο πρωταθλητή. Του απαγόρευσαν να συνεχίσει το μποξ. Όσο το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ τον έσερνε σε δίκη για την άρνηση στράτευσης, κάποιοι νέοι που τον συμπαραστέκονταν του ζήτησαν να απαγγείλει κάτι. «Me, we». Εγώ, εμείς.

1968. Η χρονιά των εξεγέρσεων και των κινημάτων αμφισβήτησης. Στο ολυμπιακό στάδιο της Πόλης του Μεξικό στο βάθρο ανεβαίνουν ξυπόλυτοι, δυο αμερικανοί μαύροι αθλητές, ο Τομι Σμιθ και ο Τζον Κάρλος, στην πρώτη και τρίτη θέση αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια ανάκρουσης του εθνικού αμερικανικού ύμνου, οι δυο αθλητές σκύβουν το κεφάλι και υψώνουν τη σφιγμένη γροθιά τους, μέσα σε μαύρα γάντια. Είναι ο χαιρετισμός του επαναστατικού κινήματος των Μαύρων Πανθήρων… Καταγγέλλουν σε ολόκληρο τον κόσμο τον ρατσισμό των Η.Π.Α. Η Αμερική στιγματίζεται. Τους διώχνουν αμέσως από το ολυμπιακό χωρίο. Τους απαγορεύεται να λάβουν ξανά μέρος σε αθλητική συνάντηση. Επιστρέφοντας στην χώρα τους δεν τους δίνει κανείς δουλεία. Η γροθιά τους, όμως, παραμένει υψωμένη.

Δείτε περισσότερα στην ιστοσελίδα του εντύπου Παροξυσμός

ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΥΨΙΣΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ( ΤΥΠΟΥ Γ’ ) ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ

Μια κοινωνία διαρκούς επιτήρησης και ελέγχου που διαμορφώνεται σύμφωνα με το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» , του «νόμου και της τάξης» , έρχεται να αντικατοπτρίσει το φασιστικό νομοσχέδιο για τη κατασκευή φυλακών υψίστης ασφαλείας και τις ειδικές συνθήκες κράτησης. Οι κρατούμενοι των λεγόμενων κελιών τύπου Γ’ ( όσοι καταδικάστηκαν ή διώκονται με τους νόμους 187 , 187A τρομονόμος ) καταδικάζονται στην απομόνωση χωρίς κανένα δικαίωμα από αυτά που κατέκτησαν με αγώνα και αίμα οι φυλακισμένοι ( έκτιση ολόκληρης ποινής χωρίς ευεργετικά μέτρα , καταδίκη με τρομονόμο σε ισόβια τουλάχιστον 20 χρόνια χωρίς δικαίωμα απόλυσης υπό όρους , κατάργηση αδειών και ημιελεύθερης διαβίωσης , κατάργηση μεροκάματων , περιορισμός επικοινωνίας , 23 ώρες το 24ωρο στα κελιά και μια ώρα ατομικός προαυλισμός κ.α. ) . Επίσης στο συγκεκριμένο καθεστώς εγκλεισμού θα οδηγούνται και όσοι κρατούμενοι είναι απείθαρχοι και ανυπότακτοι στις άλλες φυλακές .

Στην ουσία πρόκειται για μια φυλακή μέσα στη φυλακή . Με αυτό τον τρόπο το κράτος επιχειρεί να εξοντώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους και να φανερώσει το πρόσωπο του εκδικητή τιμωρού σε όσους αντιστέκονται στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό . Τα κελιά τύπου Γ’ θα πλανιούνται σα φάντασμα πάνω από κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι , είτε αυτό είναι εκτός των τειχών , μιας και το κράτος έχει αποδείξει την ικανότητά του να φυλακίζει αγωνιστές με τρομονόμους , είτε είναι εντός των τειχών , καθώς η όποια αγωνιστική διάθεση των φυλακισμένων θα απειλείται με τη μεταγωγή τους στις φυλακές υψίστης ασφαλείας . Επιπλέον η επίσημη θεσμοθέτηση της ρουφιανιάς στοχεύει στη διάκριση των έγκλειστων αφού όποιος κρατούμενος συνεργαστεί για την εξάρθρωση «τρομοκρατών» θα του αναγνωρίζονται ελαφρυντικά . Έτσι στοχεύεται το τσάκισμα των κινητοποιήσεων μέσα στα κάτεργα , οι οποίες χαρακτηρίζονται από μαζικότητα και ενότητα των φυλακισμένων .

Οι φυλακές υψίστης ασφαλείας ενισχύουν το θεσμικό οπλοστάσιο του κράτους στα πλαίσια της κτηνώδους καταστολής, μια περίοδο που εντείνεται όλο και περισσότερο η επίθεση κατά του εσωτερικού εχθρού , η οποία αντανακλάται πάνω σε στημένες δίκες από την αντιτρομοκρατική , σε εφόδους στα σπίτια αναρχικών , στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και στη καταστολή κάθε μορφής αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Από τη πλευρά μας καμιά μορφή εγκλεισμού δεν είναι ανεκτή , γνωρίζοντας τη βαθειά ταξικότητα της δικαιοσύνης πολεμάμε για να γκρεμίσουμε τα κάγκελα της κάθε φυλακής , οι φωνές μας να διαπεράσουν τους τοίχους και να ενωθούν με αυτές των φυλακισμένων αγωνιστών για το τσάκισμα των σχεδίων του κράτους , για να μην αφήσουμε τις ιαχές από τα λευκά κελιά του Στάμχαιμ , τη νεκρική σιγή από τα υπόγεια του Κορυδαλλού και το αιματοβαμμένο έδαφος του Γκουαντάναμο να βρουν στέγη στα σύγχρονα κρεματόρια της Δημ(ι)οκρατίας .

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ
ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΗ

Κατάληψη κελί /Ηγουμενίτσα, Σύντροφοι-σες /Γιάννενα, αναρχικοί-ες – αλληλέγγυοι-ες /Πρέβεζα, Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αγρινίου, Αυτόνομη κίνηση Βαλβείου /Μεσολόγγι, αναρχική συλλογικότητα της εφημερίδας Γκιλοτίνα

Από την ιστοσελίδα του Αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού