Χωρίς αμφιβολία η εξουσία πέρα από το ζήλο και την εφευρετικότητα της στα σαδιστικά βασανιστήρια έχει να αναδείξει αρκετά φτωχές νέες μεθόδους καταστολής και τσακίσματος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Κι αυτό γιατί (και όσο το επιβάλλουν οι συνθήκες) βλέπουμε να υιοθετεί τις ίδιες, παλιές καλές τέχνες της καταστολής. Με προεξάρχουσα αυτή του χαφιεδισμού και της προβοκάτσιας.
Έτσι λοιπόν σήμερα και με αφορμή των αγώνα των πολιτών για την προάσπιση του πάρκου Αγρινίου από την καταστροφική δημοτική ανάπλαση βλέπουμε την κατασκευή από την πλευρά της εξουσίας ενός κοινωνικού (υποτίθεται) αντίβαρου στον αγώνα αυτόν των κατοίκων για το πάρκο το οποίο αποπειράται να κοινωνικοποιήσει με την ύπαρξη και τη δράση του τις επιταγές της εξουσίας. Ως άλλοι απεργοσπάστες, προβάλουν σε έναν δήθεν ανοιχτό δημοκρατικό (κοινωνικό) διάλογο το λόγο των αρχών ως επιχειρήματα για την προώθηση της έναρξης των εργασιών. Αυτό τη στιγμή που οι εργασίες έχουν σταματήσει ξανά, αυτή τη φορά με παρέμβαση του εισαγγελέα εφετών, μα στη ουσία λόγο των κοινωνικών κινητοποιήσεων που εκφράστηκαν και συνεχίζουν να εκφράζονται με ποικίλους τρόπους.
Αφού το Ε.Κ.Αγρινίου (ΚΚΕ) άνοιξε το χορό προσπαθώντας να ορίσει ως απολίτικες και στην ουσία ασόβαρες τυχοδιωκτικές κινήσεις τις διαδικασίες αγώνα που επιλέγουν αγωνιζόμενοι άνθρωποι όπως αυτή των ανοιχτών λαϊκών συνελεύσεων των οριζόντιων δομών και διαδικασιών ή της άμεσης δημοκρατίας το οποίο και αποτελεί πρόταγμα εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, τη σκυτάλη παίρνει η κρατικοσυντηρούμενη ελίτ της διανόησης και του εμπορίου σε μια προσπάθεια όχι μόνο να προωθήσει τα συμφέροντα της που είναι άμεσα συνδεδεμένα και εξαρτώμενα από τα κρατικά κονδύλια προς την αυτοδιοίκηση, συνεισφέροντας και αυτή με αυτό τον τρόπο στο έργο του Σαμαρά, του Δένδια και της καταστολής αλλά και ομολογώντας τις ευθύνες που οι ίδιοι φέρουν για τον παρασιτικό τρόπο που κινούνται τόσα χρόνια ευθυγραμμιζόμενοι πλήρως με τις επιταγές ενός σάπιου ως το κόκκαλο και διεφθαρμένου πολιτικού καθεστώτος που συντηρείται σε βάρος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν ότι το συλλογικό καλό δεν έχει προωθηθεί ποτέ μέσα από βουλευτικά έδρανα αλλά και δημοτικά συμβούλια αυτοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι εκείνοι που δημιούργησαν όλα τα σημερινά προβλήματα για την κοινωνία είτε ως ακολουθητές είτε ως συμμέτοχοι στην παρασιτική καθεστωτική κλίκα αυτοί είναι και οι φορείς της λύσης των προβλημάτων αυτών. Όταν δε, τους καταλογίζεται η στάση και οι επιλογές τους ξέρουν καλά να αποποιούνται κάθε ευθύνη μετακυλώντας τη στην κεντρική εξουσία, βάζοντας οι ίδιοι πολιτειακό ζήτημα στους αγωνιζόμενους.
Εμείς υπερασπιζόμαστε κάθε κοινωνικό κομμάτι αλλά και άνθρωπο που αγωνίζεται και που στέκεται με αξιοπρέπεια, έχουμε να πούμε ότι οι ισότιμες συλλογικές διαδικασίες αγώνα σαφώς και είναι εντός στόχων αφού σημαδεύουν τη ρίζα του προβλήματος δηλαδή στο κέντρο του καθεστώτος εξουσίας στον τρόπο και τους τόπους όπου παίρνονται οι αποφάσεις ερήμην της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας. Αυτές οι διαδικασίες αγώνα μπορούν να θέτουν πολιτειακό ζήτημα, διαμορφώνοντας ακόμα σε πρωτόλειο επίπεδο μια τέτοια πρόταση αγώνα, βαδίζοντας συλλογικά βήμα – βήμα τα αχαρτογράφητα μονοπάτια της εξέγερσης και των κοινωνικών αντιθεσμίσεων, διαμορφώνοντας τις σύγχρονες ¨αντικειμενικές συνθήκες¨ μέσα από την πολύμορφη και διάχυτη κινηματική δράση και αφορμαλιστική οργάνωση και δικτύωση. Καθώς η λύση σε κάθε μικρό η μεγάλο ζήτημα δεν μπορεί να έρθει παρά μόνο μέσα από την καθολική ανατροπή του καθεστώτος που τα γεννά και τα αναπαράγει και την αντικατάσταση της μαζικής κοινωνίας από αυτοδιευθηνόμενες κοινότητες και ελεύθερα άτομα.
Είναι μια διαδικασία που απομονώνει όλους αυτούς που ξέρουν πως γίνεται η επανάσταση ενώ ταυτόχρονα τη μεταφέρουν σε έναν απροσδιόριστο και μακρινό (πιο οργανωμένο-μαζικό) χωροχρόνο, ρίχνει τις μάσκες όσων τρέφουν ελπίδες ¨ανάκαμψης¨ μέσα στα όρια του σημερινού καθεστώτος. Και τα δυο αυτά είδη ανθρώπου καλλιεργούν τη ματαιοδοξία, τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια ως άλλοι προφήτες που αναγγέλλουν τη μακρινή σωτηρία μέσω κάποιου μεσσία, αφοπλίζοντας το ανθρώπινο πνεύμα και τη ζωογόνο επιθυμία της άμεσης δράσης.
Ορίζοντας τον αγώνα μας πέρα από κάθε πεδίο δημοκρατικού διαλόγου και συνδιαλλαγής με τον εχθρό και όσους εκφέρουν τον καθεστωτικό λόγο συμμετέχουμε ενεργά πλάι στις κινητοποιήσεις για την προάσπιση του Δ. Πάρκου Αγρινίου, διατηρώντας διακριτά τα ιδιαίτερα πολιτικά μας χαρακτηριστικά. Υπερασπιζόμαστε τη διαρκή κοινωνική αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη στον αγώνα των ανθρώπων για αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη όπου και όπως αυτός διεξάγεται, αφού γνωρίζουμε καλά πως κάθε τέτοιος αγώνας είναι σκηνή του κοινωνικού-ταξικού πολέμου ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, ο οποίος διεξάγεται στο εδώ και τώρα ενώ ζητά επιτακτικά από τη συνείδηση του καθενός να πάρει θέση. Ο πόλεμος ήταν, είναι και θα είναι, μαινόμενος ως τη δικαίωσή του. Σε ότι μας αφορά η συνειδητή μας θέση είναι με την πλευρά όσων αγωνίζονται ή εξεγείρονται ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Για την κοινωνική απελευθέρωση και δικαιοσύνη, για την αυτοδιάθεση και την αναρχία. ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΤΕ; ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΙΟΙ;
Πίσω νεκροθάφτες.
ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ…
Σεπτέμβρης 2013
Α.Σ.Ε. ΓΚΙΛΟΤΙΝΑ