Με αφορμή το 3ο στρατοδικείο του Κώστα Σώλου

Με αφορμή το 3ο στρατοδικείο μου (11 – 12 – 18 /Γιάννενα)

Όσο αλήθεια είναι ότι χαίρεσαι από την πρώτη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι τη Δαμόκλειο Σπάθη πάνω από το κεφάλι σου τόσο πραγματικός είναι κάθε στιγμή ο κίνδυνος να σπάσει εκείνη η κλωστή που διατηρεί την τάξη πραγμάτων που επιβάλεις. Κάθε μέρα ξεκινάει με εκείνη την ελευθερία της βούλησης που κάνει τον άνθρωπο μικρό θεό που δημιουργεί διαρκώς στο υπάρχον. Το ερώτημα εδώ είναι τι θα μπορούσε να δημιουργήσει ένας τέτοιος Άνθρωπος στο υπάρχον?

Όσον αφορά εμένα, πιστεύω στον αγώνα με όλα τα μέσα για την καθολική καταστροφή του υπάρχοντος και την αντικατάσταση του από τις δομές και τις αξίες εκείνες που θα φέρουν αυτοί που θα το καταστρέψουν. Πιο συγκεκριμένα, αυτό το πράγμα υπάρχει στις προτάσεις αγώνα, του μόνου πολιτικού χώρου που δεν ελέγχεται από το καθεστώς σε απόλυτο βαθμό, του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού. Και οι αξίες που προωθούνται μέσα από τις δομές και τις διαδικασίες του χώρου αυτού, αντανακλούν και καθρεπτίζουν σε μεγάλο βαθμό, έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας, κοινωνικής δικαιοσύνης, αντιεξουσιαστικής αυτοθέσμισης και αυτοκαθορισμού των κοινωνιών, αντιεραρχικές μορφές λήψης αποφάσεων μέσα από ανοιχτές κοινωνικές δομές κ.α. προωθώντας ταυτόχρονα εκείνες τις κοινωνικές φυσιογνωμίες που αναγνωρίζονται από όλους με χαρακτηριστικά την τιμιότητα, την ειλικρίνεια και τη δύναμη του λαού.

Πολλά μπορεί να διδακτεί κανείς από το καθημερινό έργο που παράγουν οι συλλογικότητες και τα άτομα από το α/α κίνημα, όπως και από τις κοινωνικές προτάσεις του, που θέλουν να συνεισφέρουν στο δημόσιο διάλογο και φέρουν εκείνη τη συνέπεια και σοβαρότητα που μαρτυρά η καθημερινή τους ύπαρξη και αναμέτρηση με το καθεστώς (είτε το έχουν επιλέξει είτε αυτό, τους επιβάλλεται σαν επιλογή).
Ένα έλλειμμα τρανταχτό ίσως να αποτελεί το γεγονός ότι δεν είμαστε τόσο συγκεκριμένοι, με το να παίρνουν τη θέση που τους αναλογεί στη συλλογική μνήμη και την ιστορία τα διάφορα μέτωπα του αγώνα έτσι όπως αυτά εκδηλώνονται σε ανταγωνισμό με το υπάρχον. Αδυναμία που δεν μας επιτρέπει να συνθέσουμε τη συλλογική μας υπόσταση μέσα από τις πράξεις μας κεφαλαιοποιώντας τη συνολική αντιεξουσιαστική ενέργεια που έτσι κι αλλιώς παράγεται. Έτσι δεν μας εμπιστεύονται οι πολλοί που έχουν κοινό συμφέρουν να αντισταθούν και είναι από τη δική μας πλευρά.

Στους καιρούς της γενικευμένης απονομιμοποίησης του καθεστώτος ας δείξουμε ότι είμαστε ικανοί να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

***

Πιστεύω ότι σε αυτό το σχέδιο αγώνα που αναδύεται μέσα από τη δράση και το αίμα των αναρχικών, και στην Ελλάδα, ο ελληνικός στρατός δεν μπορεί να συνεισφέρει στο παραμικρό κάτω από την παρούσα πολιτική και φυσική ηγεσία, μορφή – φιλοσοφία. Αλλά θα μπορούσε εκείνοι που κρατούν τα όπλα και σκοτώνουν καταπιεσμένους ή ίδιους μ΄αυτούς (από άλλη ομάδα), να τα στρέψουν στη μεριά των αφεντικών κάτω από συνθήκες που θα επιφέρουν οι αναρχικοί, αν οι τελευταίοι ζήσουν την ιστορία έτσι όπως αυτή εκδηλώνεται, τώρα, και αν κριθούν άξιοι να ήταν ποτέ τέτοιοι. Έτσι κι αλλιώς όλοι πέφτουν λίγο-λιγο κάθε μέρα, εμείς όμως θέλουμε να αποδείξουμε ότι υπάρχει και το αντίστροφο.
Προς ώρας ο στρατός και όλες οι κρατικές δομές όλων των κρατών είναι εχθροί του ανθρώπινου γένους.
Ως αιχμάλωτος πολέμου με ελεύθερη βούληση, αρνούμαι να συναινέσω στα κελεύσματα των δημίων μου και πάντα θα προσπαθώ όσο και όπως μπορώ να τους πλήξω.

Κώστας Σώλος
Νοέμβρης 2018, Αγρίνιο

Από την ιστοσελίδα του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *