ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
Το ζήτημα της καταστολής σήμερα -στην ολότητα του- αντανακλά τη διάθεση αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας να μην υποχωρήσουν ούτε ένα βήμα από αυτά που συλλογικά κατακτήθηκαν με αγώνες όλα τα προηγούμενα χρόνια ρηγματώνοντας ανεπανόρθωτα τον κοινωνικό ιστό και την επίπλαστη εικόνα της κοινωνικής συναίνεσης. Αυτή η ανυποχώρητη μειοψηφική στάση, στην πράξη είναι το τσαλαπάτημα της μνημονιακής φιλολογίας που μέσω του Σαμαρά αλλά και των χαμηλότερα ιστάμενων αχυράνθρωπων της Τρόικας θέλουν να πείσουν ότι για τη σημερινή κατάσταση ευθύνονται οι κινητοποιήσεις από τα αριστερά που πάγωναν τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που οι ίδιοι δρομολογούσαν μετακυλώντας στους από κάτω που διεκδικούν τις αποκλειστικά δικές τους ευθύνες για το ρήμαγμα της κοινωνίας.
Η καταστολή δηλαδή επιχειρεί να ανακτήσει τον κοινωνικό χώρο που έχασε το κράτος τα τελευταία 6 (και περισσότερα) χρόνια υπό το βάρος της διάχυτης εξεγερσιακής διάθεσης ενός αρκετά μεγάλου κομματιού κυρίως της νεολαίας αλλά και εξαιτίας του πολιτικού κόστους που συνεπάγονται οι αντικοινωνικές πολιτικές που εφαρμόζουν. Σε πρώτο χρόνο δε στοχεύει την κοινωνική αντίσταση μπρος στις νέες συνθήκες εκμετάλλευσης που εγκαινιάστηκαν με μνημόνια και δανειακές συμβάσεις πρώτα από όλα γιατί τέτοια αντίσταση -ανάλογη αυτής της συνθήκης- προς το παρόν δεν υπάρχει. Σίγουρα η τρομοκρατία του νόμου και της τάξης των ισχυρών διαχέεται κοινωνικά προς όλες τις κατευθύνσεις και με το βλέμμα στραμμένο σε αυτά που έρχονται αλλά η εκκωφαντική απουσία ενός μαζικού ανατρεπτικού κινήματος τους καθίστα σε θέση ισχύος, όχι να καταστείλουν την κοινωνική αντεπίθεση αλλά να τσακίσουν κάθε άνθρωπο – χώρο ή κινητοποίηση εν τη γεννέση της εξουδετερώνοντας ουσιαστικά οποιαδήποτε πιθανότητα εκδήλωσης πολιτικής ανυπακοής.
Ένα μεγάλο κομμάτι των αγωνιζόμενων μπροστά στις νέες εκμεταλλευτικές συνθήκες που εγκαθιδρύονται εναπόθεσε τις ελπίδες του στον κοινοβουλευτισμό και το αστικό σύνταγμα στηρίζοντας τους διάφορους επίδοξους διαχειριστές της πολιτικής και κοινωνικής σαπίλας, αδυνατώντας να κάνει εκείνο το βήμα που θα ξεπερνούσε την πεπατημένη και θα αναδείκνυε νέες προοπτικές αγώνα για τις βαθιές κοινωνικές τομές που είναι αναγκαίες. Τι; κι αν είδαμε πόσο εύκολα μπορούν να τσαλαπατηθούν το σύνταγμα και οι νόμοι εν μια νυκτί από τους ίδιους οι οποίοι τους θεσπίζουν. Τι; κι αν είδαμε την υπεροψία των τσοπάνων του κινήματος να θρυμματίζεται άτσαλα και απότομα εγκαταλείποντας το βασιλιά γυμνό μπροστά σε αυτούς που παραμύθιαζε περί αρχαιρεσιών – θεσμών – οργάνωσης της ταξικής πάλης – δημοκρατίας – ισχυρού/μαζικού εργατικού κινήματος – στιβαρής περιφρούρησης – σοβαρές πρωτοπορίες – υπεύθυνες πολιτικές – σωστούς τρόπους διεκδίκησης και αγώνα – νομιμότητα. Έπρεπε να φέρουν τις λεγεώνες των σύγχρονων πραιτωριανών κρατώντας ένα αγκυλωτό χαστούκι για δαύτους επαναφέροντας τους στην σκληρή πραγματικότητα. Η απαισιοδοξία, η μοιρολατρία, η ηττοπάθεια, η σύγχυση και ο οπορτουνισμός είναι το σημάδι του χαστουκιού των ντόπιων και διεθνών αφεντικών στο αριστερό τους μάγουλο.
Η κάθε υποχώρηση που δέχτηκε να κάνει το κίνημα και η κοινωνία στην ονείρωξη της κυβερνώσας αριστεράς θα σημαδεύει από δω και στο έξης κάθε προσπάθεια στην κατεύθυνση της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης αφού πρώτα έστρωσε το δρόμο της διάσπασης και της καταστολής. Όσο πιο γρήγορα εγκαταλειφτούν οι φρούδες ελπίδες περί ουσιαστικής αλλαγής εντός των ορίων του καπιταλισμού και του κράτους τόσο θα πλησιάζουμε την πιθανότητα της καθολικής ανατροπής της βαρβαρότητας.
Έτσι λοιπόν χτυπούν τους αναρχικούς που στην ουσία αποτελούν τον μόνο πολιτικό χώρο που δεν μπορούν να αλιεύσουν μετάνοια και που μπορεί να εμπνεύσει συλλογικά στην κοινωνία την πολιτική ανυπακοή με τελικό στόχο την κοινωνική επανάσταση. Αλλά και ως πρωτοποριακό ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνικής αντίστασης του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Αφού το κράτος έχει καταστήσει πλέον σαφές ότι δε θα γίνεται ανεκτός ούτε ο παραμικρός ψίθυρος ενάντια στη μνημονιακή πολιτική (Β.Α. Χαλκιδική, διεκδικήσεις εργαζομένων κλπ), η δημοκρατική κατ επίφαση πολυμορφία δε θα ανεχτεί ούτε όσους διαχωρίζουν τη θέση τους από ενοχλητικούς χώρους και πρακτικές αγώνα εγκαταλείποντας αγωνιστές στα νύχια τους αν πρώτα δεν ευθυγραμμιστούν πλήρως με το πρωτόκολλο της υποτέλειας. Είναι ο χώρος όπου με συλλογικά εργαλεία και κόντρα σε κάθε λογική ιεραρχίας έχει βαθύνει σχεδόν απομονωμένος από άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις τα ουσιαστικά ανατρεπτικά προτάγματα που σαγηνεύουν μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και που εμπορεύονται στο βούρκο του κοινοβουλευτισμού οι διάφοροι αριστεροί ψάλτες του καθεστώτος. Απομονωμένοι, διαρκώς συκοφαντούμενοι, έχοντας να αντιμετωπίζουν ένα άτυπο ιδιώνυμο αναφορικά με την πολιτική τους υπόσταση, οι αναρχικοί αποτέλεσαν έναν εύκολο στόχο για το κράτος είτε στα αστικά δικαστήρια των πλαστών ή ανύπαρκτων στοιχείων (υπόθεση Θεοφίλου), είτε στις κινητοποιήσεις των φυλακών (υπόθεση Στρατούλη, Σ. Ξηρού), είτε στο στήσιμο σκευωριών (υπόθεση Σίψα) ή ακόμα και στην ¨προσπάθεια¨ να ανακαλύψει τις ¨προσωπικές γιάφκες¨ του καθενός αναρχικού – τα σπίτια τους, πράξη η οποία απευθύνει ευθεία τρομοκρατία στους δηλωμένους εχθρούς του κράτους και του κεφαλαίου αλλά και στους πιθανούς υποστηρικτές ή συνοδοιπόρους τους. Μα πάνω από όλα στη διάθεση τους να μην υπαναχωρήσουν ούτε χιλιοστό από τα όσα προπαγάνδιζαν και έκαναν πράξη, ως κομμάτι του ευρύτερου κοινωνικού-ταξικού αγώνα.
Η απουσία της είδησης των τρομο-εισβολών σε σπίτια αναρχικών που πραγματοποιούνται αμέσως μετά την απόδραση του αγωνιστή Χριστόδουλου Ξηρού, από τα δελτία ειδήσεων και τη δημοσιότητα -ένα άλλοτε προσφιλές πεδίο χαφιεδολογίας για τα ΜΜΕ- καταμαρτυρά τη φύση της κατασταλτικής αυτής μεθόδευσης, στοχεύουν να σπείρουν το φόβο χωρίς τα οποιαδήποτε προσχήματα σε τόσο συγκεκριμένο κόσμο όσο συγκεκριμένοι είναι και οι πολιτικοί τους φόβοι και με τόσο συγκεκριμένη συναίνεση όσο η σιγή ιχθύος που επιβάλουν. Δηλώνει εκ νέου κατηγορηματικά ότι για τους εχθρούς του καθεστώτος δε θα υπάρξει κανενός είδους δημοκρατικοφανής μεταχείριση αλλά ξεκάθαρη πολεμική με όλα τα μέσα και ότι ανά πάσα στιγμή -ευνοούντων των συγκυριών- μπορεί να κληθούν να πληρώσουν το τίμημα της ανυποταξίας τους με όποιο τρόπο οι εξουσιαστές επιθυμούν. Θέλουν να εμφυσήσουν στον κόσμο του αγώνα που υιοθετεί πενιχρά μέσα αυτοπροστασίας και διαθέτει συγκεκριμένη δυναμική το νταβατζίδικο μύθευμα της παντοδυναμίας της ισχύος τους απέναντι σε οποιονδήποτε εχθρό και ότι δε φείδονται βιαιότητας και εκδικητικότητας, προσμένοντας αντανακλαστικά ανταπόκριση από τα πλέον αηδιαστικά ένστικτα ενός ανθρώπου, όπως η εθελοδουλία και η προδοσία τα οποία εκβιάζουν με τον τρόμο. Βέβαια οι ίδιοι οι αγωνιστές της ελευθερίας γνωρίζουν καλά αυτήν την πραγματικότητα και την αποδέχονται ως συνέπεια των επιλογών τους. Αυτό που δεν μπορούν να δεχτούν είναι η παραχώρηση των κατακτημένων δικαιωμάτων όπως επιχειρείται με το ζήτημα των αδειών των κρατουμένων των φυλακών, μια κίνηση αντιποίνων με τη λογική της συλλογικής ευθηνής και της εκδίκησης. Της διασποράς του χαφιεδισμού και της απομόνωσης ατόμων και κινήσεων που έχουν στόχο την εξουσία υπό το φόβο των ναζιστικής εμπνεύσεως αντιποίνων.
Λέμε δηλαδή ότι την επιτυχία της κάθε κατασταλτικής μεθόδευσης την καθορίζει ο βαθμός της κοινωνικής αδράνειας. Είτε αυτό οφείλεται στην αυθόρμητη διάθεση της κοινωνίας (σπάνια) ή στην ποδηγέτηση από ¨υπεύθυνους αριστερούς κομπάρσους¨ του κοινοβουλίου που φιλοδοξούν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Το ίδιο ισχύει και ευρύτερα με όλα τα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Όπως πχ η ανυπαρξία της κινηματικής πλειοψηφίας στον αντιφασιστικό αγώνα που αναγκάζει στην υιοθέτηση όλο και πιο δυναμικών μορφών αντίστασης στους ναζί και έχει επιφέρει πλήθος διώξεων στο μαχητικό αντιφασιστικό κομμάτι που επίσης έχει εγκαταλειφθεί από τη μεγάλη πλειοψηφία του αντιφασιστικού κινήματος στην κυριολεξία να βγάλει μόνο του το φίδι από την τρύπα.
Δεν είναι τυχαίο ότι τον πλαστό μηντιακό πολιτικό διάλογο καθορίζουν οι δημοσκοπήσεις κατασκευάζοντας μια πραγματικότητα που απέχει κατά πολύ από την κοινωνική και την πολιτική. Όσο υψηλά ποσοστά συγκεντρώνουν τα αριστερά κώματα τόσο περισσότερο φαίνεται η ανυπαρξία τους στο δρόμο και τις διεκδικήσεις, τόσο περισσότερο ωχριούν τα επιχειρήματα και οι προτάσεις τους, η ανεδαφικότητα των επιλογών τους. Μαντρωμένοι οι πολίτες στη δημοκρατική απάτη μοιάζουν να πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται. Τα πολιτικά επιχειρήματα της άλλης πλευράς είναι η βία και η καταστολή και θα παραμένουν αναπάντητα όσο αρνούμαστε να φέρουμε εις πέρας την υποχρέωσή μας απέναντι στους εαυτούς μας και την κοινωνία τον ολοκληρωτικό πόλεμο στην εξουσία για την καθολική ανατροπή του κοινωνικού σφαγείου, με τους τρόπους και τα όπλα που επιλέγει ο καθένας να αγωνιστεί, μα στην κοινή βάση της αντίστασης στην παλιά και τη νέα σκλαβιά.
Χωρίς το άγχος των νέων αγώνων που πρέπει να σηκώσουμε, αλλά με το άγχος της ασυνέπειας και της υποχώρησής μας ως ανταγωνιστικό κίνημα δεν παραιτούμαστε και δε θεωρούμε δική μας την ήττα που επέλεξε να επωμιστεί η κοινωνία, έχουμε βαθιά την πεποίθηση ότι δε θα αποδειχτούμε ψεύτες και ανεπαρκείς από την ιστορία και προχωράμε με πυξίδα την ιστορική πείρα και τις αγωνιστικές παρακαταθήκες, την Αυτοοργάνωση των καθημερινών κοινωνικών και ταξικών αγώνων, την ελεύθερη συμφωνία μεταξύ ατόμων και ομάδων και όπλα μας τη λύσσα και την αλληλεγγύη για τις εξεγερμένες κοινότητες του σήμερα και για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας του αύριο.
ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣTO ΚΡΑΤΟΣ & TO ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγρινίου
Από την ιστοσελίδα της αναρχικής συλλογικότητας της εφημερίδας Γκιλοτίνα