Category: Αναδημοσιεύσεις

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2008 – ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

Στις 6 Δεκέμβρη 2008 στην οδό Μεσολογγίου στα Εξάρχεια, ο αστυνομικός Επαμεινώνδας Κορκονέας δολοφονεί με μια σφαίρα στην καρδιά τον 15χρονο μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο. Η δολοφονία ενεργοποιεί μια αλυσιδωτή αντίδραση αντιεξουσιαστικών εξελίξεων σε όλη την Ελλάδα. Εξεγερμένοι μαθητές επιτίθενται σε Α.Τ. Γίνονται καταλήψεις σε δημόσια κτήρια, επιθέσεις σε τράπεζες και πολιτικά γραφεία από χιλιάδες κόσμου, αναρχικούς, εξεγερμένους ενάντια στην αδικία, άνεργους, μετανάστες, καταπιεσμένους από το κράτος και το κεφάλαιο.

Η δολοφονία αυτή δεν ήταν η πρώτη και σίγουρα όχι η τελευταία από την ελληνική αστυνομία. Η συνεπής στάση της, στο να δολοφονεί εν ψυχρώ όσους αμφισβητούν την παντοδυναμία της είναι χαρακτηριστική. Χωρίς να αναφέρουμε τους τραμπουκισμούς, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, βλαχομαγκιές στα κρατητήρια, στημένες κατηγορίες και δικαστήρια, απειλές και χουντικές πρακτικές.

Χουντικές πρακτικές, που στην αστυνομία παρέμειναν και παραμένουν μέχρι σήμερα μιας και μετά την πτώση της χούντας ελάχιστες ήταν οι περιπτώσεις που αστυνομικοί διώχθηκαν για τα εγκλήματα τους. Το μεταπολιτευτικό κράτος αγκάλιασε στοργικά τους δολοφόνους της αστυνομίας για να διατηρήσει την τάξη και την ασφάλεια καθώς και την ευημερία των αφεντικών. Και αυτό το απέδειξαν στις σκληρές απεργίες 74-81 οπού οι μπάτσοι έβγαλαν όλο το μένος τους απέναντι σε διαδηλωτές και απεργούς. Ακόμα και σήμερα άλλωστε μεγάλο μέρος της αστυνομίας αναπολεί τα χρόνια της παντοδυναμίας της χούντας και είναι ψηφοφόροι της Χ.Α.

Κουμής, Κανελοπούλου, Τσουτσουβής, Καλτεζάς, Μαρίνος, Πρέκας, Μπουλάτοβιτς, Τεμπερεκίδης, Μαραγκάκης, 43χρονη διαδηλώτρια στη Λευκίμμη Κέρκυρας, Γρηγορόπουλος, Φούντας, Κωστόπουλος είναι μόνο λίγοι από αυτούς που δολοφονήθηκαν από την αστυνομία της ελληνικής δημοκρατίας.

Δομικό στοιχείο του κράτους και του κεφαλαίου βρίσκεται πάντα απέναντι από τις κοινωνικές διεκδικήσεις, τους αγώνες και την αντίσταση του λαού απέναντι στα καθάρματα της εξουσίας.

Από το Κιλελέρ και την εξέγερση των αγροτών, τους αγώνες των καπνεργατών και καπνοπαραγωγών, τους αγώνες των εργαζομένων στα εργοτάξια και στις βιομηχανίες, στις διαδηλώσεις των μαθητών σπουδαστών. Σε αγαστή συνεργασία με φασίστες και παρακρατικά σκουλήκια, μέσα από τις ίδιες γραμμές επιτίθενται σε εξεγερτικές δομές και αγωνιστές. Τρανταχτό παράδειγμα, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα που αποδεικνύεται ότι έγινε με την κάλυψη της αστυνομίας, η οποία ήταν παρούσα σε όλη τη διάρκεια της συμπλοκής όπου οι φασίστες της Χ.Α. μαχαίρωσαν στην καρδιά τον αντιφασίστα μουσικό.

Στο Αγρίνιο είναι 100αδες τα περιστατικά που η αστυνομία προσπάθησε να καταστείλει το πνεύμα αμφισβήτησης της εξουσίας αλλά και κάθε αδιαμεσολάβητο αγώνα. Στημένες κατηγορίες και 10αδες δικαστήρια, τραμπουκισμοί, ξυλοδαρμοί, απειλές, συνεργασία με φασίστες.

Η θέληση του ανθρώπου για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη κάθε φορά που δέχεται την καταστολή γίνεται ακόμα πιο μεγάλη σε πείσμα όλων αυτών που επιδιώκουν τον ολοκληρωτισμό πάνω στην κοινωνία. Κάθε αγώνας, είναι μια παρακαταθήκη για τους επόμενους αγώνες μέχρι την τελική απελευθέρωση των ανθρώπων από τα δεσμά της κάθε εξουσίας.

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2018 – ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2018 – ΠΛ. ΔΗΜΑΔΗ / 18:00

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

πηγή: Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι

Με αφορμή το 3ο στρατοδικείο μου (11 – 12 – 18 /Γιάννενα)

Όσο αλήθεια είναι ότι χαίρεσαι από την πρώτη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι τη Δαμόκλειο Σπάθη πάνω από το κεφάλι σου τόσο πραγματικός είναι κάθε στιγμή ο κίνδυνος να σπάσει εκείνη η κλωστή που διατηρεί την τάξη πραγμάτων που επιβάλεις. Κάθε μέρα ξεκινάει με εκείνη την ελευθερία της βούλησης που κάνει τον άνθρωπο μικρό θεό που δημιουργεί διαρκώς στο υπάρχον. Το ερώτημα εδώ είναι τι θα μπορούσε να δημιουργήσει ένας τέτοιος Άνθρωπος στο υπάρχον?

Όσον αφορά εμένα, πιστεύω στον αγώνα με όλα τα μέσα για την καθολική καταστροφή του υπάρχοντος και την αντικατάσταση του από τις δομές και τις αξίες εκείνες που θα φέρουν αυτοί που θα το καταστρέψουν. Πιο συγκεκριμένα, αυτό το πράγμα υπάρχει στις προτάσεις αγώνα, του μόνου πολιτικού χώρου που δεν ελέγχεται από το καθεστώς σε απόλυτο βαθμό, του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού. Και οι αξίες που προωθούνται μέσα από τις δομές και τις διαδικασίες του χώρου αυτού, αντανακλούν και καθρεπτίζουν σε μεγάλο βαθμό, έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας, κοινωνικής δικαιοσύνης, αντιεξουσιαστικής αυτοθέσμισης και αυτοκαθορισμού των κοινωνιών, αντιεραρχικές μορφές λήψης αποφάσεων μέσα από ανοιχτές κοινωνικές δομές κ.α. προωθώντας ταυτόχρονα εκείνες τις κοινωνικές φυσιογνωμίες που αναγνωρίζονται από όλους με χαρακτηριστικά την τιμιότητα, την ειλικρίνεια και τη δύναμη του λαού.

Πολλά μπορεί να διδακτεί κανείς από το καθημερινό έργο που παράγουν οι συλλογικότητες και τα άτομα από το α/α κίνημα, όπως και από τις κοινωνικές προτάσεις του, που θέλουν να συνεισφέρουν στο δημόσιο διάλογο και φέρουν εκείνη τη συνέπεια και σοβαρότητα που μαρτυρά η καθημερινή τους ύπαρξη και αναμέτρηση με το καθεστώς (είτε το έχουν επιλέξει είτε αυτό, τους επιβάλλεται σαν επιλογή).
Ένα έλλειμμα τρανταχτό ίσως να αποτελεί το γεγονός ότι δεν είμαστε τόσο συγκεκριμένοι, με το να παίρνουν τη θέση που τους αναλογεί στη συλλογική μνήμη και την ιστορία τα διάφορα μέτωπα του αγώνα έτσι όπως αυτά εκδηλώνονται σε ανταγωνισμό με το υπάρχον. Αδυναμία που δεν μας επιτρέπει να συνθέσουμε τη συλλογική μας υπόσταση μέσα από τις πράξεις μας κεφαλαιοποιώντας τη συνολική αντιεξουσιαστική ενέργεια που έτσι κι αλλιώς παράγεται. Έτσι δεν μας εμπιστεύονται οι πολλοί που έχουν κοινό συμφέρουν να αντισταθούν και είναι από τη δική μας πλευρά.

Στους καιρούς της γενικευμένης απονομιμοποίησης του καθεστώτος ας δείξουμε ότι είμαστε ικανοί να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

***

Πιστεύω ότι σε αυτό το σχέδιο αγώνα που αναδύεται μέσα από τη δράση και το αίμα των αναρχικών, και στην Ελλάδα, ο ελληνικός στρατός δεν μπορεί να συνεισφέρει στο παραμικρό κάτω από την παρούσα πολιτική και φυσική ηγεσία, μορφή – φιλοσοφία. Αλλά θα μπορούσε εκείνοι που κρατούν τα όπλα και σκοτώνουν καταπιεσμένους ή ίδιους μ΄αυτούς (από άλλη ομάδα), να τα στρέψουν στη μεριά των αφεντικών κάτω από συνθήκες που θα επιφέρουν οι αναρχικοί, αν οι τελευταίοι ζήσουν την ιστορία έτσι όπως αυτή εκδηλώνεται, τώρα, και αν κριθούν άξιοι να ήταν ποτέ τέτοιοι. Έτσι κι αλλιώς όλοι πέφτουν λίγο-λιγο κάθε μέρα, εμείς όμως θέλουμε να αποδείξουμε ότι υπάρχει και το αντίστροφο.
Προς ώρας ο στρατός και όλες οι κρατικές δομές όλων των κρατών είναι εχθροί του ανθρώπινου γένους.
Ως αιχμάλωτος πολέμου με ελεύθερη βούληση, αρνούμαι να συναινέσω στα κελεύσματα των δημίων μου και πάντα θα προσπαθώ όσο και όπως μπορώ να τους πλήξω.

Κώστας Σώλος
Νοέμβρης 2018, Αγρίνιο

Από την ιστοσελίδα του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού