Δείτε περισσότερα στην ιστοσελίδα της Αυτόνομης Ζώνης
Month: January 2015
Πανό για Χ. Ξηρό στο Αγρίνιο
πηγή: indymedia
Ζώνη Αντιπληροφόρησης (Νέο δελτίο)
Το τρέχον δελτίο της Ζώνης Αντιπληροφόρησης του σταθμού μεταδίδεται καθημερινά από τη συχνότητα του σταθμού στις 12.00 και 20.00.
Επίσης μπορείτε να το διαβάσετε και σε μορφή pdf
Εργασιακό δελτίο #43 από το Οmnia sunt Communia
Η Κυριακή 28/12 σημαδεύτηκε για ακόμα μία φορά από καταστολή των εργατικών και κοινωνικών αγώνων:
Με βία κρατική και εργοδοτική χτυπήθηκε η απεργία που είχε κηρύξει ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής, ενάντια σε ακόμα μία καταπάτηση της κυριακάτικης αργίας, που θυμίζουμε ότι πέρασε πριν από λίγες μέρες ως τροπολογία δώρο στο κεφάλαιο. Συγκεκριμένα, τα νομικά τερτίπια της εργοδοσίας του ΙΑΝΟΥ «νομιμοποίησαν» τη βίαιη επίθεση των ΜΑΤ που ακολούθησε, με χημικά, ξυλοδαρμούς και προαγωγές. Εξάλλου όπως υπονοείται σε κατάπτυστη ανακοίνωση του ΙΑΝΟΥ, δεν θα ανεχτούν άλλο τους εργατικούς αγώνες. Οι απεργοί, οι συλλογικότητες που συμμετέχουν στο Συντονιστικό Δράσης Ενάντια στην Κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας, και αλληλέγγυοι/ες, απάντησαν με συγκέντρωση έξω από το Α.Τ. Ακροπόλεως, όπου δέχτηκαν εκ νέου το μένος της μπατσοκρατίας. Δευτέρα πρωί υπήρξε συγκέντρωση αλληλεγγύης στους 7 συλληφθέντες έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων.
Διαβάστε εδώ αναλυτικά το χρονικό της καταστολής.
Ανακοίνωση του ΣΥΒΧΑ εδώ.
Ανακοίνωση του ΣΜΕΔ εδώ.
Άγρια καταστολή, όμως, είχαμε και στην πορεία στις Σκουριές. Τα ΜΑΤ ως εκπρόσωποι υπεράσπισης των συμφερόντων της Ελ Ντοράντο, χτύπησαν με βία την πορεία διαμαρτυρίας. Με ξυλοδαρμούς και τραυματισμούς, προσπαθούν να τρομοκρατήσουν το κίνημα, που όμως αντιστάθηκε με οδοφράγματα, συνεχίζοντας τον αγώνα.
Ο ρ/σ «Στο κόκκινο» το «ραδιόφωνο που ακούει» επιτέλους «άκουσε». Αφού κώφευε για τρία χρόνια και συνεργαζόταν με την εργοδοσία του ΙΑΝΟΥ που κατηγορείται για οικονομικές διαπλοκές, αφού κώφευε στις καταγγελίες για συνθήκες εργασιακής γαλέρας στην εν λόγω επιχείρηση, αφού κώφευε στους αγώνες για την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας, διοργανώνοντας φιέστες την ημέρα απεργίας, ξαφνικά άκουσε! Μετά τη βίαιη καταστολή των ΜΑΤ την Κυριακή έξω από τον ΙΑΝΟ, αποφάσισε να διακόψει τη συνεργασία τους. Δεν μπορεί κανείς, όμως, να μην αναρωτηθεί: άκουσε το δίκιο των εργαζομένων, ή μήπως άκουσε ψηφαλάκια να φεύγουν;
Φιέστες λουσάτες, απλήρωτοι εργάτες και στο Christmas Factory, στο Tεχνόπολις στο Γκάζι. Όπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι, κακοπληρωμένη εργασία με μόλις 3,37 ευρώ/ώρα, απλήρωτες υπερωρίες, απολύσεις, εντατικοποίηση της δουλειάς, έκθεση σε δυσμενείς καιρικές συνθήκες, όπως βροχή και κρύο και απειλές, συνθέτουν την εικόνα του σύγχρονου κάτεργου στο οποίο κλήθηκαν να δουλέψουν δεκάδες εργαζόμενοι τις μέρες των γιορτών στην φιέστα που στήθηκε για τα παιδιά.
Απεργία διαρκείας ξεκίνησαν στις 23 Δεκέμβρη οι εργαζόμενοι στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ).Την απεργία κάλεσαν το Σωματείο Εργαζομένων ΕΣΠ και το ΣΒΕΜΚΟ, ενώ είχε προηγηθεί στάση εργασίας στις 22 Δεκέμβρη. Διεκδικούν την ανάκληση των απολύσεων των δύο εργαζομένων στο ΕΣΠ. Παράλληλα τονίζουν πως η απεργία στο ΕΣΠ είναι εξαιρετικής σημασίας, καθώς πρόκειται για μια από τις πρώτες που πραγματοποιούνται σε έναν κλάδο, όπου οι εργαζόμενοι δεν αναγνωρίζονται καν σαν τέτοιοι (παρά σαν «εθελοντές», «συνεργάτες» ή «εργολάβοι»), ενώ συχνά εργάζονται απλήρωτοι ή ανασφάλιστοι. Αξίζει να σημειωθεί, ότι η συμμετοχή στην απεργία είναι μαζική, καθώς αρκετοί ακύρωσαν τις εορταστικές τους άδειες για να συμμετάσχουν στον αγώνα.
Απόπειρα φίμωσης των εργαζομένων στο Γενικό Νοσοκομείο Λιβαδειάς. Ο διορισμένος από τον Α. Γεωργιάδη , Κ. Ρουσόπουλος, διοικητής του Γ.Ν Λιβαδειάς-Θήβας, με έγγραφό του προσπαθεί να επιβάλλει λογοκρισία στους εργαζόμενους του νοσοκομείου Λιβαδειάς, «υπενθυμίζοντας» τους -άκουσον, άκουσον- ότι δικαίωμα δημόσιας έκφρασης για θέματα που αφορούν το νοσοκομείο, έχουν μόνο τα θεσμικά όργανα….
Απεργία την Δευτέρα 29 και την Τρίτη 30 Δεκέμβρη στα διόδια της υποθαλάσσιας ζεύξης του Ακτίου ,πραγματοποίησαν οι εργαζόμενοι. Ζητούν την υπογραφή συμβάσεων εργασίας αορίστου χρόνου, να ανακληθουν οι απολύσεις και να τους δοθούν τα επιδόματα που τους οφείλονται.
Χάλασαν τη φιέστα του δημάρχου οι απεργοί της «Coca Cola». Ο Γιάννης Μπουτάρης την Δευτέρα 22 Δεκέμβρη επιχείρησε να στολίσει με χορηγό την πολυεθνική «COCA COLA» χριστουγεννιάτικα δέντρα, μπροστά στο δημαρχείο και απέναντι από τον Λευκό Πύργο, όμως τα σχέδια του χάλασαν οι απεργοί της «Coca Cola».Υπενθυμίζεται πως οι απεργοί συνεχίζουν για 15 και πλέον μήνες την απεργία, απαιτώντας την επαναλειτουργία του εργοστασίου της Θεσσαλονίκης.
Να παρθούν πίσω οι απολύσεις και οι μετατάξεις απαιτούν οι εργαζόμενοι στα «Carrefour – Μαρινόπουλος». Χαρακτηρίζουν μάλιστα κοροϊδία και θράσος το σύνθημα της εταιρείας, «Carrefour – Μαρινόπουλος …μαζί προχωράμε μπροστά», καθώς στα 1.000 και πλέον καταστήματα, οι εργαζόμενοι έχουν υποστεί μειώσεις μισθών και επιδομάτων, με εντατικοποίηση που τους σακατεύει, με τρομοκρατικές μεταθέσεις που ισοδυναμούν με απολύσεις αλλά και με απολύσεις όσων σηκώνουν κεφάλι. Παραμένουν σε αγωνιστική ετοιμότητα και είναι αποφασισμένοι να κλιμακώσουν την πάλη και να προχωρήσουν αν χρειαστεί σε 24ωρη απεργία, αν η εταιρεία δεν πάρει πίσω τις απολύσεις και τις μετατάξεις, και δεν δεχθεί την υπογραφή επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.
Με σχεδόν καθολική συμμετοχή καθιστώντας την απολύτως επιτυχημένη, πραγματοποιήθηκε την εβδομάδα που μας πέρασε, η 24ωρη απεργία των εργαζομένων στον όμιλο «Σκουλούδη» -ΙΝΟ, ΕΥΒΟΪΚΗ-για την καταβολή δεδουλευμένων αποδοχών.
Ένα ακόμα πρόγραμμα Voucher ολοκληρώνεται στις 31 Δεκέμβρη. Ένα πρόγραμμα που ευνοεί τα ΚΕΚ που παίρνουν αυξημένη επιδότηση σε σχέση με τα περσινά προγράμματα, ενώ οι λεγόμενοι «ωφελούμενοι» φυσικά μικρότερη!!!! Το δε πρόγραμμα δεν είναι πανελλαδικό αλλά αφορά σε περιφέρειες και θέτει ερωτηματικά για τον ρόλο των ΚΕΚ.
Για μια κριτική για το πρόγραμμα, βλ. εδώ την ανάλυση από τους V for Voucherades.
Μία ακόμα μορφή ελαστικής εργασίας, αποτελεί το καθεστώς του λεγόμενου ιδιωτικού συνεργάτη της ΕΛΣΤΑΤ. Απλήρωτα σεμινάρια κακοπληρωμένη δουλειά που δεν ανταποκρίνεται στις δηλωμένες διαθέσιμες ώρες, φυσικά ανασφάλιστη εργασία, καθυστερήσεις στις πληρωμές, εργοδοτική αντιμετώπιση από τους υπαλλήλους της ΕΛΣΤΑΤ και πολλά ακόμα, αποτελούν κάποια από τα χαρακτηριστικά αυτού του ιδιότυπου εργασιακού καθεστώτος.
Διαβάστε εδώ μια αναδημοσίευση από τη Σφήκα που αποτυπώνει εξαιρετικά τις παραπάνω συνθήκες
Νέα εργοδοτική δολοφονία σημειώθηκε στο ορυχείο Μαυροπηγής. Ένας 34χρονος άνδρας, εργαζόμενος σε εργολάβο της ΔΕΗ, έχασε τη ζωή του το πρωί της Τετάρτης 24 Δεκέμβρη, κατά τη διάρκεια της εργασίας του στο ορυχείο. Ο άτυχος άνδρας εργαζόταν ως συγκολλητής στον εργολάβο και περίπου στις 11 το πρωί καλέστηκε να κολλήσει μια πόρτα ενός εργολαβικού φορτηγού. Κατά τη διαδικασία της συγκόλλησης για άγνωστους λόγους η πόρτα έφυγε και έπεσε επάνω του με αποτέλεσμα να τον καταπλακώσει. Ο 34χρονος,μεταφέρθηκε στο Μποδοσάκειο Νοσοκομείο Πτολεμαϊδας όπου και διαπιστώθηκε ο θάνατος του.
«Μόνο με αγώνα και θυσίες μπορούμε να βάλουμε τέρμα στην κατάσταση αυτή που επικρατεί στους χώρους δουλειάς, να μη θρηνούμε κάθε λίγο συναδέλφους για τα κέρδη τους», τονίζει σε ανακοίνωση το Σωματείο Εργατοτεχνιτών και Εργαζομένων στην Ενέργεια, για το νεκρό εργάτη στο ορυχείο της Μαυροπηγής.
Ακόμη ένα εργατικό ατύχημα ,για μας εργοδοτική δολοφονία, σημειώθηκε στο Νότιο Πεδίο στο Λιγνιτικό Κέντρο Δυτικής Μακεδονίας. Το εργοδοτικό έγκλημα έγινε την Παρασκευή 19/12 όταν στο Νότιο Πεδίο του Λιγνιτικού Κέντρου Δυτικής Μακεδονίας συγκρούστηκαν δύο φορτηγά της εταιρείας ΤΕΝΑ, με αποτέλεσμα ένας οδηγός να νοσηλεύεται στην εντατική του «Μαμάτσειου» με πολλαπλά κατάγματα και ένας να νοσηλεύεται με ελαφρύτερα τραύματα. Όπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι, το ατύχημα αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει το γεγονός ότι στις εργολαβίες διακίνησης υλικών υπάρχει μεγάλη εντατικοποίηση της εργασίας, με φορτηγά κακοσυντήρητα. Επίσης αυτά συνοδεύονται με κακοπληρωμένους εργαζόμενους μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας υπό την απειλή της απόλυσης.
Στάση εργασίας την Τρίτη 23 Δεκέμβρη, έκαναν οι εργαζόμενοι στα μέσα σταθερής τροχιάς. Οι εργαζόμενοι σε ΜΕΤΡΟ – ΗΣΑΠ και Τραμ ζητούν την κάλυψη των κενών θέσεων εργασίας μέσω της επιστροφής στην επιχείρηση των απολυμένων και μεταταγμένων συναδέλφων τους.
Tις άθλιες συνθήκες εργασίας που επικρατούν στα Public αποκαλύπτει κείμενο του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Aττικής, το οποίο μοιράστηκε σε εργαζόμενους σε διάφορα καταστήματα public στην Αττική, καλώντας τους να συσπειρωθούν στο Σωματείο τους. Χαρακτηριστικά τονίζουν ότι, πίσω από τα πορτοκαλί μπλουζάκια και τα χαμόγελα, βρίσκεται ένα ολόκληρο εργασιακό πρότυπο, το οποίο δοκιμάζει τις αντοχές των εργαζομένων.
Σε τετράωρη στάση εργασίας και κινητοποίηση στην Αθήνα τη Δευτέρα 22 Δεκέμβρη, προχώρησαν οι εργαζόμενοι στα Κέντρα Πρόληψης Εξαρτήσεων. Ζητούν να μην καλυφθούν οι ρεμούλες στον ΟΚΑΝΑ, αλλά και να χορηγηθούν οι επιδοτήσεις προς τα προγράμματα ύψους 8.000.000 ευρώ.
Με απολύσεις για συνδικαλιστική δράση απειλεί εργαζομένους η διοίκηση του ιδρύματος «Η Παμμακάριστος» Να μην γίνει καμία απόλυση, καμία μείωση προσωπικού, απαιτεί ο Σύλλογος Εργαζομένων του Ιδρύματος για το παιδί «Η Παμμακάριστος», τονίζοντας πως κανένας εργαζόμενος δεν περισσεύει. Αφορμή η απαράδεκτη στάση της διοίκησης του ιδρύματος, που έχει ανακοινώσει μείωση προσωπικού, τονίζοντας ταυτόχρονα ότι η μείωση αυτή είναι τουλάχιστον επικίνδυνη και εγκληματική και θα χειροτερεύσει και άλλο η ζωή των ΑμεΑ που εξυπηρετούνται από την «Παμμακάριστο»
Εν’τω μεταξύ, οι εργαζόμενοι στα ΝΠΙΔ Ειδικής Αγωγής – υπάρχουν περίπου 50 στην Αττική – είναι απλήρωτοι από 5-10 μήνες και γι” αυτό το λόγο ο Σύλλογός τους (ΣΕΜΙΣΕΑ) έκανε παρέμβαση στο υπουργείο Εργασίας. Οι απαντήσεις που πήραν ότι το θέμα θα λυθεί με νομοθετική ρύθμιση, δεν έπεισαν τους εργαζόμενους ότι θα πληρωθούν άμεσα.
Επίσης απλήρωτες από τον περασμένο Ιούλη και οι καθαρίστριες στο νοσοκομείο Ρεθύμνου. Η σύμβαση της εργολαβικής εταιρείας με το Νοσοκομείο έληξε, και το πιθανότερο είναι πως οι περισσότερες θα απολυθούν, αλλά η εταιρεία για να αποφύγει τις αποζημιώσεις τις κρατά κυριολεκτικά ομήρους. Το γεγονός αυτό και συνολικά το απαράδεκτο καθεστώς που βιώνουν οι εργαζόμενες στην εργολαβική εταιρεία καθαριότητας, κατήγγειλε την εβδομάδα που μας πέρασε ο Σύλλογος Εργαζομένων Νοσοκομείου Ρεθύμνου.
Απλήρωτοι όμως εδώ και 1,5 μήνα παραμένουν και οι ηθοποιοί του ΚΘΒΕ. Σημειώνουμε ότι η απληρωσιά αποτελεί παγιωμένη εργοδοτική τακτική, καθώς εδώ και καιρό οι εργαζόμενοι δεν ξέρουν πότε θα πληρωθούν το μηνιάτικο, έχοντας ταυτόχρονα την αγωνία αν το ΚΘΒΕ θα καταφέρει να παραμείνει ανοιχτό με βάση τα χρόνια προβλήματα και την περικοπή του 40% της επιχορήγησής του. Οι εργαζόμενοι αποφάσισαν μέσα από μαζικές συνελεύσεις, να αγωνιστούν, να διεκδικήσουν όλα όσα τους στερούν συλλογικά, ενωμένοι, αποφασισμένοι για το δίκιο τους, παρά τη λάσπη και τις προσπάθειες να λοιδορηθεί ο αγώνας τους.
Εργοδοτική επίθεση την εβδομάδα που μας πέρασε εναντίον εργαζομένων- συνδικαλιστών στο καζίνο Θράκης, που λειτουργεί υπό τη διοίκηση της «VIVERE AE». Μετά την μεταφορά του καζίνο, η διοίκηση προσπάθησε να στήσει εργοδοτικό σωματείο, ώστε να διασπάσει αυτό που ήδη υπήρχε και όταν δεν πέρασαν οι μεθοδεύσεις, η διοίκηση άρχισε τις απολύσεις. Συνολικά, στη διάρκεια ενός μήνα, απέλυσε εφτά εργαζόμενους που είχαν σύμβαση αορίστου χρόνου και ήταν μέλη του Σωματείου. Αρχικά επικαλέστηκε «αναγκαστικές περικοπές» και στη συνέχεια ισχυρίστηκε ότι οι εργαζόμενοι αυτοί δεν ήταν καλοί στη δουλειά τους.
Επιπλέον, η εργοδοσία οφείλει δεδουλευμένα στους εργαζόμενους από το Σεπτέμβρη και το Νοέμβρη, ενώ τους παρακρατεί παράνομα μεγαλύτερο μέρος των φιλοδωρημάτων από αυτό που ορίζει η επιχειρησιακή σύμβαση.
Από τη Βόρειο Ελλάδα και η επόμενη είδηση, καθώς σε απολύσεις εργαζομένων στα καταστήματα της Ξάνθης προχώρησε η εργοδοσία των σούπερ μάρκετ «Μασούτης» με προφανή στόχο να διώξει τους παλιούς εργαζόμενους που έχουν ακόμη ορισμένα δικαιώματα, για να τους αντικαταστήσει με νέους πιο «φθηνούς» και εννοείται χωρίς δικαιώματα.
Μειώσεις μισθών, διατήρηση του διαχωρισμού των εργαζομένων, ώστε να μειωθεί περεταίρω το επίπεδο του κατώτερου μισθού, κατάργηση του χρονοεπιδόματος και του επιδόματος τριετίας για τους νέους, προβλέπει η νέα κατάπτυστη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΣΣΕ) στον ΟΤΕ. Όπως καταγγέλλουν συνδικαλιστές, μεταξύ άλλων, η νέα ΣΣΕ προβλέπει την διατήρηση των μειωμένων μισθών και περεταίρω μείωσή τους κατά 1% για τα επόμενα τρία χρόνια.
Απεργία των εργαζομένων στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος». Οι διοικητικοί, τεχνικοί και δημοσιογράφοι της εφημερίδας «Αγγελιοφόρος» αποφάσισαν απεργίες, διεκδικώντας να πληρωθούν το δώρο και τα δεδουλευμένα 5 μηνών. Για τη μη καταβολή του δώρου Χριστουγέννων, συνελήφθη ο Β. Μπακατσέλος, μετά από μήνυση των εργαζομένων στην εφημερίδα .
Το χριστουγεννιάτικο δώρο του «the toc» στους εργαζόμενους, ήταν οι μειώσεις μισθών και οι απολύσεις. Από τους εργαζόμενους ζητήθηκε να υπογράψουν αλλαγή σύμβασης, η οποία, στην ουσία, εξαιρούσε την αμοιβή τα σαββατοκύριακα, με αντάλλαγμα μείωση ωραρίου και ρεπό. Λίγες ημέρες αργότερα, απολύθηκαν πέντε εργαζόμενοι.
Την καταβολή των δεδουλευμένων τους πέτυχαν οι εργαζόμενοι στην ανασκαφή του θεάτρου στη Γόρτυνα, του Ηρακλείου Κρήτης με την κινητοποίηση τους. Οι 14 εργαζόμενοι, κατάφεραν να τους δοθούν τα δεδουλευμένα των δύο μηνών, από την πρώτη κιόλας μέρας της πραγματοποίησης της επίσχεσης εργασίας, τη Δευτέρα 22 Δεκέμβρη.
Η ΕΣΕ-Αθήνας στο πλευρό των Σύριων προσφύγων. Την Παρασκευή 19/12 μέλη της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης Αθήνας, επισκέφθηκαν τους Σύριους πρόσφυγες στους οποίους μεταφέρανε και παραδώσανε ρούχα, παπούτσια και φάρμακα, συμβάλλοντας στην προσπάθεια να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες τους. Συζητήσαν επίσης μαζί τους για τον πόλεμο στη χώρα τους, την προσφυγοποίησή τους, τον αγώνα τους. Ακούσανε τα προβλήματα και τις αγωνίες τους και υποσχεθήκανε να κρατήσουν επαφή μαζί τους και να τους βοηθούν όπου χρειαστεί και όπου μπορούν.
Συγκλονιστικά είναι τα στοιχεία της της Εθνικής Μελέτης Νοσηρότητας και Παραγόντων Κινδύνου (ΕΜΕΝΟ). Αντιμέτωπος ακόμη και με το φάσμα της πείνας βρίσκεται ο ένας στους 25 κατοίκους αυτής της χώρας. Για το 4,1% όσων μέχρι στιγμής έχουν λάβει μέρος στην πρώτη Εθνική Μελέτη Υγείας, καταγράφονται ενδείξεις διατροφικής ανασφάλειας, με πολύ απλά λόγια δηλαδή έλλειψη φαγητού στο νοικοκυριό τους: η διατροφική ανασφάλεια είναι μέτρια για το 2,8% και σοβαρή για το 1,2%.
Το θράσος της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας δεν έχει όρια! Αυτό αναφέρει, μεταξύ άλλων, ανακοίνωση της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης Θεσσαλονίκης, αναφορικά με το εξώδικο που έστειλαν το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης και ΓΣΕΕ, στους εκπροσώπους της συνδικαλιστικής παράταξης “Πρωτοβουλία για την ενότητα εργαζομένων Ε.Λ.Β.Ο.” Και όλα αυτά γιατί τόλμησαν και είπαν το αυτονόητο. Ότι οι εργατοπατέρες των γραφειοκρατικών συνδικάτων και οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, προκηρύσσουν απεργίες-πυροτεχνήματα και δεν ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα των εργαζομένων παρά μόνο για τα προνόμια τους, προσθέτει η ανακοίνωση της ΕΣΕ-Θεσσαλονίκης.
Τέλος, όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, δεν ξεχνάμε τους φυλακισμένους συντρόφους και αγωνιστές. Καλέσματα για συγκεντρώσεις αλληλεγγύης απευθύνουν συλλογικότητες για 31/12, σε φυλακές Κορυδαλλού, Διαβατών και Λάρισας.
Tο εργασιακό δελτίο της ιστοσελίδας Omnia Sunt Communia ηχογραφείται και μεταδίδεται από τα Ραδιοφράγματα.
Η Ραδιουργία αναμεταδίδει το δελτίο καθημερινά στις 11.00 το πρωί.
Κρίση: “Τί τους νοιάζει τους μεγάλους μας σφετεριστές;”
Μια σύντομη ιστορική αναδρομή: από τις απαρχές του καπιταλισμού έως το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Από τις αρχές το 20ου αιώνα, τα καμπανάκια χαιρετούν καθημερινά το άνοιγμα και το κλείσιμο του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, τιμώντας την εργασία και την αυτοθυσία των «εργατικών» κερδοσκόπων που ποντάρουν τον πλανήτη, αποφασίζουν για την αξία των εμπορευμάτων, επιλέγουν ποιοί πρέπει να πλουτίσουν και ποιοί να ζήσουν στην ανέχεια. Τα καμπανάκια χαιρετούν αυτούς που είναι ικανοί να σκοτώσουν περισσότερους απ΄ ό,τι ο πόλεμος, η πανούκλα ή οι σεισμοί. Μια μέρα του Οκτωβρίου του 1929, το Χρηματιστήριο κατέρρευσε: η ανεργία ανέβηκε στα ύψη, οι μισθοί κατρακύλησαν, η ύφεση χαρακτήρισε το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του ΄30, ολόκληρος ο κόσμος πλήρωσε τα σπασμένα… Και ο κόσμος μη έχοντας άλλες εναλλακτικές, μιας και ήταν πλήρως εξαρτημένος από το κεφάλαιο, γονάτισε από την ανέχεια. Τι ήταν όμως αυτό που τον οδήγησε σε πλήρη εξάρτηση από το κεφάλαιο; Από τον 16ο αιώνα μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, το κεφάλαιο άρχισε να εμφανίζεται και να εδραιώνεται σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης (κυρίως στην Αγγλία) με την διαδικασία των περιφράξεων: Οι αγρότες εκδιώχθηκαν από την γη, που ζούσαν και καλλιεργούσαν, η συλλογική ιδιοκτησία έγινε ιδιωτική, φυτευτήκαν φράχτες, σκάφτηκαν χαντάκια, ο δημόσιος χώρος χάθηκε, η κοινοτική ζωή διαλύθηκε. Οι αγρότες απομακρύνθηκαν από την γη και τα μέσα παραγωγής και ακολούθως μετατράπηκαν σε εργάτες, μισθωτούς ή άμισθους. Αυτό αποτέλεσε την λεγόμενη «πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου» και έτσι ξεκίνησε ο καπιταλισμός.
Ας σταθούμε εντούτοις στην πρωταρχική συσσώρευση και να τονίσουμε πως πέρα από την εκδίωξη της αγροτιάς από την γη, την περίφραξη της συλλογικής ιδιοκτησίας (κοινές γαίες) και τη διάλυση της κοινωνικής ζωής, στις διαδικασίες της πρωταρχικής συσσώρευσης ανήκει και η απαξίωση της αναπαραγωγικής εργασίας των γυναικών και η κοινωνική υποβάθμιση της, που ήταν θεμελιώδης για τη συσσώρευση του κεφαλαίου και που διαρκεί μέχρι σήμερα. Η πρωταρχική συσσώρευση εστιάζει στη διάλυση της αρχικής ενότητας μεταξύ εργάτη και μέσων παραγωγής -και αυτό αποτελεί μια ιστορική προϋπόθεση του καπιταλισμού. Ωστόσο αποτελεί και το περιεχόμενο του κεφαλαίου. Από τη στιγμή που ο καπιταλισμός παίρνει σάρκα και οστά, δεν διατηρεί μόνο το διαχωρισμό μεταξύ εργάτη και των μέσων παραγωγής, αλλά τον αναπαράγει σε μια διαρκώς αυξανόμενη κλίμακα. Με λίγα λόγια, αυτό που στη χαραυγή του καπιταλισμού, εμφανίζεται ως διακριτή ιστορική διαδικασία ανάδυσης του κεφαλαίου (πρωταρχική συσσώρευση), στη μετέπειτα καπιταλιστική συσσώρευση παρουσιάζεται ως μια «φυσιολογική» διαρκής διαδικασία. Δηλαδή, ό,τι εφαρμόστηκε κατά το ξεκίνημα του καπιταλισμού, εξακολουθεί να εφαρμόζεται μέχρι και σήμερα, μετασχηματίζοντας τα μέσα παράγωγης και αναπαραγωγής μας σε κεφάλαιο, κάνοντας μας να είμαστε πλήρως εξαρτημένοι από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Η σημερινή κρίση αποτελεί μέθοδο της «πρωταρχικής συσσώρευσης», με τον καπιταλισμό να αρπάζει και να διαλύει, έτσι ώστε να ανοίξει το δρόμο για έναν νέο κύκλο συσσώρευσης του κεφαλαίου, ώστε να επιβιώσει και ν’ αναπαραχθεί.
Συνεχίζοντας την ιστορική αναδρομή σε πιο πρόσφατες περιόδους, να σημειώσουμε πως η κρίση, μπορεί να παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα «ανεύθυνων κερδοσκόπων», αλλά στην πραγματικότητα είναι μια κρυφή κρίση των ταξικών και κοινωνικών σχέσεων. Μετά το Ά Παγκόσμιο Πόλεμο έχουμε σε μαζική κλίμακα την εφαρμογή του Τεϋλορισμού-Φορντισμού, όπου η βιομηχανική παραγωγή μεγιστοποιήθηκε, με τους εργάτες να λειτουργούν σαν απλά εξαρτήματα των μηχανών και το ανθρώπινο χέρι να μην ξεχωρίζει από τα εργαλεία. Παράλληλα, τα επαναστατικά κινήματα βρίσκονται σε ακμή, αποτέλεσμα επαναστατικών διαδικασιών που ξεκίνησαν από τις αρχές του 20ου αιώνα. Ο Άγγλος οικονομολόγος Τζών Κέυνς, αναγνωρίζει τη δύναμη της εργατικής τάξης και υποστηρίζει πως με την κατάλληλη κρατική παρέμβαση μπορεί να φέρει αύξηση της παραγωγικότητας, της κατανάλωσης και της ευμάρειας. Πριν το Κραχ του ΄29, μέρος του κεφαλαίου βάλτωνε στο Χρηματιστήριο, στοιχηματίζοντας κέρδη από μελλοντική εργασία. Μετά το Κραχ και συγκεκριμένα από το 1933 έως το 1936 θεσπίζονται μια σειρά από οικονομικά προγράμματα στις ΗΠΑ, όπως είναι η κοινωνική ασφάλιση και η αναγνώριση του συνδικαλισμού. Αυτή η σειρά των οικονομικών προγραμμάτων περιγράφτηκαν με τον όρο New Deal και ήταν η απάντηση στο Κραχ του ΄29. Το New Deal ουσιαστικά ήταν η εφαρμογή του λεγόμενου Κεϋνσιανισμού, όπου αφεντικά και εργάτες έδωσαν τα χέρια. Το πρόγραμμα του Κεϋνσιανισμού ολοκληρώθηκε με την είσοδο των Ηνωμένων Πολιτειών στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο λύνοντας και το πρόβλημα της πλεονάζουσας εργασίας. Πως; Με τη σφαγή εκατομμυρίων ανθρώπων στα πεδία μάχης…
Από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έως σήμερα…
Λίγο πριν την λήξη του Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ιδρύονται η Παγκόσμια Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ. σε μια Διεθνή Συνδιάσκεψη που συνήλθε στο Bretton Woods των ΗΠΑ και αναλαμβάνουν το ρόλο των εγγυητών για την ομαλή αναπαραγωγή της παγκόσμιας κυριαρχίας του κεφαλαίου. Μετά το αιματοκύλισμα των δύο Παγκοσμίων Πολέμων τα αφεντικά «μαλακώνουν» και εφαρμόζουν το λεγόμενο κράτος πρόνοιας. Αυτό οδηγεί στην ενσωμάτωση της εργατικής τάξης και σε συνδυασμό με τις σύγχρονες μεθόδους παραγωγής, αυξάνεται η παραγωγικότητα και η κατανάλωση. Η δεκαετία του ’60 φέρνει στην επιφάνεια ισχυρά κινήματα αμφισβήτησης και το κράτος απαντά με περισσότερες κοινωνικές παροχές. Όμως τα πνεύματα δεν καταλαγιάζουν… Τα κινήματα δυναμώνουν, επιχειρώντας την «έφοδο στον ουρανό», σπάζοντας τα όρια του New Deal. Οι αγώνες αυτοί κυκλοφόρησαν από τα εργοστάσια στα σχολεία, τις κουζίνες και τις κρεβατοκάμαρες, την ύπαιθρο των μητροπόλεων και των αποικιών. Οι μαχητικές διαδηλώσεις και η ένοπλη πάλη, οι φεμινίστριες και οι μαύροι, οι χίπηδες και οι ομοφυλόφιλοι, το LSD και η ψυχεδέλεια, αναγκάζουν το αντιπρόεδρο της Ford το 1969 να αποφανθεί πως «η παραδοσιακή εργασιακή ηθική των ΗΠΑ -η σκληρή δουλεία ως αρετή και καθήκον- έχει διαβρωθεί σε σημαντικό βαθμό». Αυτή η γενικευμένη ανυποταγή, αυτή η κρίση στην πειθάρχηση της εργατικής τάξης, οδηγεί σε μια νέα κρίση κερδοφορίας που εμφανίστηκε στη δεκαετία του ΄70. Αυτή η κρίση παρουσιάστηκε σαν μια μυστικοποιημένη οικονομική κρίση αλλά στην πραγματικότητα ήταν μια κρίση από την συσσώρευση δυσαρέσκειας και αρνήσεων από την πλευρά των εκμεταλλευομένων. Η απάντηση σε αυτήν την κρίση από την πλευρά του κράτους και του κεφαλαίου ήταν από τη μια η επίθεση στα κατεκτημένα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και από την άλλη η αποφυγή της υποκατανάλωσης και η διασφάλιση της μελλοντικής εκμετάλλευσης μέσω της διεύρυνσης του δανεισμού. Νεοφιλελευθερισμός λοιπόν… Και κάθε εργασιακή «συμφωνία»σπάει. Από τότε η κρίση έπαιρνε συνεχώς αναβολές, αλλά πάντα αιωρούνταν ως ενδεχόμενο, μέχρι που το 2008 έκανε πάλι την εμφάνισή της…
Η παγκόσμια φύση της κρίσης.
Την ίδια χρονιά που η σφαίρα του μπάτσου Κορκονέα, διαπερνά το σώμα του νεαρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η κρίση, που ενδημούσε από την δεκαετία του ΄70, κάνει την εμφάνισή της σε παγκόσμια κλίμακα και εκδηλώνεται με άγρια μορφή και στην Ελλάδα. Ντόπιοι οικονομολόγοι και πολιτικοί, αρχικά έριξαν το φταίξιμο στην «τεμπελιά» των ελλήνων, στον «διογκωμένο» δημόσιο τομέα κτλ. Πατριώτες, εθνικιστές και φασίστες έριξαν το φταίξιμο στους μετανάστες και στα «ξένα κέντρα». Κάνεις δεν απέδωσε καμία ευθύνη στον καπιταλισμό. Αργότερα η κρίση εμφανίστηκε και σε άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης: η ανεργία στην Ισπανία και την Ιταλία έκανε κοινώς αποδεκτό πως η κρίση δεν είναι μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Το επόμενο διάστημα τα νούμερα της ανεργίας δείχνουν ότι και στην υπόλοιπη Ευρώπη τα προβλήματα δεν είναι λίγα. Στην Γαλλία, τη Σουηδία, το Βέλγιο ακόμα και στη Γερμανία οι μισθοί πέφτουν, παρουσιάζονται ελλείμματα στα ταμεία, παγώνουν οι συντάξεις. Δεν βρίσκεται μόνο η Νότια Ευρώπη σε εποχή κρίσης, αλλά ολόκληρη η Ευρώπη νοσεί. Και πάλι δε σταματάμε εδώ, διότι τα ίδια συμβαίνουν και στις ΗΠΑ –εξάλλου από εκεί έκανε επανεκκίνηση με την φούσκα των στεγαστικών δανείων και την κατάρρευση του οικονομικού κολοσσού Lehman Brothers. Τα στοιχεία που δίνουν ο ΟΗΕ και το Διεθνές Γραφείο Εργασίας, ως προς την ανεργία και το μέσο εισόδημα ανά κάτοικο, δείχνουν ότι η κρίση βαθαίνει, διευρύνεται. Από όλα αυτά μπορούμε να συμπεράνουμε πως η κρίση είναι παγκοσμίου βεληνεκούς, είναι δηλαδή μια παγκόσμια κρίση.
Τα αφεντικά αυτού του κόσμου, όσο και θέλουν να το αποκρύψουν, πλέον δεν μπορούν να αρνηθούν την παγκόσμια φύση της κρίσης. Όμως σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να δεχτούν πως η κρίση προκύπτει από τον ίδιο τον πυρήνα του καπιταλισμού. Άλλωστε με αυτόν τον τρόπο πιστεύουν πως θα διασώσουν το σύστημα από το οποίο τρέφονται.
Μια απόπειρα ερμηνείας της κρίσης. Ο νόμος της αξίας.
Τα κυρίαρχα ΜΜΕ, ως γνήσια φερέφωνα του κεφαλαίου και της εξουσίας, αν και έχουν άποψη επί παντός επιστητού, για την κρίση αρνούνται μετά από τόσο καιρό να δώσουν μια σαφής απάντηση, αποκρύπτοντας την ουσία του προβλήματος. «Κρίση Χρέους», «Χρηματοπιστωτική Κρίση», «Κρίση Καζίνο» κτλ είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που οδηγούν την κοινή συνείδηση σε ένα μυστικοποίημενο κόσμο χρηματοπιστωτικών κυκλωμάτων, μετοχικών εταιριών, διαφθαρμένων πολιτικών, που κανένας και καμία από εμάς δεν καταλαβαίνει τι γίνεται. Και σίγουρα αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι…
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ερμηνεύσει κανείς την κρίση και να την ονοματίσει. Εδώ επιχειρείται μια ανάλυση που θεωρεί πως η κρίση ξεκινά από το ίδιο τον πυρήνα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και οι ίδιες οι αντιφάσεις του τον οδηγούν σε κρίση. Σε αυτή την ανάλυση θεωρούμε κομβικής σημασίας την ύπαρξη των εργατικών αγώνων και των κινημάτων αμφισβήτησης, καθώς και την ανυποταγή και τη συσσώρευση αρνήσεων από την κοινωνία. Βασικό εργαλείο για αυτήν την ανάλυση είναι ο νόμος της αξίας του Μαρξ. Όπως αναφέρει ο Caffentzis (1980) «Ο νόμος της αξίας είναι η αντίληψη σύμφωνα με την οποία, οι τιμές, τα κέρδη, τα κόστη και τα λοιπά μεγέθη των λογιστικών βιβλίων καθορίζονται -και εξηγούνται- από τον χρόνο εργασίας που αναλώνεται για την παραγωγή των εμπορευμάτων και την αναπαραγωγή των εργατών» (σελ.69). Από την πλευρά τους τα αφεντικά κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να αποκομίσουν όσο δυνατόν μεγαλύτερο κέρδος από την εκμετάλλευση της εργασία των εργατών. Αυτό που ενδιαφέρει τα αφεντικά είναι η ανάπτυξη αυτών των συνθηκών, όχι για να εξυπηρετηθούν οι ανθρώπινες ανάγκες ή για να βελτιωθεί η ζωή μας, αλλά για να αυξηθεί το κέρδος τους. Εκείνο που πρωτίστως τους ενδιαφέρει, είναι το ποσοστό κέρδους, δηλαδή πόσο κέρδος θα αποκομίσουν σε σχέση με κεφάλαιο που θα δαπανήσουν σε μισθούς, νοίκια, εγκαταστάσεις, πρώτες ύλες κτλ. (Και για να είμαστε ακριβείς, το ποσοστό κέρδους είναι ο λόγος της αποσπώμενης υπεραξίας προς το άθροισμα του μεταβλητού και σταθερού κεφαλαίου).
Όταν η νεκρή εργασία τρώει τους ζωντανούς.
Το κεφάλαιο έχει την τάση να βάζει όλο και περισσότερες μηχανές στην παραγωγή. Δυο σημαντικοί λόγοι, που καταφεύγει σε αυτήν την επιλογή, είναι οι εξής: Πρώτον, αυξάνεται η παραγωγικότητα και δεύτερον, οι μηχανές κάνουν ακριβώς ότι τους λένε, δεν φέρνουν αντιρρήσεις, ούτε κάνουν απεργίες όπως οι εργάτες. Μακροπρόθεσμα όμως αυτό έχει σαν συνέπεια να μειώνεται το κέρδος των αφεντικών. Μπορούμε να πούμε, πως στην παραγωγή όσο περισσότερο κεφάλαιο ξοδεύεται για μηχανήματα σε σχέση με τα κεφάλαιο που ξοδεύεται στους μισθούς των εργατών που δουλεύουν, τόσο μικρότερο είναι το ποσοστό κέρδους. Το πιο σημαντικό είναι πως ο μοναδικός παράγοντας που μπορεί να δώσει κέρδος στα αφεντικά είναι η εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας. Γιατί η εργατική δύναμη είναι η μοναδική γενεσιουργός πηγή της αξίας. Και αν θέλουμε να πάμε και στα πεδία της φιλοσοφίας, η κρίσιμη ικανότητα που προικίζει την ανθρώπινη εργασία να παράγει αξία, δεν είναι η αδυναμία να κατασκευαστούν μηχανές-ρομπότ που θα την αντικαταστήσουν, αλλά η ικανότητα της ανθρώπινης εργασίας να στερήσει τον αφέντη από τις υπηρεσίες της. Η ικανότητα να αρνηθεί τον ίδιο της τον εαυτό. Η ικανότητα μας να πούμε «όχι» στην εκμετάλλευση.
Το κεφάλαιο, λοιπόν, θέλει να ξεμπερδέψει μια και καλή με τους εργάτες. Θέλει να τους κάνει στην άκρη. Να απαλλαγεί από την ανυποταγή, τις διεκδικήσεις και το «ατίθασο χέρι της εργασίας». Το κεφάλαιο απαντά στην απειθαρχία της εργασίας με την αντικατάσταση του ανυπάκουου εργάτη από την υπάκουη μηχανή. Διώχνει την ζωντανή εργασία (τους εργάτες) και στη θέση της βάζει τη νεκρή εργασία (τις μηχανές). Αλλά από την άλλη, ο μοναδικός παράγοντας που του φέρνει κέρδη είναι η ίδια εκμετάλλευση της εργασίας. Μόνο η εργασία μπορεί να παράξει κέρδος για τα αφεντικά. Αυτή η αντίφαση, έχει συνέπειες στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου που θα εκδηλωθούν ως μείωση του ποσοστού κέρδους.
Σε παγκόσμιο επίπεδο παρατηρείται μια αύξηση της μισθωτής εργασίας με μια παράλληλη μείωση του αριθμού των αγροτών και των ελεύθερων επαγγελματιών. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι είναι αποκομμένοι από την γη και τα μέσα παραγωγής και εξαρτώνται ακόμα πιο πολύ από το κεφάλαιο, με ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων να είναι άνεργοι ή σε καθεστώς υποαπασχόλησης. Ταυτόχρονα, ενώ έχουμε μια υπερσυσσώρευση μηχανών, το μέσο ποσοστό κέρδους μειώνεται και μαζί μειώνεται και η ζήτηση των μισθωτών, που το μονό που μπορούν να κάνουν για να επιβιώσουν είναι να πουλήσουν σε κάποιο αφεντικό την χειρονακτική ή διανοητική τους ικανότητα ή ακόμα και το τελευταίο οχυρό της αξιοπρέπειά τους, δηλαδή το ίδιο τους το κορμί…
Από την φούσκα του χρηματιστηρίου στη σφαίρα της παραγωγής.
