Ο ρόλος του κράτους και η συνεργασία του με το ακροδεξιό
παρακράτος στη διαδικασία εκφασισμού της κοινωνίας
Η συστημική κρίση του καπιταλισμού τροφοδοτεί με νέα σκληρά και ολοκληρωτικά μέτρα και νόμους το οπλοστάσιο κράτους, κεφαλαίου και εξουσιαστών. Το κράτος λοιπόν, ντυμένο με το μανδύα του σωτήρα, θέλει να εμφανίζεται, εν μέσω κιόλας ενός μακελειού που το ίδιο δημιούργησε, ως η μοναδική λύση σε μια κοινωνία ήδη φοβισμένη και βουτηγμένη στο συντηρητισμό. Τα όποια εργατικά, κοινωνικά και προσωπικά δικαιώματα (όλα τους κεκτημένα και συνάμα αυτονόητα για την αξιοπρεπή διαβίωση του κάθε ανθρώπου) δεν έχουν καμιά σημασία πια, μπρος στη κατάσταση έκτακτης ανάγκης που επικαλείται η εξουσία. Την ίδια στιγμή που το επίπεδο της δικαιοδοσίας των οικονομικών και κατασταλτικών μηχανισμών χειραγώγησης αποκτά αυθαίρετα μια τροχιά με κατεύθυνση η οποία πάντα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Η άρχουσα τάξη λοιπόν είναι αυτή που σπέρνει το μίσος και τη καχυποψία στους κόλπους της κοινωνίας στοχεύοντας τα πιο αδύναμα και ευάλωτα εκείνα κοινωνικά κομμάτια, αποπροσανατολίζοντας τη κοινωνία και δημιουργώντας έτσι το φαινόμενο του κοινωνικού κανιβαλισμού. Τι λοιπόν πιο εύκολο για το κράτος από το να αποπροσανατολίσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας φωτογραφίζοντας ως υπεύθυνους για τη κρίση, την ανεργία, την εγκληματικότητα, τη φτώχεια και την αβεβαιότητα τους μετανάστες, τους πρόσφυγες, τις ιερόδουλες και γενικότερα τα λιγότερο έως και καθόλου ευνοημένα αυτά κομμάτια του κοινωνικού συνόλου. Ο εκφασισμός λοιπόν της κοινωνίας έχει ξεκινήσει με πολλούς και διάφορους τρόπους από την εξουσία.
Σε απόλυτη συνεργασία με το κράτος (όσο αφορά τον εκφασισμό αυτό) βρίσκονται και τα παρακρατικά δεκανίκια της ακροδεξιάς. Από τη μία οι φασιστικές νοοτροπίες της εξουσίας (κυνήγι μεταναστών αλλά και «μαγισσών» στη περίπτωση των οροθετικών ιερόδουλων γυναικών) και από την άλλη η φασιστική δράση των ακροδεξιών συμμοριών διαχέουν στη κοινωνία το «διαίρει και βασίλευε» και στρώνουν το δρόμο για το πλήρη εκφασισμό αυτής. Φυσικά και οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες της εποχής αποτελούν πρόσφορο έδαφος για τη φασιστική προπαγάνδα συμμοριών όπως της χρυσής αυγής. Έτσι το ρατσιστικό και φασιστικό δηλητήριο της ακροδεξιάς αντιμετωπίζεται από ένα κομμάτι της εξαθλιωμένης, τρομοκρατημένης και αποπροσανατολισμένης κοινωνίας ως λύση στα προβλήματα του. Μια εξαθλίωση που πλέον δεν είναι «προνόμιο» των κολασμένων αλλά χτυπά αδιάκριτα τη πόρτα οποιουδήποτε. Έτσι η εύκολη απάντηση στο «ποιοι ευθύνονται» είναι αυτή που λανσάρουν τα ακροδεξιά παρακρατικά δεκανίκια της εξουσίας, ότι για τη κατάσταση αυτή φταίει οτιδήποτε μπορεί να φαντάζει διαφορετικό, από το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία, την εξωτερική εμφάνιση και τις σεξουαλικές προτιμήσεις μέχρι τη σκέψη και το λόγο.
Φυσικά και οι δραστηριότητες των ακροδεξιών δεν σταματούν μόνο στον αγώνα για τη «φυλετική καθαρότητα» αλλά συνεχίζονται και για τη «καθαρότητα» των υποανάπτυκτων περιοχών που ελέγχουν, «προστατεύουν» και εποπτεύουν. Κάτι που αποδεικνύεται και από τις αδελφικές σχέσεις που διατηρούν αυτοί οι συμμορίτες με το παρακράτος της νύχτας και της μαφίας. «Προστασίες» και μπραβιλίκια, πορνοξενοδοχεία αλλά και συμβόλαια θανάτου είναι μόνο μερικά παραδείγματα. Πατώντας λοιπόν πάνω στην ηλίθια αντίληψη ότι οι «ξένοι βρωμίζουν, απειλούν και υποβαθμίζουν» τις γειτονιές τους επιχειρούν ως αυτόκλητοι «σωτήρες του έθνους» να «καθαρίσουν» τις γειτονιές αυτές(πχ Άγιος Παντελεήμονος, πλατεία Αττικής κτλ). Φυσικά όχι με το αζημίωτο, μιας και η οικονομική αναβάθμιση συγκεκριμένων περιοχών θα επιφέρουν αυξήσεις στις τιμές των ακινήτων και στα κέρδη των τοπικών επιχειρήσεων κάτι που συνεπάγεται και περισσότερα κέρδη (μαύρο χρήμα) για τους μπράβους, τους νταβάδες και τη μαφία.
Στη μαύρη λίστα λοιπόν του κράτους και του παρακράτους βρίσκονται όσοι συνεχίζουν να αγωνίζονται, να αντιστέκονται αλλά και να επιτίθενται σε αυτό το σύστημα καθώς και αυτοί που ο τρόπος ζωής και έκφρασης δεν συμβαδίζει με τις προσταγές και το συντηρητισμό του κράτους και της άρχουσας τάξης. Κάπως έτσι σε μια κοινωνία συντηρητική, αποπροσανατολισμένη και γαλουχημένη σύμφωνα με τα πρότυπα της ιδιοκτησίας, της εξατομίκευσης και της κατανάλωσης, οι φασιστικές αντιλήψεις και οι αντίστοιχες πρακτικές βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Το συνεχές αίτημα για ασφάλεια μέσα σε μια κοινωνία που επικρατούν συνθήκες κοινωνικού κανιβαλισμού πραγματώνεται είτε από το κράτος και τις κατασταλτικές του δυνάμεις είτε από το παρακράτος και τη χρυσή αυγή.
ΡΑΔΙΟΥΡΓΙΑ 88FM
Αγρίνιο 30-05-2012
* Το κείμενο μοιράστηκε κατά τη διάρκεια της
εκδήλωσης-προβολής της Ραδιουργίας στις
30/05/12 στο Πανεπιστήμιο Αγρινίου