Μετά τη σύλληψή μου στο Μεσολόγγι και τη δίωξή μου, ύστερα από μια σκευωρία της αστυνομίας, για μια κατάληψη στη Βάλβειο βιβλιοθήκη, που δεν έγινε, αλλά και αρκετές ακόμα πλημμεληματικού χαρακτήρα κατηγορίες, για τις οποίες εγώ και το σύνολο των 16 συλληφθέντων συντρόφων αθωωθήκαμε, ανακινήθηκε η ανυποταξία μου από το στρατό, εντασσόμενη στο νόμο Βενιζέλου που μετέτρεψε σε διαρκές αδίκημα την ανυποταξία επιβάλλοντας πρόστιμο 6.000Ε στον ανυπότακτο χωρίς πειραιώτικο χαρακτήρα. Ύστερα από αυτό και αφού μου κοινοποιήθηκε ήδη ένα πρόστιμο 6000Ε το οποίο θα αναλάβει να εισπράξει η εφορία, καλούμε σε άλλα δυο στρατοδικεία, το ένα εξ΄ αναβολής από την 26η Γενάρη 2015 για την 28η Απρίλη 2015, στο στρατοδικείο του Ρουφ στην Αθήνα και το δεύτερο για τις 21 Μάη 2015, στο στρατοδικείο Ιωαννίνων.
Δηλώνω ότι δεν θα παραστώ σε κανένα στρατοδικείο οικειοθελώς και ότι δεν πρόκειται να πάρουν από μένα δραχμή. Δεν αναγνωρίζω άλλα περιφρονώ, αντιπαλεύω και εχθρεύομαι την εξουσία τους, που θέλουν ασκήσουν πάνω μου/μας. Υπερασπιζόμενος την πολιτική μου απόφαση να εναντιωθώ στο κράτος που διεκδικεί να αφαιρέσει από μας, ως κοινωνία, το δικαίωμα να κάνουμε ότι θέλουμε με το σώμα μας και τον εαυτό μας, δε θα κάνω τίποτε παρά τη θέλησή μου, πόσο μάλλον όταν αυτό που θέλουν να με αναγκάσουν είναι να συνεισφέρω στους δολοφονικούς κρατικούς μηχανισμούς. Δηλώνω ότι είμαι ελεύθερος άνθρωπος και κανείς δεν θα με αναγκάσει να αρνηθώ την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μου. Θα διεκδικήσω την ελευθερία μου, για μένα και για το σύνολο της κοινωνίας, μέχρι τέλους και με όλα τα μέσα.
Πέρα από το προφανές πολιτικό διακύβευμα των διώξεων των ανυπότακτων, την επιδίωξη να στρώσουν το δρόμο του ολοκληρωτισμού για όλους, αφαιρώντας το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των ανθρώπων στο βωμό μιας δήθεν κοινής ανάγκης για ασφάλεια, υπάρχει και το ιστορικό κοινωνικό-ταξικό περιβάλλον μέσα στο οποίο διεξάγεται αυτός ο πόλεμος των κυρίαρχων απέναντι στους καταπιεσμένους. Σε αυτό το σκέλος θα ήθελα να αναφερθώ περισσότερο σε αυτό το κείμενο, δεχόμενος εκ των προτέρων ότι μια κοινωνία σαφώς και πρέπει να οργανώνει δομές περιφρούρησης της από οποιαδήποτε επικυριαρχία. Σε μια όμως κατ ευφημισμό δημοκρατία το ίδιο απατηλές είναι και οι δομές κοινωνικής περιφρούρησης που προτάσσει. Στη σύγχρονη φιλελεύθερη ολιγαρχία τα σώματα ασφαλείας δεν είναι τίποτε άλλο από τα δόντια των ολιγαρχών, γι αυτό και οι από κάτω δεν έχουν απολύτως κανένα λόγο να συμπλεύσουν με τα κελεύσματα συσπείρωσης της αστικής δημοκρατίας.
Το διεθνές πλαίσιο της σύγχρονης τυραννίας.
Η διεθνής πολιτικό-στρατιωτική ελίτ που εφορμά από το δυτικό κόσμο και κυριαρχεί σε όλο τον πλανήτη, επιδιώκει συνεχώς τη διασφάλιση και επέκταση της επιβολής της με όλα τα μέσα. Κατέχει στο οπλοστάσιό της όλη την ιστορική, επιστημονική και τεχνολογική γνώση στρατεύοντάς τες στην υπηρεσία των αναγκών της τάξης του κεφαλαίου.
Ο διαφωτισμός ως ριζοσπαστικό ρεύμα ιδεών αφομοιώθηκε πλήρως στη γλώσσα και την πρακτική των εξουσιαστών παρέχοντας τους το προνόμιο να συνεχίζουν να εγκληματούν εις βάρος της ανθρωπότητας καλυπτόμενοι πίσω από τον μανδύα του λεγόμενου πολιτισμένου κόσμου, όπου ορίζεται από το σεβασμό στην ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και λοιπά ηχηρά, καταφέρνοντας παράλληλα μια ανεπανάληπτη κοινωνική σύγχυση αυτών των εννοιών. Αναγορεύτηκαν μόνοι τους προστάτες αυτών των αξιών όντας προστάτες του κόσμου τους που υποτίθεται ότι προχώρα σεβόμενος αυτές τις αξίες. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκαν και οι ανάλογες δομές που καθρεφτίζουν και προωθούν αυτό το μύθευμα. Ο ΟΗΕ, ως ένας διεθνής συνασπισμός των κρατών θεματοφυλάκων της ελευθερίας, που μόνο στον καπιταλιστικό κόσμο υπάρχει κατά τη συστημική προπαγάνδα, το διεθνές δικαστήριο κ.α. ορίζουν το διεθνές ¨δίκαιο¨ – το ¨δίκαιο¨ των ιμπεριαλιστικών καπιταλιστικών κρατών και των ελίτ τους. Επόμενο βήμα, ο στρατιωτικός τους βραχίονας, το ΝΑΤΟ, που θα επιβάλλει δια πυρός και σιδήρου το «διεθνές δίκαιο».
Κατέχοντας τις δομές που προσδίδουν έναν φιλελεύθερο δημοκρατικό μανδύα στην εγκληματική δραστηριότητά τους (σφαγές αμάχων, γενοκτονίες, φύτεμα δικτατοριών, και άλλα εγκλήματα πολέμου, οικονομικός στραγγαλισμός απείθαρχων πληθυσμών κοκ) αλλά και την ισχύ των όπλων για 100αδες χρόνια αιματοκυλούν τον πλανήτη υπακούοντας στον έναν και μοναδικό θεό που πραγματικά έχτισε τον πολιτισμένο κόσμο τους, το χρήμα και το κέρδος. Η όποια αντίδραση εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, αντιδικτατορικών αντιστάσεων ή ταξικών διεκδικήσεων προβάλλεται ως τρομοκρατία ακραίων εξτρεμιστικών στοιχείων ή θρησκόληπτων σκοταδιστών που θέλουν να βεβηλώσουν τα ιερά και τα όσια ενός όμορφου κόσμου αγγελικά πλασμένου και παραδίδεται στον όλεθρο.
Ιράκ, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη, Συρία, Αίγυπτος, Λιβύη, λατινική Αμερική, βαλκάνια… και η λίστα δεν έχει τέλος. Όλη η γη ένα τεράστιο χωράφι έτοιμο να καλλιεργηθεί ο πιο διεστραμμένος μισάνθρωπος σπόρος. Η εξουσία και ο θάνατος, ο πόλεμος και η χυδαιότητα. Αυτά είναι τα πραγματικά τους επιτεύγματα. Η φαινομενική υλιστική πρόοδος και αυτάρκεια δεν είναι τίποτα άλλο από ένα χρυσωμένο χάπι. Υπάρχουν χιλιάδες αγαθά όμως περισσότεροι είναι οι φράχτες που κρατούν την κοινωνική πλειοψηφία μακριά. Δεν τους ανήκει τίποτα από όσα ευαγγελίζονται ότι πρόσφεραν στην ανθρωπότητα.
Ως αιχμάλωτες κοινωνίες και άτομα, γεννημένοι στη σκλαβιά της ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, οφείλουμε να αναλογιστούμε ότι αυτός ο πόλεμος διεξάγεται από άκρη σε άκρη του πλανήτη με σκοπό να κρατά την ανθρωπότητα καθηλωμένη σε αυτή τη σκλαβιά, και να παλέψουμε, με όλα τα μέσα, από όπου βρισκόμαστε, για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μας. Στήνοντας αναχώματα στην καπιταλιστική μηχανή μέσα από εξεγερμένες αντιεραρχικές κοινότητες επιβίωσης και αγώνα με εργαλεία την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη, οργανώνοντας και περιφρουρώντας συλλογικά όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής, σαμποτάροντας την επέκταση του καπιταλιστικού ελέγχου στις ζωές μας όπως και αν αυτός εκφράζεται. Ακόμα και η παραμικρή πράξη αντίστασης στον ολοκληρωτισμό τους είναι τεράστιο πλήγμα για την κυριαρχία τους. Το σύνθημα 1,2,3 πολλά Βιετνάμ είναι πάντα επίκαιρο για κάθε κοινωνία που επιδιώκει την απελευθέρωσή της. Το παράδειγμα των αυτοδιευθυνόμενων κοινοτήτων των Ζαπατίστας έχει ανοίξει το δρόμο. Οι διάχυτες εστίες αντίστασης διεθνώς και η εν δυνάμει δικτύωση και πολιτική ζύμωσή τους είναι η ελπίδα για έναν ελεύθερο και ανεξούσιο κόσμο οργανωμένο στη βάση της αυτοδιάθεσης των λαών και των κοινοτήτων τους. Για έναν κόσμο χωρίς πολέμους, σύνορα, κράτη, εξουσία, κεφάλαιο, θρησκείες, εκμετάλλευση, καταπίεση.
Η Ελλάδα ως κράτος καπιταλιστικό είναι μικρογραφία της διεθνούς πραγματικότητας
Η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων της ιμπεριαλιστικής κτηνωδίας, ας αναφερθούμε εδώ για τον τόπο που έτυχε να γεννηθούμε. Στον ελλαδικό χώρο από τις αρχές του 19ου αιώνα οι διεθνείς πολιτικό-οικονομικές συνθήκες επέβαλαν το διαμελισμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η οποία διοικούνταν με ένα ξεπερασμένο για την εποχή και ξεφτισμένο φεουδαρχικό σύστημα. Επέβαλε καθεστώς απάνθρωπης τυραννίας για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που επιβίωνε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και εκμετάλλευσης.
Μέσα στον ρημαγμένο, από το σουλτάνο, τους ντόπιους τσιφλικάδες και τον κλήρο, λαό άρχισε να αναπτύσσεται με τη μορφή των ληστανταρτών μια απολίτικη μα βαθειά ταξική, ως προς τις αιτίες, αντίσταση, με έδρα τα ορεινά χωριά και τα βουνά της Ελλάδας και των Βαλκανίων. Αυτή την κατάσταση ανέλαβε να καθοδηγήσει πολιτικά στην επαναστατική έφοδο, για τη δημιουργία αστικού δημοκρατικού πολιτεύματος σε ένα ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος, η φιλική εταιρία, που ανέπτυξε ανάλογο πρόγραμμα και δράση ενώ η ζωτική της δύναμη προέρχονταν από τις χιλιάδες των ακτημόνων αγροτών, υπόδουλων ελλαδιτών και βαλκάνιων που διεκδικούσαν ριζικές αλλαγές στο κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό τοπίο. Ριζοσπαστικές, για την εποχή καθότι οι αστικές ελευθερίες, το σύνταγμα και η μικροιδιοκτησία για τους μέχρι πρότινος δουλοπάροικους ήταν συνώνυμο της ελευθερίας, εναρμονιζόμενα με τις αξίες της γαλλικής επανάστασης και τη διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Για λόγους εμπορικούς-οικονομικούς, όπως με πολύ σαφήνεια εκθέτει στο βιβλίο του ο Τάσος Βουρνάς «η ιστορία της νεότερης Ελλάδας», με τη μεριά της επανάστασης κατά της πύλης τάχθηκαν και οι μεγαλοτσιφλικάδες του ελλαδικού χώρου καθώς και το εφοπλιστικό κεφάλαιο των νησιών του αιγαίου με κέντρο την Ύδρα. Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι όπου υπονόμευαν διαρκώς το φιλελεύθερο αστικοδημοκρατικό πνεύμα της φιλικής εταιρίας αλλά και συνολικά την επανάσταση, αφού ήθελαν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν το φεουδαρχικό – ολιγαρχικό μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης και τα προνόμιά τους. Έτσι λοιπόν από την πρώτη στιγμή της ¨απελευθέρωσης¨ ή καλύτερα της αλλαγής αιχμαλωσίας των ελλαδικών προλετάριων πληθυσμών το πολιτικό προσωπικό της χώρας στελεχώθηκε από υποτελείς, γλείφτες και χαφιέδες, όλοι τους δουλικά προσκείμενοι σε κάποια μεγάλη δύναμη της Ευρώπης ή της Ασίας και ορκισμένοι σε μια ιερή συμμαχία να κρατούν δέσμια με κάθε τρόπο τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία αυτών που πολέμησαν για την επανάσταση. Ύστερα από τον παραγκωνισμό της φιλικής εταιρίας με εκβιασμούς και μηχανορραφίες και την εξόντωση των φυσικών ηγετών του λαού, βλέπουμε πως αργά μα αποφασιστικά ένα κράτος μετατρέπεται σε προτεκτοράτο. Ο ελληνικός στρατός από τότε και ύστερα ήταν η εμπροσθοφυλακή των ολιγαρχών και δικτατόρων, (άλλοτε λόγο της ιστορικής αλλαγής της κυρίαρχης τάξης, των αστικοδημοκρατών εξουσιαστών), έχοντας και ο ίδιος πραγματοποιήσει πραξικοπήματα είτε επί Όθωνα υπέρ της αστικής δημοκρατίας είτε αργότερα ενάντιά της, αλλά σίγουρα πάντα ενάντια στην ελευθερία του λαού και τη δικαιοσύνη. Τα πολιτικά, βιομηχανικά και εφοπλιστικά τζάκια είναι λίγο πολύ τα ίδια με σήμερα, τουλάχιστον όσον αφορά τον παρασιτικό για το λαό ρόλο τους και την αδίστακτη δράση τους ενάντια στην ελευθερία.
Από το 1832, όπου με τοκογλυφικούς εκβιασμούς για δάνεια που εισέπραξαν και κατασπατάλησαν για ιδίων όφελος οι κυβερνήσεις των κοτζαμπάσηδων και του εφοπλιστικού κεφαλαίου, έφεραν τον Όθωνα για να καλύψει το κενό εξουσίας με τη δημιουργία ενός επίπλαστου ¨έθνους των ελλήνων¨ ¨ελέω θεού μοναρχίας¨ για την απρόσκοπτη συνέχιση της ¨εθνικής¨ εξάρτησης και της εκμετάλλευσης και καταπίεσης του λαού, χύθηκε περισσότερο αίμα ακόμη και από την επανάσταση του ΄21. Μια επανάσταση που δε θα γινόταν χωρίς τους χιλιάδες ελλαδίτες που αντιλαμβάνονταν την επανάσταση ως τσάκισμα της καταπίεσης και της τυραννίας και αποζητούσαν να κάνουν κουμάντο στον τόπο τους, και που για αυτόν ακριβώς το λόγο ήρθαν αντιμέτωποι με τον εθνικό στρατό της Ελλάδας.
Η αυτοδιάθεση πληθυσμών του απελευθερωμένου ελλαδικού χώρου και των νησιών χτυπήθηκε από το στρατό αρκετές φορές μέσα στα χρόνια μέχρι να εμπεδωθεί το νέο κοινωνικό συμβόλαιο της εποχής το οποίο είχε αποφασιστεί για άλλη μια φορά κεκλισμένων των θυρών και σε συνεργασία με τα κοράκια της διεθνούς κεφαλαιοκρατικής ελίτ. Πολλές ήταν οι εξεγέρσεις δημοκρατικών κοινωνιών, επηρεασμένων από την παρισινή εξέγερση και τις ελευθεριακές ιδέες, που πνίγηκαν στο αίμα, ενώ οι ίδιοι δυνάστες (δημογέροντες, πρόκριτοι, προεστοί και φυσικά οι σιχαμένοι οι παππάδες) ήταν αυτοί που κρατούσαν τα ηνία και την επόμενη μέρα. Στην ουσία αυτό που άλλαξε ήταν οι τίτλοι ιδιοκτησίας του χωραφιού που λέγεται Ελλάδα. Η Τάξη επιβλήθηκε.
Στην πάλη των τάξεων όμως όλα συνεχίζονται. Κανένας αγώνας δε χάνεται παρά δίνει τη σειρά του στον επόμενο. Αυτή είναι μια αέναη κίνηση που θα συνεχίζεται μέχρι τη δικαίωση του ανθρώπου απέναντι στο σύστημα της τυραννίας του. Η συλλογική μνήμη μαρτυρά ότι κάθε φορά που ο λαός -οι προλετάριοι κολασμένοι της γης- βγαίνει στο προσκήνιο διεκδικώντας ζωή και ελευθερία, έρχεται αντιμέτωπος με την αιχμή του δόρατος του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαιοκρατικού συστήματος, μια προαιώνια ιερή συμμαχία για τη διασφάλιση της εξουσιαστικής τάξης πραγμάτων, της οποίας το μόνο ουσιαστικό εργαλείο επιβολής ήταν ανέκαθεν η βία και η βαρβαρότητα..
Στη συλλογική συνείδηση αυτά τα γεγονότα έδρασαν καταλυτικά κατά τον επόμενο αιώνα, φέρνοντας την επαναστατική απόπειρα ένα βήμα κοντύτερα στην επιτυχία. Όμως ο δρόμος για την απόλυτη κατανόηση των κινδύνων μιας επαναστατικής απόπειρας, στον τόπο αυτό, ήταν στρωμένος με ακόμα περισσότερο αίμα για το λαό. Κι οι λαοί πάντα προσφέρουν απλόχερα το αίμα τους για τη συνέχιση της Ιστορίας.
Και η Ιστορία συνέχισε, η συλλογική μνήμη κρατήθηκε ζωντανή. Όπως, η συνείδηση της καταπίεσης γεννά εξέγερση έτσι και ο προλετάριος λαός στον τόπο αυτό εξεγέρθηκε πολλές φορές. Ήταν οι εθνικιστικοί πόλεμοι που τον έσυραν και του πρόσφεραν απλόχερα θάνατο, ήταν η εκμετάλλευση και ο εξευτελισμός προϊόν της αλαζονείας της εξουσίας που τότε ακόμα δεν ήξερε πως (ή δεν ήθελε) να διαχειρίζεται δημοκρατικοφανή προσχήματα. Ήταν ακόμα η άνθηση της ιδέας της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης που ως κεραυνός κατέκαιε την Ευρώπη από άκρη σε άκρη. Η φωτιά της ελπίδας για έναν ελεύθερο και ανεξούσιο κόσμο οργανωμένο στη βάση των αναγκών της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας που βρίσκονταν ανέκαθεν στο περιθώριο. Κιλελέρ 1910, Θεσσαλονίκη 1936, Αγρίνιο 1932, Καλαμάτα 1934, είναι μερικές μόνο στιγμές του κοινωνικού ταξικού πολέμου που γέννησαν τη συνείδηση στους προλετάριους στον ελλαδικό χώρο, ένωσαν τις διαδρομές τους με τις ανταρσίες του παρελθόντος και δημιούργησαν το μεγαλύτερο αντάρτικο στην παγκόσμια ιστορία λίγα χρόνια μετά, με 50.000 αντάρτικο στρατό και άλλες 50.000 εφεδρικό αντάρτικο σώμα. Η ουσία αυτού του αγώνα ήταν ότι ο λαός, για μια ακόμα φορά, απαίτησε βαθιές κοινωνικές τομές απέναντι σε ένα σύστημα οργανωμένης τυραννίας. Ότι οργανώθηκε κοινωνικά και πολίτικα για να τις πετύχει, ενώνοντας τις επιμέρους αρνήσεις σε ένα κοινό πλαίσιο πάλης. Ότι τα έθνη είναι ένα πλαστό δημιούργημα κοινωνικής περιστολής και ότι ακόμη οι λαοί δεν μπορούν και δεν πρέπει να περιμένουν τίποτα από εξουσιαστικές δομές παρά μόνο από την αντιεξουσιαστική αυτοοργάνωσή τους.
Στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής όταν οι ντόπιοι καταπιεστές παρέδωσαν με ευχαρίστηση τα ηνία στους κατακτητές παζαρεύοντας ταυτόχρονα τη θέση τους στη νέα τάξη πραγμάτων, (πολλοί από αυτούς αξιώθηκαν μεταπολεμικά να γίνουν εφοπλιστές και βιομήχανοι εξαργυρώνοντας τον διαχρονικά παρασιτικό αντικοινωνικό τους ρόλο, ενώ άλλοι εξακολούθησαν να αποτελούν τα πολιτικά τζάκια της χώρας έστω και με άλλα ονόματα), ο λαός κατάφερε να οργανώσει αντίσταση. Μιλάμε φυσικά για το μέγιστο δημιούργημα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, παρόλα τα λάθη στις δομές τους απόρροια της έλλειψης εμπειρίας και βαθειάς κριτικής αντίληψης των πραγμάτων. Αυτό που μένει δεν είναι ότι οι εξεγερμένοι πίστεψαν στο εξουσιαστικό τερατούργημα του Μαρξ, τον συγκεντρωτικό κομμουνισμό και ότι αναγκαία δεν θα μπορούσαν να γευτούν τους καρπούς των προσπαθειών τους, αλλά ότι μας δίδαξαν ποια είναι η δύναμη του λαού όταν σαν μια γροθιά διεκδικεί ελευθερία και δικαιοσύνη. Ποια είναι η δύναμη του ανθρώπου που ακόμα και στην πιο σκληρή φυλακή και εξορία δεν αρνείται το δίκιο του και δεν μετανιώνει που έδωσε τη ζωή του για την ελευθερία του και την ελευθερία όλων. Δεν θα αναφερθώ εδώ καθόλου στο χαφιεδικό δημιούργημα του Ζέρβα που ανέβασαν οι Άγγλοι για τους δικούς τους λόγους στο βουνό με απειλές, εκβιασμούς και εξαγορά, ο οποίος ως αρχηγός του ΕΔΕΣ είχε συνάψει συμφωνίες ακόμα και με τους ναζί προκειμένου να πλήξει τον ΕΛΑΣ.
Το τέλος κάθε ένδοξης ιστορίας αν δεν είναι η δικαίωση είναι εκ των πραγμάτων πικρό. Καζέρτα, Γιάλτα, Βάρκιζα. Οι γερμανοί ναζί φεύγουν, η απελευθέρωση όμως θα αργήσει πολύ. Δεκέμβρης ΄44, βομβαρδισμός της Αθήνας από τους Άγγλους για την προώθηση της μοναρχίας και τη διασφάλιση της υποτέλειας της απελευθερωμένης Ελλάδας. Ο Ελλάς του βουνού υπακούει στο Κόμμα και τη συνθήκη της Καζέρτας και δεν μπαίνει στην Αθήνα. Οι αγωνιστές του ΕΑΜ εκδιώκονται από την πρωτεύουσα κατασυκοφαντούμενοι. Λευκή τρομοκρατία, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Κάμερες δεν υπάρχουν ακόμα αλλά ο χαφιές είναι παντού… ποτέ δεν έφυγαν οι φασίστες. Άλλαξαν φρουρά. Και μετά τους άγγλους, οι Αμερικάνοι. Αφού το ΚΚΕ αφόπλισε το εξεγερτικό πνεύμα του λαού και πρόδωσε το αντάρτικο, ο Ζαχαριάδης τον καλεί στην πανωλεθρία. Όλοι περιμένουν τα σοβιετικά τανκς που πρόδωσαν την ισπανική επανάσταση μα αντί αυτού καταφθάνουν τα ναπάλμ των Αμερικάνων στην παγκόσμια πρεμιέρα τους στο Γράμμο και το Βίτσι. Ολοκληρωτική ήττα. Μα το δίκιο δεν καίγεται, θα στοιχειώνει από δω και στο εξής πάντα τους δρόμους των δικών τους πλέον χωριών και πόλεων, θα καίει και θα εκδικείται, θα γεννά και θα πληθαίνει, ως το επόμενο γύρισμα της ιστορίας που θα μας φέρει ξανά με προοπτική τη νίκη ενάντιά τους.
Οι νικητές οργάνωσαν το κράτος διένειμαν προνόμια στους ομοτράπεζούς τους και εκδίωξαν με τη μέγιστη σκληρότητα τον εσωτερικό εχθρό, τον προλετάριο λαό. 1950 Κορέα, με τους ισχυρούς η Ελλάς προχωρά στο αιματοκύλισμα του πλανήτη. 1961, εκλογές βίας και νοθείας, πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ηθικός αυτουργός της δολοφονίας Λαμπράκη το 1963 στη Θεσσαλονίκη που οργάνωσε και εκτέλεσε το ακροδεξιό παρακράτος με τις ευλογίες του. Όμως ο λαός είναι πάλι παρών. Οι Αμερικάνοι τώρα αναγκάζονται να φέρουν τη χούντα, δοκιμασμένη η συνταγή της CIA σε μια σειρά δημοκρατίες της λατινικής Αμερικής και της Αφρικής αργότερα. Μόνο η δικτατορία μπορεί να εγγυηθεί την απρόσκοπτη συνέχιση της δημοκρατίας στην Ελλάδα αλλά και τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις της Αμερικής στην ανατολική μεσόγειο. Αναγκαία θυσία λόγο του εθνικού αδιεξόδου, η Κύπρος. Η δουλειά τελείωσε, επιστροφή στη δημοκρατία και τα κεφάλια μέσα.