Επίσης, ένα τμήμα του κεφαλαίου που δεν μπορεί να αξιοποιηθεί, στρέφεται στο χρηματιστήριο με την προοπτική μέσα από απάτες και χρηματοπιστωτικές αγυρτείες να βγάλει κέρδη εκ του μηδενός. Το χρήμα να γεννήσει χρήμα δηλαδή, χωρίς την μεσολάβηση του εργάτη. Έτσι φεύγουμε από το πραγματικό κόσμο της παραγωγής και πάμε στο μυστικιστικό κόσμο του χρηματιστηρίου. Όπως περιγράφηκε πιο πάνω, η αιτία της κρίσης εντοπίζεται στην ίδια την σφαίρα της παραγωγής και επειδή σε αυτήν την σφαίρα δεν έβγαζαν αρκετά κέρδη τα αφεντικά, μεταφέρανε τα κεφάλαια στις σάλες του χρηματιστηρίου. Εκεί όμως που τα κέρδη δεν έχουν πραγματικό αντίκρισμα και αντιστοιχούσαν μόνο σε ψευτοαξίες σε χαρτιά και μετοχές, η κρίση έσκασε σαν φούσκα. Έσκασε σαν φούσκα και επέστρεψε στον πραγματικό κόσμο, δηλαδή στο κόσμο της παραγωγής. Μπορούμε να πούμε ότι η κρίση είναι η βίαιη αποκατάσταση της χαμένης ενότητας μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης. Και η βία παράγει βία…
Στο βάθος πόλεμος.
Αυτή η «πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους», μπορεί να έχει διαφορετική έκβαση κάθε φορά και για τον καπιταλισμό και για την κοινωνία. Η έκβαση αυτή εξαρτάται από διάφορες μεταβλητές, από αγώνες με αβέβαιη κατάληξη, από κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων. Το κεφάλαιο από την μεριά του, προσπαθεί να αντισταθμίσει αυτήν την «πτωτική τάση» με διάφορα μέτρα, που σε πολλούς και πολλές από εμάς θα φανούν αρκετά οικεία, με πιο βασικά τα εξής: κοινωνικοποίηση της χασούρας των τραπεζών, εντατικοποίηση της εργασίας, αύξηση των ωρών εργασίας -χωρίς αύξηση του μισθού-, συμπίεση μισθών και κοινωνικών παροχών σε υγεία, ασφάλεια, συντάξεις κτλ, χρησιμοποίηση μαύρης και φθηνής εργασίας μεταναστών και ντόπιων. Με την ανεργία να αποτελεί έναν άσο στο μανίκι των αφεντικών, ως μια στρατηγική για την αύξηση του εφεδρικού στρατού φτηνών εργατών. Και όλα αυτά εφαρμόζονται –συνήθως- κλιμακωτά μέχρι όσο τους παίρνει.. Και αν όλα αυτά τα μέτρα δεν φανούν αρκετά, πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι πάντα στο βάθος του τούνελ της κρίσης σιγοφέγγει η λάμψη του πολέμου…
Εν κατακλείδι;
Η βία της κρίσης, πριν απ΄όλα, είναι η κοινωνική βία εναντίον των οικογενειών που πετιούνται στο δρόμο, είναι οι μαζικές απολύσεις, το κλείσιμο των επιχειρήσεων και οι μετεγκαταστάσεις τους, οι ουρές στα φιλανθρωπικά συσσίτια, οι άστεγοι, τα σκοτεινά σπίτια, ο ακρωτηριασμός των κοινωνικών δαπανών. Είναι η ποινικοποίηση των κοινωνικών αντιστάσεων και αγώνων, η ενίσχυση του κατασταλτικού κράτους, η επιβολή μιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, για να συνηθίσουν οι εργάτες και οι εργάτριες την καπιταλιστική πειθαρχία. Είναι, τέλος, ο πόλεμος για την μοιρασιά των ζωνών επιρροής, την πρόσβαση στις πηγές ενέργειας, τη λεηλασία πρώτων υλών, την αγορά εξοπλιστικών συστημάτων.
Τελικά η ανυποταγή, η απειθαρχία των εργατών και των εργατριών, οι αγώνες και οι διεκδικήσεις, τα κινήματα αμφισβήτησης, αναγκάζουν τα αφεντικά να αντικαταστήσουν με μηχανές το μοναδικό παράγοντα που μπορεί να παράξει αξία, δηλαδή τον άνθρωπο… Και αυτή η αντίφαση, μειώνει τα κέρδη τους, ρίχνει τα ποσοστά τους, τους οδηγεί στον τζόγο του χρηματιστηρίου, οδηγεί σε κρίση… Πάραυτα, οι κρίσεις μπορούν να ξεπεραστούν. Το ζήτημα είναι με ποιο τίμημα ξεπερνιούνται και ποιος πληρώνει. Η συγκυρία της κρίσης θα αξιοποιηθεί από τα κινήματα ως μια ευκαιρία για επανάσταση ή θα οδηγήσει σε μια νέα μορφή καπιταλιστικής βαρβαρότητας; Την απάντηση δεν την δίνει η θεωρία. Την απάντηση μπορούν να την δώσουν οι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες που διεξάγονται παντού.
Βιβλιογραφία
– Μαρξ, Κ. (1986). Το Κεφάλαιο, τομ. Ά. Αθήνα: Σύγχρονη Εποχή.
– Μαρξ, Κ. (1986). Το Κεφάλαιο, τομ. ΄Γ (σελ.267-328). Αθήνα: Σύγχρονη Εποχή.
– Ρούσης, Γ. (2012). Από την κρίση στην επανάσταση. Αθήνα: Γκοβόστη.
– Φάμπρικα Υφανέτ. (2010). Η μονιμότητα της κρίσης του καπιταλισμού. Factory, (1), 8-13.
– Caffentzis, G. (2012). Η εργασία, η ενέργεια, η κρίση και το τέλος του κόσμου. Αθήνα: Αρχείο 71.
– Bonefeld, W. (2002). Ιστορία και κοινωνική σύσταση: Η πρωταρχική συσσώρευση δεν είναι πρωταρχική. Ανάκληση από Rebelnet.gr.
– Federici, S. (2011). Ο Κάλιμπαν και η μάγισσα. Γυναίκες, σώμα και πρωταρχική συσσώρευση. Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις των Ξένων.
– Federici, S., Caffentzis, G., Jappe, A. & κ.α. (2012). Σημειώσεις της στέπας, (2). Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις των Ξένων.
– Holloway, J. (2006). Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία. Αθήνα: Σαββάλας.
-Midnight Notes & Friends. (2009). Υποσχετικές Επιστολές – Από την Κρίση στα Κοινά. Ανάκληση από Rebelnet.gr.
Από τιην ιστοσελίδα/έντυπο αντιπληροφόρησης Παροξυσμός
Συναυλιακό διήμερο αλληλεγγύης στη κατάληψη Apertus
Στο χώρο της κατάληψης Apertus