Skip to content
Δυο παλιότερες αφίσες με αφορμή τόσο την επίθεση που δέχτηκαν πολίτες της Ν. Φιλαδέλφειας Αττικής καθώς και ο αυτοδιαχειριζόμενος χώρος της κατάληψης Στρούγκα από τραμπούκους οπαδούς της Α.ε.κ & παρακρατικούς μπράβους του κεφαλαιοκράτη επιχειρηματία Μελισσανίδη με την ανοχή και επίβλεψη της αστυνομίας αλλά και κάποια άλλα ανάλογα περιστατικά του μακρινού και πρόσφατου παρελθόντος (π.χ τραυματισμός Αγρινιώτη αντιφασίστα από χουλιγκάνο της Α.ε.κ σε άγαστη συνεργασία με ντόπιους οργανωμένους χρυσαυγίτες και μπράβους το 2007, επιθέσεις “οπαδών” σε θέατρα, τραμπουκισμοί από “οπαδούς” σε άλλους οπαδούς κατά τη διάρκεια μεγάλων διαδηλώσεων μόνο και μόνο επειδή έφεραν διακριτικά άλλης ομάδας, τραμπουκισμοί & προπηλακισμοί από “οπαδούς” και προστάτες των συμφερόντων επιχειρηματιών/ προέδρων π.α.ε/ υποψήφιων δημάρχων & δημοτικών συμβούλων έξω από εκλογικά κέντρα, στρατολόγηση οπαδών από τα πέταλα για τις ανάγκες των νεοφασιστικών συμμοριών με no politica περίβλημα, στρατολόγηση οπαδών για τις ανάγκες των παρακρατικών μαφιών της νύχτας, πέσιμο από “οπαδούς” της Α.ε.κ στο περσινό φεστιβάλ οπαδικής αλληλεγγύης των RFU, ιδιωτικοί “οπαδικοί” στρατοί επιχειρηματιών και εφοπλιστών, πρόεδροι π.α.ε/κ.α.ε που ταυτόχρονα αποτελούν κρυφούς ή φανερούς χρηματοδότες/δωρητές των κρατικών -βλέπε αστυνομία- και παρακρατικών -βλέπε χ.α- συμμοριών και άλλα πολλά τέτοια όμορφα).
“Ποιός εδώ μέσα αμφέβαλε για το αν υπάρχει κράτος” έγραφε η γελοιογραφία στην εφημερίδα ΒΗΜΑ την επόμενη της δολοφονίας του γιατρού Τσιρώνη. Ακολουθεί το χρονικό του άνθρωπου που υπονόμευσε την έννοια του κράτους.
Ο Βασίλης Τσιρώνης γεννήθηκε στις 15/08/1929 και καταγόταν από το Αγρίνιο. Το 1947 περνάει στην ιατρική σχολή Αθηνών (γλυτώνοντας με διάφορα κόλπα την ευελπίδων για την οποία τον προόριζε ο στρατιωτικός πατέρας του). Το 1958 διορίζετε γιατρός των εξόριστων του Άη–Στράτη. Διοχετεύει στον ξένο Τύπο εμπιστευτικά έγγραφα και απόρρητες οδηγίες που αποδείκνυαν την πολιτική και φυσική εξόντωση των εξόριστων καταγγέλλοντας την κυβέρνηση της Δεξιάς για «ανθρωποκτονίες εκ προμελέτης» και τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό για «συνθηκολόγηση και υποταγή». Κατηγορήθηκε για κουμουνιστής και παύθηκε από γιατρός. Το 1960 φυλακίζεται για εξύβριση κατά των αρχών και πρωτοστατεί σε απεργία πείνας για όσους ήταν φυλακισμένοι για χρέη. Το 1962 ιδρύει το κόμμα το Ε.Α.Κ. (Εθνικό Αστικό Κόμμα) με τη συγκεκριμένη αυτή δραστηριότητά σε κείνη την ανώμαλη περίοδο να είναι μάλλον συμβολική και ανθρωπιστική παρά κομματική. Το 1964 ξεκινά τη δεύτερη απεργία πείνας (διάρκειας 50 ημερών) επί κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου με αίτημα τον άμεσο επαναπατρισμό των αριστερών πολιτικών προσφύγων από τις χώρες του λεγόμενου «ανατολικού μπλοκ». Στις 16/08/1969 σε ηλικία 40 ετών (η χούντα βρισκόταν ήδη στη τρίτη της χρονιά) και έχοντας μαζί του όλη την οικογένειά του, κάνει
αεροπειρατεία στο δρομολόγιο Αθήνα-Αγρίνιο με σκοπό να φτάσει στην (τότε Κόκκινη) Αλβανία και στη συνέχεια να διαφύγει στην Σουηδία, στην οποία ζούσαν τότε οι περισσότεροι αντιδικτατορικοί πολιτικοί πρόσφυγες. Μετά από ευμενείς διαπραγματεύσεις με Αλβανούς επικεφαλείς όλοι οι εμπλεκόμενοι μεταφέρονται σε πανδοχείο που είχε ετοιμαστεί ειδικά για τους ασυνήθιστους επισκέπτες. Γιορτινό τραπέζι, ξενάγηση και επιστροφή των επιβατών και του πληρώματος στην Ελλάδα με καύσιμα της αλβανικής κυβέρνησης. Το 1973 και ενώ βρίσκεται στη Σουηδία καταδικάζεται από εμβόλιμο σουηδικό δικαστήριο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις που δεν συντάσσονται με αυτές των διαφόρων «αντιστασιακών» και κλείνεται μέχρι τον Σεπτέμβρη του ’74 στις σουηδικές φυλακές, ενώ οι πολιτικοί έλληνες εξόριστοι της Σουηδίας κάνουν τα πάντα για να παραμείνει φυλακισμένος. Το 1974 επιστρέφει στην Ελλάδα και μετονομάζει το κόμμα σε «Ουδετερόφιλο Ελλαδικό Μέτωπο» ή Ο.Ε.Μ. ‘Έκανε διάφορες «επαναστατικές» παρεμβάσεις (υβριστικά συνθήματα κατά του πρωθυπουργού Καραμανλή και κατά Λαμπράκηδων, πυροβολισμοί με καραμπίνα κατά μιας γιγαντιαίας φωτογραφίας του Καραμανλή, κ.ά.)! Το 1977 πραγματοποιούνται εκλογές και ο Τσιρώνης ρίχνει και προμοτάρει το σύνθημα της λευκής ψήφου, με αποτέλεσμα να διεκδικήσει μία εβδομάδα αργότερα τα 251.000 λευκά ψηφοδέλτια της Β Εκλογικής Περιφέρειας Αθηνών, πράγμα που προκάλεσε σε μεγάλο βαθμό την απόπειρα της αστυνομίας να τον συλλάβει στην είσοδο του σπιτιού του μετά από ανακίνηση μίας παλαιάς χουντική καταδίκης του και να τραυματιστεί ο επικεφαλής αξιωματικός που θα εκτελούσε την σύλληψη.
Στις 30/11/1977 ειδικές αστυνομικές μονάδες και ελεύθεροι σκοπευτές απέκλεισαν την περιοχή γύρω από το σπίτι του και άρχισε έτσι μία πολύμηνη και επεισοδιακή πολιορκία. Στις 05/02/1978 ο Τσιρώνης κήρυξε το διαμέρισμά του στην οδό Άρεως 35 στο Παλαιό Φάληρο «ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος» και κάθε ημέρα έβγαινε στο μπαλκόνι του και με μεγάφωνα ή με φορητό τηλεβόα διάβαζε στο συγκεντρωμένο πλήθος τα «πολεμικά ανακοινωθέντα» αναπτύσσοντας τις ιδέες του, σχολιάζοντας την επικαιρότητα, αναφερόμενος στις ραδιουργίες και τις προστυχιές του Τύπου και του κράτος των “μαύρων” (εννοώντας των φασιστών). Το Βήμα εκτός από το πρωτοσέλιδο σχόλιο του με τον προκλητικό τίτλο «ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ;», εξέφραζε ενυπόγραφα την «ανησυχία» ότι δήθεν με το «αυτόνομο κράτος» του Τσιρώνη «υπονομευόταν η έννοια του κράτους» . Στις 11/07/1978 εικοσιοκτώ πάνοπλοι κομάντος της «Διμοιρίας Ειδικών Αποστολών» εισέβαλαν με βοήθεια δακρυγόνων στο διαμέρισμα μετά από δικαστική απόφαση και με παρουσία εισαγγελέα. Έχει δοθεί εντολή να μη πλησιάσει δημοσιογράφος σε μεγάλη ακτίνα από την επιχείρηση. Κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες ο Τσιρώνης έπεσε νεκρός, ενώ η σύζυγός του που μετά την παράδοση των τριών παιδιών τους είχε μείνει μέχρι τέλους δίπλα του στο τελευταίο οχυρωμένο δωμάτιο, φώναζε δυνατά πως «οι φασίστες σκότωσαν τον Τσιρώνη μέσα στο σπίτι του». Σύμφωνα με την εκδοχή της αστυνομίας ο Τσιρώνης «αυτοκτόνησε». Στις 13/07/1978. Περίπου χίλια άτομα από τον χώρο της Άκρας Αριστεράς διαδήλωσαν στην κηδεία του με συνθήματα κατά της κρατικής βίας και των δημοσιογράφων, τους οποίους κατήγγειλαν ως υποκινητές της εξόντωσης του γιατρού Τσιρώνη. Ωστόσο, στο πολιτικό μνημόσυνο που τού έκανε την επόμενη χρονιά η οικογένειά του δεν παρευρέθησαν περισσότερα από 40–50 άτομα.
Διαβάστε και δείτε περισσότερα στην ιστοσελίδα του Αγρινιώτικου fanzine “Stand Firm“
Απο Αναρχικούς/Αντιεξουσιαστές Πανεπιστημιακής σχολής Αγρινίου
Καφενείο- bar οικονομικής ενίσχυσης του ταμείου αλληλεγγύης
της κατάληψης Apertus
+ Προβολή του ντοκιμαντέρ «Κοινωνία τιμωρός»
(της εφημερίδας «Άπατρις»)
Παρασκευή 20 Ιουνίου
ώρα 20:30
Στην αυλή της κατάληψης Apertus
Οι Ρωμαίοι έτρεφαν μεγάλη αγάπη για το απάνθρωπο και αιματοβαμμένο άθλημα των μονομαχιών στις αρένες της αρχαίας Ρώμης. Εκεί πραγματοποιούνταν μονομαχίες μεταξύ ζώων και μονομάχων ή μόνο μεταξύ μονομάχων. Οι μονομάχοι ήταν αιχμάλωτοι ή σκλάβοι. Ο Σπάρτακος δεν γεννήθηκε σε καθεστώς δουλείας: ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος από τη Θράκη, λιποτάκτης από τον ρωμαϊκό στρατό. Πουλήθηκε ως σκλάβος και έγινε ένας αθλητής που διέπρεψε στις ρωμαϊκές αρένες. Κατάφερε όμως να συνωμοτήσει με άλλους 70-80 μονομάχους που τελικά έγιναν αρκετές χιλιάδες. Κάποιο πρωί οι ρωμαίοι είδαν τους μονομάχους να τους κοιτούν με υψωμένες τις λόγχες. Εκείνες τις μέρες οι σκλάβοι αντιμετώπισαν τις ρωμαϊκές λεγεώνες, επιστρέφοντας ένα μέρος από την βία που δέχονταν μετά από τόσα χρόνια υποδούλωσης. Οι εξεγερμένοι μονομάχοι μετά από αρκετό καιρό σφαγιάστηκαν. Κατάφεραν όμως να ζήσουν δύο χιλιετίες, ως σύμβολο των ανθρώπων που δεν σκύβουν το κεφάλι σε καμιά εξουσία και υποδούλωση.
Η Μίλντρεντ Ντίντρικσον («Μπέιμπ») γεννήθηκε το 1911 στο Τέξας και διέπρεψε σε αναρίθμητα αθλήματα. Στίβος, γκολφ, τένις, μπάσκετ, κολύμπι, μπιλιάρδο, μπόουλινγκ… Ένας δημοσιογράφος της εποχής την είχε ρωτήσει αν υπάρχει κάποιο παιχνίδι που να μην είχε παίξει. «Οι κούκλες» ήταν η απάντηση, δηλωτική του πνεύματος της. Η καθημερινότητά της Μπέιμπ ήταν μια μόνιμη σύγκρουση με τα κοινωνικά στερεότυπα περί θηλυκότητας. Μια σύγκρουση με τις έμφυλες διακρίσεις. Μια πρόταση για την γυναικεία χειραφέτηση. Το παρατσούκλι της δεν ήταν παρά ένα οξύμωρο σχήμα.
Ο Τζέιμς Όουενς γεννήθηκε το 1913 και ήταν το έβδομο από τα έντεκα αδέρφια της οικογένειάς του. Ήταν ένας μαύρος, γεννημένος στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ και οι παππούδες του ήταν σκλάβοι. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1936, κέρδισε 4 χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στο τρέξιμο και στο άλμα εις μήκος, προκαλώντας την οργή του Χίτλερ. Έμπρακτα ακύρωσε τις φυλετικές θεωρίες του Γ’ Ράιχ. Πολλοί γιόρτασαν με αυτήν την νίκη. Όταν ο Όουενς επέστρεψε στην χώρα του, δεν δέχτηκε καμία τιμητική διάκριση. Επέστρεψε στην προηγούμενη ζωή του: έμπαινε στα λεωφορεία από την πίσω πόρτα, έτρωγε σε εστιατόρια για μαύρους, χρησιμοποιούσε τουαλέτες για μαύρους, έμενε σε ξενοδοχεία για μαύρους.
Ο γίγαντας του Μποξ δεν πάλεψε λυσσαλέα μόνο μέσα στο ρινγκ. Ο Μοχάμεντ Άλι έδωσε μάχες και έξω από αυτό, μεταφέροντας τους αγώνες μέσα στην κοινωνία. Αγάπησε από μικρός το μποξ. Ο ρατσισμός και οι φυλετικές διακρίσεις στον αμερικανικό νότο που γεννήθηκε τον οδήγησαν στην πυγμαχία για να καταφέρει να επιβιώσει απέναντι στην βία του δρόμου. Βιώνοντας τον ρατσισμό και την προκατάληψη, αρνήθηκε να πάρει μέρος στον Πόλεμο του Βιετνάμ. «Κανένας Βιετκόνγκ δεν με έχει αποκαλέσει αράπη» θα πει εμφατικά στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης το 1967. Έτσι τον αποκάλεσαν προδότη της παρτίδας, του αφαίρεσαν τον τίτλο του παγκόσμιο πρωταθλητή. Του απαγόρευσαν να συνεχίσει το μποξ. Όσο το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ τον έσερνε σε δίκη για την άρνηση στράτευσης, κάποιοι νέοι που τον συμπαραστέκονταν του ζήτησαν να απαγγείλει κάτι. «Me, we». Εγώ, εμείς.
1968. Η χρονιά των εξεγέρσεων και των κινημάτων αμφισβήτησης. Στο ολυμπιακό στάδιο της Πόλης του Μεξικό στο βάθρο ανεβαίνουν ξυπόλυτοι, δυο αμερικανοί μαύροι αθλητές, ο Τομι Σμιθ και ο Τζον Κάρλος, στην πρώτη και τρίτη θέση αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια ανάκρουσης του εθνικού αμερικανικού ύμνου, οι δυο αθλητές σκύβουν το κεφάλι και υψώνουν τη σφιγμένη γροθιά τους, μέσα σε μαύρα γάντια. Είναι ο χαιρετισμός του επαναστατικού κινήματος των Μαύρων Πανθήρων… Καταγγέλλουν σε ολόκληρο τον κόσμο τον ρατσισμό των Η.Π.Α. Η Αμερική στιγματίζεται. Τους διώχνουν αμέσως από το ολυμπιακό χωρίο. Τους απαγορεύεται να λάβουν ξανά μέρος σε αθλητική συνάντηση. Επιστρέφοντας στην χώρα τους δεν τους δίνει κανείς δουλεία. Η γροθιά τους, όμως, παραμένει υψωμένη.
Δείτε περισσότερα στην ιστοσελίδα του εντύπου Παροξυσμός
ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΥΨΙΣΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ( ΤΥΠΟΥ Γ’ ) ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ
Μια κοινωνία διαρκούς επιτήρησης και ελέγχου που διαμορφώνεται σύμφωνα με το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» , του «νόμου και της τάξης» , έρχεται να αντικατοπτρίσει το φασιστικό νομοσχέδιο για τη κατασκευή φυλακών υψίστης ασφαλείας και τις ειδικές συνθήκες κράτησης. Οι κρατούμενοι των λεγόμενων κελιών τύπου Γ’ ( όσοι καταδικάστηκαν ή διώκονται με τους νόμους 187 , 187A τρομονόμος ) καταδικάζονται στην απομόνωση χωρίς κανένα δικαίωμα από αυτά που κατέκτησαν με αγώνα και αίμα οι φυλακισμένοι ( έκτιση ολόκληρης ποινής χωρίς ευεργετικά μέτρα , καταδίκη με τρομονόμο σε ισόβια τουλάχιστον 20 χρόνια χωρίς δικαίωμα απόλυσης υπό όρους , κατάργηση αδειών και ημιελεύθερης διαβίωσης , κατάργηση μεροκάματων , περιορισμός επικοινωνίας , 23 ώρες το 24ωρο στα κελιά και μια ώρα ατομικός προαυλισμός κ.α. ) . Επίσης στο συγκεκριμένο καθεστώς εγκλεισμού θα οδηγούνται και όσοι κρατούμενοι είναι απείθαρχοι και ανυπότακτοι στις άλλες φυλακές .
Στην ουσία πρόκειται για μια φυλακή μέσα στη φυλακή . Με αυτό τον τρόπο το κράτος επιχειρεί να εξοντώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους και να φανερώσει το πρόσωπο του εκδικητή τιμωρού σε όσους αντιστέκονται στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό . Τα κελιά τύπου Γ’ θα πλανιούνται σα φάντασμα πάνω από κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι , είτε αυτό είναι εκτός των τειχών , μιας και το κράτος έχει αποδείξει την ικανότητά του να φυλακίζει αγωνιστές με τρομονόμους , είτε είναι εντός των τειχών , καθώς η όποια αγωνιστική διάθεση των φυλακισμένων θα απειλείται με τη μεταγωγή τους στις φυλακές υψίστης ασφαλείας . Επιπλέον η επίσημη θεσμοθέτηση της ρουφιανιάς στοχεύει στη διάκριση των έγκλειστων αφού όποιος κρατούμενος συνεργαστεί για την εξάρθρωση «τρομοκρατών» θα του αναγνωρίζονται ελαφρυντικά . Έτσι στοχεύεται το τσάκισμα των κινητοποιήσεων μέσα στα κάτεργα , οι οποίες χαρακτηρίζονται από μαζικότητα και ενότητα των φυλακισμένων .
Οι φυλακές υψίστης ασφαλείας ενισχύουν το θεσμικό οπλοστάσιο του κράτους στα πλαίσια της κτηνώδους καταστολής, μια περίοδο που εντείνεται όλο και περισσότερο η επίθεση κατά του εσωτερικού εχθρού , η οποία αντανακλάται πάνω σε στημένες δίκες από την αντιτρομοκρατική , σε εφόδους στα σπίτια αναρχικών , στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και στη καταστολή κάθε μορφής αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Από τη πλευρά μας καμιά μορφή εγκλεισμού δεν είναι ανεκτή , γνωρίζοντας τη βαθειά ταξικότητα της δικαιοσύνης πολεμάμε για να γκρεμίσουμε τα κάγκελα της κάθε φυλακής , οι φωνές μας να διαπεράσουν τους τοίχους και να ενωθούν με αυτές των φυλακισμένων αγωνιστών για το τσάκισμα των σχεδίων του κράτους , για να μην αφήσουμε τις ιαχές από τα λευκά κελιά του Στάμχαιμ , τη νεκρική σιγή από τα υπόγεια του Κορυδαλλού και το αιματοβαμμένο έδαφος του Γκουαντάναμο να βρουν στέγη στα σύγχρονα κρεματόρια της Δημ(ι)οκρατίας .
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ
ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΗ
Κατάληψη κελί /Ηγουμενίτσα, Σύντροφοι-σες /Γιάννενα, αναρχικοί-ες – αλληλέγγυοι-ες /Πρέβεζα, Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αγρινίου, Αυτόνομη κίνηση Βαλβείου /Μεσολόγγι, αναρχική συλλογικότητα της εφημερίδας Γκιλοτίνα
Η συλλογικότητα των Radical Fans United καλεί σε ενημέρωση/συζήτηση αλλά και σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στο μουντιάλ της Βραζιλίας. Διαβάστε κείμενο της Αυτόνομης Ζώνης για το θέμα αυτό εδώ και ακούστε ή κατεβάστε σχετική θεματική εκπομπή της Κερκίδας Συνειδήσεων εδώ.
Διαβάστε περισσότερα στην ιστοσελίδα της Αυτόνομης Ζώνης
Πριν καλά-καλά κοπάσουν οι πανηγυρισμοί για την ανάληψη του δήμου Αγρινίου από ¨δεξιό¨ δήμαρχο ύστερα από 40 χρόνια, από το περιβάλλον του νέου δημάρχου, Γιώργου Παπαναστασίου, άρχισε να κυκλοφορεί η εκτίμηση ότι πλέον θα ¨καθαρίσει¨ η πλατεία Δημάδη. Εννοούν φυσικά ότι θα εκδιωχτούν οι δεκάδες νεολαίοι που συνευρίσκονται εκεί καθημερινά – έξω από τις λογικές της εμπορευματοποίησης της ψυχαγωγίας και της επικοινωνίας αλλά και αντιτιθέμενοι στον εγκλωβισμό του θεάματος που απομονώνει και αποξενώνει τους ανθρώπους.
Φυσικά και η ¨θορυβώδης¨ πλατεία Δημάδη αποτελεί πονοκέφαλο για όλους αυτούς που δίπλα στους συμπολίτες μας που θυσιάζονται για την ανάκαμψη της οικονομίας των αφεντικών οραματίζονται ληστρικές επενδυτικές επιδρομές στα δημόσια αγαθά και τους ελεύθερους-δημόσιους χώρους, υπακούοντας στις επιταγές του μνημονίου που προβλέπει τη σταδιακή δημιουργία αυτόνομων οικονομικών ζωνών στις περιφέρειες. Για αυτούς οι πλατείες χωρίς τραπεζοκαθίσματα, ομπρέλες και έλεγχο της κοινωνικής κίνησης από τη λογική του (νόμιμου και παράνομου) εμπορίου είναι περιθωριακές, άβατα, εστίες ανομίας και κέντρα διακίνησης ναρκωτικών. Αντίθετα, η εκπόρνευση της προσωπικότητας από το μηντιακά επιβαλλόμενο μοντέλο ζωής (life style), που αναπαράγει κοινωνική σύγχυση, ματαιότητα, προσωπική δυστυχία και απομόνωση, είναι αφενός μια επικερδής βιομηχανία και αφετέρου σχολειό άρνησης της συλλογικότητας και της ελευθερίας, επομένως επιθυμητά για τον κόσμο της εξουσίας. –Τόσο όσο και τα ναρκωτικά, που σε αντίθεση με τα όσα δηλώνουν τα thik tank της καταστολής δεν διακινούνται από τους χώρους όπου συχνάζει η νεολαία αλλά από τα αστυνομικά τμήματα και αξιωματικούς της αστυνομίας, μπράβους και προστάτες του life style βόθρου και μια σειρά κρατικών αξιωματούχων που από τα σύνορα και τα τελωνεία ως τις πλατείες των πόλεων διασφαλίζουν το νταλαβέρι αυτό.
Το πάρκο, η πλατεία Δημάδη, κάθε ελεύθερος-δημόσιος χώρος -τα δάση, τα ποτάμια, οι θάλασσες και συνολικά η ύπαιθρος αλλά και κάθε περιβαλλοντικός πόρος που μπορεί να λεηλατηθεί από τους μηχανισμούς του κεφαλαίου αποτελεί σημείο πλουτισμού και κερδοσκοπίας, παραγωγής ελέγχου, ύψωσης των περιφράξεων και πηγή δημιουργίας νέων αγορών, ως την ολοκληρωτική καταστροφή του φυσικού πλούτου και των τοπικών κοινωνιών.
Για εμάς, τους υποτιμημένους εργάτες, τους άνεργους, τους μετανάστες, τους νεολαίους, τους αποκλεισμένους φτωχοδιάβολους της πόλης αυτά τα σημεία αναφοράς όπως η πλατεία Δημάδη, το πάρκο, το φαγωμένο άλσος Αγίου Χριστόφορου, αποτελούσαν και συνεχίζουν να συνιστούν κοινωνικά μέρη άμεσης επικοινωνίας, δημιουργίας και έκφρασης, σημεία συσπείρωσης όλο και περισσότερων συμπολιτών μας που επιλέγουν να χαίρονται την κοινωνικότητα απαλλαγμένη από το ζυγό του κέρδους και της εξουσίας και φυσικές εστίες εκδήλωσης του αγώνα ενάντια στους νεοναζί και τους πολιτικούς προϊστάμενούς τους στα άλλα κόμματα, την εκκλησία, την αστυνομία, τις άλλες κατασταλτικές υπηρεσίες και το στρατό.
Η πλατεία Δημάδη κύριοι δεν είναι άβατο, είναι το σημείο όπου συγκεντρώνονται όλοι αυτοί που είναι αποκλεισμένοι και ανεπιθύμητοι οπουδήποτε αλλού εξ’ αιτίας της ταξικής τους θέσης. Είναι το δικό τους δημόσιο βήμα απεύθυνσης στην κοινωνία. Είναι ο κόσμος όπου διεκδικεί αδιαπραγμάτευτα πρόσωπο στην κοινωνική και την πολιτική πραγματικότητα κυοφορώντας το μήνυμα της κοινωνικής απελευθέρωσης, της αντίστασης, της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης. Και αυτός ο κόσμος θα περάσει από πάνω σας, τσακίζοντας τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις του σύγχρονου ολοκληρωτικού καθεστώτος αλλά και τις αντικοινωνικές αναπτυξιακές διαστροφές των ντόπιων και υπερεθνικών αφεντικών.
Την Κυριακή 1 Ιούνη και γύρω στις 9 το βράδυ, μπάτσοι της ομάδας ΛΙΑΣ ως γνήσιοι χούλιγκαν προέβησαν σε απρόκλητους τραμπουκισμούς νεολαίων στην πλατεία Δημάδη για να εισπράξουν την ομόθυμη αποδοκιμασία του πλήθους του κόσμου που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στην πλατεία και να αποχωρήσουν βεβιασμένα. Ήρθαν δηλαδή για μια ακόμα φορά για να δημιουργήσουν επεισόδιο έντασης στην πλατεία χωρίς απολύτως κανένα λόγο. Δημοσιεύουμε το περιστατικό και καθιστούμε την αστυνομία, το Δήμο, και τον υπουργό δημόσιας τάξης υπεύθυνους για την χθεσινή αλλά και τις άλλες επιθέσεις στην πλατεία.
ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ – ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
Aris
Από την ιστοσελίδα της Α.Σ.Ε Γκιλοτίνα
Occupy Wall Street και το κίνημα των «Αγανακτισμένων».
Μετά τη λεγόμενη «φούσκα των ακινήτων» και την κατάρρευση μεγάλων τραπεζικών ομίλων, εκατομμύρια πολίτες στις ΗΠΑ είδαν το βιοτικό τους επίπεδο να πέφτει κατακόρυφα, έχασαν τα σπίτια και τις δουλειές τους και στερήθηκαν την πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Έτσι αρχές φθινοπώρου του 2011 χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν καθημερινά με ειρηνικό τρόπο ενάντια στην φτώχεια, την ανεργία και τα μέτρα λιτότητας. Εκεί, λοιπόν, ξεκίνησε το κίνημα Occupy Wall Street. Το κεντρικό τους σύνθημα «Είμαστε το 99 τοις εκατό», αποτελεί αναφορά στο 1% των πλουσιότερων Αμερικανών που κατέχει το 40% του εθνικού πλούτου των ΗΠΑ. Το κίνημα Occupy Wall Street μοιάζει με το κίνημα των «Αγανακτισμένων» στον ελλαδικό χώρο, όπου χιλιάδες άνθρωποι άρχισαν να βγαίνουν στις πλατείες τον Μάιο του 2011, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά και σημεία αναφοράς.
Η αποδοχή του καπιταλισμού ως μοναδικού τρόπου οργάνωσης από κομμάτι της εργατικής τάξης.
«Είμαστε το 99%». Είναι το κεντρικό και ίσως το πιο «πιασάρικο» σύνθημα του κινήματος του Occupy Wall Street. Κατά πόσο, όμως, αυτό το «99%» έχει κοινές επιδιώξεις; Σίγουρα έχει πολύ λιγότερες από το υπόλοιπο «1%» που ξέρει ακριβώς τι θέλει και πως να το πάρει, δηλαδή να αντλήσει -με την βία- όσο δυνατόν περισσότερο κέρδος μέσα από την εκμετάλλευση της εργασίας μας. Όμως, η πλειοψηφία του Occupy, όπως και το κίνημα των «Αγανακτισμένων» διαδήλωναν ειρηνικά κατά της κρίσης. Ωστόσο αυτό αρκεί; Και κατά πόσο αυτό είναι «πιασάρικο» για την οργάνωση και την όξυνση των κοινωνικών –ταξικών αγώνων;
Κάθε επίκληση στην δημοκρατία είναι παντελώς ανώφελη γιατί αυτές τις μέρες το κεφάλαιο δεν έχει την πολυτέλεια να μοιράζει ψίχουλα στις «λαϊκές μάζες». Από αυτήν την άποψη, δεν είχε άδικο η Μάργκαρετ Θάτσερ όταν δήλωνε ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική», φυσικά για τον καπιταλισμό. Για εμάς τους «από τα κάτω», η «εναλλακτική» ή πιο απλά η ελπίδα, βρίσκεται μέσα στις σχέσεις που προκύπτουν ανάμεσά μας, όταν αυτές δε διαποτίζονται από την εξουσία και δεν διαμεσαλαβούνται από το χρήμα. Οι σχέσεις, λοιπόν, είναι το ζητούμενο. Οι σχέσεις, οι ιδέες που τις προτάσσουν και οι δομές που τις στηρίζουν. Θα μας έφτανε να φύγει το «1%» που απαιτεί το κίνημα Occupy, ή τα «λαμόγια οι πολιτικοί» που σιχτιρίζουν οι αγανακτισμένοι; Και αν έφευγαν μετά τί; Θα ήμασταν ευτυχισμένοι; Αν αύριο, για κάποιο λόγο, κατέρρεε ο καπιταλισμός μήπως τότε θα επικρατούσε μια αγριότητα διαφορετικής μορφής; Η διαδικτυακή κομμουνιστική επιθεώρηση InsurgentNotes.com αναφέρει για το Occupy:
«Έτσι ανάμεσα στους μυριάδες στόχους που προσέλκυσαν τα πυρά του κινήματος, ο “καπιταλισμός” ήταν σαν ένα ακόμη αντικείμενο στη λίστα με τα ψώνια του σούπερ-μάρκετ. Η ελάχιστη κατανόηση του τι είναι καπιταλισμός (και τι θα σήμαινε η πραγματική κατάργησή του) οδήγησε σε μια πληθώρα λαϊκίστικων συνθημάτων από το “καταργήστε το κρατικό τραπεζικό σύστημα” μέχρι το “φορολογήστε τους πλούσιους”».
Το ζήτημα λοιπόν είναι: ποιοί και ποιές είμαστε, τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε.
* [ Παρακάτω, όταν αναφερόμαστε στην «εργατική τάξη» εννοούμε τους διανοητικούς και χειρονακτικούς εργάτες, του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, τους ανέργους, τους πρώην εργάτες (συνταξιούχους), τις άμισθες εργάτριες (νοικοκυρές), τους μελλοντικούς εργάτες (μαθητές, φοιτητές) και τους εργάτες της γης.]
Πόσοι και πόσες από το σύνολο της εργατικής τάξης δεν κάθονται κάθε μέρα με τις ώρες μπροστά στον υπολογιστή ή την τηλεόραση, δεν κατηγορούν τους ρομά ότι υποβαθμίζουν τον τόπο, δεν βρίζουν τους μετανάστες και τους προτρέπουν να γυρίσουν «από κει που ήρθαν», δεν πάνε εκκλησία κάθε Κυριακή με τα καλά τους, δεν δίνουν αποβολές στους μαθητές τους, δεν εκμεταλλεύονται τους συναδέλφους τους, δεν ξυλοφορτώνουν την γυναίκα τους, δεν είναι θαμώνες σε κωλόμπαρα και μπουρδέλα;
Δεν αρκεί μόνο να ξεσηκωθεί ο κόσμος, να διαμαρτυρηθεί αλλά να ανοίξει τα μάτια του και να δει κατάματα την πραγματικότητα του, να εξεγερθεί και να ανυψωθεί η συνειδητότητά του. Ο κόσμος πάντα αντιδρά. Ωστόσο, σημασία έχει ο δρόμος που επιλέγει ο καθένας και η καθεμία να διαβεί. Θα γίνει μέλος κάποιας επιτροπής κατοίκων που θα διώχνει τους μετανάστες από την γειτονία του; Θα πουλάει πρέζα και θα εκπορνεύει την κόρη του; Θα γίνει μέλος κάποιου κόμματος και θα εναποθέσει εκεί όλες του τις ελπίδες; Θα συμμετέχει σε λαϊκιστικά και φασιστικά κινήματα; Ή μήπως περιμένουμε πως όλοι θα συνεισφέρουμε στην οικοδόμηση μιας ειρηνικής και ελεύθερης κοινωνίας;
Η βάση των κοινωνικών σχέσεων μέσα στον καπιταλισμό είναι τέτοια που κλείνει τα ματιά στους ανθρώπους μπροστά στην ίδια την πραγματικότητα. Όσο και αν το ψάξει κανείς θεωρητικά, αυτή η αποδοχή του καπιταλισμού από μεγάλο κομμάτι του κόσμου της εργασίας, δεν μπορεί παρά να οφείλεται σε μεγάλο μέρος στην δύναμη της συνήθειας. Μια συνήθεια που ωθεί μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης, όχι μόνο να υποτάσσεται στον υπάρχον σύστημα. αλλά και να το αναπαράγει. Μία συνήθεια, ένας σιωπηλός καταναγκασμός, που προκύπτει από την αποξένωση, το φετιχισμό του εμπορεύματος και το διαμεσολαβητικό ρόλο του κράτους. Ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά.
Αποξένωση και φετιχισμός του εμπορεύματος.
Η αποξένωση (ή αλλιώς αλλοτρίωση) έχει στον πυρήνα της έννοιας της την λέξη «απομάκρυνση». Όταν γίνεται λόγος για αποξένωση, αυτό σημαίνει πως κάτι που μας ανήκει μετατρέπεται σε κάτι ξένο, αλλότριο και εχθρικό προς εμάς. Για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε κάτι ξένο και εχθρικό προς εμάς, σημαίνει πως πάνω στην πράξη της παραγωγής είμαστε αποξενωμένοι από τον ίδιο μας τον εαυτό. Με λίγα λόγια ως εργάτες, χειρονακτικοί ή διανοητικοί, είμαστε αποξενωμένοι από τα μέσα παραγωγής, από τα προϊόντα που παράγουμε ή τις υπηρεσίες που παρέχουμε, από την εργασία την ίδια. Η αποξένωση μας από την ίδια μας την δραστηριότητα, είναι αποξένωση από τον ίδιο μας τον εαυτό: οι ίδιοι παράγουμε ενεργά την αποξένωση από τον εαυτό μας. Τελικά η αποξένωση είναι η παραγωγή του σακατέματός μας, η στέρηση από τον εαυτό μας της ίδια μας της ανθρωπιάς: ο καθένας μας αποξενώνεται από τους άλλους και όλοι είμαστε αποξενωμένοι από την ίδια την ανθρώπινη ουσία.
Την παραπάνω έννοια της αποξένωσης μπορούμε να την συναντήσουμε σε όλες τις ανελεύθερες περιόδους της ανθρωπότητας. Στον καπιταλισμό, με την εμπορευματική παραγωγή, η έννοια της αποξένωσης διευρύνεται: εδώ τα εμπορεύματα επισκιάζουν τις σχέσεις μας, κυριαρχούν σε αυτές και τελικά τα εμπορεύματα (τα πράγματα) κυριαρχούν πάνω μας και εμείς υποτασσόμαστε σε αυτά. Αποτέλεσμα; Αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη μας από τη σκοπιά του εμπορεύματος (πραγμοποίηση). Κάποια στιγμή τα εμπορεύματα αποκτούν την δική τους ζωή, αποκτούν χαρακτηριστικά που δεν οφείλονται σε αυτά τα ίδια, κάτι που μας κάνει να τα λατρεύουμε. Και αυτό ισχύει για το σύνολο των πραγμάτων από την στιγμή που αποκτούν την ιδιότητα του εμπορεύματος. Μόλις κάποιο αντικείμενο προσλάβει τον χαρακτήρα του εμπορεύματος «γεννοβόλα φαντασιοπληξίες, πιο θαυμαστές ακόμα και αν άρχιζε να χορεύει στα καλά καθούμενα». Αυτή η ιδιότητα, εκφράζει τον φετιχισμό των εμπορευμάτων, δηλαδή να αντιμετωπίζουμε αυτό που «φαίνεται» και όχι την «ουσία». Ο φετιχισμός δεν περιορίζεται μόνο στην παραγωγή αλλά επεκτείνεται ίσως ακόμα με μεγαλύτερη ένταση και στο πεδίο της κατανάλωσης με την μορφή της λατρείας στα καταναλωτικά αγαθά. Άλλωστε, αυτή η κυριαρχία του «Φαίνεσθαι» απέναντι στο «Είναι», που χαρακτηρίζει της καπιταλιστικές κοινωνίες, αποτελεί συνέπεια αυτής τη λατρείας.
Όλα τα παραπάνω σηματοδοτούν την στρέβλωση της πραγματικότητας, την απόκρυψη του πραγματικού της χαρακτήρα και οδηγούν στην απανθρωποποίηση το σύνολο της κοινωνίας, πλήττοντας και το 1% και το 99%, με την εργατική τάξη να βρίσκεται στην –ας πούμε- «προνομιούχα» θέση να μπορεί να αντιληφτεί αυτού του είδους την αποξένωση σαν καθημερινή δυστυχία ή μιζέρια, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι συλλαμβάνει άμεσα και αυθόρμητα την αποξένωση. Η πώληση της εργατικής δύναμης σαν εμπόρευμα, η καταναγκαστική εργασία, η άμισθη εργασία, η σύγχρονη δουλεία, η ένταξη στο αυστηρό καταμερισμό εργασίας, γενικότερα η σπατάλη της ζωής για την επιβίωση, και όλες οι λειτουργίες της καθημερινής ζωής που εντάσσονται στο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, βιώνονται σαν φυσικά φαινόμενα, σαν λογικά γεγονότα, δίχως να γίνεται αισθητή η απουσία της «ουσίας του ανθρώπου».
Παράλληλα, όλες οι ψευδαισθήσεις και τα «θαύματα» των ειδώλων των εμπορευμάτων, οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους να απομαγευτούν από μαγεία του φυσικού και ζωικού βασιλείου και στη συνέχεια να μαγευτούν από τον φανταχτερό κόσμο των εμπορευμάτων. Ας δούμε, για παράδειγμα, πως τα tablets και οι λειτουργίες τους μαγεύουν τους χρήστες τους και πως τους αποκόβουν από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται. Η απόδοση στα εμπορεύματα μιας αυθύπαρκτης αξίας που δεν συνδέεται με την ανθρώπινη εργασία (πχ που, πως και ποιοι έφτιαξαν τα tablets), έχει ως συνέπεια να κρύβεται ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας των καπιταλιστικών σχέσεων και συνεπώς να μην διαφαίνεται ως λύση η προοπτική της ανατροπής τους. Έτσι λοιπόν είμαστε εδώ, ο καθένας χώρια και απομακρυσμένος από τον ίδιο του τον εαυτό, με τα εμπορεύματα να μεσολαβούν ανάμεσα μας και τον καπιταλισμό να μας κάνει κουμάντο.
Ο διαμεσολαβητικός ρόλος του κράτους.
Οι κοινωνικές σχέσεις μεσολαβούνται από το κράτος, που έρχεται να επικυρώσει την κυριαρχία του κεφαλαίου στις ζωές μας. Μέσα στη στρέβλωση και τον κατακερματισμό που επικρατεί στην κοινωνία, το κράτος παρουσιάζεται σαν ένα ενοποιητικό στοιχείο απέναντι σε μια κοινωνία απομονωμένων ατόμων, μοναδικού εγγυητή της κοινωνικής ειρήνης. Στη συνείδηση της κοινωνίας μόνο το κράτος μπορεί να ασκήσει ορισμένες λειτουργίες αναγκαίες για την ύπαρξη της κοινωνικής ζωής. Το κράτος είναι ταξικό όργανο, άλλα παρουσιάζεται σαν δήθεν ουδέτερο στοιχείο, αποκρύπτοντας την πραγματική του υπηρεσία: την διασφάλιση της κυριαρχίας του κεφαλαίου και των εκφραστών του πάνω στις ζωές μας. Και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα σε περιόδους κρίσης, σαν κι αυτή που διανύουμε. Όταν το κεφάλαιο κινδυνεύει το κράτος, αποσύρεται από τις κοινωνικές του λειτουργίες, συρρικνώνει τις κοινωνικές παροχές και το κενό που ανοίγεται έρχεται να το καλύψει το κεφάλαιο με τις ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Όσο για το εκλογικό δικαίωμα, διαμορφώνει μια ψευδαίσθηση ισότητας και ελευθερίας, που συσκοτίζει τον ταξικό του χαρακτήρα.
Το Κράτος λοιπόν, δεν βρίσκεται κάπου μακριά και αόριστα, δεν είναι ένας σκοτεινός καλά φυλασσόμενος πύργος σε ένα βουνό, που μια Μεγάλη Νύχτα μπορούμε εύκολα να το γκρεμίσουμε. Όχι, το Κράτος βρίσκεται συνέχεια δίπλα μας, μας ακολουθεί σε κάθε δραστηριότητα, μεσολαβεί στις κοινωνικές σχέσεις. Από την στιγμή που γεννιόμαστε, δηλωνόμαστε στο Ληξιαρχείο και εκεί μπαίνει η σφραγίδα του κράτους πάνω μας. Για να αναγνωριστεί η σχέση δυο ανθρώπων θα πρέπει να μπει η σφραγίδα του κράτους μέσω της διαδικασίας του γάμου. Μεταξύ εργαζόμενου και αφεντικού, μπαίνει η σφραγίδα του κράτους όπου και επισημοποιεί την εκμετάλλευση. Μεταξύ εμπόρου και αγοραστή υπάρχει η σφραγίδα του κράτους. Το ίδιο και μεταξύ δασκάλου και μαθητή, γονέα και παιδιού, αγρότη και γης, οδηγού και αυτοκίνητου, υπαλλήλου και μισθού, γείτονα και γειτόνισσας, κατοίκου και σπιτιού…. Και όμως αυτό που προσδιορίζει τις κοινωνικές σχέσεις κρύβεται πίσω από το κράτος: είναι η υποταγή της κάθε μας δραστηριότητας στις επιταγές των εμπορευμάτων και ότι σε ότι συσχετίζεται με αυτά (άξια, χρήμα, κέρδος, εκμετάλλευση). Και έτσι το θέμα ξαναπάει στις σχέσεις…
Οι σχέσεις κοινωνικής συνεργασίας και η αλληλεγγύη ως βάση της επανάστασης.
Στην αρχή του κειμένου φέραμε ως παράδειγμα το κίνημα Occupy, το οποίο πάρα τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις του που αναφέραμε, ανέδειξε και κάτι άλλο: μια δημιουργικότητα σε σχέση με την οικοδόμηση νέων κοινωνικών σχέσεων και νέων περιεχομένων. Σε αντιστοιχία στον ελλαδικό χώρο, μετά το κίνημα των πλατειών, κάποιοι αγώνες άνοιξαν κοινωνικά με τις συνελεύσεις γειτονιών και τις πρωτοβουλίες κατοίκων σε πολλές πόλεις, δίνοντας δυνατότητες νέων ανοιχτών τρόπων οργάνωσης και την ύφανση νέων κοινωνικών σχέσεων. Και πόσα ακόμα θα μπορούσαν να ειπωθούν διεθνώς για την Αραβική Άνοιξη, τους σκληρούς εργατικούς αγώνες στην Ασία, τα φοιτητικά κινήματα στη Χιλή, τον Καναδά, τις ταραχές στην Ισπανία και τη Μ. Βρετανία.
Η ζωή πέρα (ή ενάντια) από τον καπιταλισμό φυτρώνει όταν το χρήμα, αυτό το απόλυτο εμπόρευμα των εμπορευμάτων, παραμερίζεται για να μιλήσει η κοινότητα. Και όχι κάπου ξεκομμένα, αλλά μέσα από την εμπειρία του κοινού αγώνα, στην ανάπτυξη ανθρώπινων σχέσεων που διαφέρουν ποιοτικά από τις κοινωνικές σχέσεις μέσα στο καπιταλισμό. Καθημερινά υπάρχουν ενδείξεις, ότι για όσους και όσες συμμετέχουν σε κοινωνικούς αγώνες, το πιο σημαντικό αποτέλεσμα του αγώνα δεν είναι η ικανοποίηση των άμεσων αιτημάτων, αλλά η ανάπτυξη μιας κοινότητας που χαρακτηρίζεται από την αντίθεσή της στις καθημερινές καπιταλιστικές μορφές κοινωνικών σχέσεων.
Ο καπιταλισμός δεν επιφέρει μόνο φυσική εξαθλίωση στους ανθρώπους, αλλά, επιπλέον βάζει τα εμπορεύματα –τα πράγματα- πιο ψηλά από τον άνθρωπο, διαλύοντας τις κοινωνικές σχέσεις και ενσωματώνοντας την εργατική τάξη. Αν αυτό όμως το κατάφερνε ολοκληρωτικά δεν θα βρίσκονταν τώρα σε κρίση. Συνεπώς κάτι ενυπάρχει μέσα στην καπιταλιστική μηχανή που την μπλοκάρει. Υπάρχει και μια βάση για μια διαφορετική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, η οποία δεν στηρίζεται στον καπιταλισμό, αλλά στη κοινωνική συνεργασία, την κοινοκτημοσύνη, την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια… Αυτή η βάση ακολουθεί την ανθρωπότητα σε όλα τα στάδια της εξέλιξης της. Είναι πανταχού παρούσα -άλλοτε ισχυρή και άλλοτε αδύναμη- και είναι αυτή που έρχεται σε αντίθεση με την καπιταλιστική μορφή οργάνωσης. Είναι αυτές οι κρυμμένες, αφανείς υλικές συνθήκες μέσα από τις οποίες μπορούμε να σπάσουμε τις καπιταλιστικές σχέσεις και να πάρει σάρκα και οστά η αταξική κοινωνία, χωρίς να στηριζόμαστε στην κατάληψη κανενός κράτους ή καμίας εξουσίας. Διότι
«αν στην κοινωνία έτσι όπως είναι σήμερα δεν βρίσκαμε κρυμμένους τους υλικούς όρους παραγωγής και τις αντίστοιχες ανταλλακτικές σχέσεις που αποτελούν την προϋπόθεση για μια αταξική κοινωνία, τότε όλες οι απόπειρες για ανατροπή θα ήταν δονκιχωτισμός» (Μαρξ, Κ. 1858. Grundrisse. Στοχαστής. T. Ά.Σελ.111).
Οι σχέσεις κοινωνικής συνεργασίας, οι δομές αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης που αυτές παράγουν, μεταφέρουν την επανάσταση από ένα απροσδιόριστο μέλλον στο εδώ και τώρα. Η σημερινή συγκύρια της κρίσης αποτελεί μια πρόκληση για την κοινωνική χειραφέτηση και μια καλή ευκαιρία για να αναδυθούν κοινωνικές σχέσεις σε μια διαφορετική βάση χωρίς εξουσία και χρήμα. Με τις ενεργές και αποφασιστικές κοινότητες αγώνα να διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο προς αυτήν την κατεύθυνση.
Μέσα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που επεκτείνεται και βαθαίνει να ανοίξουμε τον δρόμο για μια αταξική κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλοβοήθειας και κοινοκτημοσύνης.
Να ανοίξουμε τον δρόμο μέχρι τον κομμουνισμό και την αναρχία.
Από το 14ο τεύχος του εντύπου δρόμου Παροξυσμός
