Month: October 2014

Tις ημέρες που διανύουμε ολοκληρώνεται κάτι περισσότερο από ένα έτος της έναρξης της καταστροφικής «ανάπλασης» του Πάρκου Αγρινίου.
Στα τέλη Αυγούστου 2013 ξαφνικά, εμφανίστηκαν μπροστά στα κατάπληκτα μάτια των πολιτών που ήταν αυτόπτες μάρτυρες οι μπουλντόζες της «ανάπλασης» του πάρκου. Ογκώδη και εχθρικά μηχανήματα για την οικολογική ισορροπία ενός πάρκου, με τη συνδρομή συνεργείων εργολάβων, δημοτικών υπαλλήλων και αστυνομικών δυνάμεων, ανέλαβαν να καταστρέψουν το τελευταίο στολίδι και πνεύμονα της πόλης του Αγρινίου.

Η απελθούσα πλέον δημοτική αρχή χρησιμοποιώντας ως επικοινωνιακό εργαλείο την ομόφωνη απόφαση έγκρισης του έργου από το δημοτικό συμβούλιο (αρ. 42/2012), προχωρούσε ολοταχώς σε μία επιθετική ενέργεια καταστροφής, βασιζόμενη σε μια μελέτη επιστημονικά αστήρικτη, αφού προερχόταν από παντελώς ακατάλληλους για σχεδιασμό τέτοιων έργων υπαλλήλους των υπηρεσιών του Δήμου.

Το τραγικό, ειρωνικό στοιχείο είναι ότι πολλοί από τους δημοτικούς συμβούλους εκείνης της εποχής, όπως προφορικά έχουν δηλώσει, δεν είχαν γνώση των λεπτομερειών του περιεχομένου της προαναφερόμενης «μελέτης». Όλα αυτά, στο όνομα της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης κι ενάντια στους κανόνες της τέχνης και της τεχνικής διαχείρισης των Πάρκων όπως εφαρμόζονται σε ολόκληρο τον κόσμο. Αντιθέτως το συγκεκριμένο έργο με κάποιο «μαγικό» τρόπο έχει απαλλαγεί από την υποχρέωση εκπόνησης μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Όταν, στις αρχές Σεπτεμβρίου 2013, ήρθαν σε γνώση της Διεύθυνσης Περιβάλλοντος και Χωρικού Σχεδιασμού (της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας και Ιονίου) οι καταστροφές της «ανάπλασης» και η συνολική εικόνα του τι πραγματικά προέβλεπε η μελέτη, η προαναφερόμενη Διεύθυνση εξέδωσε έγγραφο με το οποίο ουσιαστικά αναιρούσε την προηγούμενη απόφασή της και δήλωνε χαρακτηριστικά πως η αξιολόγηση της υπηρεσίας πραγματοποιήθηκε «επί τη βάσει κατ’ ελάχιστον ελλιπών στοιχείων».

Το Αγρίνιο, όπου η εφαρμογή των στυγνών μνημονιακών πολιτικών λιτότητας έχει ως συνέπεια μια ανθρωπιστική κρίση ορατή δια γυμνού οφθαλμού, στροβιλίζεται έκτοτε στις φρενήρεις εικόνες του ευρωπαϊκού συγχρηματοδοτούμενου έργου της «ανάπλασης» του Παπαστράτειου Δημοτικού Πάρκου.

Εκείνην την εποχή, συστάθηκε ανοιχτή συνέλευση από ενεργούς πολίτες, με σκοπό την προστασία και την αναζωογόνηση του πάρκου. Κατά τη διάρκεια όλου αυτού του χρονικού διαστήματος, υπήρξε καθημερινός αγώνας προστασίας της βιοποικιλότητας του πάρκου με επιστημονική ανάδειξη της ακαταλληλότητας και επικινδυνότητας της μελέτης «ανάπλασης» για το ευαίσθητο οικοσύστημά του. Παράλληλα, ενδελεχής έλεγχος του φακέλου του έργου, έφερε στην επιφάνεια σημαντικά ντοκουμέντα που αποδεικνύουν γεωτεχνικά και νομικά, τον παράλογο και παράνομο χαρακτήρα της «ανάπλασης».
Τότε, ένας ανηλεής επικοινωνιακός πόλεμος μεθοδεύτηκε ενάντια στα μέλη της ανοιχτής συνέλευσης. Εκτοξεύθηκαν ψευδείς και συκοφαντικοί χαρακτηρισμοί, προκειμένου η κοινή γνώμη να πεισθεί ότι οι πολίτες όλων των ηλικιών, επαγγελμάτων, πολιτικών και κοινωνικών απόψεων που αγωνίζονταν να σταματήσουν την καταστροφική «ανάπλαση» ήταν ένα γραφικό και περιθωριοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας.

Τα μικροαστικά αντανακλαστικά της επικοινωνιακής πολιτικής του τέως δημάρχου (ο οποίος παρεμπιπτόντως αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικός) και των αυλικών του, φρόντιζαν για μεγάλο χρονικό διάστημα να διασπείρουν τέτοιου τύπου προπαγάνδα, είτε μέσω ορισμένων τοπικών οικονομικά εξαρτημένων μέσων μαζικής επικοινωνίας είτε στόμα με στόμα μέσα στην κοινωνία του Αγρινίου. Συμπτώματα τοξικοεξάρτησης με τις καρέκλες της εξουσίας…

Η φυτοκομική και αρχιτεκτονική σύνθεση του συγκεκριμένου πάρκου, που ενδιαφέρει το κοινωνικό σύνολο για τα περιβαλλοντικά, ιστορικά και καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά του, δημιουργούν τις προϋποθέσεις ώστε το Παπαστράτειο Πάρκο να είναι ένας από τους σημαντικότερους ιστορικούς κήπους στη δυτική Ελλάδα και ως τέτοιος χρειάζεται να θεωρείται μνημείο. Οι πυκνές φυλλωσιές των φυτών και οι κορμοί των δένδρων λειτουργούν ως καταφύγια για μικρόσωμα ζώα και πουλιά. Ουσιαστικά είναι μία δομή πρασίνου με δενδροστοιχίες και όχι μόνον, καθώς αποτελεί δεξαμενή φυτογενετικού υλικού και δημόσια περιουσία με διαρκή βιώσιμη παραγωγή σε βάθος χρόνου. Είναι βασικό στοιχείο πολιτισμού, το οποίο με κατάλληλη διαχείριση μπορεί να προσφέρει δυνατότητες οικονομικής ανασυγκρότησης για το Αγρίνιο και την ευρύτερη περιοχή.

Αυτός ο χαρακτηρισμός του μνημείου δεν περιέχει μόνον νομική υπόσταση ∙ η ίδια η κοινωνία έχει κάθε δικαίωμα να ορίσει την ιστορικότητα του χώρου. Ουσιαστικά αναλύουμε την έννοια του ιστορικού πάρκου που περιέχει μνήμες κοινωνικών αγώνων και αρχαιολογικά ευρήματα και μπορεί να λειτουργεί ως χώρος περισυλλογής, ανάπαυσης, άθλησης, ψυχαγωγίας, περιβαλλοντολογικής παιδείας.

Όλες οι εγκληματικές παρεμβάσεις στο Πάρκο, που έχουν πραγματοποιηθεί από τον Αύγουστο 2013 με ευθύνη της προηγούμενης δημοτικής αρχής, έχουν διαταράξει τη φυσιολογική λειτουργία του ευαίσθητου οικοσυστήματος που περικλείει, έχουν αλλοιώσει τη βοτανολογική του σύνθεση, αλλά και την ιστορική του φυσιογνωμία (εκριζώσεις δένδρων και θάμνων, καταστροφή του χώρου του φυτωρίου, άφθονο μπετόν, αποξήλωση του μνημείου των καπνεργατών).

Με το στεγνό «οικονομοτεχνικό» τρόπο σκέψης τους ασέλγησαν επί της αξίας που έχει η σαφής ορθολογική διαχείριση αυτής της όασης για τη βιωσιμότητα μιας πόλης, όπου η έκταση των χώρων πρασίνου της υπολείπεται τραγικά των διεθνών προδιαγραφών για να θεωρείται βιώσιμη. Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί εργασίες που αντιστοιχούν μόλις στο 7% του συνολικού προϋπολογισμού του έργου!

Αδιαμφισβήτητα, μετά τις προαναφερόμενες καταστροφές, την αντιεπιστημονική – εγωκεντρική στάση του προηγούμενου δημάρχου και των αυλικών του, φτάσαμε στο σήμερα ˙ στο χρονικό σημείο δηλαδή που είναι επείγουσα η ανάγκη για φυτοτεχνικά έργα συντήρησης και προστασίας της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας του πάρκου και συγκεκριμένα έργα υποδομής, προκειμένου να διατεθεί και πάλι στην αστική καθημερινότητα, ως ανοιχτός ελεύθερα προσβάσιμος χώρος – ζωντανός πνεύμονας της πόλης.

Η βελτίωση και ανάδειξη των υποδομών του πάρκου μπορεί να γίνει με πολύ ήπια έργα ακρίβειας χειρουργικών επεμβάσεων, μέσω της σύστασης ειδικής υπηρεσίας διαχείρισης, φροντίδας και προστασίας του πάρκου με καταρτισμένο επιστημονικό γεωτεχνικό προσωπικό, με κηποτέχνες και δασοφύλακες που να εργάζονται υπό συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα εργασιών αναζωογόνησης του πάρκου, ώστε να είναι εφικτή η βιώσιμη παραγωγή έργου σε βάθος χρόνου (όπως για παράδειγμα ο πολλαπλασιασμός και η διάθεση δενδρυλλίων και οπωροκηπευτικών καρπών στους πολίτες του Αγρινίου, κ.α.). Συγκεκριμένα προτείνουμε:
1. Σύνταξη ατομικού μητρώου – χωρικής βάσης δεδομένων για κάθε δένδρο και θάμνο του πάρκου ώστε ανά τακτά χρονικά διαστήματα να καταγράφονται όλες οι εργασίες που γίνονται σ’ αυτά (κλαδέματα, φυτοπροστατευτικές δράσεις, καλλιεργητικοί χειρισμοί κ.τ.λ.), αλλά και να ελέγχεται η φυτοϋγεία τους προκειμένου είναι εφικτός ο προγραμματισμός των εργασιών διαχείρισης της βλάστησης του πάρκου.
2. Συντήρηση και αναζωογόνηση της υπάρχουσας βλάστησης που για πολλά χρόνια έχει αφεθεί στη τύχη της, με φύτευση των περιοχών που σε παλαιότερη φάση είχαν αναπλαστεί ανεπιτυχώς, με ανασύσταση δενδρώνα κι αμπελώνα με ντόπιες, σπάνιες παραδοσιακές ποικιλίες, με εμπλουτισμό των φυτικών ειδών και μελετημένη αναλογία φυλλοβόλων, αειθαλών, αρωματικών και θάμνων.
3. Ενσωμάτωση στοιχείων που αφορούν στην τοπική ιστορία, όπως η ανάδειξη της βελανιδιάς που ενέπνεε τον ποιητή Χατζόπουλο, του μνημείου των πεσόντων καπνεργατών, κ.τ.λ..
4. Διατήρηση των χωμάτινων διαδρομών και οριοθέτηση τους με φύτευση καλλωπιστικών θάμνων και παράλληλη αποκατάσταση του επιφανειακού δικτύου άρδευσης του Πάρκου, ενώ παράλληλα είναι ανάγκη να υπάρχει πρόβλεψη για τη δυνατότητα προσβασιμότητας για ανθρώπους με αναπηρία.
5. Ανακατασκευή της παιδικής χαράς με χρήση υλικών φιλικών για το περιβάλλον και τον άνθρωπο, με ασφαλή λειτουργία και οικολογικό προσανατολισμό. Αυτή η φιλοσοφία μπορεί να ακολουθηθεί και στις υπόλοιπες εγκαταστάσεις (κιόσκια, παγκάκια, κ.α.), με χώρους ξεκούρασης εναρμονισμένους στο φυσικό περιβάλλον κι όχι τσιμεντένιες κακόγουστες, άχαρες κατασκευές.
6. Συντήρηση της εξωτερικής λιθόκτιστης περίφραξης – μάντρας του Πάρκου, ως στοιχείου τοπικής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής αλλά και για προστασία του χώρου από βανδαλισμούς, ανεξέλεγκτη κυκλοφορία δικύκλων κ.λπ..
7. Αναδόμηση των πέτρινων τοιχίων – αναβαθμίδων στο εσωτερικό του πάρκου (με χρήση τεχνικής ξερολιθιάς).
8. Ανασύσταση του υπάρχοντος δικτύου ηλεκτροφωτισμού και χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Παράλληλα είναι αδήριτη η ανάγκη για πλήρη αποκατάσταση του πάρκου με διατήρηση της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας του και καλλιέργεια υπηρεσιών εξωστρεφούς προσανατολισμού, ώστε να αποτελέσει πολιτισμικό τοπίο έλξης – περιβαλλοντολογικού τουρισμού για παιδιά κι ενήλικες από ολόκληρη την ελληνική χερσόνησο – λειτουργώντας ουσιαστικά ως ανοιχτό, λειτουργικό πάρκο ευρωπαϊκών προδιαγραφών μεσογειακής βλάστησης. Με πληροφόρηση για τη χλωρίδα και την πανίδα που ενδημούν στο πάρκο, με εκπαιδευτικούς περιπάτους και παιχνίδι για παιδιά, με σεμινάρια κηποτεχνίας και βοτανικής, με ξύλινα κιόσκια αναψυχής, με εργαστήρια φυσικής δόμησης, κ.τ.λ.. Προκειμένου να καταστεί εφικτό μια μέρα το Παπαστράτειο Δημοτικό Πάρκο Αγρινίου να διατεθεί, ως φυσικό στολίδι ξανά στην κοινωνία, σίγουρα χρειάζεται πολλά να γίνουν.

Ποιοί/-ές είναι αυτοί/-ές που δεν θέλουν ένα τέτοιο πάρκο αντάξιο της πολιτιστικής και περιβαλλοντικής του αξίας; Ποιοί/-ές θέλουν να καταστρέψουν το πάρκο με παράλογες μελέτες; Την αποκλειστική ευθύνη μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, τη φέρει η προηγούμενη δημοτική αρχή.

Eμείς ως κάτοικοι Αγρινίου θέλουμε το Πάρκο όπως το ζούσαμε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70, χωρίς τις καταστροφικές παρεμβάσεις όσων κόπτονται για την «ανάπλαση» του. Ένα πάρκο φωτισμένο, καθαρό, περιφραγμένο και γεμάτο με φροντισμένα δένδρα, με χωμάτινες ευκολοδιάβατες διαδρομές, με συντροφιά τη δροσιά και το κελάρυσμα του νερού στις αρδευτικές διαδρομές του.
Τέλος χρειάζεται να γίνει κατανοητό απ’ όλα τα ενεργά κύτταρα της κοινωνίας πως οι αγώνες των λαών για την προστασία της φύσης και του πολιτισμού – ενάντια στην αγοραία εμπορευματοποίηση της γης και την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος – δεν αφορούν μόνο στην προστασία των φυτικών ή ζωικών ειδών, για τα οποία ανυπερθέτως πρέπει να μαχόμαστε. Οι αγώνες αυτοί αφορούν, επίσης, στο σταμάτημα της εξαθλίωσης της κοινωνίας και της εκποίησης του δημόσιου πλούτου, ώστε με αυτό-οργάνωση και συμμετοχή να υπερβούμε την κουλτούρα της ανάθεσης που έχει κλέψει τις ζωές μας. Φυσικά συμμετέχοντας καθεμιά και καθένας από εμάς σε μία ανοιχτή ενεργή διαδικασία όλη αυτή την κρίσιμη χρονική περίοδο, έχουμε αντιληφθεί πως, αν δεν αντισταθούμε σ’ όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα γίνουν μοντέρνες φυλακές.

Η ανοιχτή συνέλευση για την προστασία και αναζωογόνηση του πάρκου Αγρινίου, ανεξάρτητη από κάθε φορέα, αυτοδιαχειριζόμενη και αυτόνομη στις λειτουργικές της διαδικασίες, έσπειρε τα πρώτα σποράκια που έχουν ήδη φυτρώσει.

ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΘΑ ΓΙΝΕΙ – ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ!

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΗ
ΤΟΥ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΕΙΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
Κάθε Κυριακή ώρα 20.00, συνέλευση στο χώρο του αναψυκτηρίου του Πάρκου

 

Δείτε περισσότερα στην ιστοσελίδα Σώστε το Πάρκο Αγρινίου

Πανό στη πλατεία Δημάδη

 

Σύνθημα σε κάποιο δρόμο της πόλης

Σύνθημα στο πανεπιστήμιο Αγρινίου

Ακολουθεί αναδημοσιεύση από την ιστοσελίδα της Γκιλοτίνας με τη δήλωση του Αντώνη Σταμπούλου:

Προς το παρόν, βρίσκομαι αιχμάλωτος στα χέρια των υπηρετών του κεφαλαίου, η καρδιά μου όμως παραμένει στο στρατόπεδο της επανάστασης.

Την 1-10-2014 , με συλλαμβάνουν και οδηγούμαι με κουκούλα στο κεφάλι στον ανακριτικό θάλαμο της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας. Από τις 17.00 έως τις 1.00 τη νύχτα, ένα τσούρμο κουκουλοφόροι -και ενώ είμαι δεμένος πισθάγκωνα- μου αποσπούν με τη βία DNA, αποτυπώματα και με φωτογραφίζουν (προσπαθούν) εν μέσω ειρωνειών, κεφαλοκλειδωμάτων,στραμπουληγμάτων, ξύλου και απειλών για ηλεκτροσόκ , θεωρώντας ότι έτσι θα συνεργαστώ. Στις 1.00 τη νύχτα, βλέπω τους πρώτους ξεκουκούλωτους που μου ανακοινώνουν ότι κατηγορούμαι για τρομοκρατία. Ως τις 5.30 τα ξημερώματα , παραμένω σε ένα 1 Χ 3 κελί , δεμένος πάντα πισθάγκωνα με τις χειροπέδες. Την επόμενη μέρα γίνονται πάλι προσπάθειες να με φωτογραφίσουν.

Από μεριάς μου απείχα από την πρώτη στιγμή από τροφή και νερό με απαίτηση να μιλήσω με δικηγόρο. Μου επέτρεψαν τελικά να ειδοποιήσω δικηγόρο μετά από 24 ώρες και κατόρθωσα να την δώ μολις για λίγα λεπτα , λίγο πριν τον Εισαγγελέα.

Τα παραπάνω τα καταθέτω σαν μια μικρή εμπειρία αγώνα προς τους συναγωνιστές.

Η στάση του Κράτους προς εμάς , ήπια ή σκληρή -αυτό είναι πάντα σχετικό- δεν μπορεί ποτέ να μας κάμψει, όσο έχουμε συνείδηση της υπευθυνότητας που απορρέει από τη θέση μας ως αναρχικοί , στις στιγμές της δοκιμασίας.

Γιατί οι δύσκολες στιγμές στον αγώνα είναι αυτές που ατσαλώνουν τη συνείδηση. Γιατί σε αυτές τις περιστάσεις ο κάθε ένας από μας είναι ο θεματοφύλακας των ιδανικών της κοινωνίας που πολεμάμε να φτιάξουμε. Για τον αγώνα προς την χειραφέτηση από την ταξική κοινωνία έχει χυθεί πολύ αίμα, κι επομένως θα ήταν αστείο να λυγίζουμε στα όποια νταϊλίκια των μπάτσων. Κράτησα αρνητική στάση απέναντι στις αξιώσεις των κρατικών λακέδων να αποσπάσουν στοιχεία μου για δυο λόγους. Πρώτο, για λόγους αξιακούς , καθώς θεωρώ ότι υποχρέωση κάθε αναρχικού επαναστάτη είναι να μη δίνει ούτε χιλιοστό εδάφους στον ταξικό εχθρό . Και δεύτερο γιατί, αντιλαμβανόμενος τη σοβαρότητα της υπόθεσης που μου προσάπτουν, θέλησα να προστατέψω συντροφικό και φιλικό περιβάλλον από τα κοράκια που με κρατάνε. Όσο λοιπόν οι κλούζω δεν έβρισκαν το όνομα, δεν ήμουν διατεθειμένος με τιποτε να τους το δώσω. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δυο μέρες μετά τη σύλληψη, η αστυνομία έχει βρει «επιτέλους» το όνομά μου.

Είναι σαφές ότι με τη σύλληψή μου οι αξιωματικοί της αντιτρομοκρατικής και κυρίως οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι έλπιζαν να βγάλουν λαβράκι , γι αυτό και οι διαρροές στον τύπο για το σημειωματάριο με τις «χρονομετρημένες διαδρομές» τους στόχους, τα ποδήλατα και τα λουκάνικα. Μέσω της κοπτορραπτικής φτιάχνουν μια ιστορία που να ταιριάζει στο σενάριο τους. Σενάριο που στο τέλος πρέπει πάντα να βγάζει αυτούς νικητές.

Το τι έκανα, ποιος είμαι και γιατί βρισκόμουν εκεί που με συνέλαβαν δεν είναι υπόθεση της αστυνομίας και των εισαγγελέων αλλά δική μου. Επομένως, δεν έχω να απολογηθώ στους φύλακες της αστικής νομιμότητας, αλλά μόνο στο επαναστατικό κίνημα, τους συντρόφους και τον λαό που επιλέγει να μη ζήσει σα ραγιάς.

