Ο 46χρονος Πειραιώτης Κώστας Κατσούλης ήταν ένας οπαδός του Εθνικού αλλά και ένας άνθρωπος με έντονες πολιτικές και κοινωνικές ανησυχίες, ευαισθησίες και δράσεις. Πιο συγκεκριμένα, το 1991, ως σπουδαστής των ΤΕΙ Πάτρας, συμμετείχε ενεργά στον αγώνα ενάντια στους δολοφόνους του Νίκου Τεμπονέρα ενώ το 1996, πρωτοστάτησε στον αγώνα κατά των ναζί της χρυσής αυγής στον Πειραιά και σύμφωνα με πληροφορίες είχε χτυπηθεί με αιχμηρό αντικέιμενο (μαχαίρι ή ξυράφι) μαζί με τον αδελφό του από φασιστικά ανθρωπάρια της χ.α. Από τα φοιτητικά του χρόνια ο Κώστας είχε επιδείξει έντονη αγωνιστική διάθεση και δράση η οποία και συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια της ζωής του. Στις 25/1/1996 χρυσαυγίτες, που συμμετείχαν στα εγκαίνια των γραφείων τους στο κέντρο του Πειραιά, πέταξαν μπογιές από τον όροφο σε αντιφασίστες της πόλης που έκαναν συγκέντρωση διαμαρτυρίας, αλλά “φωτογράφισαν” και ορισμένους από αυτούς. Λίγο αργότερα, παρακρατικά φασιστοειδή έκαναν έφοδο στο Πασαλιμάνι στοχοποιώντας τον Κώστα ο οποίος τελικά γλίτωσε με μικρές εκδορές από την επίθεση τους. Ήταν ένας άνθρωπος που μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε αφοσιωμένος στις αρχές και τις αξίες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Ότι δεν κατάφεραν οι ακροδεξιές συμμορίες των “ρέιντζερς”, της οννεδ και της χρυσής αυγής το κατάφεραν μια χούφτα καγκουροχούλιγκανς από τη Ν. Αλικαρνασσό του Ηρακλείου κρήτης. Ο Κώστας χτυπήθηκε βάναυσα και θανατηφόρα από κάποιους ντόπιους “οπαδούς” κατά τη διάρκεια του αγώνα Ηρόδοτος-Εθνικός Πειραιά. Ο ίδιος τα τελευταία πολλά χρόνια είχε μετακομίσει στα Χανιά όπου και διέμενε μόνιμα. Τι πιο λογικό για έναν άνθρωπο που αγαπούσε πολύ την ομάδα του να ταξιδέψει λίγα χιλιόμετρα προκειμένου να παραβρεθεί κοντά της. Που να ήξερε βέβαια θα έπεφτε θύμα θρασύδειλης επίθεσης. Ο Κώστας Κατσούλης μετά τη θρασύδειλη και θανατηφόρα τελικά επίθεση που δέχτηκε μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου και παρέμεινε δυο εβδομάδες σε κρίσιμη κατάσταση και τελικά εξέπνευσε τη Δευτέρα 29/09/14.
Η εγχώρια (και όχι μόνο) οπαδική σκηνή έχει αποδεδειγμένα εκφυλιστεί και μπολιαστεί τόσο με το φετίχ της ακραίας βίας όσο και με τις διάφορες φασιστικού, συμμορίτικου και παρακρατικού τύπου συμπεριφορές. Απόψεις και κλισέ του τύπου “εδώ μόνο εμείς και σε όποιον δεν αρέσει ξύλο” κτλ, τυφλή βία (ακόμη και ενάντια σε άσχετους και άκυρους με τη χουλιγκάνικη φάση), όπλα, μαχαίρια, εμπρηστικοί μηχανισμοί, μπράβοι και μαφίες έχουν κατακλύσει την εγχώρια οπαδική φάση. Είναι καθαρά θέμα τύχης που δεν είναι ακόμη μεγαλύτερος ο κατάλογος των θυμάτων της οπαδικής βίας στην Ελλάδα. Ας ελπίσουμε αυτό το επικίνδυνο βάλτωμα της οπαδικής εγχώριας σκηνής κάποια στιγμή να σταματήσει. Ας ελπίσουμε κάποια στιγμή ο εγχώριος οπαδικός χώρος να επιδείξει διαφορετική συμπεριφορά και χαρακτήρα από αυτή του παρόντος και του πρόσφατου παρελθόντος.
Σαν επίλογο θα θέλαμε να δανειστούμε την εξής πρόταση (από την ιστοσελίδα football blabla): Γιατί η παιδεία μας και η κουλτούρα μας είναι ανάλογη της κοινωνίας, της πολιτικής, του ποδοσφαίρου μας…
