Month: June 2014

Η ολομέτωπη επίθεση του κράτους στον κόσμο που αγωνίζεται συνεχίζεται με το νομοσχέδιο για την δημιουργία φυλάκων τύπου Γ’ . Αυτές οι φυλακές έχουν σκοπό να γκρεμίσουν τελείως τις γέφυρες που συνδέουν την δημόσια με τη παράνομη δράση, ενώ παράλληλα αναδιαμορφώνουν το κοινωνικό συμβόλαιο προσδιορίζοντας τις ανεκτές κινήσεις των ΄΄ από κάτω΄΄. Το κράτος κάνει όλο και πιο φανερό ότι δεν έχει καμία πρόθεση να σωφρονίσει , μα αντιθέτως θέλει να επιτεθεί και να τιμωρήσει όσους τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι και να θάψει τις φωνές τους παραδειγματίζοντας και όποιον στέκεται με αγωνιστική αξιοπρέπεια απέναντι στη σύγχρονη βαρβαρότητα του κράτους και του καπιταλισμού και ξεφεύγει από τα όρια της νομιμότητας.

Το νομοσχέδιο προβλέπει :
– Δημιουργία φυλάκων ύψιστης ασφαλείας αποκλειστικά για όσους καταδικάζονται ή διώκονται με τρομονόμο, όσο και για τους απείθαρχους κρατούμενους οι οποίοι θα εκτίουν όλη την ποινή τους χωρίς κανένα ευεργετικό μέτρο τουλάχιστον 10 ετών εντός αυτών.

– Καθολική στέρηση του δικαιώματος αδειών στους κρατούμενους αυτής της κατηγορίας.

– Καθολική στέρηση της ημι-ελεύθερης διαβίωσης
– Καθολική στέρηση του δικαιώματος των μεροκάματων
– Όσοι έχουν καταδικαστεί με τρομονόμο έχουν να αντιμετωπίσουν ποινές 20 ετών και άνω
– Στέρηση του δικαιώματος τηλεφωνικής επικοινωνίας ακόμα και με συγγενικά πρόσωπα ενώ τα επισκεπτήρια θα παίρνουν χώρο μια φορά τον μήνα και μόνο με πρόσωπο πρώτου συγγενικού βαθμού
– Εγκλεισμός σε ατομικό κελί 23 ώρες την ημέρα με μια ώρα ατομικού προαυλισμού.

– Πλήρης αστυνόμευση του χώρου από ειδικούς οπλισμένους φρουρούς.
Eπίσης σε εφαρμογή τίθεται και ο λεγόμενος ‘‘ρουφιανο-νόμος” κατά τον οποίο, όποιος έγκλειστος συνεργάζεται για την πρόληψη τρομοκρατικών ενεργειών βοηθώντας σε συλλήψεις θα αντιμετωπίζεται ευνοϊκά ή θα απαλλάσσετε πλήρως από τις κατηγορίες του. Διαιρώντας επομένως με αυτό το τρόπο τους κρατούμενους, επιχειρείται να αποδυναμωθούν οι αγώνες μέσα στα κελιά και να τσακιστούν οι πιθανές εξεγέρσεις στις οποίες καταλυτικός είναι ο ρόλος των πολιτικών κρατούμενων.

Η εξουσία με το νομοσχέδιο αυτό αναβαθμίζει τη κρατική καταστολή στέλνοντας ένα τρομο-μήνυμα σε όσους αντιστέκονται στις επιδιώξεις του κράτους και των αφεντικών , οι οποίες εξαθλιώνουν και υποβαθμίζουν όλο και εντονότερα τα τελευταία χρόνια τις ζωές μας .
Το μήνυμα είναι σαφές : οι ‘’εκτός των τειχών’’, όσοι δε συναινείτε με τα δολοφονικά προστάγματα της εξουσίας και αντιδράτε , να ξέρετε ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να βρεθείτε κατηγορούμενοι με τρομονόμο , συνεπώς και με το κίνδυνο των 20 χρόνων μέσα στα κελιά . Οι ‘’εντός των τειχών’’ όσο άθλιες και αρρωστημένες κι αν είναι οι συνθήκες μέσα στις οποίες επιβιώνετε , να είστε ήσυχοι , διότι θα μεταφερθείτε στις φυλακές υψίστης ασφαλείας και στο καθεστώς των ειδικών συνθηκών κράτησης . Οι πολιτικοί κρατούμενοι και οι αντάρτες θα θαφτείτε στην απομόνωση, σε νεκροταφεία ζωντανών γιατί τολμήσατε να αμφισβητήσετε τη κυριαρχία μας.

Γιατί σε μια περίοδο βίαιης αναδιάρθρωσης της οικονομίας , των όρων εκμετάλλευσης και των εξουσιαστικών και κοινωνικών δομών , η εξουσία προσπαθεί να απομονώσει πλήρως τον εσωτερικό εχθρό , μπροστά στο φόβο της πυροδότησης κοινωνικών – ταξικών εξεγέρσεων .

Πρέπει να καταλάβουμε πως όσο υπάρχουν φυλακές κάνεις δεν είναι ελεύθερος . Κανένα είδος φυλακής και καμιά μορφή εγκλεισμού δε μπορεί να είναι δίκαιη ή δικαιολογημένη, πόσο μάλλον στο κόσμο της εξουσίας του κράτους και του κεφαλαίου , όπου στα κάτεργα καταλήγουν οι πιο φτωχοί , οι κοινωνικά αποκλεισμένοι , οι ‘’παραβατικοί’’ που η ίδια η ταξική και εξουσιαστική κοινωνία αναπαράγει .

Ο εγκλεισμός και η τιμωρία αποτελούσαν ανέκαθεν απαραίτητο στοιχείο για τη προστασία και διαιώνιση των συστημάτων εκμετάλλευσης και καταπίεσης , είναι η απόδειξη μιας άδικης κοινωνίας, είναι το μέσο διαφύλαξης της ακεραιότητάς της .

Φυλακές υπάρχουν παντού και πρέπει να τις καταστρέψουμε, απλά μερικές έχουν και κάγκελα. Γιατί ; η κοινωνία δε ξεχειλίζει από διαρκή έλεγχο και επιτήρηση , κάθε λογής μπάτσους, φασίστες και ‘’ανθρωποφύλακες’’ , κάμερες και ρουφιάνους ; Μήπως όλη η καθημερινότητα δε οριοθετείται από αόρατα κελιά , άθλιους συμβιβασμούς και καταναγκασμούς ; Οικογένεια , σχολείο , μισθωτή σκλαβιά. Γιατί ; μια καμουφλαρισμένη φυλακή δεν είναι ο σύγχρονος πολιτισμός ; Που στην καλύτερη των περιπτώσεων να καθρεφτίζεται στη τεχνολογική μιζέρια και αποξένωση , στα ράφια των σούπερ μάρκετ , στις βιτρίνες των πολυεθνικών , στην αλλοτρίωση των τσιμεντουπόλεων .

Να αγωνιστούμε για το γκρέμισμα των φυλακών υψίστης ασφαλείας και της κάθε φυλακής . Με την αλληλεγγύη κυριότερό μας όπλο να τσακίσουμε τη νεκρική σιγή που θέλει να επιβάλει η εξουσία μέσα και έξω από τα κελιά , οργανώνοντας την επίθεση στο κράτος και το κεφάλαιο μέσα από μια άρρηκτη σύνδεση των αγώνων των ‘’εντός’’ και ‘’εκτός’’ των τειχών . Ας γίνουν λοιπόν οι φυλακές υψίστης ασφαλείας ο τάφος των μονών τρομοκρατών των ζωών μας.

 ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ
ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

Απο Αναρχικούς/Αντιεξουσιαστές Πανεπιστημιακής σχολής Αγρινίου

Το ρεπορτάζ για το «Καρότο» έχει αρκετά αποσιωπητικά. Το «Τέρας» χαρακτηρίζεται από τους φιλόνομους πατριαρχικούς πολίτες με πολλές λέξεις που αρχίζουν από «ΠΟΥ» και «ΓΑ», οι οποίες στα ρεπορτάζ των ηλεκτρονικών μέσων λογοκρίνονται. Ολόκληρές, θα σκανδάλιζαν αυτούς που φτάνουν μέχρι και το τελευταίο σχόλιο για να διαβάσουν το σκάνδαλο. Όμως δεν είναι οξύμωρο το σχήμα: οι θεματοφύλακες της ηθικολογίας είναι πάντα πρόθυμοι να σκανδαλιστούν. Οι σεμνοί νοικοκυραίοι είναι αυτοί που διψούν για λεπτομέρειες με πολλά αποσιωπητικά… Έτσι αρκούνται στο «καρότο», παραλείποντας τα ευκόλως εννοούμενα.

Η ιδέα του κίτρινου τύπου δεν είναι ούτε εγχώρια, ούτε καινούρια. Στη χώρα γέννησης της, την Αγγλία, οι εφημερίδες σκανδαλοθηρικού περιεχομένου πουλάνε εκατομμύρια φύλλα κάθε πρωί. Εκεί, όπως και παντού, τις διαβάζουν όλοι. Είτε φευγαλέα, είτε σχολαστικά, μα πάντα μισοένοχα. Η υποκρισία έγκειται στο γεγονός πως οι περισσότεροι δεν ομολογούν τη ευχαρίστηση που τους δίνουν αυτά τα φύλλα. Δεν ομολογούν ούτε στο εαυτό τους ότι το μάτι τους ευφραίνεται από τους πηχυαίους τίτλους και τις μισοαποκαλυπτικές φωτογραφίες με τα πολλά τετραγωνάκια… Συνεπώς, τόσο στο έντυπο, όσο και στον ηλεκτρονικό τύπο, αυξάνεται η «κοινωνική» πίεση προς ρεπορτάζ με όλο και πιο ηδονοβλεπτικές αποκαλύψεις.

Όλα αυτά όμως φαίνονται περίεργα, μα όχι ασυνήθιστα. Γιατί η κοινωνία, αυτή η περιφραγμένη άγρια ζούγκλα, πάντα θα ψάχνει για το επικίνδυνο ή ανήθικο Άλλο. Στην συγκεκριμένη υπόθεση έχει βρει την υλική του αναπαράσταση, προς μεγάλη ευχαρίστηση όλου του φασιστικού σιναφιού. Και η μεγάλη σιδερόφρακτη σφραγίδα του καθωσπρεπισμού είναι έτοιμη να σφραγίσει λιώνοντας κάθε «ανώμαλή» προσωπικότητα… Άλλωστε, ο κίτρινος τύπος και οι διαδικτυακές του προεκτάσεις ή υποκατάστατά του, δεν απευθύνονται ούτε σε αναγνώστες, ούτε σε σκεπτόμενους. Απευθύνονται σε θεατές πανέτοιμους να φοβηθούν. Πανέτοιμους να αλληλοσπαραχθούν. Ανθρώπους που έχουν εκπαιδευτεί να βιώνουν ενοχικά όλοι το ίδιο πράγμα, μα ο καθένας μόνος του. Και τα εμπορεύματα συνεχίζουν να ρέουν…

Αγρίνιο, 19/06/14
Από την ιστοσελίδα του εντύπου «Παροξυσμός»

Δυο παλιότερες αφίσες με αφορμή τόσο την επίθεση που δέχτηκαν πολίτες της Ν. Φιλαδέλφειας Αττικής καθώς και ο αυτοδιαχειριζόμενος χώρος της κατάληψης Στρούγκα από τραμπούκους οπαδούς της Α.ε.κ & παρακρατικούς  μπράβους του κεφαλαιοκράτη επιχειρηματία Μελισσανίδη με την ανοχή και επίβλεψη της αστυνομίας αλλά και κάποια άλλα ανάλογα περιστατικά του μακρινού και πρόσφατου παρελθόντος (π.χ τραυματισμός Αγρινιώτη αντιφασίστα από χουλιγκάνο της Α.ε.κ σε άγαστη συνεργασία με ντόπιους οργανωμένους χρυσαυγίτες και μπράβους το 2007, επιθέσεις “οπαδών” σε θέατρα, τραμπουκισμοί από “οπαδούς” σε άλλους οπαδούς κατά τη διάρκεια μεγάλων διαδηλώσεων μόνο και μόνο επειδή έφεραν διακριτικά άλλης ομάδας, τραμπουκισμοί & προπηλακισμοί από “οπαδούς” και προστάτες των συμφερόντων επιχειρηματιών/ προέδρων π.α.ε/ υποψήφιων δημάρχων & δημοτικών συμβούλων έξω από εκλογικά κέντρα, στρατολόγηση οπαδών από τα πέταλα για τις ανάγκες των νεοφασιστικών συμμοριών με no politica περίβλημα, στρατολόγηση οπαδών για τις ανάγκες των παρακρατικών μαφιών της νύχτας, πέσιμο από “οπαδούς” της Α.ε.κ στο περσινό φεστιβάλ οπαδικής αλληλεγγύης των RFU, ιδιωτικοί “οπαδικοί” στρατοί επιχειρηματιών και εφοπλιστών, πρόεδροι π.α.ε/κ.α.ε που ταυτόχρονα αποτελούν κρυφούς ή φανερούς χρηματοδότες/δωρητές των κρατικών -βλέπε αστυνομία- και παρακρατικών -βλέπε χ.α- συμμοριών και άλλα πολλά τέτοια όμορφα).

Από την ιστοσελίδα της Αυτόνομης Ζώνης

Απο Αναρχικούς/Αντιεξουσιαστές Πανεπιστημιακής σχολής Αγρινίου

Οι Ρωμαίοι έτρεφαν μεγάλη αγάπη για το απάνθρωπο και αιματοβαμμένο άθλημα των μονομαχιών στις αρένες της αρχαίας Ρώμης. Εκεί πραγματοποιούνταν μονομαχίες μεταξύ ζώων και μονομάχων ή μόνο μεταξύ μονομάχων. Οι μονομάχοι ήταν αιχμάλωτοι ή σκλάβοι. Ο Σπάρτακος δεν γεννήθηκε σε καθεστώς δουλείας: ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος από τη Θράκη, λιποτάκτης από τον ρωμαϊκό στρατό. Πουλήθηκε ως σκλάβος και έγινε ένας αθλητής που διέπρεψε στις ρωμαϊκές αρένες. Κατάφερε όμως να συνωμοτήσει με άλλους 70-80 μονομάχους που τελικά έγιναν αρκετές χιλιάδες. Κάποιο πρωί οι ρωμαίοι είδαν τους μονομάχους να τους κοιτούν με υψωμένες τις λόγχες. Εκείνες τις μέρες οι σκλάβοι αντιμετώπισαν τις ρωμαϊκές λεγεώνες, επιστρέφοντας ένα μέρος από την βία που δέχονταν μετά από τόσα χρόνια υποδούλωσης. Οι εξεγερμένοι μονομάχοι μετά από αρκετό καιρό σφαγιάστηκαν. Κατάφεραν όμως να ζήσουν δύο χιλιετίες, ως σύμβολο των ανθρώπων που δεν σκύβουν το κεφάλι σε καμιά εξουσία και υποδούλωση.

Η Μίλντρεντ Ντίντρικσον («Μπέιμπ») γεννήθηκε το 1911 στο Τέξας και διέπρεψε σε αναρίθμητα αθλήματα. Στίβος, γκολφ, τένις, μπάσκετ, κολύμπι, μπιλιάρδο, μπόουλινγκ… Ένας δημοσιογράφος της εποχής την είχε ρωτήσει αν υπάρχει κάποιο παιχνίδι που να μην είχε παίξει. «Οι κούκλες» ήταν η απάντηση, δηλωτική του πνεύματος της. Η καθημερινότητά της Μπέιμπ ήταν μια μόνιμη σύγκρουση με τα κοινωνικά στερεότυπα περί θηλυκότητας. Μια σύγκρουση με τις έμφυλες διακρίσεις. Μια πρόταση για την γυναικεία χειραφέτηση. Το παρατσούκλι της δεν ήταν παρά ένα οξύμωρο σχήμα.

Ο Τζέιμς Όουενς γεννήθηκε το 1913 και ήταν το έβδομο από τα έντεκα αδέρφια της οικογένειάς του. Ήταν ένας μαύρος, γεννημένος στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ και οι παππούδες του ήταν σκλάβοι. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1936, κέρδισε 4 χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στο τρέξιμο και στο άλμα εις μήκος, προκαλώντας την οργή του Χίτλερ. Έμπρακτα ακύρωσε τις φυλετικές θεωρίες του Γ’ Ράιχ. Πολλοί γιόρτασαν με αυτήν την νίκη. Όταν ο Όουενς επέστρεψε στην χώρα του, δεν δέχτηκε καμία τιμητική διάκριση. Επέστρεψε στην προηγούμενη ζωή του: έμπαινε στα λεωφορεία από την πίσω πόρτα, έτρωγε σε εστιατόρια για μαύρους, χρησιμοποιούσε τουαλέτες για μαύρους, έμενε σε ξενοδοχεία για μαύρους.

Ο γίγαντας του Μποξ δεν πάλεψε λυσσαλέα μόνο μέσα στο ρινγκ. Ο Μοχάμεντ Άλι έδωσε μάχες και έξω από αυτό, μεταφέροντας τους αγώνες μέσα στην κοινωνία. Αγάπησε από μικρός το μποξ. Ο ρατσισμός και οι φυλετικές διακρίσεις στον αμερικανικό νότο που γεννήθηκε τον οδήγησαν στην πυγμαχία για να καταφέρει να επιβιώσει απέναντι στην βία του δρόμου. Βιώνοντας τον ρατσισμό και την προκατάληψη, αρνήθηκε να πάρει μέρος στον Πόλεμο του Βιετνάμ. «Κανένας Βιετκόνγκ δεν με έχει αποκαλέσει αράπη» θα πει εμφατικά στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης το 1967. Έτσι τον αποκάλεσαν προδότη της παρτίδας, του αφαίρεσαν τον τίτλο του παγκόσμιο πρωταθλητή. Του απαγόρευσαν να συνεχίσει το μποξ. Όσο το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ τον έσερνε σε δίκη για την άρνηση στράτευσης, κάποιοι νέοι που τον συμπαραστέκονταν του ζήτησαν να απαγγείλει κάτι. «Me, we». Εγώ, εμείς.

1968. Η χρονιά των εξεγέρσεων και των κινημάτων αμφισβήτησης. Στο ολυμπιακό στάδιο της Πόλης του Μεξικό στο βάθρο ανεβαίνουν ξυπόλυτοι, δυο αμερικανοί μαύροι αθλητές, ο Τομι Σμιθ και ο Τζον Κάρλος, στην πρώτη και τρίτη θέση αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια ανάκρουσης του εθνικού αμερικανικού ύμνου, οι δυο αθλητές σκύβουν το κεφάλι και υψώνουν τη σφιγμένη γροθιά τους, μέσα σε μαύρα γάντια. Είναι ο χαιρετισμός του επαναστατικού κινήματος των Μαύρων Πανθήρων… Καταγγέλλουν σε ολόκληρο τον κόσμο τον ρατσισμό των Η.Π.Α. Η Αμερική στιγματίζεται. Τους διώχνουν αμέσως από το ολυμπιακό χωρίο. Τους απαγορεύεται να λάβουν ξανά μέρος σε αθλητική συνάντηση. Επιστρέφοντας στην χώρα τους δεν τους δίνει κανείς δουλεία. Η γροθιά τους, όμως, παραμένει υψωμένη.

Δείτε περισσότερα στην ιστοσελίδα του εντύπου Παροξυσμός