Θεωρώ αναγκαία αυτήν την πρώτη επικοινωνία με τον έξω κόσμο , μιας και δεν τρέφω αυταπάτες για την μη προφυλάκιση μου.

Προς το παρόν, βρίσκομαι αιχμάλωτος στα χέρια των υπηρετών του κεφαλαίου, η καρδιά μου όμως παραμένει στο στρατόπεδο της επανάστασης.

Ο αγώνας συνεχίζεται.
Ζήτω η επανάσταση.
Ζήτω η Αναρχία.
Αντώνης Σταμπούλος
από την Λ. Αλεξάνδρας 173.
4/10/2014

Αφίσα των R.F.U με αφορμή το περιστατικό που στοίχισε τη ζωή στον Κώστα Κατσούλη. Ακολουθεί το κείμενο της αφίσας:

Χουλιγκάνε μεγάλε και τρανέ, που υποστηρίζεις τις “μεγάλες” ομάδες της Ελλάδας, κάποια μέρα θέλω να σου μοιάσω.

Να ψάχνομαι συνεχώς για τσαμπουκάδες ανεξάρτητα αν προκαλούμαι ή όχι, ανεξάρτητα αν έχω απέναντί μου 10 ή 500. Να κουβαλάω πάντα πάνω μου τα απαράιτητα γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι κουβαλάει ο αντίπαλος. Να μην σταματάω το “σκηνικό” όταν ο αντίπαλος είναι κάτω αλλά να τον στείλω νοσοκομείο. Να με νοιάζει περισσότερο το “σκηνικό” από την ομάδα μου την ίδια. Να κάνω και εγώ πράξη το γαμημένο μότο “εδώ μόνο εμείς” και να μην κουνιέται κανείς στην έδρα μου, στην πόλη μου, στη γειτονιά μου. Να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να μην αρθεί ποτέ ο νόμος για την απαγόρευση μετακινήσεων, ούτε στα μικρά γήπεδα ούτε στα μεγάλα. Να κάνω τη μαλακία μου αλλά να τρέμω σε περίπτωση στραβής το ενδεχόμενο της φυλακής. Να είμαι μάγκας μόνο όταν απουσιάζουν οι μπάτσοι, και όταν είναι εκεί τις περισσότερες φορές να κάνω τουμπεκί. Να ορίζω ως μαγκιά το πέσιμο, το κάψιμο, το μαχαίρωμα, το ξύλο όταν έχω απέναντι μου αντίπαλους οπαδούς και όχι μια κερκιδάρα που ξελαρυγγιάζεται για την ομάδα μου και σέβεται τον αντίπαλο που έκανε χιλιόμετρα να δει και να υποστηρίξει την δική του ομάδα…

Τι; Σου έχω μοιάζει ήδη; Μπα, έχω ακόμα δρόμο. Ένας νεκρός οπαδός δεν λέει τίποτα, δεν μετράει. Και ήταν και από ξύλο; Τυχαίο γεγονός μωρέ, θα μπορούσε και να είχε ζήσει… Το θέμα είναι να την πέφτεις επί τούτου. Θάνατος στους αλλόθρησκους ρε…

ΥΓ. Καλό ταξίδι Κώστα Κατσούλη. Δεν χωράνε ευχολόγια για την περίπτωσή σου, μόνο πράξεις…

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΩΣΤΑ ΚΑΤΣΟΥΛΗ

Διαβάστε επίσης την ανακοίνωση των R.F.U εδώ και ένα πολύ εύστοχο κείμενο από την ιστοσελίδα footbal blabla εδώ. Ακόμη ακούστε εδώ την εκπομπή του Humba που πραγματοποιήθηκε στις 04/10/14 στη μνήμη του Κώστα Κατσούλη

Από την ιστοσελίδα της Αυτόνομης Ζώνης

Ο 46χρονος Πειραιώτης Κώστας Κατσούλης ήταν ένας οπαδός του Εθνικού αλλά και ένας άνθρωπος με έντονες πολιτικές και κοινωνικές ανησυχίες, ευαισθησίες και δράσεις. Πιο συγκεκριμένα, το 1991, ως σπουδαστής των ΤΕΙ Πάτρας, συμμετείχε ενεργά στον αγώνα ενάντια στους δολοφόνους του Νίκου Τεμπονέρα ενώ το 1996, πρωτοστάτησε στον αγώνα κατά των ναζί της χρυσής αυγής στον Πειραιά και σύμφωνα με πληροφορίες είχε χτυπηθεί με αιχμηρό αντικέιμενο (μαχαίρι ή ξυράφι) μαζί με τον αδελφό του από φασιστικά ανθρωπάρια της χ.α. Από τα φοιτητικά του χρόνια ο Κώστας είχε επιδείξει έντονη αγωνιστική διάθεση και δράση η οποία και συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια της ζωής του. Στις 25/1/1996 χρυσαυγίτες, που συμμετείχαν στα εγκαίνια των γραφείων τους στο κέντρο του Πειραιά, πέταξαν μπογιές από τον όροφο σε αντιφασίστες της πόλης που έκαναν συγκέντρωση διαμαρτυρίας, αλλά “φωτογράφισαν” και ορισμένους από αυτούς. Λίγο αργότερα, παρακρατικά φασιστοειδή έκαναν έφοδο στο Πασαλιμάνι στοχοποιώντας τον Κώστα ο οποίος τελικά γλίτωσε με μικρές εκδορές από την επίθεση τους. Ήταν ένας άνθρωπος που μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε αφοσιωμένος στις αρχές και τις αξίες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Ότι δεν κατάφεραν οι ακροδεξιές συμμορίες των “ρέιντζερς”, της οννεδ και της χρυσής αυγής το κατάφεραν μια χούφτα καγκουροχούλιγκανς από τη Ν. Αλικαρνασσό του Ηρακλείου κρήτης. Ο Κώστας χτυπήθηκε βάναυσα και θανατηφόρα από κάποιους ντόπιους “οπαδούς” κατά τη διάρκεια του αγώνα Ηρόδοτος-Εθνικός Πειραιά. Ο ίδιος τα τελευταία πολλά χρόνια είχε μετακομίσει στα Χανιά όπου και διέμενε μόνιμα. Τι πιο λογικό για έναν άνθρωπο που αγαπούσε πολύ την ομάδα του να ταξιδέψει λίγα χιλιόμετρα προκειμένου να παραβρεθεί κοντά της. Που να ήξερε βέβαια θα έπεφτε θύμα θρασύδειλης επίθεσης. Ο Κώστας Κατσούλης μετά τη θρασύδειλη και θανατηφόρα τελικά επίθεση που δέχτηκε μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου και παρέμεινε δυο εβδομάδες σε κρίσιμη κατάσταση και τελικά εξέπνευσε τη Δευτέρα 29/09/14.

Η εγχώρια (και όχι μόνο) οπαδική σκηνή έχει αποδεδειγμένα εκφυλιστεί και μπολιαστεί τόσο με το φετίχ της ακραίας βίας όσο και με τις διάφορες φασιστικού, συμμορίτικου και παρακρατικού τύπου συμπεριφορές. Απόψεις και κλισέ του τύπου “εδώ μόνο εμείς και σε όποιον δεν αρέσει ξύλο” κτλ, τυφλή βία (ακόμη και ενάντια σε άσχετους και άκυρους με τη χουλιγκάνικη φάση), όπλα, μαχαίρια, εμπρηστικοί μηχανισμοί, μπράβοι και μαφίες έχουν κατακλύσει την εγχώρια οπαδική φάση. Είναι καθαρά θέμα τύχης που δεν είναι ακόμη μεγαλύτερος ο κατάλογος των θυμάτων της οπαδικής βίας στην Ελλάδα. Ας ελπίσουμε αυτό το επικίνδυνο βάλτωμα της οπαδικής εγχώριας σκηνής κάποια στιγμή να σταματήσει. Ας ελπίσουμε κάποια στιγμή ο εγχώριος οπαδικός χώρος να επιδείξει διαφορετική συμπεριφορά και χαρακτήρα από αυτή του παρόντος και του πρόσφατου παρελθόντος.

Σαν επίλογο θα θέλαμε να δανειστούμε την εξής πρόταση (από την ιστοσελίδα football blabla): Γιατί η παιδεία μας και η κουλτούρα μας είναι ανάλογη της κοινωνίας, της πολιτικής, του ποδοσφαίρου μας…

Από την ιστοσελίδα της Αυτόνομης Ζώνης