Οι στρατιωτικοί παραδίδουν την εξουσία στους πολιτικούς, αυτοί μπορούν να εγγυηθούν την ομαλή πορεία της εθνικής οικονομίας προς τη διεθνή νομισματική ένωση. Ανήκομεν εις την δύσιν ομολογεί ο εθνάρχης. Κάποια στιγμή θα του πάρει το τιμόνι ο μπαμπάς του Τσίπρα. Η ελευθερία, η δημοκρατία, η εθνική ανεξαρτησία, η δικαιοσύνη είναι ζήτημα μόνιμου αγώνα θα μας πει. Οι βάσεις του νάτο όμως απλώνονται στα όρια της επικράτειας. Οι εναγκαλισμοί με τον Καντάφι και τον Αραφάτ θα γίνουν ζεϊμπέκικα στην αυλή του σουλτάνου και ο ελλαδικός πληθυσμός φακίρης πάνω σε δανεικά καρφιά. Εκσυγχρονισμός. Ολυμπιάδα, χρηματιστήριο, μεγάλα έργα, Έλενα Παπαρίζου και πογκρόμ εναντίον Αλβανών εργατών οι οποίοι σήκωσαν στις πλάτες τους την αγροτική ανάκαμψη και συνολικά την εθνική οικονομία. Ότι δεν κατάφεραν 10αιτιες μαστιγίου, το κατάφεραν 2 τετραετίες καρότο. Κοινωνική σήψη, ταύτιση του θύτη και του θύματος στο σημείο να μην διαφέρουν πουθενά πια. Αλλά ακόμα είμαστε εδώ, στις επάλξεις, αρνούμαστε να υπογράψουμε τις δηλώσεις μετανοίας της εποχής μας. Τα θέλουμε όλα και για όλους και θα το πετύχουμε ο κόσμος να χαλάσει.
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ. ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΡΑΤΟΥΣ – ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.
Για να χτίσουμε το επαναστατικό κίνημα της εποχής μας, για να επιχειρήσουμε την έφοδο στον ουρανό χωρίς πλέον εξουσιαστικά βαρίδια, όπως την τελευταία φορά. Από την Ελλάδα σε κάθε γωνία του πλανήτη και το αντίστροφο. Ως την αναρχία.
ΥΓ. Ο μόνος στρατός στην υπηρεσία της κοινωνίας είναι οι ένοπλες λαϊκές πολιτοφυλακές και οι αναρχικοί πυρήνες άμεσης επαναστατικής δράσης.
ΥΓ2. Η ολική άρνηση στράτευσης είναι ένα δημόσιο βήμα για την επαναστατική αφύπνιση κόντρα στην εθνική συμφιλίωση που δεξιοί και αριστεροί έχουν χύσει τόνους μελάνι και δηλητήριο για να πετύχουν. Η θέση των αρνητών στράτευσης είναι, με όλα τα μέσα, στον κοινωνικό ταξικό αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και δικαιοσύνη. Όσων αφορά τα 6.000λιαρα, -μην με ενοχλείτε για τέτοια μικροποσά.
ΥΓ3. Η πολύ σύντομη ιστορική αναδρομή σκοπό έχει να καταδείξει με ποιους έχουμε να κάνουμε, πως θα υπερασπιστούν τον κόσμο τους και πως θα αντιμετωπιστούμε, μιας και η γη που πατάμε έχει βασιλικούς τίτλους ιδιοκτησίας από το 1830 επικυρωμένους στην Αθήνα το Δεκέμβη του 1944, στο Γράμμο και το Βίτσι το 1949 και την πλατεία συντάγματος το 2012. Όσοι εξακολουθούν να προσβλέπουν στον δημοκρατικό διάλογο θα ξυπνήσουν τόσο άτσαλα όπως οι αγανακτισμένοι των πλατειών που παρασύρθηκαν από την αριστερή πλέμπα που προβοκατορολογεί, σαν πρόβατα στη σφαγή. Που αντί να ενθαρρύνει τον κόσμο να κατεβαίνει στο δρόμο με κονσερβοκούτια τον κατεβάζει με κατσαρόλες και κουταλοπίρουνα απέναντι σε πάνοπλους δολοφόνους. Ο φασισμός έρχεται για όλους. Καλά ξεμπερδέματα.
Κωνσταντίνος Σώλος
Αγρίνιο 17-11-2014
Το κείμενο της δήλωσης ολικής άρνησης στράτευσης που δημοσιεύτηκε το 2007 και ταχυδρομήθηκε στο στρατολογικό γραφείο Μεσολογγίου και στο κέντρο κατάταξης στη Λαμία μπορείτε να βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://stekidask.blogspot.gr/2014/04/6_24.html
Από την ιστοσελίδα του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού