Σε έναν κόσμο επιβολής και εκμετάλλευσης, δημιουργούμε εστίες ρήξης και αντίστασης, προτάσσουμε την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια για την καθολική ανατροπή του. Για έναν κόσμο χωρίς κράτη, εξουσία, κεφάλαιο, θρησκείες και καταπίεση.
Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων στον πλανήτη υπόκεινται την πιο άγρια και θλιβερή σκλαβιά, εξαναγκαζόμενοι από ένα πλέγμα καθημερινών εκβιασμών και τρομοκρατίας, μιας παγκόσμιας πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής ελίτ, πολυπλόκαμης και συχνά αντιφατικής. Της διεθνούς συμμορίας των ισχυρών του πλούτου και της εξουσίας. Οι κυρίαρχοι έστησαν τον πολιτισμένο δημοκρατικό κόσμο τους με τη φωτιά και το ατσάλι, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, γεμίζοντας τις σελίδες τις ιστορίας με πολέμους, σφαγές, γενοκτονίες, θάνατο, εξαθλίωση, βία και βαρβαρότητα.
Σε αυτή την πραγματικότητα δυο επιλογές (και οι ακόλουθες συνέπειες τους), είναι αυτές που ανά τους αιώνες γράφουν την ιστορία του ανθρώπινου γένους, σκιαγραφώντας τη διαδρομή του, από το σκοτάδι του ολοκληρωτισμού της εξουσίας προς την έφοδο στον ουρανό, την κοινωνική επανάσταση που θα ανατρέψει καθολικά το παγκοσμιοποιημένο δολοφονικό καθεστώς.
Η πεπατημένη, είναι η επιλογή της κανονικότητας, της σύμπλευσης με το νόμο και τα συμφέροντα των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών, με αντάλλαγμα κάθε είδους προνόμια – έστω και ψίχουλα επιβίωσης – μέσα στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου δολοφονικού καθεστώτος. Είτε το θέλει είτε όχι αποτελεί το λάδι στα γρανάζια του συστήματος, είναι αδίστακτη – και είναι πάντα με το δάκτυλο στη σκανδάλη αφού ξέρει ότι απέναντί της έχει μόνο ζωντανούς ανθρώπους.
Η δεύτερη -παράλογη, ουτοπική και ξένη- είναι η αιτία του τρόμου της αυτοκρατορίας. Αναγνωρίζεται εύκολα από το πάθος, την ορμητικότητα και την άγρια ομορφιά της, έχει την ικανότητα να απελευθερώνει το χωροχρόνο και μιλά όλες τις γλώσσες του κόσμου. Η πιθανότητά της γεμίζει τους δρόμους στρατο-αστυνομίες, κατασκευάζει φυλακές, τσαλαπατά τις αστικές ελευθερίες. Μα ως αυθεντική έκφραση της ανθρωπινότητας και της αξιοπρεπείας πλανιέται πάντα πάνω από την πόλη κρατώντας το τσεκούρι του κοινωνικού πολέμου, διεκδικώντας ζωή και ελευθερία.
Η εξέγερση των κολασμένων και η καταστροφή του υπάρχοντος θα αποτελέσουν ένα πραγματικό έργο τέχνης, θα αποτελέσουν την αφετηρία για την ουσιαστική εξέλιξη και πρόοδο του ανθρώπινου γένους. Πάνω σε νέες βάσεις, με κατευθυντήριες τις αξίες της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, της αδελφοσύνης των λαών, της ισότητας και της ελευθέριας, ενάντια σε κάθε εξουσία και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Το πώς μεταφέρουμε την εξέγερση που κυοφορεί την κοινωνική επανάσταση στο εδώ και τώρα – στην καθημερινότητα, αποτέλεσε και αποτελεί σχεδόν αχαρτογράφητο μονοπάτι, ένα δρόμο που ανοίγει προχωρώντας, αξιοποιώντας την ιστορική πείρα και τις αγωνιστικές παρακαταθήκες.
Κοινή προσέγγιση όσων βρεθήκαμε, από το 2006 και πολλών ακόμα στη συνέχεια, να ασχολούμαστε με το ζήτημα, ήταν ότι ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση μπορεί να πραγματοποιηθεί από εδώ όπου βρισκόμαστε, αφού ο κοινωνικός χώρος είναι παντού. Είναι εφικτό και χρήσιμο να στηθούν οδοφράγματα αντικρατικού-αντικαπιταλιστικού αγώνα κερδίζοντας κοινωνικό έδαφος και ακυρώνοντας στην πράξη την πολιτική, ηθική και υλική υπόσταση του καθεστώτος στην τοπική πραγματικότητα – κομμάτι της παγκόσμιας εξουσιαστικής τάξης πραγμάτων.
Έτσι θα πρέπει να οργανώσουμε συλλογικά στην καθημερινότητα εκείνες τις συνθήκες που είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη ενός κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος αμφισβήτησης, με όρους καθολικής ανατροπής μέσα στην κοινωνία καθώς και η πραγμάτωση, στο βαθμό του εφικτού, των όσων προτάσσουμε ως βάσεις πάνω στις οποίες μπορεί να οργανωθεί αντιεξουσιαστικά μια κοινωνία – κοινότητα.
Οι ανοιχτές κοινωνικές δομές αγώνα ως κύτταρα της αταξικής – αντιεξουσιαστικής κοινωνίας, οφείλουν να αντανακλούν και να καθρεφτίζουν αυτόν τον τελικό σκοπό, οφείλουν να παράγουν πρακτικές απαντήσεις στα πραγματικά προβλήματα, οφείλουν ακόμα να συνοδεύουν το λόγο τους με την πράξη, σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού. Πρέπει επίσης να πλαισιώνουν διαλεκτικά τις άλλες κοινωνικές αντιστάσεις στα πεδία του αγώνα, με σκοπό τη ριζοσπαστικοποίηση και την όξυνση του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού.
Η αυτοδιαχείριση της καθημερινότητας ιδιαίτερα στη σημερινή κοινωνική και οικονομική συγκυρία πρέπει να επεκταθεί σε όλους τους τομείς οι οποίοι έχουν να κάνουν με την αυτοοργάνωση των κοινωνικών αναγκών. (στέγη, ένδυση, τροφή, περίθαλψη, μόρφωση, πολιτισμό κ.α.). Όχι ως ξεκομμένες δραστηριότητες από τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση καθώς οι λέξεις και οι δομές (πχ. αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη κλπ) από μόνες τους, και χωρίς το επαναστατικό πρόταγμα είναι κενές νοήματος και καταλήγουν να αλλοτριωθούν, εκφυλιστούν και αφομοιωθούν από τους μηχανισμούς του συστήματος.
Η αυτοοργάνωση των αναγκών του αγώνα και της καθημερινότητας δημιουργεί τις εξεγερμένες κοινότητες του σήμερα και είναι εξεγερμένες μόνο στο βαθμό που τοποθετούνται ανταγωνιστικά ως προς το υπάρχον, η σύνθεση και η δικτύωση τους σχηματοποιεί το στρατόπεδο των καταπιεσμένων που θα αντεπιτεθεί στους καταπιεστές και θα επιχειρήσει την κοινωνική επανάσταση από κοινού με τα άλλα εξεγερμένα κοινωνικά κομμάτια.
Οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι θα πρέπει να λειτουργούν ως κοινωνικά κέντρα, για τη φιλοξενία και προώθηση κάθε εξεγερτικής και αξιοπρεπούς κοινωνικής και ατομικής δυναμικής, ως ορμητήρια της απελευθερωτικής προσπάθειας και ως σημεία αναφοράς και οργάνωσης μέσα στην κοινωνία. Θα πρέπει να γεννήσουν μαζί με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς και τα άλλα κοινωνικά κινήματα αυτοοργάνωσης, το πολύμορφο κοινωνικό και πολιτικο αυτό κίνημα το οποίο θα διεξάγει έναν κοινό αγώνα, με όλα τα μέσα, για την καθολική ανατροπή, για την κοινωνική επανάσταση που θα οδηγήσει στην αταξική κοινωνία και την αναρχία.
Στη μακρόχρονη πορεία των κοινωνικών και ταξικών αγώνων οι εξεγερμένοι απέδειξαν περίτρανα ότι μπορούν χωρίς αρχηγούς, ηγέτες, κομματικές ιεραρχίες να οργανώσουν οι ίδιοι όλους τους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής ζωής: παραγωγή, διανομή, κατανάλωση, υγεία, παιδεία, κουλτούρα, πολιτισμό, ψυχαγωγία, μέσα από την πιο ολοκληρωμένη εφαρμογή των αρχών της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης, της απεριόριστης ελευθερίας, της κοινωνικής (αταξικής) δικαιοσύνης και της ανεμπόδιστης ανάπτυξης των δυνατοτήτων του καθενός. Με φωτεινά παραδείγματα την παρισινή κομούνα του 1871, την πρωτομαγιά στο Σικάγο το 1886, την ισπανική επανάσταση του 1936, τα πρώτα χρόνια της οκτωβριανής επανάστασης του 1917, την απεργία των μεταλλωρύχων της Σερίφου του 1916 που κατέλυσε όλες τις εξουσίες στο νησί και μαζί με τους κατοίκους προχώρησαν σε γενικευμένη αυτοδιεύθυνση, την Κρονστάνδη του 1921, την επαναστατημένη μαχνοβτσίνα του 1918-22, το Μάη του 1968, την εξέγερση του πολυτεχνείου το 1973, την εξέγερση στην Αργεντινή το 2000 με χαρακτήρα αυτοοργάνωσης και βασικό σύνθημα ¨να φύγουν όλοι, να μην έρθει κανείς¨, την εξέγερση των ζαπατίστας πριν από 19 χρόνια που οδήγησε στις αυτοδιευθυνόμενες κοινότητες των ιθαγενών ινδιάνων στην Τσιάπας του Μεξικό, είναι μερικές μόνο, ανάμεσα σε τόσες άλλες εξεγέρσεις και επαναστάσεις που δεν παραγγέλθηκαν από κανέναν, δεν καθοδηγήθηκαν από κάποιο επαναστατικό κόμμα ή φωτισμένη πρωτοπορία και όπου διεξήχθησαν έννοιες όπως κέρδος, χρήμα, εμπόρευμα, αρχηγός, κόμμα, κοινοβούλιο, παραίτηση, ιδιώτευση αποτελούσαν ύβρη.
Θεωρούμε ότι μπορούμε να προχωρήσουμε χρησιμοποιώντας σαν πυξίδα την ιστορική πείρα και την αυτοοργάνωση των καθημερινών κοινωνικών-ταξικών αγώνων και να ανοίξουμε δίαυλους επικοινωνίας ανάμεσα στους καταπιεσμένους χωρίς μεσολαβητές κάθε είδους.
ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ…
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΟΥΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ – ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΑΤΩ Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ, ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!
Ανοιχτά μέτωπα πολέμου παντού!
]
